Mijn meer dan 50 jaar ervaring met tuinieren en het telen van vele soorten (klein)fruit zonder scheikundige bemesting en - spuiten wil ik meedelen en zelf nog bijleren. Doch de wereld is groter dan de tuin. Daar is eveneens veel te zien en te beleven.
23-06-2017
Atavisme bij Medana Taybes
Atavisme bij Medana Taybes (de gestekelde)
Een van mijn Taybessen vertoont atavisme: terug verschijnen van verborgen erfelijke eigenschappen. De braamboos Taybes is immers een samenstelling van verschillende bramen en verschillende (?) frambozen.
De Taybes is een schepping van Derek Jennings aan het toenmalige Scottish Crop Research Institute ( nu herbenaamd als The James Hutton Institute, 2011). Introductie 1978.
Mijn goede fruitvriend, wijlen Howard Stringer had het niet zo voor de Taybes, wellicht wegens al vroegere ontaarding? Vandaar dat men wellicht de Medana Taybes geselecteerd heeft voor de verdere verkoop. Zoals je ziet op de foto’s overwoekeren de nieuwe scheuten, lichter van kleur dan de Taybesranken. De ranken van vorig jaar bloeien nu pas en vormen wellicht kleine dauwbraamachtige vruchtjes?
Bij de Buckingham Taybes, de ongestekelde mutatie van 1997 heb ik die terugval nog niet opgemerkt.
FOTO’S
1. De gehele plant
2. Detail van de ontaarde scheuten
3. Kleine vruchtvorm
4. Idem
5. Nog intacte tak met vruchten die nu rijp worden
Biologische Fruittuin van Dirk Depestel en Nancy Termote te Aartrijk
Biologische Fruittuin van Dirk Depestel en Nancy Termote te Aartrijke
16/6/2017
Samen met mijn goede vriend Louis Eelen – superkrak wat enten betreft: de meer dan 10 entingen bij mij allemaal gelukt – sloten we ons aan bij de uitstap van de Velt Fruitwerkgroep Beernem.
Dirk heeft de Tuinbouwschool van Oedelem gevolgd en dan heb je een streepje voor. We bekeken eerst de tuin bij het huis. Hij heeft er een paar rijen aardbeien op worteldoek. Elk jaar zorgt hij voor nieuwe planten. Hij heeft ook een rij asperges liggen. Zijn zomerpostelein is de groene die het midden houdt tussen de gecultiveerde gele en de wilde kleine groene. De kiwibessen waren ook hier bevroren.
Hij heeft een rode melde staan die anders groeit dan de gewone. Zie de foto. Deze plant heb ik nog nooit gezien. Ik zag nog de Thornles Evergreen braam met het peterselieblad. Echter met stekels. Als je de wortels beroert schieten er gestekelde uit. Slechts de opperhuid van deze braam is stekelloos. Voor nieuwe planten moeten de ingelegde toppen bewortelen.Er staat Boskoop Glory als druif.
Zijn grootste aanplant bevindt zich aan de overkant van de straat. Twee grote tunnels van 8,5m.breed. De ene met net overtrokken de andere met plastiekfolie. In deze laatste kweekt hij zijn tomaten, paprika en eierplanten enz.
In de tunnel met net staan kleine kersen en allerhande kleinfruit. De gestekelde, rechtop groeiende Kiowa braam (foto) Het worden grote vruchten, Taybes, de braamboos Metolius (foto rijpe vrucht), Loganbes, Silvan, zwarte en rode bessen.
Als je bij de tunnel komt iets heel speciaal: als bodembedekker: aardbeien; diverse rassen. We konden proeven. Na 4 jaar staan ze er nog goed bij.
Naast de tunnel staan ijzeren kubussen, gebruikt voor houtverkoop, daarin staan zijn verschillende frambozen. Goed gevonden! Men snoepte van de Golden Everest.
De grond voor de blauwe bessen is beslist niet in orde: een veel te hoge PH. Zie de gele kleur. PH verlaging zou kunnen gebeuren met elementaire zwavel. Er staan nogal wat rassen. Het ras Elisabeth deed het nog redelijk goed. Eén ras krijgt men niet rijp: Centra blue, een ras waarvan ik nog nooit gehoord heb.
Er is een perk met fruitbomen. De vorige eigenaar heeft die geplant en we zijn niet van dichtbij gaan kijken. We wandelen door een nieuw aangeplant wilgenbos: stookhout voor zijn speckkachel. Hier ook geen vruchten aan de okkernoten. Er zijn nog grootvruchtige hazelnoten.
Vorige zaterdag zag ik in de grote tuin van nicht Christiane een rij sleepruimen. Mij trof het dat sommige struiken overvol hingen, naast andere totaal vruchtenloos.
We begonnen al te speculeren op tweehuizigheid: enerzijds vrouwelijke, anderzijds mannelijke planten. Doch bij pruimen gaat dit niet op. Vriend Louis Eelen, pruimenman, kent dit verchijnsel ook. Hij weet struiken staan die nooit dragen.
Wat hebt u opgemerkt?
Wat is dan wel de verklaring, of zijn er meerdere ???
Is bij mij de braam met de meest opvallende, wit-violette blooeiwijze.
Dit ras stond het laatst in de 17de Rassenlijst voor Fruitgewassen 1985, een Nederlandse lijst voor de beroepsteelt.
Krachtige groeier met opgaande, stekelloze stengels met een zeer goede productiviteit. Rijpt van eind juli tot half oktober. De grote bessen zijn teer en moeten 2 maal per week geplukt worden. Ze zijn beperkt houdbaar, van smaak tamelijk zuur en sappig. Gevoelig voor vruchtrot.
Dit ras werd geïntroduceerd in 1974. Komt van Carbondale, Illinois V.S.
Van Waaslandhaven, Doel, Liefkenshoekfort tot Cortewalle in Beveren.
Van Waaslandhaven, Doel, Liefkenshoekfort tot Cortewalle in Beveren.
Met Egenhoven 14/6/2017
We startten met koffie en een koek in het café van de Golfclub bij de Kallosluis. Met de gids werd de sluis ons eerste bezoek en tevens goede uiteenzetting over de Waaslandhaven.(Zie foto met liggingsplan). Vervolgens maakten we een verkenningsrit langs de vele bedrijven. Deze van de Katoennatie van Fernand Huts springen in het oog. Ik wist niet dat ook zoveel auto’s gelost worden in Antwerpen, zelfs op 2 plaatsen met telkens grote terreinen. Containers stapelen zich op in steeds groter aantal. Onlangs wist het grootste containerschip ter wereld Antwerpen te bereiken: 399m lang en een dekoppervlakte van 22.000 m2., 2,2 Ha. In de breedte staan er 21 containers in de rij.
Het binnenrijden van Doel maakte op mij een onwezenlijke indruk om van te huiveren. We hadden een smakelijke lunch in café Doel 5, op een steenworp van de Scheldedijk waarop we daarna gingen kijken. (Vergelijk met de blog van 22/06/2009 op de eerste blog http://blog.seniorennet.be/fruit (Van Doel slechts een paar foto’s maar vooral interessant hoe De Red Star er toen uitzag!)
Vandaar naar Fort Liefkenshoek. Destijds werden de wegens ziekten afgekeurde kandidaten voor de overtocht naar Amerika hierheen gebracht. Nu vervullen enkele zalen een museumfunctie. Buiten trok een 83 jarige reuzenpopulier mijn aandacht. De zeldzame iepen of olmen flankeren aan weerszijden de inkom van het fort.
Te Beveren gingen we nog het kasteel Cortewalle bezoeken, helemaal terug opgeknapt door de gemeente, met tevens een museumzolder.
Addendum
U zijt welkom op het 12de Afrikaans Tuinfeest bij ons op de Lage Weg 60 te Halle-Zoersel op zaterdag 8 juli.
Er is nog plaats op mijn laatste reis naar Engeland op 9-10 september. Meer gegevens op de blog van 30 maart.
Gids was Benedicte Verstraete, in begijnenhabijt als Grootmeesteres. Precies echt.
We startten aan de grote poort. Bij het binnenkomen was er rechts tijdens mijn studententijd, halverwege de jaren 50, een café op zolder.
Het begijnhof is vanaf de jaren 70 door de universiteit prachtig gerestaureerd. Mij vielen de grote gebouwen op. Meerdere werden gebouwd rond 1650.
De Dijle stroomt middendoor het begijnhof en heeft er zelfs 2 armen. Mij verwonderde de felle stroming in de hoofdarm.
Het begijnhof beslaat een oppervlakte van 3 Ha. Op sommige plaatsen is er veel begroeiing en zijn er nog tuinen en open ruimtes. We kwamen ook op de blijk van vroeger. De begijnen leidden een werkzaam leven, weven, spinnen en kleren maken was een van de hoofdbezigheden.
Worrying level of pesticides found in 'Bee Friendly' plants
Van Garden Organic, de Engelse Velt
Worrying level of pesticides found in 'Bee Friendly' plants
New research has found that many of the plants sold in garden centres as 'Bee or Pollinator Friendly' in fact contain dangerous levels of pesticides. Dr Dave Goulson, from Sussex University explains "Garden centres frequently market nectar- and pollen-rich ornamental plants as “pollinator-friendly”, however these plants are often treated with pesticides during their production. We tested 29 different ‘bee-friendly’ plants for 8 commonly used insecticides and 16 fungicides. Only two plants (a Narcissus and a Salvia variety) did not contain any pesticide, but 23 plants (almost 80%) contained more than one pesticide." Equally shocking is that Dr Goulson's team found neonicotinoids at concentrations known to be dangerous to bees.
The news that newly-purchased garden plants could pose dangers to bees and other beneficial insects is a shock to gardeners. These plants are a rich source of flowers in urban environments, and thus are highly attractive to insects such as butterflies, hoverflies and bumble bees. Equally worrying is the lack of information at the point of sale. Gardeners do not know that plants have been treated, and whether they may actually pose a threat to, rather than benefit, the health of pollinating insects.
"The organic grower mixes flowers with vegetables in their plot in order to encourage beneficial and beautiful insect life," says James Campbell, Garden Organic's Chief Executive. " We feel that buyers have been deluded, and bees may suffer. Garden Organic will be writing to the major retailers asking them to pledge a phase out of these unnecessary chemicals - just as B&Q has done recently. We also urge members to contact their local garden centres to ask them to come clean about their 'Bee Friendly' plants. We cannot risk our pollinators' health."
Recent attention on the negative effects of pesticide pollution has been focussed on agricultural - not domestic - growing. Research has shown that bees in particular, grow more slowly, produce 85% fewer queens, find it hard to collect pollen, and encounter problems of navigation. See Neonicotinoids. However, in 2014, Greenpeace published a report which found pesticides in 97% of 35 popular ornamental garden plants sourced from garden centres in 10 European (but not UK) countries. Goulson's study is the first to provide data on purchases of ornamental plants in the UK.
The report concludes "The concentrations of individual chemicals found overlap with, and sometimes considerably exceed, those known to do measureable harm to bees. Residues of pesticides in plants bought by members of the public will decline over time, and unless large numbers of contaminated plants are bought and planted together, it is likely that the total residues to which pollinators are exposed will be diluted by their also feeding on other, uncontaminated plants nearby. However, many ornamental plants are bought in spring, which may provide a pulse of exposure of bees to pesticides at a critical time in the early development of bumblebee colonies and when honey bees colonies are normally undergoing rapid growth.
With the current state of knowledge, we are not able to evaluate whether the net effect of planting ‘pollinator-friendly’ flowers contaminated with pesticides is likely to be positive or negative. But it is clear that levels of pesticides found in some plants may well be sufficient to do harm, and the purchaser currently has no way of knowing what residues are in the different plants on sale. "
See here for a full copy of the report Ornamental plants on sale to the public are a significant source of pesticide residues with implications for the health of pollinating insects by A Lentola, A Tapparo, Department of Chemical Sciences, University of Padova, Italy; and A David, A. Abdul-Sada, D Goulson and E M Hill, School of Life Sciences, Sussex University, UK.
For those with sharp eyes, the neonics detected include thiamethoxam, clothianidin and imidacloprid, which were banned in 2013 for farmers to use in the EU. However, they are allowed on non-flowering crops, and on ornamental flowers, but not in the year in which they are to flower. Unfortunately they are very persistent, so remain in the plant and soil for several years after treatment.
Posted:
Thursday, 11 May 2017
Op een ander is het blijkbaar niet beter. Nog veel werk aan de winkel. Velt neemt veel hooi op de vork met zijn actie pesticidevrij. Ergens las ik dat de helft der tuinders nog pesticides gebruikt. Al 55 jaar ondervind ik dat dit niet nodig is.
Gisteren is mijn frank gevallen, alhoewel het nu euro’s zijn.
De prachtige, gestekelde braam aan de achterinkom, die er vanzelf gekomen is, is een geval van apomictie. Altijd is al opgevallen dat deze struik zeer nauw verwant leek met de Himalaya die een twintigtal meter verder in de kippenren staat.
Apomictie is het vermogen kiemkrachtig zaad voort te brengen zonder bestuiving, zonder mannelijke cel. Een onbevruchte cel uit de nucellus ( deel van de zaadknop waarin de eicel ligt ) groeit uit tot een complete vrucht.
Mijn beide bramen zijn dus identiek.
Apomictie komt o.a. voor bij okkernoten.
Apomictie is niet te vergelijken met de parthonocarpie bij de pitvruchten. Bij parthocarpie worden geen pitten gevormd, biologisch het bijzonderste van de vruchten. U zult al wel een Confrence peer aangetroffen hebben zonder pitten.
De Himalaya braam wordt nu correct benaamd als Rubus armeniacus Focke, naar zijn oorspronggebied Armenië. Vroeger waren er meerdere, andere wetenschappelijke namen.
De soort werd rond 1835 in Duitsland binnengebracht door Booth. De naam werd Theodore Reimers.
In 1885 introduceerde Luther Burbank deze in Amerika. Derek Jennings, de schepper van o.a. de Taybes, vertelde mij dat deze verstrooide prof ook bramen uit de Himalaya binnenkreeg en deze verwisselde. Als deze braam als Himalaya terug in Duitsland arriveerde, merkte men dat het in feite hun Theodore Reimers was.
Ik vind Himalaya een lekkere braam die begin augustus, als een van de vroege bramen rijpt. Van de stekels heb je geen last bij het plukken. De nieuwe scheuten bind je aan. In het verleden had ik er tweemaal van 9,10 m. Wel heb je elk najeaar,winter stevige handschoenen nodig om de afgedragen takken weg te knippen tot tegen de grond.
Vorig jaar met de wateroverlast is wel een exemplaar bezweken in mijn bramengallerij.
FOTO’S
Eerst 2 foto’s van het exemplaar in de kippenren.
Dan van de braam aan de achterinkom, uitnodigend bij rijpheid om er in het voorbijgaan telkens van te snoepen!
6-JUN-2017 - Juni, bramenmaand? Voor een lekkere bramensnoeppartij moeten we wachten tot augustus, de oogstmaand. Maar voor de echte bramenliefhebbers, batologen genaamd, is juni de topmaand. Dan staan de bramen namelijk in bloei! En bloemen zijn, naast bladvorm en bestekeling van de stengel, een belangrijk determinatiekenmerk om 'de braam' een naam te geven.
In de tijd van Linnaeus en De Gorter was het eenvoudig, zij (her)kenden slechts drie soorten bramen: Gewone braam, Dauwbraam en Framboos. In de eeuwen daarna werden er steeds meer soorten onderscheiden en herkend. De batologen in Nederland onderscheiden intussen ongeveer 200 soorten en daar komt er nog steeds af en toe één bij. Zo verscheen recent een artikel over Rubus psilops, een nieuwe soort die alleen in Drenthe, de kop van Overijssel en aangrenzend Duitsland voorkomt. De Nederlandse naam moet nog vastgesteld worden.
Herbariummateriaal van Rubus psilops (Bron: Bram van de Beek)Er zijn zo veel soorten omdat bramen apomictie vertonen: ongeslachtelijke voortplanting via zaad. Dat betekent dat nakomelingen identiek zijn aan de moederplant. Maar niet alle nakomelingen zijn klonen, er komt namelijk ook geslachtelijke voortplanting voor. Dat samen geeft die enorme variatie.
Bramen gedijen goed in een Atlantisch klimaat. Daarom is Nederland bijzonder rijk aan bramen, net als Groot–Brittannië en West-Frankrijk. Bramensoorten zijn bovendien vaak kieskeurig in hun standplaats. De kieskeurige soorten zijn vaak geschikte indicatoren voor aanwezigheid van oud bos.
In de laatste druk van Heukels’ Flora van Nederland (hèt naslagwerk voor plantenminnend Nederland) wordt de braam stiefmoederlijk behandeld. De gehele bramenvariatie is samengevat onder ‘Gewone braam’ en ‘Hazelaarbraam’. Hierdoor blijft de grote diversiteit voor veel floristen verborgen. Het zou mooi zijn als in de volgende flora een sleutel naar de meest voorkomende bramensoorten wordt opgenomen, zodat meer floristen de verscheidenheid aan bramensoorten gaan herkennen. De tijd is er rijp voor, want de laatste decennia is de kennis over bramen in Nederland enorm toegenomen dankzij het kleine groepje bevlogen batologen. Zij gingen samen op pad om bramen te leren kennen en kennis uit te wisselen en iedereen kamde een deel van Nederland uit op zoek naar bramen. Er is nu orde in de Nederlandse bramenchaos. Er is een prachtige website, www.rubus-nederland.nl, van Bram van de Beek. Hier vind je alle in Nederland voorkomende bramensoorten met foto’s. De website bevat ook determinatiesleutels voor als je zelf aan de slag wilt met het op naam brengen van bramen. Er is daarnaast een verkorte sleutel voor de vijftig meest algemene en karakteristieke soorten en er is een multi-kenmerk-sleutel: vul alles in wat je weet van je braam en hij vertelt je welke soorten er in aanmerking komen.
En, voor wie uitkijkt naar de bramensmulpartij in augustus: als je nu in kaart brengt welke bramensoorten in je omgeving groeien, dan kun je in augustus onderzoeken welke soort de lekkerste vruchten heeft.
Dit is een bericht in het kader van ‘Driehonderd jaar planten kijken in Nederland’. Neerlands eerste ‘florist’, David de Gorter (1717-1783), werd driehonderd jaar geleden geboren. Maandelijks berichten we over interessante gebeurtenissen in het plantkundig onderzoek. In deze aflevering staat de braam centraal.
Tekst: Willemien Troelstra, met input van Anne Troelstra, Bram van de Beek en Edwin Dijkhuis
De 100 bezoekers hebben ervan genoten en ik ook. Prachtig weer.
Het had in lang niet meer geregend en nu eindelijk regen. Gelukkig heb ik een betere grond dankzij het aanslibben door het Schijn in de vroegere eeuwen met wat kleipartikels, aangevoerd vanuit Malle.
Dankzij het aanvoeren, sinds 1970, van veel compost, het gebruik van gesteentemelen basalt en lava en bentoniet (montmoriliniet) met zijn sterk bindend vermogen is de grond nog veel verbeterd. Gemakshalve laat ik die nog elk jaar omploegen en heb nooit enig nadeel ondervonden. Vroeger werd die ook een beperkt aantal jaar gefreesd en er vormde zich een harde zool, zeer nadelig voor wortelgewassen.
Dank aan Gympie voor de foto’s.
ik fietste op pinksteren even langs de lage weg in Halle
Deze week viel het al op dat de braamboos Helen zo uitbundig bloeit.
Helen is de laatste braamboos die Derek Jennings gecreëerd heeft. Na zijn fantastisch werk aan het Scottish Crop Research insitute met het scheppen van vele frambozen en zwarte bessen, en niet te v ergeten de Taybes , die in 1978 op de markt kwam, is hij na zijn pensionering in 1990 in Kent komen wonen. In 1992 zag ik zijn annonce voor plantenverkoop. Aleide en ik werden er zeer hartelijk ontvangen door het echtpaar. Hij nam ons mee naar een farm in de beurt waar hij een proefveld had. Daar heb ik een productieveld van Taybes gezien. De ranken waren in een bundel samengebonden. Als er zware vorst dreigde werden die neergelaten en afgedekt met stro tegen het bevriezen. Vanaf -10 ° ontstaat er vorstschade aan de stengels.
Derek Jennings vertelde dat hij nog verder ontwikkelingswerk deed. In de volgende jaren bracht hij nog 2 braambozen op de markt: Adrienne en Helen. Helen is de beste van beiden; lekkere vruchten. (Braambozen zijn ingewikkelde kruisingen tussen bramen en frambozen. De Taybes was zijn eerste braamboos.)
Tijdens de winter 95-96 was ik bij hem op bezoek met enkele fruitvrienden en hij vertelde dat hij een telefoontje had gehad van iemand in Buckinghamshire. De Taybes had er een mutatie ondergaan: de stekels van de stengels waren weg met behoud van de vruchten!
FOTO’S
Helen in volle bloei (De stam erachter van een peer kan wat verwarrend werken.)
Idem
De Buckingham taybes ernaast staat al verder in ontwikkeling.
Idem
Mijn oudste Buckingham plantte ik, direct nadat deze op de markt kwam in de plastiek serre-tunnel.
Daar heb ik nooit vorstschade gehad. De plant staat er beschut, want het zijn voornamelijk de uitdrogende vorstwinden uit het oosten die het meeste kwaad doen. De ontwikkeling van deze vruchten staat al een heel eind verder.
De late lentenachtvorst van 19 op 20 april was een uitzonderlijk weersfenomeen. De analyse door het KMI toont aan dat in 225 van de 308 gemeenten in Vlaanderen de koude uitzonderlijk streng was en in 20 jaar niet is voorgekomen.
Eind maart 1962 kochten we de boerderij op de Berkemei 16 te Halle-Kempen.
Boer Geysen, 60, moest stoppen wegens hartproblemen. Nog geen half jaar later is hij overleden. Hij had voor ons nog de tuin voor het huis geploegd en ik was onmiddellijk begonnen met tuinieren met als handleiding het brochuurtje van de Gonthier zaden en het Prisma boekje ‘Groenten, fruit en Kruiden’.
Ik ben hoog geboren (4/2/1935) als oudste van een oudstrijder 1914-1918, 48m boven de zeespiegel op de Reiger te Ichtegem. Daar loopt een eerste heuvelrij. De kustlijn, 20km verder of zoals mijn vader zei 4 uur gaan, is goed te zien. De boerderij lag heel dicht bij het Wijnendale bos met tal van herinneringen uit mijn jeugd (Je mocht er wel niet in).
Nu ging ik tegen het Zoerselbos wonen.
Rond het huis en op het erf was er alleen zand. Als West-Vlaming was dat voor mij normaal: in de Kempen zand.
De boer had gezegd dat ik moest spuiten op de prei. Aleide , mijn 3 j geleden overleden vrouw, las het pakje.” Die vuiligheid komt hier niet meer binnen. We eten wat er overblijft”. Later heb ik mij soms een geforcheerde bekeerling voor de bioteelt genoemd. Als biotoop voor haar scriptie als natuurgids in 1969-70 nam zij de omgeving van ons huis. De leiding had er de nodige moeite mee. Wij hadden de dode grond wegens het gebruik van totaal herbicides, stilaan tot leven zien komen. Later, toen hier de VELT in 1974 gesticht werd en Landelijk secretariaat werd tot oktober 1982 was de afdelingsvoorzitter van de afdeling Antwerpen-Voorkempen Jos Ratinckx, tuinarchitect, sterk getroffen hoe zich vanzelf een stevige, kleinbijvende graszode gevormd had. Diezelfde man ligt aan de basis van de Dodoenstuin in Schildepark.
Ik was lid van De Wielewaal en las over de roofvogels die toen geweldig achteruit gingen. Als top in de voedselketen, vol pesticides, waren de eierschalen zo dun geworden dat die dikwijls braken. Maar pas later viel mijn frank.
In 1966 was ik medeoprichter van de nieuwe afdeling Wielewaal Voorkempen. Pol Poppe had hiervoor de opdracht gekregen van de stichter-voorzitter Pastoor Seghers.
In 1962 lag er in Halle slechts één verharde weg, die door het dorp. Onze weg, kreeg de naam Lage Weg in 1970. Ik was toen voorzitter van het Groencomité, al vlug herdoopt in Leefmilieu. In die tijd was die weg in het winterseizoen onberijdbaar voor auto’s. Mogelijke geïnteresseerden uitgeschakeld. Ik (autoloos) was de enige koper.
Toen we er kwamen was alles hier kaal, behalve enkele fruitbomen in de kippenren. De enige populier had men geveld. Ik heb er nog een nakomeling van, als tak in de grond gestoken. Een beenhouwer uit St. Lenaerts had de duurste koop gedaan: 2 Ha grond, duurder dan het huis met schuur en bijnza 8 000 M2 grond. Hij plantte er onmiddellijk Robusta populier en weer stak ik een tak in de grond, nu 4m omtrek op 1m boven de grond.
Tot hier een eerste kannismaking.
Op de 1 Ha (later nog 3000 m2 bijgekocht) groeit nu een uitgebreide verzameling groot – en Kleinfruit.
Met de Verenigde Oostindische Compagnie-Kamer Antwerpen vzw
29/4/17
Het was weer een plezier op de volle bus naar de historische inleiding van Paul Koop, voorzitter te luisteren.
We reden eerst naar de Canneberg of Jezuietenberg voor bezichtiging van het vroegere ondergronds NAVO Hoofdkwartier van 1955 tot de sluiting in 1992 wegens asbest-vervuiling. Van 2003 tot 2012 werkte men aan de afbraak, afschrapen van wanden en plafonds van asbestneerslag, verwijdering van de al die tijd opgestapelde afval en sanering van de vervuilde grond onder machinekamer tot op 13 m diepte. Kostenplaarje 40 miljoen.
Staat nu onder het Beheer van het Limburgs Landschap.
Op de hoofdgang, Main street, sloten een aantal straten aan met elk met hun kantoren (soms wel 55).
Onze gids werkte er lange tijd als kapper. Zijn kantoortje had hij weer van de nodige attributen voorzien. Voor de rest moet je veel verbeelding hebben, want alles is weggehaald. De 3 zware scheepsdieselmotoren heeft men wel laten staan. Er zijn foto’s die een beeld geven van de vroegere werkzaamheden.
Gedurende de meer dan 2 uur durende wandeling leg je veel km af door al maar kerende grote en kleinere gangen.
Al bij al de moeite, doch ik had veel liever nogmaals de vlak ernaast liggende Jezuietenberg bezocht. Tien jaar terug waren de vele kunstwerken, die de jezuieten op hun wekelijkse vrije dag gedurende 100j (1860-1960) schiepen, voor mij een sterke beleving.
Dan was er vrije tijd tot 3u en tijd voor een Caesar salade met een Hapkin bier, oorspronkelijk van mijn geboortestreek het Houtland.
Voor de namiddagwandeling komen we samen op het O.L. Vrouweplein met de oudste, donkere Romaanse kerk van Maastricht (1017). Je zit in het oude stadsgedeelte met smallere straten. In Nederland is het vakantieweek en het krilioert er van toeristen. Ook Duitsland is er niet veraf en je hoort de taal.
We passeren de oude watermolen op de Jeker, nog volop in gebruik. Men staat er aan te schuiven voor brood en vlaaien.
Vboor de rest verwijs ik naar de foto’s.
Op de terugweg zal geoloog Walter nog een gesmaakte uiteenzetting geven.
FOTO’S
1. Vertrek op het Olv. Plein, aan de achterkant van de Olv Basiliek. Die achterkant heeft de allure van een burcht.
2. Idem (foto van zoon Peter)
3. Rad van de bisschopsmolen, einde 17de eeuw
4. Patricierswoning naast de molen
5. Voorzitter Paul Koop en geoloog Walter (met rode pet)
Vanmiddag werd mijn aandacht getrokken door een koppeltje dartelende citroenvlinders. Eindelijk gingen ze zitten op de Judaspenning. Het vrouwtje is veel minder opvallend.
Het was precies de dag van de Citroenvlinders. Een tijdje daarna zaten er drie Citroenvlinders op die Judaspenning, allemaal mannetjes. Eindelijk een warme dag. In de voorbije week slechts een zeldzame vlinder gezien.
Zeker al een week is de rups van de bastaardwesp actief. Tot nog toe zag ik de groen-gele met iets blauwige schijn.
Op een kruisbes was nu de groene vorm actief. Gewoonlijk zie je eerst aantasting naar de onderkant. Deze rupsjes waren aan de bovenkant actief.
En wat meer is ik ontdekte bij het omdraaien van de bladeren om de rupsjes beter te zien en te verdelgen, ook twee blaadjes met eieren. Die fijne, iets langwerpige eitjes worden aan de nerven geplakt.
