Kilometers voorbij Vukovar staan er in de afgelegen velden nog steeds aan flarden geschoten huizen. Geen monumenten, geen wegwijzers voor de toeristen, niets alleen de in puin geschoten huisjes. Waar zijn de oorspronkelijke bewoners? Niet terug gekeerd? De juiste personen niet gekend om de wederopbouw te betalen? Stof om toch even bij na te denken.

Het landschap gaat over van grootschalige landbouw naar wijngaarden. Het wordt ook heuvelachtiger met hier en daar zelfs een haarspeldbocht. De gedachten aan Vukovar uit het hoofd gezet en terug genieten van de omgeving. Om 14 uur meld ik me aan bij een Servische douanier. Wat een verschil met de vorige grenspost. Een degoutante snotneus vraagt op een zeer onvriendelijke toon om mijn paspoort. Hij bestudeert nauwkeurig de stempels die er in staan van de reis naar het Midden-Oosten. Hij begint vragen te stellen in een taal waar ik geen bal van versta. Uit ervaring weet ik dat dergelijke machtsmisbruikers meestal vragen; Waar naar toe, hoe lang is het verblijf en voor welke doeleinden kom je naar hier. Ik antwoord op goed geluk in het Nederlands: naar Novi Sad, één nacht, vakantie, op weg naar Tulcea. Blijkbaar volstaat het. Met een chagrijnig gebaar knalt hij een stempel in mijn paspoort. Het is raar maar bij elke grensoverschrijding voel je en zie je dat je in een ander land bent. In Kroatië zijn de wegen een stuk beter dan in Hongarije, er ligt veel minder vuil langs de wegen, en de huizen zijn veel beter onderhouden. In Servië is de landbouw veel kleinschaliger dan in Kroatië, meer natuur, terug slechtere wegen en meer armoede. Het wordt heuvelachtiger en ik krijg weer heerlijke bochten. Uit het verleden weet ik dat er nog al wat corruptie is bij de arm der wet, ik blijf dan ook steevast een kilometer of vijf onder het toegelaten maximum snelheid. Weer een andere munteenheid, de Dinar. De prijzen delen door 111 om in euro te rekenen. In Kroatië moesten de prijzen door 7,5 gedeeld worden. Ik heb vakjes te weinig in mijn portefeuille. Euro’s, Kuna’s en Dinars. Om 15 uur ben ik in hotel Fontana, een vriendelijke manager wijst me direct de weg naar de ondergrondse parking van het hotel. Er is in de garage een klusjesman aan het lassen. Nadat ik Guz geparkeerd heb vraag ik een hamer aan de klusjesman. Door de slechte staat van het wegdek is de hittebeschermer van de uitlaat los gekomen. Niet erg hij kan er niet afvallen omdat het rond de uitlaat zit. Het moet gewoon op zijn plaats worden geschoven. De klusjesman bekijkt het even en zegt dat hij het wel zal oplossen. Hij is van plan om heel de uitlaat af te breken om het te regelen. Ik verzoek hem vriendelijk om het maar te laten zoals het is, ik rij heel de dag al zo en heb er geen last van. Klusjesman gaat terug met zijn eigen werk verder. De manager, die alles vertaald had neemt de helft van mijn bagage mee naar boven. Aan de receptie de nodige documenten ingevuld en mijn bagage wordt naar mijn kamer gebracht. En wat voor kamer, een appartement groot met een terras. Vanop het terras heb ik een redelijk uitzicht over de stad. Aangezien ik hier een terras heb e het goed weer is doe ik eerst een wasje voor ik onder de douche kruip. Na de douche ga ik naar Guz om mijn laptop te halen. Ik kon mijn ogen niet geloven toen ik bij Guz aankwam. De klusjesman had het hitteschild toch gerepareerd. Maar hoe, dat wil je niet weten. Een gat geboord in mijn amper twee jaar oude Guzzi en met een grote bout het hitteschild aan de uitlaat bevestigd. Ik was een hartinfarct nabij. Morgen maak ik er een foto van.

Geen foto’s van Novi Sad wegens hevig onweer en kletterende regen.

Morgen blijf ik nog in Servië. Overnachting in Smederevo.

Korte wandeling door de Poesta

Voordat we onze tickets voor de Hop ON Hop Of bus gaan kopen geef ik mijn vuile was van een week af aan de receptie. Voor vijf € wordt alles gestreken terug gebracht. Wat een heerlijke weelde, ik kan me echt niet met de moderne mannen vergelijken die tegenwoordig blijkbaar de helft van het huishouden doen. De Kees weet zelfs niet hoe hij een wasmachine moet aanzetten om over de strijk maar te zwijgen. Prachtig om te zien hoe de meisjes die de tickets verkopen T shirts aan hebben waarop met grote letters staat geschreven Hop On Hop Of. (we hebben er maar geen opmerkingen over gemaakt) We zitten om 10 uur op de Hop On Hop Off bus.
Er zijn drie verschillende toeren door Boedapest. Het ticket is twee dagen geldig met inbegrip van een rondvaart op de Donau ( 1 uur) en een kop Goulasch soep in het restaurant aan de Citadel van Boeda. Ticket kost 22 € per persoon wat zeker niet overdreven is.Voor de twijfelaars Pest ligt beneden aan de Donau. Boeda aan de overkant op een berg. De foto's met uitzichten zijn van uit Pest getrokken.
De bus rijdt door verschillende wijken van Boedapest. Jammer dat er veel gebouwen worden verwaarloosd buiten het stadscentrum. Het Heldenplein is behoorlijk indrukwekkend. Geen foto van genomen wegens geheugen kaart in de laptop te laten zitten. Van heel de rit tot Boeda heb ik geen foto's. In Boeda heb ik dan een nieuw geheugenkaartje gekocht. (het zoveelste want dit is natuurlijk niet de eerste keer dat dit gebeurd is) Kees weer content en gaat volop fotograferen want het uitzicht is indrukwekkend. Dat was eigenlijk de bedoeling om volop te fotograferen, na een viertal foto's was echter de batterij van het toestel leeg. Geen probleem want natuurlijk heb ik een reserve batterij bij. Alleen schiet je daar niet veel mee op als je die op je kamer laat liggen dus was ik weer snel uit gefotografeerd. Ik zal het weer maar op de leeftijd steken. Op de eerste foto is het hotel te zien waar we logeren(rechts van de tunnel)


Aangezien Kris liever door de straatjes van Boedapest wandelt beslissen we om van de bus te stappen om wandelend terug te keren naar het hotel. We komen bij een grote overdekte markt waar een gezellige drukte heerst. Op de begane grond food en op de eerste verdieping non food.  Na een paar uurtjes zijn we terug in het hotel. Kris zo monter als iets, Kees bezweet (het is hier 26 graden) en dood moe. Weer die leeftijd zeker! Kris ruilt zijn lange broek voor een short en trekt terug de stad in, Kees beslist om een paar uurtjes op de kamer te lijven om wat te rusten, zijn was op te halen en op het gemakje een sigaartje te roken. Door al het gewandel staat mijn suiker perfect en heb ik vandaag maar twee keer moeten spuiten.
Rond zes uur komen we terug bij één op de afgesproken plaats. We besluiten om onze laatste maaltijd samen van dit verlof te gebruiken op een boot die ligt aangemeerd en dienst doet als restaurant. Het is een warme mooie avond, we hebben dan ook buiten op het dek een tafel genomen. Van hier uit hebben we een mooi zicht op de scheepvaart dat hier voorbij vaart.
Er wordt geen wijn gedronken bij  het eten. Morgen moet Kris heel de dag autosnelweg rijden en het laatste dat je daar bij kunt gebruiken is een kater. (ja, moeder van Kris we blijven aan de veiligheid denken.) Rond 21u 30 stappen we terug naar het hotel. We worden tot onze verbazing geen enkele keer aan gesproken. Zouden we geseind zijn bij de meisjes van plezier. Laat die Hollander en die Belg maar links liggen, niets mee aan te vangen. Om 22 u zijn we op de kamer.
Kris kan morgen zo fris als een hoentje vertrekken.
Kees morgen alleen op verkenning In Boedapest
Benieuwd of ik terug aangesproken wordt.