|
15/08/14
Fantastisch geslapen in één ruk tot zeven uur. Maar blijkbaar niet genoeg voor mijn lichaam, begint zwaar tegen te pruttelen en ik moet dan ook aan de pijnstillers om het een beetje draaglijk te houden. Hopelijk is het morgen beter anders zal ik verplicht zijn om en rustdag te nemen. Maar dat zijn zorgen voor morgen.
We zitten dus in Svolvaer, dat gelegen is op het eiland Austvagoy, helemaal in het noordoosten van de Lofoten. In het noorden paalt het eiland aan de archipel Vesteralen(dat we vandaag gaan bezoeken) en in het oosten wordt het door de zee-engte Raftsund geflankeerd. (Waar we vandaag langs rijden) Dankzij de in december 2007 geopende wegverbinding is Austvagoy tegenwoordig zonder veerboot bereikbaar(tunnel van 3,2 km) Een indrukwekkend berglandschap beslaat het grootste deel van het eiland.
De naam Svolvaer duikt voor het eerst op in 1.573 en wortelt in het Samische Suolovearra, wat betekent als ‘als vissersdorp op een eiland’ De grote doorbraak voor Svolvaer kwam aan het einde van de 19de eeuw toen de Noorse rederij Hitigruten uit de grond werd gestampt. De Hitigruten zorgde ervoor dat Svolvaer als mar grotere horden toeristen aantrok. Vandaag de dag telt Svolvaer ruim 4000 inwoners. (bron Odyssee Reisgidsen voor Bartho Hendriksen Lofoten)
We brengen eerst een bezoek aan het dorpje Digermulen (240 inw.) dat juist in Vesteralen ligt. Via een mooie brug over Raftsund rijden we de eilandengroep Vesteralen binnen waar Digermulen licht De bedoeling is dat we naar het kerkhof van Digermulen rijden omdat we van af daar een prachtig uitzicht hebben over de zee-engte Raftsund. Nadat we langs de pracht zee-engte zijn gereden komen we in Digermulen aan waar we zonder probleem het kerkhof vinden. Het grootste probleem daar was om de motor terug te draaien. Door de zware bewolking zijn de foto’s jammer genoeg tamelijk donker. Onderweg komen we talrijke grote zalmkwekerijen tegen. Het is deze zalm die bij ons verkocht wordt als zalm gevangen in de Atlantische oceaan.
Na Digermulen rijden we via een prachtige route naar Myre. Een stadje met een grote haven voor de vissersschepen. Er staat een visverwerking fabriek die je al van kilometers afstand ruikt. Stokvis, ik vind het verschrikkelijk stinken en niet te vreten. Blijkbaar zijn er toch veel mensen dol op. Nu is het nog rustig in de haven. In januari wanneer de kabeljauw hier kuit komt schieten wordt de vangst op de kabeljauw gestart. Myre is ook de plaats waar walvisvaarten kunnen geboekt worden. De walvissen komen hier tot vlak onder de kust. Hier wordt er dus op walvissen gejaagd met fototoestellen. Ik heb dan ook een prachtige foto van een walvis. We rijden een doodlopende straat in en komen bij een mooie plek waar de picknick wordt gegeten. Ik vind het er zo mooi en rustig dat ik moeite heb om hier terug te vertrekken. Met het weer hebben we geluk vandaag, kom regelmatig over zeiknatte stukken wegdek maar zelf blijven we tussen de buien door rijden.
Op de terugweg nemen we in Stokmarknes de ferry terug naar Lofoten. Waar ik heel de dag bang voor ben geweest gebeurd hier. We varen regelrecht naar zware donkere wolken. Als we van de ferry rijden krijgen we dan ook de volle laag. Een bui is hier echt wel een bui, bakken regen valt er uit de hemel, gelukkig duurt het niet lang en zijn we terug opgedroogd als we in het hotel aankomen. Vlak voordat we aankomen nog een foto van een stukje regenboog en deze heerlijke dag zit er ook weer op.
Indien de gezondheid het toelaat staat er morgen een verkenning van Lofoten op het programma
|
