Telkens we denken dat het ergste voorbij is en we de laatste doodsreutel hebben geproduceerd, volgt er toch nog een hoest- en/of niesbui. Toch blijven we hopen dat we stilaan terug onder de mensen kunnen komen. Gisterenochtend ben ik naar Alicante Airport gereden om Inge, de dochter van Josee (met de gebroken voet) op te halen. Intussen is na enkele dagen wachten de operatie uitgevoerd en zal ze voorlopig verder moeten met twee metalen plaatjes en acht bouten in haar voet. Nu is het nog afwachten wat er beslist gaat worden in verband met een eventuele repatriëring.

De voorbije week kan best geschrapt worden in de geschiedenisboeken. Niet omdat Antwerp weer verloren heeft in de Champions League maar omdat het een aaneenschakeling was van emmers snot, oneindige hoestbuien, spier- en hoofdpijn. Of het een “gewone” verkoudheid is of griep/Covid/RSV maakt niet uit : alles geeft je een ellendig gevoel. Gelukkig blijft de zon schijnen, dat maakt het toch allemaal iets beter verteerbaar. Vanaf eergisteren begon het met mij iets beter te gaan maar toen had Carina prijs en terwijl ik dit schrijf hoor ik ook andere mensen hoesten.

Ach, alles wat vanzelf komt, zal ook wel vanzelf verdwijnen – er zijn ergere dingen in het leven. Zo moesten we gisteren naar het ziekenhuis met een van de medekampeerders hier. Stomweg uitgeschoven en voet gebroken, het is allemaal snel gebeurd maar heeft wel een grote invloed op de rest van haar overwintering hier.  Het is nu nog wachten op de operatie van maandag en dan zien hoe alles praktisch afgehandeld gaat worden.