Ik lees 'De ge-heel-de mens' en ben zover dat ik het sprookje van RNA en eiwitje begrijp... Wel, de schrijver wil me doen 'geloven' op een moderne manier. Maar hoe meer hij me meeneemt in zijn reis, hoe ongelooflijker zijn fantastisch verhaal wordt... Het feit dat we hier zijn en kunnen lezen! Ik heb mijn boek moeten dicht leggen. Het licht op het terras (een verdomd knipperlicht!) liet me in het duister zitten en ik keek naar de sterrenhemel. Nog ongelooflijker was dat ik de sterren ook werkelijk zag. Klein mensje ik ... hier, het achterachterachterkleinkind, in het ik weet niet hoeveelste knoopsgat, van RNA en eiwitje... ik zat hier zomaar op een ontzettend warme zomernacht naar de sterren te kijken. Knap werk van die mijnheer Mertens. Ik ben even gestopt met leven. De drang om alle tijd stil te leggen, voor goed te stoppen met 'werken' en Michelly indachtig ... We zijn minder dan de miertjes, maar zoveel meer dan de mensen die ons willen kwetsen door ons te miskennen en uit te sluiten...
"De geschiedenis passeert twee keer de revue. De eerste keer als een tragedie, vervolgens als een klucht!"
Dit is een uitspraak van Marx en klopt volgens mij wel in veel gevallen. Of hij daarmee ook zichzelf kon relativeren weet ik niet. Toegepast op mijn eigen leven is het een kunst dit te realiseren. De moeite van het proberen waard lijkt me. Het blijft dus een uitdaging om steeds opnieuw te herkaderen of terug te lachen tegen beter weten in, ondanks alles. Vooral lachen met onszelf en ons ploeteren in de poelen van het leven. Laten we elk misverstand zien als een partijtje 'modderworstelen' want het is inderdaad 'belachelijk' onze aardse probleempjes zo au serieux te nemen.
De zondag kondigt zich iets frisser aan. Het heeft eens flink geregend en de lucht laat zich vlotter inademen. Het gaat 'maar' negenentwintig graden worden! Ik heb zin om in de tuin te werken maar overal is er zon en dat is niet te doen. Het wordt dus ten vroegste deze avond als de zon zich heeft gekeerd. Een fietstochtje kan ook, maar dan wel in het bos waar schaduw overheerst. Of installeer ik me toch maar knus onder de notenboom met een boek. Verscheurende keuzes. De dokter heeft me de opdracht gegeven werk en ontspanning goed gedoseerd te plannen. Te gedreven altijd efficiënt 'moeten' bezig zijn geeft teveel stress volgens hem. Teveel 'niksen' of luieren maakt mij dan weer nerveus. Ik dwing mezelf immers altijd voldoende 'werk' verzet te hebben. Ik heb graag alles in orde en achter de rug, om van 'ontspanning' verdiend te genieten. De weken dat het niet meer zo warm is zou ik dringend met de schilderwerken willen starten. Met deze zon op de ramen is dat echter een onmogelijke ambitie. Ik ga beginnen met de was en de strijk ... dat is binnenwerk en daar valt de temperatuur nog mee... slechts vijfentwintig graden. Op vakantie in het buitenland zouden we in deze omstandigheden van de ene bezienswaardigheid naar de andere slenteren of lagen we uitgeteld siësta te houden. Voor mij is dit beter.
Is het de warmte die ze doet exploderen menselijke virussen venijn en verdriet Ze werken wreed besmettelijk veroorzaken dodelijke communicatiepest met grote spuitbussen humor en begrip gaan we ze te lijf psss psss psst
Bereikt! Mannekes, mannekes is me dat warm. Zit ik hier mijn best te doen om iets 'werk' klaar te krijgen. 't Is tevergeefs... per stap die ik zet, per stevige zwaai van mijn armen, smelt ik een half literke. Vermits ik voor 70% uit water besta en 65 kg weeg, wat overeenkomt met een hoeveelheid van ongeveer 46 liter water, heb ik welgeteld 23 uur, één dag en één nacht, nodig om volledig uitgedroogd te geraken en slecht enkele kilootjes 'droge stof' over te houden. Dus drinken drinken drinken ... en zeker niet te hard werken. Wat een heerlijk excuus om mijn vakantieweek te verlengen.
Met woorden schilder ik speciaal voor jou een fresco, qui frappe l'oeil muurvast hoog en breed als een omhelzing zo bezing ik de zon, de warmte de mooie mensen die we willen zijn figuren van liefde en trouw vrienden als geschenk als dank un petit Delvaux
Heerlijk deze week. Het is warm. Het is draaglijk. Het is super rustig. We leven in onze tuin. En ik beleef het alsof ik op een camping ben maar dan met alle luxe van mijn eigen huis, met zeer bevredigend sanitair en alle gerief dat ik nodig heb. Blij dat ik niet moet reizen, niet moet inpakken, uitpakken en terug inpakken. Geen last van lawaai, insecten, zand, hoge prijzen voor slecht voedsel... Zoals beloofd... verwen ik mezelf en lees, lees uren... ik moet nog wat boeken inhalen. Ontstressen van een moeilijk jaar en alles wat voorbij is loslaten, dat is op dit moment mijn 'opdracht'. Het zal lukken. Ik schiet pas volgende week terug echt in gang. Nu nog even niet.
Zo laaf ik me aan de zon aan het groen van mijn zo gekende dierbare tuintje Die eigen stek doet meer dan zalig deugd Laat me, laat me licht en luchtig rustig ademen herbronnen Bevrijd me van last en zielenkwelling Hier ontmoet ik mezelf verrassend opnieuw Ik was me vergeten
'In het midden van mijn leven sta ik aan de rand van een donker bos...' Ik ben vrij om mijn weg te kiezen. Tegelijk ben ik totaal onvrij omdat langs alle zijden aan mij getrokken wordt of geduwd. Men roept me, of men weert me af. Ik wil kiezen maar niet in het ijle, niet zonder positief perspectief. Het is zinloos om de hoop te laten varen. Zonder hoop is er slechts hel. En ergens moet er toch een richtsnoer zijn? Zelfs met het menselijk onbegrip moet een verbond te sluiten zijn. Alleen ik zie het niet. Niet nu. Het grote verschil kan niet zo anders zijn dat er geen herkenning mogelijk is. Het 'verschil' bestaat immers slechts tussen twee te vergelijken eenheden. Trekken polen elkaar aan of stoten ze af? En zet de een naar de ander ook een deur open tot verzoening? Het compromis met het onvolmaakte dagelijks bestaan. Is hij of zij verstandig of te dom?
Vraag me niet wat het doel is van deze reis en niet waar we overnachten beweer niet dat je weet hoe we zullen gaan of welke antwoorden we moeten vinden Vraag me niet welk geld we gaan verdelen noch hoeveel tijd we samen spenderen Vraag me alleen of ik van je houd
Praten is zilver, zwijgen is goud. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Ze had ook iets met spreekwoorden. En het is zo, soms zijn woorden slechts mislukte afdrukken van wat echt in je leeft. Soms vermink je elk waarachtig gevoel door het in woorden te willen gieten. Vaak worden woorden niet begrepen. Heel dikwijls verkeerd gedraaid en anders uitgelegd. Dan wil ik liever in stilte wachtend blijven waar ik ben. Bijtend op mijn lippen, zwijg ik dan in alle talen.
Kon je horen wat ik zwijg je zou niet beseffen wat je overkwam kon je mijn gedachten lezen je zou niet herkennen wat je zag kon je slechts een glimp opvangen van wat ik voel je zou niet zo met me doen kon je enig idee hebben van wat ik bedoel je zou niet zo reageren maar je ziet het niet je hoort het niet je voelt het niet je wilt het niet weten
Niet elke stroper vindt de verdiende straf onvoorstelbaar volledig straffeloos blijft hij die inhalig inpikt en niet terug geeft wat hij schaamteloos nam vrijgesproken hij die het hart scheurt uit de borst van het weerloos hert niet voor vervanging zorgt onbarmhartig de zielendief die vrijuit gaat onherstelbaar
Je kan doen alsof ik slechts een passant ben, een vlugge voorbijganger die even jogt met je kostbare tijd. Maar er is meer. Ik zie iets anders dan de mooie buitenste schaal. Verder dan de cocon van vriendelijke mediocriteit is er een kern. Kwetsbaar, diep gekoesterd, laat hij zich niet graag verpitsen. Verloren warmte zoek ik en merk onderweg dingen waar ik me vaak niet bewust van ben. Ze zeggen: "Goede morgen, dag mens", zonder woorden. Uiteraard ben ik even eenzaam als zij die aan gene kant voorbij gaan. Zien kan je maar met één paar kijkers, je eigen ogen. De andere blik, misschien jouw gezichtsveld, is al gericht naar een nieuwe bloem die zich vandaag fleurig strekt en kleur geeft aan het losse nu-moment. Ik zal niet onverwacht lachen of wenen, niet hysterisch doen .... maar of ik wil of niet, ik weet méér, meer dan ik zelf ooit onder woorden breng. En dan denk ik aan oude boeken, aan mijn vader en aan "Veel geluk professor"!
En zo laat ik de dag eindigen één dag één van de velen toch zijn ze zeldzaam ik lach bij het zien van verkapte schoonheid in een enge verschraalde wereld laat het maar even glinsteren smeulen het vuur zal de traan wel verdampen
Het overvalt me soms. Een hevig kort moment van verlichte ingeving lijkt dan op 'eureka' of op 'aha' of gewoon op 'tiens'. Meestal gaat het niet echt om iets helemaal nieuw. Het zijn eerder gekende waarheidjes die vanonder het hersenstof oplichten. Gom het verleden! Vergeet al het negatieve! Leer uit fouten of uit wat mislukte! Maak het nieuw! Cliché zeg je? Inderdaad, maar zijn het geen clichés geworden omdat die waarheden voor velen gelden?
Neem die draad terug op vul de dag met toekomst en ideaalbeelden stop met overdenken analyseer niet langer het verleden dat verminkt met historische kritiek geen ruimte geeft aan een jong verlangen maak energie vrij voor het herdenken van hoop stop met plamuren en herschilderen creëer en renoveer de tijd tussen idee en uitwerking en zie weer kunst ontstaan
Heerlijk is het om te genieten van mijn proper tuintje. Met deze temperaturen kan ik perfect leven. Het tafeltje in de schaduw van de notenboom, de was aan de lijn, een heerlijke kop koffie naast me en mijn krantje op alle gemak gelezen... dit is een lang gemiste zaligheid! Ik moet vandaag nergens naartoe. De poes van de buren gaf me vanochtend een dode mol cadeau. Ik heb dus al een korte begrafenis achter de rug. Zoonlief studeert zijn voorlopig laatste examen. Straks komt moeder en dan kook ik wat uitgebreider... Is gelukkig zijn soms niet gewoon simpel? Laat de wereld maar druk doen... geen manifestaties voor mij nu. Ik blijf rustig hier mijmeren en laat het leven tot mij komen. Niets of niemand pakt dit nog van me af.
Ben er vandaag nog eens goed tegenaan gegaan. De tuin onder handen nemen is tegelijk stevig gymen, nadenken en ontspannen. Bij de buren bloeit een welriekende struik, geen idee hoe hij heet. Tegelijk stegen langs alle kanten barbecue geuren op. De vakantie is in aantocht en toch...
Mijn zon en warme tuinvriend is licht vandaag zwanger van liefde onthaalt ze me in lome lust en stil heel rustig verdamper slechts van domme tranen
Het kwaad in de mens wordt zeer ontkend. Vroeger was er een duivel hij had een naam en een gezicht. Hij zat op je linkerschouder. Je mocht hem daar niet zomaar aanvaarden of er naar luisteren. Je moest er duidelijk stelling tegen nemen. Je moest hem ontgiften en bestrijden. Je wapen was de engel op je rechterschouder, de potentie aan liefde in jezelf. Die moest je raad vragen en koesteren, hem voeden met goede daden, in een sfeer van warme nederigheid, verdraagzaamheid, geduld en heel veel liefde. Nu ontkent men het kwaad in zich. Het kwaad is altijd elders. En vooral de anderen zijn de schuldigen, de maatschappij en tendensen buiten mijzelf. Als het misloopt wordt het op anderen, meestal vreemde groepen, een beetje verder dan eigen familie en buren, gestoken. De oorzaak van oorlog ligt gelukkig elders? Het is de regering die fout is. Het zijn de anderen die moeten veranderen. Het ontheft je zo gemakkelijk van je eigen verantwoordelijkheid.
Kinderen, minderheidsgroepen, zwakken, armen, nederigen, minzamen zijn steeds slachtoffers. Zij die niet willen vechten, niet mondig of assertief kunnen of willen zijn. De wet van de sterkste, de rijkste, de knapste, de jongste, de beste is norm geworden. Het kwaad is blijkbaar sterker dan het goede en vecht vooral met onfrisse wapens. Wie neemt zijn verantwoordelijkheid op en steekt het nu eens niet op anderen? Ja, de media hebben verantwoordelijkheid om agressie en oorlog, om slecht nieuws niet te populariseren. Zij moeten er wél ethisch en secuur mee omgaan en het niet als gretig koopwaar misbruiken. Ze moeten niet normaliseren of spannend, sensationeel laten zien wat wrang is. De journalisten zijn hierin verantwoordelijk en niet de kijkers. Ja, de politiekers zijn verantwoordelijk voor een goed beleid, laten zij op hun terrein voorbeelden stellen, samenwerken en niet mekaar afmaken en meeheulen met de macht van het geld. Ja, de industrie is verantwoordelijk om respectvol met de grondstoffen, de natuur en hun werknemers om te gaan. Ethische economie is hun verantwoordelijkheid. Niet alles wat kan moet ook kunnen.Niet alles wat verkoopbaar is moet gemaakt en verkocht worden. Ja, het onderwijs heeft verantwoordelijkheid om agressie en pesten mee aan te pakken en niet alleen prestatiegericht te zijn en de betere leerling te bekrachtigen. Ja, de ouders moeten een goed voorbeeld zijn voor hun kinderen. Ja, de misdadiger die kinderen misbruikt is verantwoordelijk voor die daden. Ja, ik ben op mijn werk verantwoordelijk om goed te doen wat ik kan. Ja, de partner die zijn geliefde miskent is verantwoordelijk. niet alles moet met een ontkrachtende mantel van het is de schuld of verantwoordelijkheid van de anderen overdekt, verdoezeld en uitgelegd worden. Samenwerken aan een betere wereld, ieder naar zijn mogelijkheden, het beste in de ander oproepen en mogelijk maken liefdevol, zonder mekaar steeds de strot af te bijten I have a dream!
Lucht en zon zaaien rijkelijk hun warmte kinderen te lang gewacht spelen eindelijk samen op 't groene plein roepen, lopen, overal heen en weer, terug en opnieuw enthousiast halen uit en in daar is ze de kleine meid loopt springtouwend legt af en dan met snelle meisjesdraf huppelt ze zingend naar het volgende tuig klimt op, zet aan, glijdt af de rok wild ongegeneerd in leuke plooien gespreid om de stevige beentjes niet te stoppen, onbegrensd hoge scherpe gilletjes kressen naar de hemel ze blijft er niet van af niets houdt haar tegen vandaag is ze vrij helemaal mijn vroegere ik
Ik lees 'De ge-heel-de mens' en ben zover dat ik het sprookje van RNA en eiwitje begrijp... Wel, de schrijver wil me doen 'geloven' op een moderne manier. Maar hoe meer hij me meeneemt in zijn reis, hoe ongelooflijker zijn fantastisch verhaal wordt... Het feit dat we hier zijn en kunnen lezen! Ik heb mijn boek moeten dicht leggen. Het licht op het terras (een verdomd knipperlicht!) liet me in het duister zitten en ik keek naar de sterrenhemel. Nog ongelooflijker was dat ik de sterren ook werkelijk zag. Klein mensje ik ... hier, het achterachterachterkleinkind, in het ik weet niet hoeveelste knoopsgat, van RNA en eiwitje... ik zat hier zomaar op een ontzettend warme zomernacht naar de sterren te kijken. Knap werk van die mijnheer Mertens. Ik ben even gestopt met leven. De drang om alle tijd stil te leggen, voor goed te stoppen met 'werken' en Michelly indachtig ... We zijn minder dan de miertjes, maar zoveel meer dan de mensen die ons willen kwetsen door ons te miskennen en uit te sluiten...
De zondag kondigt zich iets frisser aan. Het heeft eens flink geregend en de lucht laat zich vlotter inademen. Het gaat 'maar' negenentwintig graden worden! Ik heb zin om in de tuin te werken maar overal is er zon en dat is niet te doen. Het wordt dus ten vroegste deze avond als de zon zich heeft gekeerd. Een fietstochtje kan ook, maar dan wel in het bos waar schaduw overheerst. Of installeer ik me toch maar knus onder de notenboom met een boek. Verscheurende keuzes. De dokter heeft me de opdracht gegeven werk en ontspanning goed gedoseerd te plannen. Te gedreven altijd efficiënt 'moeten' bezig zijn geeft teveel stress volgens hem. Teveel 'niksen' of luieren maakt mij dan weer nerveus. Ik dwing mezelf immers altijd voldoende 'werk' verzet te hebben. Ik heb graag alles in orde en achter de rug, om van 'ontspanning' verdiend te genieten. De weken dat het niet meer zo warm is zou ik dringend met de schilderwerken willen starten. Met deze zon op de ramen is dat echter een onmogelijke ambitie. Ik ga beginnen met de was en de strijk ... dat is binnenwerk en daar valt de temperatuur nog mee... slechts vijfentwintig graden. Op vakantie in het buitenland zouden we in deze omstandigheden van de ene bezienswaardigheid naar de andere slenteren of lagen we uitgeteld siësta te houden. Voor mij is dit beter. 
Bereikt! Mannekes, mannekes is me dat warm. Zit ik hier mijn best te doen om iets 'werk' klaar te krijgen. 't Is tevergeefs... per stap die ik zet, per stevige zwaai van mijn armen, smelt ik een half literke. Vermits ik voor 70% uit water besta en 65 kg weeg, wat overeenkomt met een hoeveelheid van ongeveer 46 liter water, heb ik welgeteld 23 uur, één dag en één nacht, nodig om volledig uitgedroogd te geraken en slecht enkele kilootjes 'droge stof' over te houden. Dus drinken drinken drinken ... en zeker niet te hard werken. Wat een heerlijk excuus om mijn vakantieweek te verlengen.
Met woorden 
'In het midden van mijn leven sta ik aan de rand van een donker bos...' Ik ben vrij om mijn weg te kiezen. Tegelijk ben ik totaal onvrij omdat langs alle zijden aan mij getrokken wordt of geduwd. Men roept me, of men weert me af.
Vraag me niet wat 
Praten is zilver, zwijgen is goud. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Ze had ook iets met spreekwoorden. En het is zo, soms zijn woorden slechts mislukte afdrukken van wat echt in je leeft. Soms vermink je elk waarachtig gevoel door het in woorden te willen gieten. Vaak worden woorden niet begrepen. Heel dikwijls verkeerd gedraaid en anders uitgelegd. Dan wil ik liever in stilte wachtend blijven waar ik ben. Bijtend op mijn lippen, zwijg ik dan in alle talen.
Niet elke stroper
Wat houd je over
Het overvalt me soms. Een hevig kort moment van verlichte ingeving lijkt dan op 'eureka' of op 'aha' of gewoon op 'tiens'. Meestal gaat het niet echt om iets helemaal nieuw. Het zijn eerder gekende waarheidjes die vanonder het hersenstof oplichten. Gom het verleden! Vergeet al het negatieve! Leer uit fouten of uit wat mislukte! Maak het nieuw! Cliché zeg je? Inderdaad, maar zijn het geen clichés geworden omdat die waarheden voor velen gelden? 
Ben er vandaag nog eens goed tegenaan gegaan. De tuin onder handen nemen is tegelijk stevig gymen, nadenken en ontspannen. Bij de buren bloeit een welriekende struik, geen idee hoe hij heet. Tegelijk stegen langs alle kanten barbecue geuren op. De vakantie is in aantocht en toch...
Lucht en zon zaaien 
