Silistra
Ook vannacht
ben ik aan mijn broodnodige rust geraakt. Heerlijk geslapen. Het belooft weer
een stralende dag te worden. Heldere blauwe lucht en windstil, om halfacht weet
Guz me te zeggen dat het 18 graden is. Guz heeft de dag van gisteren ook goed verteerd,
er is gen spatje olie te vinden. Mijn trouwe maat zou wel dringend een douche
kunnen gebruiken maar dat zit er voorlopig niet in. Ik rij hier liever niet met
en blinkende motor rond. Laat Guz er maar wat ouder uit zien dan hij is. Wel
vraagt hij met een schijnheilige grens om het vandaag een beetje normaal te
houden. Ik kan hem enkel beloven dat ik zeker geen onverhard pad in zal rijden.
De toestand van de normale wegen zullen we af moeten wachten.
Vandaag een
Bulgaars ontbijt voorgeschoteld gekregen. Een kom pik zwarte koffie(voor mij
niet te drinken) Aangezien ze hier blijkbaar de koffie zonder melk drinken was
er geen druppel melk te bespeuren. Het ontbijt bestond uit vier grote
boterhammen met een soort gehakt er op en een laag kaas. Men zit dit in een
oven tot de kaas is gesmolten en je hebt een Bulgaars ontbijt. Redelijk zwaar
voor onze Kees zijn nuchtere maag. Naast de boterhammen een rij gesneden
komkommer, dan een rij gesneden tomaten en weer een rij gesneden komkommer. Zo
bekom je een Bulgaars ontbijt. Ik heb toch meer dan de helft naar binnen
gewerkt gekregen. De koffie kreeg ik met geen geweld doorgeslikt.
De eerste
dertig kilometer rijden we door een prachtig landschap. Het is druk op de baan.
Zeker een tiental ezel en paardenspannen rijden af en aan met vol geladen
karretjes gras. We rijden, onder en strakke blauwe hemel, ideaal motorweer.
Hoog in de blauwe lucht zweven een paar roofvogels, de omgeving is prachtig.
Een vos die vershrikt een meter of dertig voor Guz oversteekt maakt het plaatje
compleet. Ik sokkel dan ook aan een kilometer of zestig per uur verder. De
streek is hier aangenamer, groener, veel fruitbomen en druiven. De dorpjes
komen bij mij ook aangenamer over, er verschijnen meer terrasjes in het
straatbeeld aar je wel de neiging hebt om te stoppen. De wegen zijn tot nu toe
matig tot goed, maar een weelde tegenover gisteren. Na die dertig kilometer
veranderd alles ik kom op de E85 (bij ons zouden ze dit een provincieweg
noemen) het stikt hier van de vrachtwagens en weinig parkeergelegenheid. Fotos
nemen is hier niet te doen. Hemcamera ingeschakeld. Aan de dood gereden dieren
op de weg is te zien dat er hier intens verkeer is. Vooral de slangen zijn hier
het slachtoffer van. Ik heb er toch wel een stuk of tien geteld. Er waren exemplaren
bij van minsten 40 cm. Het merk is mij helaas onbekend, evenzo van de vele
vogels die ik hier te zien krijg. Ik kan moeilijk aannemen dat het allemaal
vinken zijn. Volgens mijn kennis zijn het allemaal nog al gemakkelijk vinken.
Aan beide kanten van de baan liggen de onmetelijke landerijen. Kilometers aan
een stuk zo ver het oog reikt. Voor mij heeft dit ook wel zijn charme. Het is
vrij heuvelachtig en de kleuren van de gewassen zijn ontelbaar. Een dubbeldek
vliegtuigje is bezig met het besproeien van de landerijen. Ook hier zal het
zonder vergif niet gaan zeker. Op een groot veld zijn tientallen mannen en
vrouwen aardbeien aan het plukken. De kisten worden onmiddellijk in een klaar
staande vrachtwagen geladen. Tussen de landerijen liggen er grote vlakten die
onbewerkt blijven. Deze plekken worden in beslag genomen door koewachters,
schaapherders en geitenhoeders die hier hun kuddes laten grazen. Ik heb hier,
evenals in Roemenië nog geen meter prikkeldraad gezien. Geen afgezette stukken
grond waar een wei van gemaakt is. De natuur kan hier nog op groet
onoverzichtelijk vlakten zijn gang gaan. Het moet gezegd de E85 is aangenaam
rijden, eindelijk een perfect wegdek. Guz snort er met plezier over. Het geluid
van mijn Guz blijf ik heerlijk vinden, hij doet zijn werk deze reis op een
voortreffelijke manier. Er is dan ook geen enkele twijfel meer om nog maar over
een ander merk te denken. Ikke en Guz, we zijn onafscheidelijk. Zo is het al
een jaar of zestien en zo zal het blijven. Op één van de weinige kleine
parkings loopt er een prachtig onverhard weggetje. Richting? Waarschijnlijk
iets heel moois. Het klimt redelijk sterk en de drang is er weer. Het gaat
echter niet door, krijg Guz met geen stokken van het heerlijke perfecte asfalt.
Waarschijnlijk is dit nog het beste ook.
Bij een
groot benzinestation (Shell) stop ik voor Guz zijn drinken. Ik kan warempel 98
tanken de eerste keer in Bulgarije. Er is en tamelijk grote winkel aan het
station. Jammer genoeg met en ongelooflijke chagrijnige vrouw. Ik koop wat
flessen water en doe mij, voor mijn achtendertigste huwelijksverjaardag een
doosje schijtersdure sigaren cadeau. Hallo Theo, heerlijke sigaren met een
houten mondstuk.100% Tobacco, jammer dat er maar vijf in een doosje zitten Na
de stop ga ik van de geplande route. Nee nee, niet onverhard. Op een bord heb
ik een tekening gezien dat er in het stadje een mooie boulevard langs de Donau
gelegd is (Europese pot). Door het goede wegdek vliegen de kilometers onder de
wielen door. Het is ook niet de bedoeling dat ik om twaalf uur al aan het hotel
ben. Ik parkeer Guz in de schaduw voor een leegstaand pand. Hier moet je echt
wel een hoen zijn om geen zwaluw op zijn nest te kunnen fotograferen.
Tientallen nesten hangen onder de oversteek van het gebouw. Het is er zo druk
dat de nesten als een soort appartementen gebouwd zijn elk met een eigen
ingang. Prachtig om deze atleten bezig te zien. De boulevard is netjes, er
is ook een soort parkje aangelegd. Een prachtig zicht op de Donau waar de
vissers in kleine bootjes de netten op aan het halen zijn. Na dit intermezzo
hebben we het ver gehad voor vandaag. Om klokslag één uur sta ik aan de receptie
van het Silistra hotel, gelegen in Silistra. De stad is de vierde grootste stad
van Bulgarije. Door de nodige problemen met mijn Master Card is het over half
twee voordat ik op mijn kamer ben. Guz staat geparkeerd in de afgesloten
ondergrondse garage van het hotel. Wat een weelde, ik kan met mijn bagage in de
garage de lift in om op de vijfde verdieping aan te komen. Aan de receptie kom
ik aan de klap met een man uit Oostenrijk. Hij reist de Donau af met een fiets.
Het is het tweede deel waar hij nu mee bezig is. Enkele jaren geleden heeft hij
het eerste deel gedaan. Een half jaar doet hij er over, moederziel alleen. Het
blijkt een Oostenrijker te zijn.
Ondertussen
is het hier bloedheet geworden. Ik heb dan ook niet veel zin om in deze hitte
de stad in te gaan, het is heerlijk fris op de kamer en er staat een grote
asbak. En, ik heb en doosje lekkere sigaren. Ik haal mijn waterkokertje uit de
rugzak zet een kom thee en steek een heerlijke sigaar op. Wie doet me wat? Ik
neem de tijd om de reacties op de blog te beantwoorden, ik denk dat ik niemand
heb overgeslagen. Gewoon even scrollen in de rechtse kolom van de blog om de
antwoorden te vinden. De gps, en scherm van de helm woorden onderhanden genomen
want het ziet er allemaal nog al stoffig uit. Er moet ook nog een probleem met
de tank tas opgelost worden. De rits komt namelijk los. Als ik er niets aan doe
komt de rits stukje voor stukje helemaal los. Eindelijk komt de naald en draad
dat ik al jaren meesleur van pas. Met veel geklooi krijg is de ritsluiting over
het kapotte stuk. Ik naai de rits in het kapot gedeelte terug vast en klaar is
Kees. Het moeilijkste van heel de zaak was om die verdomde draad in dat piep
klein gaatje van die naald te krijgen. Naald is maar en keer gebruikt en zal
ook de laatste keer zijn. Bij het opruimen laat ik die klote naald vallen, ik
heb hem niet meer terug gezien. Waarschijnlijk zal ik er morgen met mijn blote
voeten in trappen zeker.
Speciaal
voor Lucien zet ik een foto van een Bulgaarse vrouw op de blog. Kom nu a.u.b.
niet met allerlei vragen in de aard van een foto van; een Bulgaar, visser,
slang enz. Voor Theo zet ik natuurlijk een foto van die heerlijke sigaren op de
blog. De laatste foto is genomen vanaf het balkon van de kamer.
Morgen
bereik ik het doel van deze reis. Tulcea, aan de monding van de Donau. Volgens
de vriendelijke dame aan de receptie wordt er voor morgen regen voorspeld.
Hopelijk zit ik geen drie dagen in de regen.
Afwachten maar, het is te volgen op de blog.
|
dat ge er zo ver van huis aangedacht hebt,het doet me plezier 
Gij uw sigaartjes en ik een lekker pak frieten !!! meer moet dat niet zijn.grt
