|
Bij de eerste blik door het raam weten we al hoe
laat het is. De regen klettert op de daken. Blijf nog een beetje in bed liggen,
dit is geen weer om door te rijden. Alles op het gemakje er is tijd genoeg. Een
ritje van 137 kilometer kan zelfs zonder probleem na de middag gestart worden.
Na het ontbijt, het is nu half tien valt de regen nog met bakken uit de hemel.
Dan maar wat kruiswoordpuzzels invullen. Het wachten is niet bevorderlijk voor
mijn voorraad sigaartjes. Ik zal dringend minder moeten gaan roken wil ik toe
komen tot op het einde van de maand. De manager van het hotel ruikt geld. Blijf
nog een nacht stelt hij voor, ik bel de gereserveerde hotels wel om ze een dag
te verzetten. Geen haar op mijn hoofd dat hier aan denkt. Onder het motto; slecht
weer bestaat niet, enkel slechte kledij vertrek ik rond elf uur in de gietende
regen. Ik verrek het om over de autosnelweg te rijden. Ben nu hier en ik zal de
toer rijden zoals gepland. Zomerkleding terug opgeborgen en de warmste kleren
aangedaan die ik bij heb. Het is een schrale 12 graden. Waarom, vraag ik mezelf
voor de zoveelste keer af terwijl ik door de gietende regen rij, waarom doe ik
dit zo graag? Waarom niet gelijk elke oude man een beetje in de hof klooien,
koers kijken op tv, en slaapje in de zetel enz. Neen, ik moet met alle geweld
in de gietende regen rijden, over spekgladde wegen met putten en kuilen om u
tegen te zeggen. Ik moet de hele rit aan de reis naar het Midden-Oosten denken
het begint er aardig op te lijken. Voordat we Belgrado bereiken rijden we ook
hier door eindeloos landbouwgebied over bar slechte wegen.
In Belgrado begint de miserie pas echt.
Ongelooflijk slecht wegdek, spekgladde zebrapaden, grote geschilderde pijlen en
gladde tramrails die op diverse manieren moeten gekruist worden. Regelmatig heb
ik moeite om Guz recht te houden. Voornamelijk op de geschilderde toestanden voel
ik Guz af en toe goed tegenpruttelen. Grote oude stinkende bussen rijden kris
kras door het verkeer. Het is een nachtmerrie om op deze wijze door Boekarest
te geraken. Van de stad heb ik weinig gezien, aangedampt scherm van Guz,
aangedampte bril van Kees. Door de lage snelheid worden de druppels ook niet
van het scherm van mijn helm weggeblazen. Geen fotos genomen onderweg, mijn
zogezegde waterdichte handschoenen zijn drijfnat, niet bepaald bevorderlijk om
ze uit te doen om een foto te nemen. Het heeft trouwens geen zin om fotos te
nemen. De mist en regen maken het onmogelijk om een fatsoenlijke foto te maken.
Eindelijk geraak ik zonder kleerscheuren Boekarest uit. We hebben dan twee uur
gereden voor een afstand van amper honderd kilometer. Het weer wordt beter
zodra we Boekarest achter ons gelaten hebben.
Het is nu eigenlijk nog een lange afdaling van
ongeveer 37 kilometer naar Smederevo. Hoe lager we in het dal komen hoe
aangenamer de temperatuur wordt. De omgeving wordt mooier de regen minder. Af
en toe is de Donau te zien.
Om klokslag 14 uur zijn we op onze bestemming.
Stasea Appartement in Smederevo.
Drie volle uren en drie snelheidscontroles op een stukje van
honderdzevenendertig kilometer. Ik meld me aan bij de receptie. Een zeer
vriendelijke meneer geeft me al direct de raad om Guz op de koer te zetten
achter een gesloten hek. Na het inschrijven van mn paspoort wordt ik naar de
kamer gebracht. Opeens is alle miserie vergeten. Ik heb een volledig ingericht
appartement tot mijn beschikking. Als ik het raam open zet kan ik de schepen op
de Donau horen varen. Twintig meter verder ligt er een behoorlijk restaurant
waar ik mijn avondmaaltijd kan eten.
Ik kleed me als de weerlicht om en ga een ferme
wandeling langs de Donau maken. De Donau is intussen uitgegroeid tot een
stevige rivier. De rivier is zo breed geworden dat ik met moeite de zwaar
geladen schepen die stapvoets tegen de sterke stroom varen op de foto te
krijgen. Het is hier prachtig wandelen. Daar doe ik het dus voor. Toch maar
liever hier zitten en van alles beleven dan thuis in den hof grassprietjes
uittrekken.
Na de wandeling ga ik op verkenning in de
douchecabine. Het is zon ding met allerlei kranen, het water spuit langs alle
kanten op je body.
Vergeet alles wat ik hier boven geschreven heb. Kom
juist terug uit het restaurant. Heerlijk, vriendelijk personeel en een prachtig
zicht op de Donau. De maaltijd inclusief koffie en soep kost me 12,75. Laat
de grassprieten thuis nog maar een beetje groeien.
O ja, de uitlaatpijp. Het was niet met en bout. De
klusjesman had het gelast. Trots wist hij me te vertellen dat het nu nooit meer
los kwam. De foto staat op de blog.
Ik krijg diverse reacties via mail. Daarvoor dank
natuurlijk. Ik vraag me af, of een mail sturen gemakkelijker gaat dan rechtstreeks
op de blog te reageren. Laat iets weten a.u.b.
Morgen
13/05 naar Roemenië. Ik overnacht in Dobreta in het Pensiona Turistica. We starten
aan een wijnroute. Ben benieuwd wat het gaat worden. Het weer is een stuk
verbeterd dus dat ziet er goed uit voor morgen.
|
