Er is een nieuw cultuurfenomeen gevonden om onze katholieke preutsheid en respect voor het sacrale in onze godsdienstbeleving geweld aan te doen. Waarvoor zou anders de affiche van Union Suspecte voor de toneelopvoering "O.L.Vrouw van Vlaan-deren" door de KVS dienen met de fel ontblote borst van de Heilige Moeder Gods tenzij als een oneerbiedig lokaas voor een opvoering die niets te maken heeft met onze Lieve Vrouw van Vlaanderen
Als deze voorstelling een overdreven preutsheid is dan vraag ik mij af wie dergelijke voorstelling van zijn vrouw of van zijn moeder zou appreciëren ? Waarom dan onze hemelse Moeder en toevlucht van nog steeds zoveel Vlaamse Mariavereerders zo voorstellen ? Zelfs ben ik niet akkoord met theoloog Robert Deburggraeve dat men de spot over onze religieuze symbolen moet kunnen verdragen om niet uit onze maatschappij ( van lichte zeden !) gesloten te worden. Zelfs in onze civiele maatschappij duldt men zelden dat men spot met een waardig symbool, een uniform, een vlag. Trouwens Maria is voor ons geen symbool maar een werkelijkheid.
Dit beeld kan niet vergeleken worden met de voorstelling door onze Vlaamse Primitieven die paste in een "verhaal, een concept" zoals de Madonna van Rogier Van Der Weyden de perceptie in zich draagt van de "Moeder, voedster van Jezus en van de mensheid". Hier wordt dit gebruikt als chock-element en plat exhibitionisme. Oze middeleeuwse kunstenaars had-den méér feeling, talent en respect. Zie foto.
De uitzending gisteren op BRT Eén in Canvas bracht over het onderwerp niets bij. Het werd weer eens eenzijdig verdraaid rond een reportage over een ultra-rechts katholiek gezin en niet over de discussie wat wel en niet beledigend is voor christenen, inzonder met betrekking tot deze voorstelling van de Madonna.
Laten wij maar voor het misbruik van onze Mariale beleving in Vlaanderen eens onze Vlaamse tanden zien, zelfs al worden wij een minderheidskerk.
Als 1 novembermijmering dit gedicht van de Zweedse Edith Södergran, vertaald door Lisette Keustermans.
De laatste bloem in de herfst.
Ik ben de laatste bloem in de herfst. Ik werd gewiegd in de wieg van de zomer, ik werd op wacht gezet voor de wind uit het noorden, rode vlammen sloeger uit op mijn wang.
Ik ben de laatste bloem in de herfst. Ik ben het jongste zaad van het dode voorjaar, het is zo gemakkelijk om als laatste te sterven: ik heb het meer gezien, sprookjesachtig blauw, ik heb het hart van de dode zomer horen kloppen, mijn kelk bevat geen ander zaad dan dat van de dood.
Ik ben de laatste bloem in de herfst. Ik heb de diepe sterrenweelde van de herfst gezien, ik heb het licht van verre warme haarden aanschouwd, het is gemakkelijk om dezelfde weg te gaan, ik sluit de poorten van de dood. Ik ben de laatste bloem in de herfst.
Genealogie is een veel beoefende bezigheid, eerder door speurders van middelbare leeftijd, zo niet senioren.
Zich interesseren aan zijn aan zijn familieverleden, op zoek gaan naar reeds lang overleden voorzaten en een beetje familiegeschiedenis schrijven is een vorm van piëteitsvorm memoriaal. In deze Allerzielen tijd doet het mij denken aan de kerkhofbewoners die weer, velen voor één keer in het jaar, zullen bezoek krijgen.
Zo ook bezocht Jules Vanheuverzwijn op Allerheiligen het kerkhof om een bloemeke te plaatsen op het graf van zijn vrouw en een weesgegroetje te bidden. Een paar rijen verder ziet hij daar een vent staan te wenen en zijn armen in de lucht et smijten. Jules gaat er naar toe, leest stilletjes de naam op het graf en vraagt hem: "Was dat uw vader?".- " Neen 't"" zegt hij.- " Uw broer of uw zoon van u ?" - " Ook niet" - " Naaste familie misschien ?" - "Bijlange niet" snikte de vent " Had hij maar langer, veel langer geleefd" was het antwoord "'t was de eerste vent van mijn vrouw".
In de jaren '75 was ik ook gebeten door de microbe om te spitten Naar de wortels van mijn bestaan. Ik begon met de voorouders langs moeder's zijde omdat de enige grootvader die ik gekend heb Jules Vandamme was. Het leidde mij zelfs er toe de " Familievereinging Vandamme" op te richten met drie grote familiereünies; 600 Vandammes te Geluwe in 1979, 2000 te Damme in 1980 en 750 te Damme in 1985.
Wat later ben ik begonnen met de voorouders langs vader's zijde. Tot nog toe ontbrak mij voldoende tijd om verder te graven.
In mijn nieuw blog http://blog.seniorennet.be/dierynckvandamme verneeem je hierover regelmatig méér en misschien krijg ik van de een of de ander een aanvulling. Voor vervolg kan je ook klikken op "MIJN STAMBOOM".
Zaterdag ll. was het de jaarlijkse algemene vergadering van de Hospitaliteit O.L.Vrouw van Groeninge of de ziekendienst van Vlaanderens Lourdesbedevaarten.
Wij waren opgeroepennaar Kortrijk waar de wieg van Vlaanderens bedevaarten stond. Vóór de lunch en de Algemene vergadering in de namiddag was er de eucharistieviering met inlijving van de nieuwe leden van de Hospitaliteit in de Gravenkapel van de OnzeLieve Vrouwekerk.
De Gravenkapel was een bijzonder mooie ontmoetingsplaats. De kapel in de O.L.Vrouwekerk werd in 1369 opgericht in opdracht van graaf Lodewijk van Male. Zij kreeg de naam Gravenkapel omdat men in de 51 nissen de afbeeldingen vindt van de soevereinen van Vlaanderen met het monument van de zalige Karel de Goede, graaf van Vlaanderen van 1119 tot 1127. De glasramen stellen verschillende taferelen voor uit de geschiedenis van Vlaanderen met in het midden een ode aan Sint-Katharina ter wiens eer deze kapel oorspronkelijk werd opgericht.Een bezoekje waard. Ik vertoefde reeds dikwijls in Kortrijk zonder dat ik dit kende.
Na de stemmige misviering had de inlijving plaats van vijf nieuwe leden die in het verleden reeds blijk hadden gegeven van hun inzet in de ziekendienst en het voornemen hadden in de toekomst zich verder te blijven engageren in dient van de zieken op bedevaart naar Lourdes.
Tot mijn verrassing werd ik met twee collegas vooraan geroepen om uit de handen van de directeur de onderscheiding opgespeld te krijgen met de zilveren medaille van St. Donatianus, verleend door de bisschop voor bewezen diensten in de Kerk, in het bijzonder wegens mijn 29 jaar lidmaatschap bij de Hospitaliteit, mijn dienst sinds 9 jaar als hoofdbrancardier en mijn inzet voor de ziekendienst.
Deze gewaardeerde erkenning gebeurde zoals de directeur verklaarde in het eken van een generatiepact waarbij volgend jaar de fakkel wordt overgedragen aan een jongere en beloftevolle medewerker.
Meteenwas het een officiële dienstoverdracht, geen brugpensioen denk ik, waarbij wij als senior de volgende generatie nog wat kunnen coachen en bijstaan.
Je begint te voelen dat het St.-Michielszomerke voorbij geraakt. Vanmorgen was het echt fris en wij zouden voor het eerst de verwarming aanleggen, onze mazoutleverancier komt vandaag toch onze tank vullen, profiterend van de afslag en de mazoutsubsidie. Wij moeten toch ergens iets recupereren van de door Verhofstadt beloofde belasting op mijn beveks.
Maar de verwarming wil niet aanslaan . Het doet mij denken aan die winterse oorlogstijd op school toen wij stampend met onze voetjes de ronde deden in klas en zuster Cecilia ons een liedje deed zingen van Oei, oei, oei, mijn voetjes hebben zo koud, de stove wil niet branden en we hebben geen hout. Nu zouden we zingen: De chaufage wil niet branden, want we sparen mazout.
Dus, maar wat harder tikken op mijn computerklavier en werken tot wij zweten.
Van werken gesproken, het is deze morgen een hectische dag aan het worden: Een Lourdesvriend mailt mij om het adres te kennen van een verpleegster uit Meibedevaart.Een mail is teruggekeerd van een correspondente omdat haar mailbox vol zit, dus maar een gsm-bericht sturen om te zeggen dat ze de grote kuis in haar mailbox moet doen. Er belt iemand aan de deur ( een goede gepensioneerde ziel die zelf nooit thuis is) om zijn lidkaart bij de Vrienden van Lourdes te betalen en iemand (een vroege vogel) belt aan de telefoon om te vragen naar de bedevaartkalender van volgend jaar. Ik zou nog een zestal Lourdesijveraars dienen te bezoeken op de wijk De Tassche in Ardooie om hun voor hun medewerking aan te porrren. Morgen ontvangen wij Lourdesvrienden op tegenbezoek tegen de middag, het boodschappenlijstje ligt klaar voor de beenhouwer, de Delhaise en den Aldi.
Donderdag gaan wij met de banksenioren naar Antwerpen op Jodenwandeling en ik moet nog uitzoeken en een collega verwittigen hoe en wanneer wij er kunnen geraken.
Tegen 5 november moet mijn contactbladje van de Belgische Hospitaliteit verschijnen in twee talen op 600 exemplaren. Een goedwillige vrijwilliger uit Brugge vertaalt dit voor mij en dan stuur ik dat nog eens door naar een lid uit Luik om de vertaling na te zien.
Ik bel hem nog eens op. Aan de andere kant van de lijn hoor ik: Allo, ici Pierre, jécoute. Ik weet dat hij enkele woordjes Vlaams kent en denk bij mij zelf: oei, oei, t is daar in Luik ook niet te warm want hij zegt dat hij het koud heeft.
Daar ik wat verkouden geweest ben zal ik nog wat vitamines nemen. De merels in mijn tuin doen het ook. Zij zitten te loeren naar mijn sierboompje met rode bessen om er van te snoepen. Er hangen drie afgediende C.D.Roms in het boompje maar er is te weinig wind om te draaien en schrikaanjagend te flikkeren.
Je ziet het op de ene plaats in de wereld is er te veel wind en elders te weinig. De een zoekt werk en vindt geen. Een ander heeft werk en staakt omdat hij door het generatiepact bedreigd voelt om op rust te gaan en als gepensioneerde weten wij niet wat eerst gedaan.
Met gehandicapten en zieken naar Lourdes. Voor een diareeks met muziek en 49 sfeerbeelden over "Lourdes, zijn symboliek en rituelen" klik op de foto 51 Mb en 21 min. downloadtijd.
Als 1 novembermijmering dit gedicht van de Zweedse Edith Södergran, vertaald door Lisette Keustermans.
