Bij de eerste blik door het raam weten we al hoe
laat het is. De regen klettert op de daken. Blijf nog een beetje in bed liggen,
dit is geen weer om door te rijden. Alles op het gemakje er is tijd genoeg. Een
ritje van 137 kilometer kan zelfs zonder probleem na de middag gestart worden.
Na het ontbijt, het is nu half tien valt de regen nog met bakken uit de hemel.
Dan maar wat kruiswoordpuzzels invullen. Het wachten is niet bevorderlijk voor
mijn voorraad sigaartjes. Ik zal dringend minder moeten gaan roken wil ik toe
komen tot op het einde van de maand. De manager van het hotel ruikt geld. Blijf
nog een nacht stelt hij voor, ik bel de gereserveerde hotels wel om ze een dag
te verzetten. Geen haar op mijn hoofd dat hier aan denkt. Onder het motto; slecht
weer bestaat niet, enkel slechte kledij vertrek ik rond elf uur in de gietende
regen. Ik verrek het om over de autosnelweg te rijden. Ben nu hier en ik zal de
toer rijden zoals gepland. Zomerkleding terug opgeborgen en de warmste kleren
aangedaan die ik bij heb. Het is een schrale 12 graden. Waarom, vraag ik mezelf
voor de zoveelste keer af terwijl ik door de gietende regen rij, waarom doe ik
dit zo graag? Waarom niet gelijk elke oude man een beetje in de hof klooien,
koers kijken op tv, en slaapje in de zetel enz. Neen, ik moet met alle geweld
in de gietende regen rijden, over spekgladde wegen met putten en kuilen om u
tegen te zeggen. Ik moet de hele rit aan de reis naar het Midden-Oosten denken
het begint er aardig op te lijken. Voordat we Belgrado bereiken rijden we ook
hier door eindeloos landbouwgebied over bar slechte wegen.
In Belgrado begint de miserie pas echt.
Ongelooflijk slecht wegdek, spekgladde zebrapaden, grote geschilderde pijlen en
gladde tramrails die op diverse manieren moeten gekruist worden. Regelmatig heb
ik moeite om Guz recht te houden. Voornamelijk op de geschilderde toestanden voel
ik Guz af en toe goed tegenpruttelen. Grote oude stinkende bussen rijden kris
kras door het verkeer. Het is een nachtmerrie om op deze wijze door Boekarest
te geraken. Van de stad heb ik weinig gezien, aangedampt scherm van Guz,
aangedampte bril van Kees. Door de lage snelheid worden de druppels ook niet
van het scherm van mijn helm weggeblazen. Geen fotos genomen onderweg, mijn
zogezegde waterdichte handschoenen zijn drijfnat, niet bepaald bevorderlijk om
ze uit te doen om een foto te nemen. Het heeft trouwens geen zin om fotos te
nemen. De mist en regen maken het onmogelijk om een fatsoenlijke foto te maken.
Eindelijk geraak ik zonder kleerscheuren Boekarest uit. We hebben dan twee uur
gereden voor een afstand van amper honderd kilometer. Het weer wordt beter
zodra we Boekarest achter ons gelaten hebben.
Het is nu eigenlijk nog een lange afdaling van
ongeveer 37 kilometer naar Smederevo. Hoe lager we in het dal komen hoe
aangenamer de temperatuur wordt. De omgeving wordt mooier de regen minder. Af
en toe is de Donau te zien.
Om klokslag 14 uur zijn we op onze bestemming.
Stasea Appartement in Smederevo.
Drie volle uren en drie snelheidscontroles op een stukje van
honderdzevenendertig kilometer. Ik meld me aan bij de receptie. Een zeer
vriendelijke meneer geeft me al direct de raad om Guz op de koer te zetten
achter een gesloten hek. Na het inschrijven van mn paspoort wordt ik naar de
kamer gebracht. Opeens is alle miserie vergeten. Ik heb een volledig ingericht
appartement tot mijn beschikking. Als ik het raam open zet kan ik de schepen op
de Donau horen varen. Twintig meter verder ligt er een behoorlijk restaurant
waar ik mijn avondmaaltijd kan eten.
Ik kleed me als de weerlicht om en ga een ferme
wandeling langs de Donau maken. De Donau is intussen uitgegroeid tot een
stevige rivier. De rivier is zo breed geworden dat ik met moeite de zwaar
geladen schepen die stapvoets tegen de sterke stroom varen op de foto te
krijgen. Het is hier prachtig wandelen. Daar doe ik het dus voor. Toch maar
liever hier zitten en van alles beleven dan thuis in den hof grassprietjes
uittrekken.
Na de wandeling ga ik op verkenning in de
douchecabine. Het is zon ding met allerlei kranen, het water spuit langs alle
kanten op je body.
Vergeet alles wat ik hier boven geschreven heb. Kom
juist terug uit het restaurant. Heerlijk, vriendelijk personeel en een prachtig
zicht op de Donau. De maaltijd inclusief koffie en soep kost me 12,75. Laat
de grassprieten thuis nog maar een beetje groeien.
O ja, de uitlaatpijp. Het was niet met en bout. De
klusjesman had het gelast. Trots wist hij me te vertellen dat het nu nooit meer
los kwam. De foto staat op de blog.
Ik krijg diverse reacties via mail. Daarvoor dank
natuurlijk. Ik vraag me af, of een mail sturen gemakkelijker gaat dan rechtstreeks
op de blog te reageren. Laat iets weten a.u.b.
Morgen
13/05 naar Roemenië. Ik overnacht in Dobreta in het Pensiona Turistica. We starten
aan een wijnroute. Ben benieuwd wat het gaat worden. Het weer is een stuk
verbeterd dus dat ziet er goed uit voor morgen.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen) Categorie:2013 05 Donau van bron tot monding
Zoals ik in het vorig verslag heb geschreven was het avondeten benden alle peil. Het bed en het ontbijt maken echter alles goed. Ik heb geslapen als was ik Doornroosje. Het ontbijt was zeer uitgebreid met allerlei verschillende soorten, toespijs de alom aanwezige paprika's en gebakken, gekookte en roerei. Na een ferm ontbijt starten we dan ook welgemutst rond negen uur. De donkere wolken zijn uit het zicht verdwenen maar het is nog redelijk fris in de zomerkledij (17 graden) Na een tiental kilometer rijden we het Nemziti park in. Aan de rechterkant rijden we langs de Donau terwijl we aan de linkerkant door een soort Bokrijk rijden maar dan in het groot. Je struikelt er bijna over de hazen, konijnen en reeën. Van de hazen heb ik een foto, de reeën waren me telkens te vlug af. Na 35 kilometer is het tijd om de Donau met een ferry over te steken. Het is verdacht stil op de baan die naar de ferry gaat. Garmien (de gps) wist te vertellen dat het nog 3 kilometer was, geen levende ziel te bespeuren op die 3 kilometer. Als we de aanlegplaats voor de ferry oprijden is het daar zo stil als in mijn broekzak. Ook aan de overkant is er geen levende ziel te bekennen. Plots komt er een roeibootje aan, het zal toch niet waar zijn zeker? Ik krijg van zijn leven Guz niet op een dergelijk bootje. Het bootje legt aan waar normaal de ferry moet liggen, er stapt een visser uit en het bootje tuft verder. Visser snapt niets van mijn taal en ik niet van die van hem. Zo geraken we niet veel verder. Terug keren staat niet in Kees zijn woordenboek dus geduldig gaat hij aan de kant zitten wachten. De zon schijnt, het sigaartje is lekker geen reden om zenuwachtig te worden. Na een tiental minuten komt er een gastje van een jaar of twaalf vol belangstelling naar Guz kijken. Hij begint een heel verhaal in het Hongaars af te steken waar ik maar drie woorden van heb verstaan namelijk; TODAY NO BOOT. Oei, dan toch maar terug keren. Guz weigert echter pertinent te starten tot ik beloofd heb om zeker terug te keren en niet zal proberen om de Donau over te steken zonder boot. Volgens de reisgids is de laatste brug over de Donau in Baja! Juist, daar kom ik net vandaan ik heb dan ook niet veel zin om daar terug naar toe rijden. Ik laat Garmien een nieuwe toer berekenen met uitschakeling van veerponten. Ik wordt inderdaad terug gestuurd naar Baja. Starten en weg wezen. Na enkele kilometers kom ik op een kruispunt, Garmien zegt naar rechts, een verkeersbord zegt echter als we linksaf gaan een brug tegenkomen. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven, heb er dan ook een foto van gemaakt. Hallo reisgids geen bruggen meer? Natuurlijk kan ik het niet laten om linksaf te gaan, we zien wel waar we uitkomen. Kerewere bleef Garmien maar roepen, tot ik het ding uitzette en het rustig werd onder mijn helm. De borden die de brug aangaven waren goed te volgen, moeilijk was het dus niet. Op een gegeven moment maakt de weg een redelijk scherpe bocht. Toen ik de bocht uitkwam viel ik bijna van mijne Guz. Inderdaad op een driehonderd meter verder lag er een ferry die aan het laden was. Blijkbaar is een bootje op een verkeersbord tekenen hier te moeilijk. Ik geef een beetje gas en kan mooi aansluiten bij de laatste die op de ferry rijdt, niet dus. Op kordate wijze wordt ik terug gestuurd. Eerst ticket kopen aan het ticketkantoortje. Ik spring van Guz loop als een haas naar een onooglijk kantoortje dat verstopt is naast het terras van een café. Een oud vrouwtje verkoopt mij twee tickets, neen zeg ik één is genoeg ik kom niet terug, geen retour. Ze begint driftig gebaren te maken waaruit ik begreep dat dit niet kon. Oké, zeg ik, wat kan mij het schelen kost amper twee euro. Het vrouwtje geeft me twee tickets. Wat blijkt nu, er is een ticket voor Guz en een ticket voor Kees. Ondanks dat er maar twee man en een paardenkop op de ferry waren besloten ze om net voor mijn neus weg te varen. Geen probleem, koffietje gedronken de temperatuur was intussen aangenaam genoeg om op het terras te zitten.
Aan de overkant aangekomen is het tijd om te tanken. 355 kilometer gereden voor achtentwintig euro. We rijden nu het Donaupark in. Ik stop om een foto te maken van een koppel ooievaars die zitten/staan te zonnen.
Jammer genoeg loopt de rit na enkele kilometers uit het park. We komen terecht in een ongelooflijk groot landbouw gebied. Kilometers rijden we op kaarsrechte wegen langs onmenselijk grote maisvelden, koren en graslanden. Tientallen grote tractoren zijn duizenden liters onkruidverdelgers aan het sproeien. Dit is pas stilte, maar dan wel een stilte van de dood. Er zijn kilometers aan een stuk geen vogels te zien, geen roofvogels in de lucht zelfs geen kraaien. Uren door dit soort landschap gereden, zelfs geen vlieg op het scherm van Guz gespat. Geef mij de stilte van de Poesta maar. Na dit eentonig stuk komen we aan de grens van Kroatië. Om de douanier niet te veel uit te dagen laat ik het fototoestel in de tanktas zitten en zet ik de helmcamera af. Een vriendelijke meneer heeft meer oog voor Guz dan voor mijn paspoort. Hij bladert er wat door om een plaats te vinden om een stempel in het paspoort te zetten. Veel plaats is er niet meer, er staan redelijk wat stempels in die ik samen met Theo heb vergaard tijdens de reis naar het Midden-Oosten. Op een terras in Vukovar, met uitzicht op de Donau stoppen we voor de middagpauze. Vukovar, oorlog en aan flarden geschoten huizen en gebouwen. Hier moet met Kuna's betaald worden. De prijzen delen door 7,5 om in euro te berekenen. Eerst wordt er een smerige oorlog uitgevochten, natuurlijk met zo veel mogelijk doden, ze gaan geen monumenten zetten voor een paar oorlogsslachtoffers natuurlijk. Als er genoeg doden zijn gevallen worden er grote monumentale monumenten gebouwd. Het zal nooit meer gebeuren enz.enz. Als de toeristenstroom op gang is gekomen om de monumenten te komen bekijken mogen de oorlogsinvaliden aan deze monumenten souvenirs verkopen. Grote borden leiden naar massagraven, het één zogezegd nog mooier dan het andere. Ik heb er geen bezocht, ik word er namelijk kotsmisselijk van. Heb bij een oorlogsinvalide in alle stilte een onnozel souvenirtje gekocht en een snijdend verhaal ten gehore gekregen. In Aleppo worden binnenkort de volgende monumenten ontworpen. Het zal nooit meer gebeuren enz. enz.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:2013 05 Donau van bron tot monding
Kilometers voorbij
Vukovar staan er in de afgelegen velden nog steeds aan flarden geschoten
huizen. Geen monumenten, geen wegwijzers voor de toeristen, niets alleen de in
puin geschoten huisjes. Waar zijn de oorspronkelijke bewoners? Niet terug
gekeerd? De juiste personen niet gekend om de wederopbouw te betalen? Stof om
toch even bij na te denken.
Het
landschap gaat over van grootschalige landbouw naar wijngaarden. Het wordt ook
heuvelachtiger met hier en daar zelfs een haarspeldbocht. De gedachten aan
Vukovar uit het hoofd gezet en terug genieten van de omgeving. Om 14 uur
meld ik me aan bij een Servische douanier. Wat een verschil met de vorige
grenspost. Een degoutante snotneus vraagt op een zeer onvriendelijke toon om
mijn paspoort. Hij bestudeert nauwkeurig de stempels die er in staan van de
reis naar het Midden-Oosten. Hij begint vragen te stellen in een taal waar ik
geen bal van versta. Uit ervaring weet ik dat dergelijke machtsmisbruikers meestal
vragen; Waar naar toe, hoe lang is het verblijf en voor welke doeleinden kom je
naar hier. Ik antwoord op goed geluk in het Nederlands: naar Novi Sad, één
nacht, vakantie, op weg naar Tulcea. Blijkbaar volstaat het. Met een chagrijnig
gebaar knalt hij een stempel in mijn paspoort. Het is raar maar bij elke
grensoverschrijding voel je en zie je dat je in een ander land bent. In Kroatië
zijn de wegen een stuk beter dan in Hongarije, er ligt veel minder vuil langs
de wegen, en de huizen zijn veel beter onderhouden. In Servië is de landbouw
veel kleinschaliger dan in Kroatië, meer natuur, terug slechtere wegen en meer
armoede. Het wordt heuvelachtiger en ik krijg weer heerlijke bochten. Uit het
verleden weet ik dat er nog al wat corruptie is bij de arm der wet, ik blijf
dan ook steevast een kilometer of vijf onder het toegelaten maximum snelheid. Weer
een andere munteenheid, de Dinar. De prijzen delen door 111 om in euro te
rekenen. In Kroatië moesten de prijzen door 7,5 gedeeld worden. Ik heb vakjes
te weinig in mijn portefeuille. Euros, Kunas en Dinars. Om 15 uur ben ik in
hotel Fontana, een vriendelijke manager wijst me direct de weg naar de
ondergrondse parking van het hotel. Er is in de garage een klusjesman aan het
lassen. Nadat ik Guz geparkeerd heb vraag ik een hamer aan de klusjesman. Door
de slechte staat van het wegdek is de hittebeschermer van de uitlaat los
gekomen. Niet erg hij kan er niet afvallen omdat het rond de uitlaat zit. Het
moet gewoon op zijn plaats worden geschoven. De klusjesman bekijkt het even en
zegt dat hij het wel zal oplossen. Hij is van plan om heel de uitlaat af te breken
om het te regelen. Ik verzoek hem vriendelijk om het maar te laten zoals het
is, ik rij heel de dag al zo en heb er geen last van. Klusjesman gaat terug met
zijn eigen werk verder. De manager, die alles vertaald had neemt de helft van
mijn bagage mee naar boven. Aan de receptie de nodige documenten ingevuld en
mijn bagage wordt naar mijn kamer gebracht. En wat voor kamer, een appartement
groot met een terras. Vanop het terras heb ik een redelijk uitzicht over de
stad. Aangezien ik hier een terras heb e het goed weer is doe ik eerst een
wasje voor ik onder de douche kruip. Na de douche ga ik naar Guz om mijn laptop
te halen. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik bij Guz aankwam. De klusjesman
had het hitteschild toch gerepareerd. Maar hoe, dat wil je niet weten. Een gat
geboord in mijn amper twee jaar oude Guzzi en met een grote bout het
hitteschild aan de uitlaat bevestigd. Ik was een hartinfarct nabij. Morgen maak
ik er een foto van.
Geen fotos
van Novi Sad wegens hevig onweer en kletterende regen.
Morgen blijf
ik nog in Servië. Overnachting in Smederevo.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 4/5 - (1 Stemmen) Categorie:2013 05 Donau van bron tot monding
Vandaag rijden we weer met twee, Guzzi en ik. Hoeveel kilometers ik al afgemaald heb met mijn Guzzi's is onvoorstelbaar aan het worden. Ik ben al maanden aan het piekeren om naar een ander merk over te stappen maar het zal er niet van komen vrees ik. De Guzzi is betrouwbaar, heeft een heerlijk geluid en rijdt ongelooflijk goed. Elke man zo toch zoiets in huis willen hebben, niet? Vanmorgen het laatste ontbijt in Boedapest genomen, een mooie stad maar drie dagen in een stad is genoeg voor de Kees. We blijven het kalm aan doen. Om negen uur is mijn trouwe maat vol geladen en met een tikje tegen de startknop klinkt onmiddellijk het typische geluid van Guz over de parking. Het duurt een vol uur eer we helemaal uit Boedapest zijn. Tussen Boedapest en Kecskemet is er weinig te beleven. De meeste spanning kwam van een chauffeur die teken deed dat de arm der wet stond te controleren. Geen probleem, we rijden tegenwoordig niet meer boven de wettelijk toegelaten snelheid. (de leeftijd?) Hier en daar een stinkende walm van een oud Trabantje en ook het paard en zijn onafscheidelijke kar komen meer in het straatbeeld voor. Leuk om te zien maar geen stof om een lekker spannend verhaaltje te maken. In Kecskemet, we zitten dan aan de rand van de Poesta (Puszta in het Hongaars) wordt de middagpauze gehouden. Veel honger heb ik niet dus neem ik mijn eerste ijsje van vandaag. De dorst wordt weggespoeld met een frisse Lemon. Tijdens de wandeling in het stadje kom ik op een pleintje twee daklozen tegen die zitten te schaken.
Na Kecskemet, een stadje dat vroeger midden in de Hongaarse laagvlakte (Poesta) lag is er nu kilometers aan een stuk landbouw, voornamelijk mais omdat er bijna niets anders groeit op de schrale grond. Dit is gebeurd onder het Communistische regime. Wie er het fijne van wil weten kan hierover veel informatie vinden op Google. In Bugac ligt nog een groot stuk ongerepte Poesta, het is gelukkig beschermd gebied geworden. Jan toerist mag er niet met een voertuig in. De enige manier is te paard of een rondrit met paard en kar. Hier heb ik echter geen tijd voor. Ik parkeer mijne Guz vlak voor het bord dat voertuigen verbiedt om verder te rijden en trek er een uurtje te voet op uit. Kan ik ook het belachelijke verhaaltje ontkrachten dat je de Poesta moet gezien hebben om te zien dat er niets te zien is. Natuurlijk is er niets te zien als je als een dolle groep op hol geslagen toeristen door het gebied rent om zo vlug mogelijk in de schaduw op een terrasje te zitten. De weidse zichten, de stilte, de kudden koeien en schapen, de vuurrode klaprozen, de mooie blauwe korenbloemen, de gele vinken, de water putten ,schaapsstallen en boerderijen aan de horizon, dat heb ik op een klein uurtje gezien. Je moet dan wel onder een hete zon door het losse zand baggeren. Je zweet je te pletter maar ik heb het er graag voor over. Na de wandeling eet ik een heerlijke Goulash soep die in een ketel boven een houtvuurtje hangt te pruttelen. Net iets meer, net iets pittiger dan die ik in Boedapest kreeg.
Na deze prachtige pauze stop ik nog een keer om de eerste ooievaar die ik deze reis zie te fotograferen.
Na deze foto rijden we non stop naar Baja om te overnachten. Om 16 uur parker ik Guz voor het hotel. Op een tik en een wip ben ik ingechecht en sta ik onder de douche. Wie van de jaren dertig stijl houdt is hier zeker op zijn plaats. Het hotel straalt die stijl helemaal uit? Hoge plafonds, in de grote hal prachtig versierdt en glanzend parket op de kamer. Ik heb een kamer aan de voorkant van het hotel met uitzicht op een groot plein. Vroeger was dit plein de haven van Baja.
Indien er ooit iemand in dit hotel komt, zeker hier geen avondeten bestellen. In het restaurant gaat het er nog aan toe zoals in het Communistisch tijdperk. Alles is belangrijk behalve de klant. Aan de balie wordt Engels gesproken en dat was het dan. Het personeel in het restauant spreekt geen woord Engels, alles gebeurd in het Hongaars. De helft van wat op het menu staat is er niet. De tomatensalade zijn grof gesneden tomaten met een berg rauwe ajuin er op. Voor het vlees hebben ze volgens mij de oudste koei van de Poesta gehaald. Het vlees smaakt als of deze oude knar dertig keer heeft gekalfd en daar na nog en jaar of tien is gemolken. Hoe kan vlees zo droog en taai zijn vraag ik me af. Toppunt van al was dat de lekkere frieten zwommen in een soort championsaus. De halve liter donker bier was het beste van de maaltijd. Dit kwam dan ook uit een fles.Nadat ik een stuk of vijfien muggen had doodgeslagen hield ik het voor bekeken.
We zitten nu 27 kilometer van de Servische grens. Morgen overnachten we in Novi Sad, een Servische stad die natuurlijk aan de Donau Ligt.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 3/5 - (1 Stemmen) Categorie:2013 05 Donau van bron tot monding
Na het ontbijt is Kris rond een uur of tien vertrokken. Ik heb hem nog gezegd dat hij in Oostenrijk best een wegenvignet koopt, er is daar strenge controle op. Het vignet moet zichtbaar moet zo geplakt zijn dat het zichtbaar is. De aanwijzingen hoe en waar het moet geplakt worden staan op het vignet. Maar, Kris plakt niet graag iets op zijn scherm van de motor en al zeker geen vignet dat je er met geen enkel middel nog af kunt krijgen. Toch nog maar eens gezegd om het vignet op de wettelijke manier aan te brengen om zo een eventueel proces te ontlopen. Nadat Kris vertrokken is stap ik via de oude kettingbrug naar de overkant van de Donau. Van daaruit neem ik het kabeltreintje naar de burcht van Boeda. Onderweg een paar leuke foto's gemaakt.
Boven in de burcht aangekomen begint er juist een optreden van een muziekgezelschap uit Stavanger (Noorwegen) Het is jammer dat ik geen film op de blog kan zetten. De muziek was zo goed dat ik alleen maar film heb van het optreden van deze groep. Op een foto heb ik namelijk weinig geluid he. Heb wel een foto van de groep genomen toen ik ze tegenkwam richting bus.
Opeens klinkt er tromgeroffel op de burcht, het is tijd voor de afwisseling van de wacht. Met heel veel show wordt dit uitgevoerd, er worden korte maar krachtig gegeven bevelen gegeven en in een strak tempo gemarcheerd. Ook dit is gefilmd dus geen foto's van dit gebeuren. Wel talrijke foto's van de prachtige gebouwen op deze burcht. Te veel om ze allemaal op de blog te zetten
Ondertussen is het 14 uur geworden en is het tijd om op de Hop On Hop Of bus te springen. Ik heb nog tijd voor een lekker ijsje 0,50 per bol. Ik spendeer hier mijn laatste Florinten aan. Geen probleem, want je kunt hier overal met Euro's betalen. Bij een halte aan de Donau verlaat ik de bus om aan een rondvaart op de Donau te beginnen. Vanop de Donau krijg je een heel andere blik op de gebouwen, weer de nodige foto's natuurlijk. De mooiste vind ik echter de foto van het Hongaarse parlement. Het is die foto die op de blog staat.
Om 14u30 zet de rondvaartboot een groepje af waaronder ikzelf af op een eiland in de Donau. Althans en eiland volgens de folder, ik vind het geen eiland want het is met een grote brug verbonden met het vaste landgoed zal later blijken. Het eiland is ongeveer 1 km lang.
Als we van boord gaan krijgen we een pasje mee om terug aan boord te kunnen komen. Op het pasje staan de tijden wanneer de boot terug aanmeerd aan het eiland. In ons geval 16u30. Ik heb dus twee uren om het eiland te verkennen. Van het eilend is één groot park gemaakt Er staan diverse speeltuintjes voor kinderen en er zijn mooie wandelpaden aangelegd. Na een uurtje begin ik toch wel dorst te krijgen, het is ondertussen 29 graden geworden dus een flesje water zou wel smaken. Op een mooi terras bestel ik wat te drinken maar vraag eerst voor alle zekerheid of ik met Euro's kan betalen. De ober kijkt me aan of dat ik gevraagd heb om me naar de maan te brengen. Euro's mijnheer, daar kan geen sprake van zijn. Oei denk ik, een probleempje. Geen drinken maar ook geen eten. Er blijkt ook geen wisselkantoor op het eiland te zijn. Niet plezant, ben al aan het wandelen sedert deze morgen 10 uur en dit met als enige voeding een ijsje en een flesje water in de burcht. Toch nog maar wat rond gewandeld en een paar druivensuikertjes genomen. Helaas helpen die niet veel om de dorst te lessen. Bij een lief oud vrouwtje aan een kraampje probeer ik nog eens om een flesje water te kopen. Euro's waren geen probleem als het munten waren. Oei, wel een probleem, een flesje water kost 300 Fl. is 1 euro. Ik heb 70 eurocentjes in mijn zak plus nog een paar waardeloze Hongaarse muntjes. Blijkbaar zag ik er zeer dorstig uit want ik keeg van deze vriendelijk oude dame een flesje plat water. Hoe lekker kan een flesje water zijn! Ondertussen is het tijd geworden om naar de opstapplaats van de rondvaart boot te gaan. Toen ik er aan kwam stond er al een groepje van een tiental mensen. Het is 16u15 en nog flink warm. 16u45 nog geen boot. 17 uur nog geen boot, de helft van het groepje is dan te voet doorgegegaan. Om 17u15 nog steeds geen boot, ik beslis ook niet langer meer te wachten. Ik verrek van de honger en dorst. Ben ik nu blij met die brug, kan ik tenminste van het eiland. Het is nog redelijk warm en na een hele dag wandelen staan er nu opeens weer 7 kilometer wandeling te wachten. Om 18u30 ben ik eindelijk in het centrum en kan ik Florinten uit de muur halen. Maar zo als ik er nu uitzie kan ik onmogelijk gaan eten. Het zweet loopt in beken van mijne kale kop, mijn kleren plakken aan m'n lijf en zijn doordrenkt van het zweet? Om 18u45 ben ik in het hotel en kan ik een frisse douche nemen. Om 19u15 zit ik aan een heerlijke maaltijd op een terras met zicht op de Donau. Alle leed is vergeten.
Drie dagen Boedapest is voor mij genoeg geweest. Ik hunker naar mijne Guzzi en naar minder lawaai. M'n schoenzolen zijn voor de helft versleten en de blaren op mijn voeten zijn niet te tellen. Morgen verlaat ik de Donau even om de stilte en oneindigheid van de Hongaarse Poesta in mij op te nemen.
Ik heb een smsje van Kris gekregen; hij is opgepakt in Oostenrijk 65 boete omdat het wegenvignet niet opgeplakt was. Hij had het vignet toch maar in zijn zak gestoken.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 2/5 - (2 Stemmen) Categorie:2013 05 Donau van bron tot monding
Voordat we onze tickets voor de Hop ON Hop Of bus gaan kopen geef ik mijn vuile was van een week af aan de receptie. Voor vijf wordt alles gestreken terug gebracht. Wat een heerlijke weelde, ik kan me echt niet met de moderne mannen vergelijken die tegenwoordig blijkbaar de helft van het huishouden doen. De Kees weet zelfs niet hoe hij een wasmachine moet aanzetten om over de strijk maar te zwijgen. Prachtig om te zien hoe de meisjes die de tickets verkopen T shirts aan hebben waarop met grote letters staat geschreven Hop On Hop Of. (we hebben er maar geen opmerkingen over gemaakt) We zitten om 10 uur op de Hop On Hop Off bus. Er zijn drie verschillende toeren door Boedapest. Het ticket is twee dagen geldig met inbegrip van een rondvaart op de Donau ( 1 uur) en een kop Goulasch soep in het restaurant aan de Citadel van Boeda. Ticket kost 22 per persoon wat zeker niet overdreven is.Voor de twijfelaars Pest ligt beneden aan de Donau. Boeda aan de overkant op een berg. De foto's met uitzichten zijn van uit Pest getrokken. De bus rijdt door verschillende wijken van Boedapest. Jammer dat er veel gebouwen worden verwaarloosd buiten het stadscentrum. Het Heldenplein is behoorlijk indrukwekkend. Geen foto van genomen wegens geheugen kaart in de laptop te laten zitten. Van heel de rit tot Boeda heb ik geen foto's. In Boeda heb ik dan een nieuw geheugenkaartje gekocht. (het zoveelste want dit is natuurlijk niet de eerste keer dat dit gebeurd is) Kees weer content en gaat volop fotograferen want het uitzicht is indrukwekkend. Dat was eigenlijk de bedoeling om volop te fotograferen, na een viertal foto's was echter de batterij van het toestel leeg. Geen probleem want natuurlijk heb ik een reserve batterij bij. Alleen schiet je daar niet veel mee op als je die op je kamer laat liggen dus was ik weer snel uit gefotografeerd. Ik zal het weer maar op de leeftijd steken. Op de eerste foto is het hotel te zien waar we logeren(rechts van de tunnel)
Aangezien Kris liever door de straatjes van Boedapest wandelt beslissen we om van de bus te stappen om wandelend terug te keren naar het hotel. We komen bij een grote overdekte markt waar een gezellige drukte heerst. Op de begane grond food en op de eerste verdieping non food. Na een paar uurtjes zijn we terug in het hotel. Kris zo monter als iets, Kees bezweet (het is hier 26 graden) en dood moe. Weer die leeftijd zeker! Kris ruilt zijn lange broek voor een short en trekt terug de stad in, Kees beslist om een paar uurtjes op de kamer te lijven om wat te rusten, zijn was op te halen en op het gemakje een sigaartje te roken. Door al het gewandel staat mijn suiker perfect en heb ik vandaag maar twee keer moeten spuiten. Rond zes uur komen we terug bij één op de afgesproken plaats. We besluiten om onze laatste maaltijd samen van dit verlof te gebruiken op een boot die ligt aangemeerd en dienst doet als restaurant. Het is een warme mooie avond, we hebben dan ook buiten op het dek een tafel genomen. Van hier uit hebben we een mooi zicht op de scheepvaart dat hier voorbij vaart. Er wordt geen wijn gedronken bij het eten. Morgen moet Kris heel de dag autosnelweg rijden en het laatste dat je daar bij kunt gebruiken is een kater. (ja, moeder van Kris we blijven aan de veiligheid denken.) Rond 21u 30 stappen we terug naar het hotel. We worden tot onze verbazing geen enkele keer aan gesproken. Zouden we geseind zijn bij de meisjes van plezier. Laat die Hollander en die Belg maar links liggen, niets mee aan te vangen. Om 22 u zijn we op de kamer. Kris kan morgen zo fris als een hoentje vertrekken. Kees morgen alleen op verkenning In Boedapest Benieuwd of ik terug aangesproken wordt.
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 3/5 - (2 Stemmen) Categorie:2013 05 Donau van bron tot monding
Gisterenavond zoals verwacht natuurlijk in slaap gevallen. Kris is stilletjes allen Boedapest ingetrokken voor een heerlijk, speciale maaltijd. Om half negen wordt ik badend in het zweet wakker met een ferme hypo. De suikerwaarde in het bloed is 28, veel en veel te laag. Ik word er nog eens aan herinnert dat ik diabeet ben en daar op moet blijven letten. We hadden een dag waar we de middagmaaltijd zeer laat hebben genomen dus laat insuline gespoten. Niet gecontroleerd voordat ik in slaap ben gevallen en ik had het zitten. Met de nodige druivensuiker en wat rusten is het in orde gekomen. Om half tien ga ik Boedapest in. Voordat ik Kris contacteer wandel ik naar de Donau om naar de prachtige verlichte gebouwen en bruggen te gaan kijken.
Rond elf uur wandel ik naar de plaats waar ik met Kris heb afgesproken. Ben even aan het wandelen en wordt aangesproken door twee vrouwen. Of ik een vuurtje had, waar ik vandaan kom en waar ik naar toe ging. Ik babbel niets vermoeden een beetje mee tot ze opeens over speciale massages begonnen en of ze niet mee konden gaan naar mijn kamer. Prostituees natuurlijk. Het was niet simpel om ze af te wimpelen, maar ik geraakte er toch van af. (twintig jaar geleden zou ik misschien wel getwijfeld hebben ) Tweehonderd meter had ik weer prijs, hetzelfde verhaaltje met dezelfde uitkomst. Op een kwartiertje tijd werd ik vier keer aangesproken. Het werd zelfs vervelend. Ook Kris was een paar keer aangesproken, blijkbaar is een man die s 'avonds alleen door Boedapest gaat een gewillig slachtoffer. We gaan vanavond samen Boedapest in en zijn dan ook benieuwd of dit dan weer gaat gebeuren.
Kris vertrek donderdag terwijl ik hier nog een dag blijf. Vrijdag rij ik naar Baja, een ritje van 250 kilometer. Net buiten Boedapest wordt de Donau verlaten om naar de schoonheid van de Hongaarse Poesta te gaan kijken.
Morgen 08/05 gaan we Boedapest verkennen met de Hop On Hop Off bus.
Als er toevallig motorrijders zijn die deze blog lezen of volgen, ik zit 1.350 kilometer van Antwerpen. Is er iemand die interesse heeft om een weekje mee te rijden laat het via mail weten en het wordt geregeld. Het weer is hier super evenals de prijzen. Ik had vermeld dat de prijzen hier door drie moeten gedeeld worden maar de oplettende lezers zullen het wel gezien hebben dat de prijzen door dertig moeten worden gedeel om het in euro's te berekenen. Lang geleden dat ik nog een bakje naft heb kunnen vullen voor 25 .
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 3/5 - (1 Stemmen) Categorie:2013 05 Donau van bron tot monding
Ooievaar op het nest
Vandaag rijden we weer met twee, Guzzi en ik. Hoeveel kilometers ik al afgemaald heb met mijn Guzzi's is onvoorstelbaar aan het worden. Ik ben al maanden aan het piekeren om naar een ander merk over te stappen maar het zal er niet van komen vrees ik. De Guzzi is betrouwbaar, heeft een heerlijk geluid en rijdt ongelooflijk goed. Elke man zo toch zoiets in huis willen hebben, niet?
Na het ontbijt is Kris rond een uur of tien vertrokken. Ik heb hem nog gezegd dat hij in Oostenrijk best een wegenvignet koopt, er is daar strenge controle op. Het vignet moet zichtbaar moet zo geplakt zijn dat het zichtbaar is. De aanwijzingen hoe en waar het moet geplakt worden staan op het vignet. Maar, Kris plakt niet graag iets op zijn scherm van de motor en al zeker geen vignet dat je er met geen enkel middel nog af kunt krijgen. Toch nog maar eens gezegd om het vignet op de wettelijke manier aan te brengen om zo een eventueel proces te ontlopen.
