INTERNATIONALE VOLKSWANDERUNG / CHARLYS WANDERCLUB / MONTENAU 28/10/2007.
INTERNATIONALE VOLKSWANDERUNG
CHARLYS WANDERCLUB MONTENAU.
MONTENAU.
Montenau gelegen in de Oostkantons die het oostelijk gedeelte van België vormen. Voor 1919 behoorden ze tot Duitsland, maar het verdrag van Versailles wees ze aan België toe. Montenau ook bekend door zijn Montenauer jambons dArdenne maar ook de prachtige natuur.
De herfst heeft nu definitief zijn intrede gedaan en de bladeren kleuren. Het kleurenpalet is ongelofelijk mooi. Wij vertrekken in het centrum en wandelen al vlug de prachtige natuur binnen. De Amel vergezelt ons op onze tocht.
Prachtige huizen uit lokale steen met natuurlijke leien daken, midden in de Ardennen, alles adem rust en gezelligheid uit. We wandelen door het bos en genieten van de prachtige kleuren, we komen zo in Born. Hier komen we aan het viaduct van Born. Hier komen we aan de Vennbahn. Dit is wel een uniek stukje. In een tijd van het Europa-zonder-grenzen is het bijna niet meer voor te stellen dat er door Duitsland nog steeds een stukje België loopt in de vorm van een spoorlijn: de corridor van de Vennbahn tussen Raeren en Kalterherberg. Deze bijzondere situatie is ontstaan na de Eerste Wereldoorlog. Verliezer Duitsland moest een deel van het grondgebied afstaan aan slachtoffer/winnaar België.
Het ging om een gebied met plaatsen als Eupen en Sankt-Vith, tegenwoordig het Duitstalige 'Ostkanton' van België. Lang voor de Eerste Wereldoorlog ontstond behoefte aan een railverbinding. In Luxemburg/ Lotharingen en de regio Aken bloeide de zware industrie. Voor het omvangrijke vervoer van kolen, ijzererts en staal moest een spoorlijn worden aangelegd, zo besloot de toenmalige Pruisische regering. Op de lijn werd een druk goederenverkeer afgewikkeld. Tussen 1890 en 1909 werd in etappes een tweede spoor aangelegd tussen Aachen en Sankt Vith (-Pronsfeld). Er was ook een politieke reden voor de capaciteitsuitbreiding: Duitsland wilde zijn leger snel in de richting van aartsvijand Frankrijk kunnen verplaatsen.
Omstreeks 1938, toen het goederenvervoer bijna geheel via Nazi-Duitsland liep, werd de lijn weer enkelsporig. In de Tweede Wereldoorlog - de Vennbahn behoorde opnieuw tot het Duitse spoorwegnet - is grote schade aangericht. De meeste viaducten werden opgeblazen. Het reizigersvervoer was in dit dunbevolkte gebied altijd van ondergeschikt belang. Het personenvervoer tussen Waimes en St-Vith (de Vennbahn behoorde na WO II weer tot België) werd opgeheven op 1 juni 1954. Tussen Kalterherberg en Weywertz-Nidrum bleef het reizigersverkeer tot omstreeks 1956, tussen Weywertz-Nidrum en Waimes tot 23 februari 1959.
Het lijngedeelte Waimes - St-Vith is buiten dienst gesteld op 28 september 1982. Aan het einde van de jaren '80 zijn de sporen opgebroken. Nu blijven er nog sporen van deze Vennbaan bewaard en op de oude bedding is het heerlijk wandelen en fietsen. In Born staat het indrukwekkend viaduct nog steeds, al heeft het te lijden onder de tands des tijds. Het zal toch nog voor vele generaties een belangrijk herkenningspunt blijven. Wij wandelen nu op de oude bedding van de Vennbahn. Wij hebben een prachtig zicht op het viaduct en komen dan langs de oude watermolen van Born.
Wij wandelen langs het naturschutzgebiet der Emmels hier word aan natuurbeheer gedaan door begrazing en de watersnip komt hier nog voor, ook kunnen we hier nog zien hoe de natuurlijke loop van een beek is, slingerend door het landschap. Een bijzonder gast in dit gebied is zeker de bever, het grootste waterzoogdier en landschapsarchitect. Hij bouwt dammen en burchten, dat hij in dit gebied actief is kunnen we zien aan de afgeknaagde bomen.
Wij volgen de oude spoorbedding naar Montenau komen langs de plek waar het station stond er zijn nog wel wat getuigen van het spoor aanwezig. Dan wandelen we voorbij het hespenfabriek en komen zo terug aan vertrek. Een prachtige en leerzame wandeling in dit toch wel uniek stukje België.
Elf November word uitgeroepen door BLOSO als wandeldag voor Vlaanderen. Het nut ervan ontgaat ons en ook de verantwoordelijke van de sportdienst in Borgloon. Slecht een 20tal wandelaars komen opdagen, ook moeten we wel toegeven dat het weer niet het beste wandelweer is.
SPEELHOF
KANUNIKENHUIS
Maar in een stad met twee wandelclubs die een 20tal wandelingen organiseren is een bijkomende wandeldag dan ook meer nodig. Op sommige plaatsen word de organisatie van de Vlaamse Wandeldag toe vertouwt aan een lokale wandelclub.
STADSHUIS
MARKT
Wij hebben toch gekozen voor een wandeling in eigen stad. We maken van de gelegenheid gebruik om wat fotomateriaal van Borgloon te verzamelen. Na de wandeling gaan we even naar de Gasthuiskapel om de tentoonstelling te bekijken.
GASTHUISKAPEL
Ook gaan we nog even langs de stationsstraat naar het stoomstroopfabriek. Onze stroopstokers zijn volop bezig om van het Haspengouws fruit stroop te maken, de ketel staat te koken.
STOOMSTROOPFABRIEK
Wat bijgepraat en dan naar huis. Het is wel een echte herfstdag, regen en wind soms zwaar bewolkt en dan weer een streepje zon. Zo wandelen we terug naar huis.
Diepenbeek met zijn prachtige natuurgebieden, zoals De Maten, De Dauten, de Dorpsbeemden en vele prachtige stukken bos. Met de Demer, het Albertkanaal, de Stiemer en de Caetsbeek en veel natuur heeft Diepenbeek geen gebrek aan mooie plekjes.
Hier krijgen we prachtige wandelingen voorgeschoteld. Elke maand weer een prachtige tocht. Vandaag brengen ze ons naar het Jonkherenbos. Prachtige wandeling door dit bos, aangenaam en rustgevend. Maar Diepenbeek is ook gekend voor zijn prachtige vakwerkhuizen.
En dit ontdekken we vandaag ook weer, hier kunnen we genieten van de landelijke omgeving met tal van oude hoeves. Hier kan men de sfeer van het oude Diepenbeek opsnuiven. Ook doordat Diepenbeek aan de Demer en zijn beken ligt komen we geregeld prachtige oude watermolens tegen. Zoals vandaag de Nieuwmolen. Maar een wandeling is alleen geslaagd als er goede rustposten zijn, waar je een lekker pint of koffie kunt krijgen en gezellig is om te verblijven, dank zij de vele vrijwilligers kan de wandelclub De Schoverik ons dit bieden, altijd zijn de medewerkers op post om de vele wandelaars te ontvangen. Ik denk dat een dikke bedank wel op zijn plaats is. Bedank vrijwilligers van de vele wandelclubs die we telkens weer bezoeken.
Na de controle terug wat bossen en velden en we komen langs een weiland met koeien deze zullen ook wel denken wat gekke mensen zijn dit wel allemaal. Nog ven langs het kapelleke en dan zijn we terug binnen. De twee wandelingen van de Schoverik zijn best mooie en dit ook door de prachtige herfstkleuren van de bladeren. Een fijne en aangename wandeling.
Heerlijk herfstweer met een zon en blauwe hemel, de bomen beginnen te verkleuren en het schouwspel van kleren begint nu. Prachtig toch de zon door de gele bladeren.
We wandelen door het park met kasteel, nu gemeentehuis, prachtig gelegen is het wel. Beneden in het dorp een nadere kasteel dat nu winkels geworden zijn, maar de oude boerderij staat er ook nog. Maar vooral de natuur is de grootste troef op de wandeling bossen en landbouw wisselen af, nu en dan door een smalle steeg om dan weer langs bosranden te wandelen, alhoewel de Luikse industrie niet veraf is dit stukje bewaard en gespaard gebleven.
Het grote geluk voor Chaudfontaine was dat er in de 18de eeuw warme waterbronnen waren die in faam groeiden, nu word dit gezonde water opgevangen en gebotteld, meer dan 230.000.000 liter per jaar. Hierdoor is ook de omgeving gespaard gebleven en kunnen we genieten van het prachtige landschap en mooie natuur. We komen langs een kasteel met vierkante toeren, gelegen in een prachtig park. Gewoon een prachtige wandeling.
We starten in het centrum van Welkenraedt. Al vlug komen we aan de Montagne jaune de voormalige industriële site. Nu is het een prachtig natuurpark. We wandelen door het prachtige landschap welke een deel van het Land van Herve is.
We wandelen verder en genieten van de omgeving, zo komen we het kasteel van Baelen te Ruyff. Een vreemd gegeven is het feit dat dit gebouw de naam draagt van een gemeente waarin het niet gelegen is. Dit (ogenschijnlijk abnormaal) feit is te verklaren uit het feit dat de eigenaren van het kasteel vanaf het midden van de zeventiende eeuw tegelijk ook heer van Baelen waren. De naam verklaart zich daardoor, dat het de residentwoning van de hooghartige heren van de ban van Baelen sinds 1648 was.
Kasteel Baelen, dat ten oosten van Henri-Chapelle ligt, en ten zuidwesten van Welkenraedt, staat op het glooiende plateau dat steeds steiler wordt in de richting van de langgerekte heuvelrug waarover de Marie Thérèseweg loopt van Luik naar Aken. Het kasteel is van de weg gescheiden door middel van een poortgebouw, uit de tijd van Lodewijk XIV. Het kruisvormige dak van het kasteel wordt versierd door pieken die de zon en de man voorstellen en heeft een heel ruime, statige binnenplaats die wordt omringd door de bijgebouwen. Een driehoekig fronton, ter hoogte van de dakrand, is versierd met de gebeeldhouwde wapens van de Pirons en de Franquinets met erboven een kroon en omringd door rocailles in Lodewijk XV-stijl. Het hoge leistenen dak, dat uit één vlak bestaat en een lange kruisvormige nok heeft, wordt verfraaid door dakkapellen van twee verdiepingen hoog. Aan de uiteinden van deze nok staan twee grote schoorstenen. Ten slotte staan er rechts en links twee grote vierkante torens - die tamelijk ver naar voren staan - met daarop een hoge spits met meerdere rondingen die zeer zeldzaam waren in het vroegere hertogdom Limbourg In 1737 waren de karakteristieke tweelingtoren gebouw. Deze twee toren, s die op het eerste gezicht wel hetzelfde uiterlijk hebben, maar eigenlijk heel anders zijn - geven aan dit prachtige landgoed een echt adellijk karakter. In 1875 openen de Broeders Alexiens een ziekenverpleging voor mannen daarin. Sinds zet het instituut zijn werk van geestelijke gezondheid voort. Een stukje verder ligt het kasteel van Ruyff.
Typisch voorbeeld van de landelijke residentwoning van de heren van de middeleeuwen; dat kasteel kreeg zijn naam van de Ridder Arnold de Rueve, die er de eigenaar van in 1172 is. Kasteel Ruyff is schilderachtige, de muren die een mooie structuur hebben, weerspiegelen in het water van de grachten die aan drie kanten om het kasteel heenlopen en in het grote wateroppervlak dat aan de zuidkant aan het kasteel grenst. Het omvat twee vleugelvormige gebouwen die - in het noorden - met elkaar verbonden worden door een tamelijk smal gebouw. In dit smalle gebouw is de ingangsdeur gemaakt, met daarboven een driehoekig fronton, ondersteund door twee pilaren. Dit gebouw en de westelijke vleugel schijnen uit het begin van de negentiende eeuw te dateren en hebben niets bijzonders. De gebouwen staan rond een soort binnenplaats, bestaande uit grasveld beplant met enkele fruitbomen. Het geheel steekt iets vooruit als een soort landtong in de vijver. We wandelen verder en komen terug in Welkenraedt.
Langs het stadshuis en terug naar onze startplaats. Een prachtige zonnige wandeling met een helder blauwe herfstlucht.
MARCHE DES PARC D'ENGHIEN / LIONS CLUB ENGHIEN / ENGHIEN 07/10/2007
MARCHE DES PARC DENGHIEN
LIONS CLUB ENGHIEN
ENGHIEN.
Vandaag wandelen we in Edingen/Enghien het is een prachtige wandeling door het dorp en de weide omgeving maar het hoogtepunt is toch wel de meer dan 5 kilometer in het Park. In een brochure word wat verteld over het park en het kasteel met al zijn verschillende tuinen, gebouwen en kasteel. Ik zal hier verder wat overnemen uit de brochure om een idee te geven wat een prachtig domein dit is en hoe alles er nog staat. Zeker een bezoek waard.
STADHUIS ENGHIEN
HUISJES 1763
INGANG PARK
Het park van Edingen: een stukje geschiedenis.
De oorsprong van het Park van Edingen gaat terug tot in de XVde eeuw, toen Pierre de Luxembourg, landsheer van het oord, het aan het kasteel grenzende bos heraanlegt en ombouwt tot park. Twee eeuwen later, in 1607, wordt het domein door Henry IV, Koning van Frankrijk, verkocht aan de adellijke familie dArenberg. Daarmee begint de fantastische geschiedenis van dit domein dat talrijke keren zal worden heraangelegd waardoor het één van de mooiste Europese parken zal worden. Dankzij de genialiteit van Père Charles de Bruxelles, geboren Antoine dArenberg, behoorde het tot de meest befaamde werken uit de tuinarchitectuur van de XVIIde eeuw. De daaropvolgende jaren zullen echter niets bijzonders meer brengen. Het park kende glorietijden, maar daarop volgden ook minder aangename periodes die zijn schoonheid en prestige zouden te gronde richten. Baron François Empain, een belangrijk Frans industrieel en financier, koopt het domein in het begin van de XX de eeuw. Hij laat er een kasteel bouwen in neoklassieke stijl op de plek van de vroegere oranjerie. Als liefhebber van beeldhouwkunst laat hij er een merkwaardige collectie standbeelden plaatsen in brons en in Franse steen. Zo vindt men er de «Dénicheur dAigles» van Jef Lambeau, «Diane», godin van de jacht, een beeldhouwwerk van Houdon, en nog vele andere beelden. In 1986, wordt de stad Edingen eigenaar van het park en start een veelzijdig restauratie- en herwaarderingsprogramma op. Alles wordt in het werk gesteld om het domein terug zijn pracht en befaamdheid van weleer te geven.
Kasteel
Het kasteel van Edingen, gelegen in een prachtig park van 182 ha, is in Louis XVIde stijl, gebouwd in 1913 op de plek van de oude oranjerie, op aanvraag van Baron François Empain. In 1926 werden twee vleugels aangebouwd.
Stallen
Opgericht in 1719, op vraag van Hertog Léopold van Arenberg, door de architect Héroguelle, werden zij gebouwd om 78 paarden onder te brengen van de verschillende spannen van de Hertogen uit die periode. De structuur van het gebouw wordt gedragen, op het gelijkvloers, door twee rijen van dertien zuilen in monoliet.
Kapel
De alleenstaande toren, in het midden van een groepje bomen, is het enige overblijfsel van het Kasteel dat werd gebouwd halverwege de XIIste eeuw door de heren van Edingen. De kapel, aanvankelijk geplaatst naast het kasteel, is vandaag een opvallende getuige van de militaire architectuur uit die tijd. Wanneer je in de onderaardse grafkelder gaat, begrijp je méér het grijze verleden van deze toren, getuige van een sobere en krachtige Middeleeuwse architectuur. Hij werd gebruikt als begraafplaats voor een twaalftal leden van het Huis van Arenberg tussen 1868 en 1914.De funderingen dateren nog van de eerste constructie; later heeft Philips van Kleef, in 1512, belangrijke verbouwingen uitgevoerd. Het ging toen over het hoger optrekken, in baksteen, met twee verdiepingen, van het gebouw, met een hoog dak in leisteen, dat je nu nog kan zien. Vanaf dat moment, kreeg de Kapel nog een altaar, geplaatst op een prachtige vloer met kleine gele en zwarte tegeltjes, een doksaal en twee binnentorentjes in hout langs beide kanten van het altaar
Het Chinees paviljoen
Niet ver van het everzwijn van Firense, werd het Chinees paviljoen opgericht. Vier paviljoenen, kenmerkten de vier hoeken van de Fleurontuin, de eerste van vijf gesloten tuinen uit de XVII eeuw, en opgericht door de Prins-Graven van Arenberg. Zijn naam werd geïnspireerd door Chinese decors in stuc (een subtiele mengeling van beenderlijm en pleister gepigmenteerd met verschillende kleuren) gelegd in een bodem van zwarte pleister, een techniek die zeer in trek was in de Grieks-Romeinse oudheid en in de Renaissance te Firense. Dit paviljoen, dat van een bijzondere lichtinval genoot, gedempt door honderdjarige lindebomen, werd volledig gerestaureerd door een stucwerker: dhr. Mummenthaler. Om dit werk tot een goed einde te brengen heeft hij twee jaren nodig gehad. Wij hebben de indruk dat de onderwerpen van de scènes ontleend werden aan motieven op porselein uit het Verre Oosten, ingevoerd door de Oostendse handelsmaatschappij, waarvan de Hertog Leopold van Arenberg aandeelhouder was. Oorspronkelijk bestond het uitsluitend uit vier funderingspalen met dak en versierd met heggen. Wanneer deze in de XVIIIde eeuw verdwenen, werd het paviljoen ommuurd en ingericht.
Het paviljoen van de Zeven Sterren
Vroeger Tempel van Hercules genoemd, moet de naam Zeven Sterren uw nieuwsgierigheid opwekken. De zeven gevels van het zevenhoekig paviljoen ontworpen in 1650, hebben uitzicht op zeven brede lanen, en de hoeken hebben een doorkijk naar zeven kleinere dreven. In de XVIIde eeuw waar de sterrenkunde een obsessie was dankzij de ontdekkingen van Copernicus en Galilei, maar waar de Kerk, toen nog heel sterk, dreigde met excommunicatie en dood voor alle ketters, realiseerde de kapucijn Karel van Brussel een observatorium op het hoogste punt in het park, van waar je de horizon en de hemel kan waarnemen op 360° Deze meetkundige, waterkundige, mythologische, klokken- en sterrenkundige synthese maakt van het Zeven Sterren paviljoen een meesterstuk van menselijke intelligentie.
De erekoer
Het Archievenpaviljoen of het Hertogenpaviljoen dankt zijn naam aan de verblijfplaats van de Hertog Louis, toen hij het kasteel liet afbreken in 1806. De Hertog van Saksen-Weimar en de generaal Maison, vertegenwoordiger van Napoleon, hebben er het verdrag tussen de geallieerden en het Grote Leger ondertekend in 1814. Het toenmalige paviljoen herbergt het nieuwe Toerismekantoor van de Stad Edingen. Als je de hoge muren volgt, kom je aan het Edouard paviljoen, of het Prinsessenpaviljoen genaamd, dat nog steeds het typische Mansardedak heeft van vroeger. Vandaag huisvest het gebouw het Initiatiecentrum van het park, toegankelijk voor iedereen die zich wenst in te wijden in de natuur en de milieubescherming. In de rechterhoek, kan je het Badenpaviljoen of Prinsenpaviljoen terugvinden, dat gescheiden wordt van de stallen door de Acaciakoer, bedekt met een imposante metalen structuur die één van de grootste daken in weefsel draagt die bestaan in Europa. Het Prinsenpaviljoen huisvest het interpretatiecentrum van de stad, dat ons de legende van Romeyn de Hooghe vertelt en tussendoor de geschiedenis van het Park van Edingen. Aan de achterkant bevindt zich de oude wasserij, vandaag het lokaal van de kruisboogschutters, gilde verbonden aan de oude kruisboogschutters, boogschutters die Edingen verdedigden.
De Spiegelvijver
Tegenwoordig, wordt de Spiegelvijver, gelegen in het noordelijk gedeelte van het park, gevoed door een gedeelte van het Zevensterren bekken, de overloop vloeit af naar de "Molenvijver. Vroeger was dat niet zo, de oorspronkelijke naam was "Mottevijver": "Een heuvel, opgericht in Brabants gebied, voor de Brabantse rechtspraak en juridictie." De droog gelegde rivier werd gerestaureerd onder Philip van Kleef en bevolkt door zwanen en reigers. Een eeuw later, kreeg Anne van Croÿ, echtgenote van Prins Karel van Arenberg, het idee de heuvel te verstevigen om er een buitengewoon grote vogelkooi te laten oprichten. Maar het is pas door haar zoon, Antoine, die kapucijn werd onder de naam Karel van Brussel, dat zij zal aangelegd worden. s Avonds gleden de gondels onder de toegangsbrug. Wanneer de Hertog Leopold de oever dicht bij het Kasteel liet versieren met trappen en leuningen werd de Mottevijver later de Balustervijver. Tenslotte werd de Balustervijver, de Spiegelvijver, waar door de eeuwen heen in alle rust en praal nog steeds het grote Huis schittert met daarlangs, zittend, onverschillig, de « vuistvechter », die volgens de legende, geluk brengt aan de meisjes die het geldstuk strelen dat in een van zijn tenen is ingewerkt.
Het groot kanaal
Het groot kanaal werd gegraven in de 17de eeuw. Van voren bekeken (800m lang op 65m breedte), vormt hij één van de mooiste perspectieven van het park. Daarvoor Reigervijver genaamd, overschreed hij amper de vierhonderd meter en was de bodem volledig betegeld. Wanneer de Franse tuinen in « Engelse » tuinen veranderden, nam hij beetje bij beetje zijn oorspronkelijk aspect terug aan. Halverwege het kanaal, liggen grote lege eiken vaten die sinds verschillende eeuwen de Odru toelaten het Kanaal over te steken. Door de verslijking en de bomen die zich langs de oevers bevonden, werd deze zone langzamerhand vochtig en biotoop. Je kan er een zeer gevarieerde fauna en flora terugvinden. Bij onze aankomst, waren de eenden, de reigers en de andere vogels, reeds op de vlucht geslagen en hadden zij zich verschanst tussen de duizenden waterlelies die de watervlakte bedekken.
De Bloementuin
De «Bloementuin» is één van de vijf vermaarde XVII de eeuwse tuinen die Père Charles de Bruxelles heeft ontworpen. Het is een gesloten vierkantige tuin in Italiaanse renaissancestijl dat zeer getrouw en zorgvuldig werd heraangelegd in 1998. Zijn centraal watervlak met ingewikkelde omtrekken is versierd met duizenden oesterschelpen met paarlemoerachtige glans en maar liefst 155.000 mosselschelpen op de verticale wanden. De planten van de bloemenperken werden gekozen uit de inventaris van die periode. Twee prachtige paviljoenen, het Chinese Paviljoen en het Doekenpaviljoen, domineren en begrenzen deze tuin samen met een balustrade en een trap in blauwe steen.
Het barok park van de Zeven Sterren
Het «barok park van de Zeven Sterren» en zijn gelijknamig zevenhoekig paviljoen is een andere bezienswaardigheid van het domein. Dit paviljoen werd gebouwd op het hoogste punt van het park en is zeker een ommetje waard. Vanuit het midden vertrekken zeven grote dreven die uitlopen op de horizon en zeven kortere dreven die elk uitkomen op een standbeeld. Die zeven standbeelden stellen de zeven planeten of sterren voor die destijds gekend waren. Deze compositie blijft doortrokken van mysteries en symbolen.
Het Europees Conservatorium van de Dahlia
Het «Europees Conservatorium van de Dahlia» bevat zowat 750 nieuwe en oude soorten dahlias uit alle hoeken van de wereld. Jaar na jaar groeit de verzameling dankzij de samenwerking die de stad Edingen onderhoudt met het buitenland. Van juli tot september biedt de dahliatuin een impressionistisch tafereel van vergeten of soms ongeziene vormen en kleuren aan de bezoekers.
De abdij van Onze Lieve Vrouw van Val-Dieu (Godsdal) werd in 1216 opgericht.
De Cisterciënzer monniken hadden de gewoonte zich op onherbergzame oorden te vestigen. Teruggetrokken van de wereld, meestal in een dal, konden zij zich toeleggen op hun enig middel van bestaan, het bewerken van hun gronden. Ze volgden daarin het voorbeeld van de Heilige Robert van Molesme, die op die manier opnieuw terug wou naar het oorspronkelijk ideaal en de regel van de Heilige Benedictus. De vallei van de Berwinne paste helemaal binnen dit model. De stichting van Val-Dieu fungeerde als bufferzone tussen het hertogdom Limburg en het graafschap Dalhem.
Stilaan zouden de monniken het landschap omtoveren tot het karakteristieke « Land van Herve ». De uitstraling van de abdij was vooral regionaal. Een bakermat voor spirituele en intellectuele ontwikkeling maar tevens een economisch centrum voor het hele plateau van Herve. Het cisterciënzerklooster zou dan ook niet ontsnappen aan menig conflict: gevechten tussen feodale heren, godsdienst en opvolgingsoorlogen en de naweeën van de Franse revolutie. Elk van deze conflicten zou trouwens zijn sporen nalaten op de gebouwen. De kerk zal tot viermaal toe vernield worden of beschadigd door brand.
Telkens heropgebouwd sluit ook het hedendaagse complex nauw aan bij het oorspronkelijke plan van de Cisterciënzers. Hun doel was daarbij het creëren van een omgeving en architectuur die toelaat het zoeken van God en de ontplooiing van de mens met elkaar te verzoenen. De wederopbouw van de abdij, uit de ruïne, na de Franse revolutie, en de terugkeer van de monniken in het midden van de 19de eeuw, laten ons vandaag toe om voeling te krijgen met de enige cisterciensensite in Belgïe die eruitziet als weleer. . De Cisterciënzers die grote landbouwspecialisten waren, slaagden erin om de site van Val-Dieu met zijn schitterende park te bewaren als een groene oase die een brug slaat tussen het spirituele en culturele leven, zoals dit reeds 800 jaar geleden het geval was.
Sinds 1997, worden de gebouwen van de boerderij weer spring levend door de activiteit van de brouwerij. Het enkel verschil is vandaag het feit dat het geen monnik maar een leek is die verantwoordelijk is voor het brouwen. Bovendien wordt het Val-Dieu bier gebrouwd in de vroegere boerderij. De Molen van Val- Dieu met nog steeds draaiend waterrad en volledige inhoud is zeker ook de moeite om eens te bezoeken, hier is ook een taverne waar je de producten van Val Dieu kunt proeven, het lekkere bier en de kaas. In de omgeving kun je prachtige wandelingen maken.
COMMANDERIE / FORELLEN KWEKERIJ
ST PIETERSVOEREN.
Forellen stellen hoge eisen aan de kwaliteiet van het water waarin ze leven. De temperatuur moet zo constant mogelijk zijn, rond de 10°C, en veel zuurstof bevatten. Dat milieu vinden ze in het wild in snelstromende riviertjes.
De bron van de Voer, die in het park van de Commanderij is gelegen, levert het hele jaar door water dat aan de gestelde eisen voldoet. Op het traject van ongeveer 400 meter tussen bron en de plaats waar het water de kwekerij verlaat, verandert de temperatuur met maximaal één graad. Net als de andere bronnen in de Voerstreek ontspringt de bron van Sint-Pietersvoeren op plaatsen waar water door kalkhoudend gesteente (mergel) sijpelt tot op een ondoorlaatbare kleilaag botst.
Vroeger kwam het hele dorp hier drinkwater halen. Met een debiet van z'on 4.000 liter per minuut kan dat geen probleem zijn geweest. De bron is eigenlijk een verzamelpunt waar de toevoer van verschillende wateraders bij elkaar is gebracht. Het gebouwtje uit 1666 is afgesloten met een smeedijzeren poort die de wapenschilden van enkele adellijke leden van de Duitse Ridderorde. Steur kennen de meeste mensen alleen maar als leverancier van kaviaar. Dat zijn de eitjes van deze vissoort. Maar ook het vlees van deze vis is bijzonder delicaat. In het wild leeft de steur in rivieren in onder meer Zuid-Rusland, maar ook in het water van de Voer gedijt hij uitstekkend: de eerste steuren die hier werden uitgezet, verdubbelden op één jaar tijd in gewicht. In het park van het kasteel ligt de grote bron, die de vijvers en dus ook de Voer van water voorziet. Het is de oude dorpsbron, waar de inwoners vroeger water voor dagelijks gebruik gingen scheppen. Deze bron is wel de grootste en meest bekende, maar de hoogste bron van de Voer ligt bij de wijk "De Zwaan" en heet "De Drink" Het eerste deel loopt de waterloop door een ondergrondse buis, komt dan in een veldweg even boven de grond en loopt tot aan de Commanderij weer door een buis. Een wandeling door het park is steeds weer ontdekken en genieten van het schouwspel van de vissen.
MARCHE D' OCTOBRE / MORTIER C'EST L'PIED / MORTIER 06/10/2007.
MARCHE DOCTOBRE
MORTIER CEST LPIED.
DOMAINE TOURISTIQUE DE BLEGNY-MINE.
BLEGNY.
Het huidige Blegny koestert de herinneringen aan de mijnbouw, die het Luikse bekken meer dan een eeuw lang heeft gedomineerd op het grondgebied van dit stadje bevindt zich namelijk het toeristische complex dat is ontstaan door de reconversie van de oude kolenmijn van Argenteau Trembleur.
Hier vertrekt onze wandeling. Met zijn ondergrondse galerijen en zijn bovengrondse installaties houdt deze mijnschacht zowel op historisch als op technisch vlak de collectieve herinnering in stand aan de mijnbouw, die eeuwenlang zijn stempel op het Luikse bekken heeft gedrukt.
De mijn die in haar authentieke staat wordt bewaard. In het Musée de la mine, dat ondergebracht in de gebouwen van de Puits Marie, de oudste mijnschacht van België (1816) geeft een overzicht van acht eeuwen Luikse steenkoolmijnen.
We beklimmen de steenberg en krijgen voor onze inspanning een prachtig zicht op het Land van Herve. We kunnen nog goed zien waar de hoogstamboomgaarden staan die een bijzondere plaats inneemt in het landschap. We wandelen door de weilanden, langs bossen mooi zichten over het landschap.
Steeds weer hebben we de mijngebouwen in het zicht. We komen langs een prachtig kasteel gelegen in het groene dal. We klimmen uit het dal en genieten van de omgeving.
We komen terug in Blegny, aan het rondpunt met het beeld van de mijnwerker. Zo komen we terug aan het mijngebouw. Het is prachtige wandeling, zeker het stukje rond de terriel waar infoborden staan met de geschiedenis van de mijn en de fauna en flora.
TWEE DAGEN GRIEZEL EN BIBBEREN IN TONGEREN, GANS DE STRAAT ACHTER HET STADSPARK DE MOTTE IS HERSCHAPEN IN EEN GRIEZELSTRAAT MET DE GRIEZELTUNNEL, DE BEGRAAFPLAATS EN DE POMPOENEN. WAT SFEER BEELDEN.
Halloween is een typisch Amerikaans feest. Ieder jaar op 31 oktober gaan ze in Amerika met z'n allen lekker griezelen. Maar wat is Halloween nou eigenlijk voor een feest? Wat wordt er gevierd? Sommigen beweren dat het een feest voor duivelaanbidders is. Anderen zeggen dat het een onschuldig overblijfsel is van een oud ritueel. Het woord "Halloween" is afgeleid van "All Hallows Eve". Dat is de avond vòòr het katholieke feest "allerheiligen" (All Hollows day) wat op 1 november valt. Maar in de 5e eeuw voor Christus eindigde de zomer officieel op 31 oktober. Dit feest werd door Kelten "Samhain" (zeg: sowen) genoemd. Het was hun oud en nieuw. Na de Halloween staken de Kelten hun vuur weer aan met het vuur dat van hen allemaal was. Dit Druidische vuur brandde in het midden van Ierland bij Usinach.
De Rooms-katholieken namen de gebruiken van de Kelten over en deden alsof die van hen zelf waren. Door de jaren heen veranderde dat oude Keltische feest. Toen men niet meer er in geloofde dat de geesten levende lichamen in beslag konden nemen, werd het verkleden als trol, spook of en heks veel belangrijker. Toch bleef het feest een "eng" karakter houden. In de jaren rond 1840 werd het Halloweenfeest door Ierse immigranten naar Amerika gebracht. Rond die tijd waren het omgooien van bijgebouwen en het niet helemaal goed ophangen van een hek de favoriete grappen.
De traditie rond de lampion (een Jack-o-lantern in het Engels) komt waarschijnlijk uit een Iers volkslied. Het verhaal gaat dat Jack, een dronkaard en een bedrieger, de duivel had bedrogen en door hem in een boom te laten klimmen. Jack had een kruis op de boom getekend zodat de duivel in de boom gevangen zat. Als de duivel Jack niet meer lastig zou vallen, zou Jack hem weer vrij laten. Toen Jack dood was, mocht hij niet naar de hemel, omdat hij zo slecht was geweest.
Maar hij mocht ook niet naar de hel omdat hij de duivel had belazerd. In de plaats daarvoor gaf de duivel hem een enkel gloeiend houtje om zijn weg door het enge duister te verlichten. Het gloeiende houtje zat in een uitgeholde knol om het langer te laten gloeien. De Ieren gebruikten vroeger knollen als lantaarns, maar toen de immigranten in Amerika kwamen, ontdekten ze dat pompoen veel mooier waren dan de knollen om als lantaarn te gebruiken. Dus de lampionnen in Amerika werden uitgeholde pompoenen met een gloeiend lichtje erin.
Vriendschap is een mooi gegeven, zeker als dit mensen dichter bij elkaar brengt. Had nooit gedacht dat je door een blogje te hebben, zulke fijne mensen kunt ontmoeten.
KARINA - MIREILLE - CHRISTIANE
CHRISTIANE EN GODELIEVE
Etienne en Rosette ( Tienne ) zijn al jaren dikke vrienden, en we komen geregeld wel eens samen, onlangs stelde Etienne voor om samen met onze dames, een paar blogdames te ontmoeten en wat bij te praten in Beveren, waarom ook niet. Vandaag hebben we Mireille ( Mireille ) en Karina (Karina) leren kennen, we wisten natuurlijk al wie ze waren van hun blogje maar zo een live ontmoeting is toch nog iets anders.
JOHNNY EN ETIENNE
ETIENNE EN ROSETTE
We hebben ons kostelijk vermaakt en Rosette en Christiane waren ook blij hun eens te ontmoeten. Wij hadden de zus van Christiane meegenomen en Julie de dochter van Etienne kwam ook even op bezoek. Zo hebben we een aangename namiddag doorgebracht met oude en nieuwe vrienden. Soms denk ik wel eens waarom kan het niet altijd zo zijn dat we van elkaars werk genieten, inplaats domme opmerkingen in elkaars gastenboekje te schrijven. Het kan allemaal zo aangenaam zijn, elkaar ontmoeten en gezellig samen iets gaan drinken en vertellen van wat ons bezig houdt. Lieve vrienden bedankt voor de fijne namiddag en tot ons volgende bezoekje aan je blog.
De geschiedenis van de Sirop de Liège gaat terug tot het begin van de vorige eeuw, tot in 1902. Clément Meurens, de eerste in de rij met die naam, besluit de ouderlijke boerderij te verlaten om een "echte vakman van de stroop voor de boterham" te worden. Hij wil méér dan alleen siroop maken voor de mensen uit de buurt. Hij ziet het groter: hij droomt ervan zijn stroop op grote schaal te verkopen en zet de grote middelen in.
Om die dromen waar te maken, vestigt hij zijn stroperij in Aubel, naast de spoorweg en vlak bij het station. Meteen bij de start stelt hij vast dat hij dankzij het spoor makkelijk voorraden kan inslaan en dat hij op die manier ook even makkelijk zijn producten zou kunnen verkopen. Clément Meurens is ambitieus, vastberaden om het ver te schoppen. Zo start hij met succes de productie van POMONA®, een stroop van appels en suikerbieten, naast POIRET®, een heerlijke stroop van appels en peren zonder toegevoegde suikers.
WASSEN
In 1922 stapt de zoon, Clément II, mee in het bedrijf. Hij heeft dezelfde neus voor zaken als zijn vader en probeert de smaak van de siroop nog te verbeteren. Hij test nieuwe mengelingen uit, nieuwe verhoudingen In 1937 ontwikkelt hij zijn beroemde recept voor de "Sirop de Poires du pays de Liège". Kort daarna echter breekt de oorlog uit, waardoor de bevoorradingen stilvallen. Pas in 1947 kon hij zijn merk deponeren dat hij toen omdoopte tot het sympathiek klinkende de "Echte" Luikse siroop. In die tijd was Clément ook op zoek naar een imago voor zijn gloednieuwe product. Daarom klopte hij aan bij Jean-Léon Huens, een Brusselse tekenaar die in die periode bijzonder populair was. In de lente van 47 liet de artiest zich inspireren door het prachtige schouwspel van de bloeiende perenbomen in Aubel. Een landschap dat we ook vandaag nog terugvinden op de verpakking van de Echte Luikse siroop.
PERSEN
Ook na 60 jaar, van 1947 tot 2007, blijft de Echte Luikse stroop®, een vaste waarde op de tafel en in de keuken. De siroop troont op de ontbijttafel, raffineert karakterkazen en geeft een verfijnde toets aan kleine gerechtjes in onze dagdagelijkse keuken tot de complexe bereidingen van de beste koks in het land. Trouw aan zijn roots, wordt de stroop in het bekende blauwe potje met zijn bloeiende boomgaard ook vandaag nog steeds in de streek van Aubel geproduceerd..
PERSEN
KOKEN
De rondleiding.
Ontvangen in de stroopfabriek in Aubel en na een interessante uitleg en een film kunnen we het fabriek zelf bezoeken. De appelen worden met camions aangebracht en met een clark worden de kisten in een waterbad gestort, gewassen, de vruchten worden van de balderen gescheiden en dan worden ze in stukken gesneden.
VERDAMPEN
VULLEN
Een eerste kookbeurt en dan worden ze naar de reuze persen gebracht waar het sap van de pulp gescheiden wordt. Overgepompt, gefilterd en verdampt en afkoelen dan naar de opslag in tanks, dan worden de verschillende sappen gemengd en suiker toegevoegd en opnieuw gekookt op 105°C tot het sap stroop wordt. Deze wordt afgekoeld tot op 65°C. Dan wordt de stroop afgevuld in potten door een koeltunnel en op 10°C gebracht waarna de potjes gedicht worden met een deksel.
OPSLAGPLAATS
Verpakt en gereed voor de verkoop. Het is wel indrukwekkend om tussen de machines door te lopen, de warmte van de kookketels te voelen, de pers in werking te zien. Dan kunnen we door glazen wanden zien hoe de potjes gevuld worden. In de opslag ruimte eindigt ons bezoek.
Wij krijgen een potje echte Luikse stroop mee om te proeven. Omdat dit jaar het 60 jaar geleden is dat de benaming en het deponeren van het merk gebeurde hebben ze een speciale blikken doos uit gegeven in een beperkte oplage. Een verzamelobject voor verzamelaars van stroopdozen. Het was zeker een leerrijke rondleiding omdat we voor het eerst eens in een stroopfabriek hebben kunnen kijken terwijl al de machines werken.
WANDELEN IN BOKRIJK / OKRA BORGLOON / BOKRIJK 22/10/2007.
WANDELEN IN BOKRIJK.
OKRA BORGLOON.
BOKRIJK.
Herfst in Bokrijk op een zonnige herfstdag. Met een zon overgoten landschap gewoon prachtig. We vertrekken aan de kasteelparking.
Het Domein Bokrijk, dat voor meer dan de helft uit natuur bestaat: bossen met bomen van meer dan 100 jaar oud, vijvers vol waterleven, het Arboretum met zijn magnolia-, azalea-, hulst- en bamboe collectie, de kleuren- en geurentuin. Dit gecombineerd met prachtige landschappen, de moeite waard om eens verder te kijken dan het Openluchtmuseum, en de wandelpaden te volgen.
Het Domein Bokrijk beslaat een totale oppervlakte van ongeveer 550 ha. Het gebied is een groot recreatiepark. De voornaamste landschapstypes zijn bos en vijvers. Hier wandelen we vandaag langs de vijvers, langs het openluchtmuseum en het Arboretum. Wat is het toch mooi in de lanen met grote oude bomen, die nu goudgeel kleuren. We wandelen langs het vijvergebied de Weijers.
Waarom De Wijers? Een 'wijer' is een oude benaming van een vijver waarin viskweek wordt gedaan. Je vindt deze naam nog steeds voor heel wat vijvers terug, bijv.Heiwijer, Dilekensweier, Platwijers. Maar ook in straatnamen, dijken en zelfs familienamen leeft dit oude woord verder. De eerste vijvers ontstonden al vanaf de 13de eeuw. De bestaande vennen werden uitgediept voor de veen- en ijzerwinning, waardoor wijers ontstonden. In de hoop dat de bevolking meer tijd zou hebben om te bidden als ze veel proteïnerijke vis zou eten, moedigden de toenmalige kloosters de viskweek sterk aan.
Maar ook de kloosterlingen zelf mochten op vrijdagen en tijdens de vasten geen vlees eten van 'dieren met 4 poten'. Viskweek werd dus erg belangrijk. Eerst werden lokale vissoorten als brasem, zeelt en paling gekweekt. Maar kruisvaarders hadden op hun tochten de makkelijk vet te mesten karper ontdekt en deze vis werd al gauw het succesnummer. Alles samen groeven de Limburgers in de laatste 8 eeuwen minstens 1.175 vijvers. Tenminste, zoveel vinden we er vandaag nog terug!
Het vijverlandschap hier in Bokrijk word aangeven met doorkijkplaten, je heb er een prachtig zicht op de vijver en het waterwild dat erop leeft. We wandelen ook nog een stukje langs het Arboratuim en het openlucht museum met zijn oude huisje en de windmolen. Het is prachtig om hier te wandelen met wandelvrienden van Okra. Na de wandeling sluiten we af met een lekker koffie in het Koetshuis.
GALERIJ ACTIEVE BURGERS --- GEDREVEN DOOR GOED GEVOEL
GALERIJ ACTIEVE BURGERS.
GEDREVEN DOOR GOED GEVOEL.
Enkele maanden geleden werd ik gevraagd om het verhaal van mijn vrijwillige inzet te vertellen aan SOCIUMI. Deze deden een campagne over vrijwilligers en hun verhaal.
Omdat ik al jaren vrijwilliger ben in allerlei organisaties en ook op gemeentelijk vlak waren ze bij mij terecht gekomen na de monumentenstrijd van het Stoomstroopfabriek. Liv een medewerkster was op bezoek gekomen om het verhaal op te tekenen en wat later kwam Martin Hinion de fotos maken voor de campagne. Wij gingen voor de fotos naar de stroopfabriek.
Dit alles leidde tot een boek dat vrijdag voorgesteld werd in Gent in de Donkersteeg, en tot een foto tentoonstelling die door het Vlaamse land trekt. Wij werden allen uitgenodigd op de voorstelling en opening van de tentoonstelling. Het was fijn om de 30 andere vrijwilligers vertellers te ontmoeten. Ieder met zijn verhaal. Van buren comité tot slachtofferhulp, vervoer van zieken, mantelzorg, derde wereld ieder op zijn manier een bijdrage aan de maatschappij. Gedreven door goed gevoel zei de voorzitter. De handelaars van de Donkelsteeg hadden de fotos in de uitstalramen gehangen en de tentoonstelling blijft er voor 3 weken. We waren verrast door het mooie resultaat, en ook door de gastvrijheid van de handelaars in de Donkersteeg die een fijne receptie aanboden. Het doet goed om te voelen dat je vrijwillige inzet voor de gemeenschap toch nog gewaardeerd word.
Ook wil ik langs deze weg de medewerkers van Sociumi bedanken voor hun begeleiding en warme ontvangst in Gent en voor alles wat ze doen. Niks is hun te veel. We waren ook blij met het boek en de foto reportage. Een aangename namiddag in Gent houden we over van deze dag.
Volkstuinen Borgloon organiseerde een tentoonstelling over bloemschikken in de parochiezaal te Hoepertingen. Hier wat mooie beelden van de tentoonstelling.
De eikelmuis of fruitratje is met zijn schattige snoetje, zwarte zorro-masker en lange pluizige staart zonder twijfel één van de meest herkenbare en aaibare knaagdieren uit onze Vlaamse natuur. De grote oren en bolle ogen zijn typisch voor de meeste nachtelijke jagers. Als leefgebied verkiezen zij vooral structuurrijke loofbossen, bosranden met braamstruwelen, hoogstamboomgaarden en brede houtkanten. Ze huizen in holle bomen, rotsspleten, nestkasten, vrijstaande zelfgebouwde nesten, (mergel)groeven en als cultuurvolger ook in schuurtjes en zelfs bewoonde huizen. Eikelmuizen worden maximaal 6 jaar oud en krijgen jaarlijks in mei-juli 4 à 6 jongen.
Vooral de fruitstreek van Zuid-Limburg zijn van oudsher bekend omwille van de eikelmuizen. Eikelmuizen zijn echte langslapers. Ze houden een winterslaap van oktober tot april. Ook haar gewoonte om warmpjes opgerold een maandenlange winterslaap te houden, roept een onweerstaanbare gezelligheid op. Het is in deze toestand dat de diertjes vaak ontdekt worden, in vogelnestkastjes, schuurtjes en op warme zolders.
Als je de recente Vlaamse Zoogdierenatlas naleest, lijkt het erop dat de eikelmuis het goed doet in Vlaanderen. Maar allerlei signalen die we her en der opvangen, doen ons geloven dat niets minder waar is. Daar waar men vroeger heel regelmatig fruitratjes in nestkasten en bij fruitboeren aantrof, zijn die nu (zo goed als) verdwenen.
En dit is blijkbaar geen Vlaams maar een Europees fenomeen. Iedereen die ooit eikelmuizen heeft gezien of hier iets over te melden heeft, wordt vriendelijk verzocht om de enquête in te vullen op de website eikelmuisje
Om de eikelmuispopulaties in Limburg op de voet te volgen, willen we een netwerk opzetten van mensen die op een potentieel geschikte plaats wonen. Je kun de eikelmuisjes ook helpen, als je een tuin heb.
Geschikte tuinen zijn :
- Liefst groter dan 10 are (1000m²) - Hebben 1 of meerdere hoogstamfruitbomen - Gelegen in een rustige omgeving (oude dorpskernen, hoeves, ) - In de buurt van bossen, (kasteel-)parken, boomgaarden, kleinschalig landbouwlandschap, Per tuin krijgen de deelnemers 2 nestkasten die ze zelf ophangen.
Margraten geniet internationale bekendheid door de aanwezigheid van de Amerikaanse militaire begraafplaats. Op deze begraafplaats liggen 8302 soldaten begraven. Op onze wandeling komen langs dit oorlogsmonument. Deze begraafplaats beslaat ruim 26 ha voormalig akkerland.
Op 13 september 1944 werd deze plek bevrijd door eenheden van de 30e Infanterie Divisie van het Eerste Amerikaanse leger tijdens de opmars naar de Roer in het Roergebied in Duitsland. Dit ereveld was een van de eerste begraafplaatsen waar in Duitsland gesneuvelde Amerikaanse militairen werden begraven. Op 10 november 1944 nam het Negende Amerikaanse leger de begraafplaats in gebruik. Uit eerbied en dankbaarheid heeft de Nederlandse regering de grond in eigendom genomen en in eeuwigdurend gebruik afgestaan.
De begraafplaats is in zestien vakken - A tot en met P - verdeeld. De vakken zijn onderling gescheiden door de promenade en de graspaden. De 8301 grafstenen, een grafsteen met de Davidster voor degene die het Joodse geloof beleden en een Latijns kruis voor alle anderen, zijn geordend in parallel lopende bogen die zich uitstrekken langs de brede gazons. De 8302 doden, die hun leven gaven in dienst van hun vaderland, kwamen uit alle staten van Noord- Amerika, het District Colombia, Engeland, Canada en Mexico. Van de 106 onbekenden konden de stoffelijke overschotten nooit volstrekt worden geïdentificeerd. Ongeveer 43 procent van de militairen die destijds hier en op andere begraafplaatsen in de buurt tijdelijk werden begraven, hebben nu hun rustplaats op Margraten. De meeste van hen gaven hun leven tijdens de luchtlandings- en grondoperaties om het oosten van Nederland te bevrijden, de opmars door Duitsland over de Roer en Rijn en tijdens de luchtoorlog boven deze streken. In niet minder dan veertig gevallen werden twee broers naast elkaar begraven. Eén steen geeft het gemeenschappelijke graf aan van twee onbekenden. Op de top van de heuvel, in de as van de promenade, staat de vlaggenmast. Prachtig om te zien dat wel, maar er steek toch heel veel menselijk leed achter.
We wandelen ook langs prachtige gebouwen, langs het Genhof uit 1717. De deelgemeente Termaar met oude boerderijen en een prachtige natuur. Ook nog enkele prachtige vakwerkhuizen. Aangename wandeling in Nederlands Limburg
Naar een blogmeeting gaan is altijd op ontdekkingsreis gaan, wie komen we tegen?
JOHNNY EN ETIENNE
ROSETTE EN CHRISTIANE
CHRISTIANE EN ROOSJE.
Heel veel namen zijn je bekend maar de gezichten erachter is wat anders. Vanuit Limburg naar Antwerpen, we vreesden dat we tolk nodig gingen hebben en hadden daarom afgesproken met Etienne en Rosette (blog Tienne) wij kennen elkaar toch al vele jaren en zij zouden wel voor de Limburgers vertalen, later bleek dat allemaal niet nodig.
ROSETTE, CHRISTIANE, ROOSJE EN CORRY.
Als we in Antwerpen aankomen vinden we het hotel vrij goed, en we treden de zaal binnen, al is al wat volk hier maar eigenlijk kennen we niemand (nog niet) wat later kom Bompajack binnen en wij herkennen hem van zijn blogfoto. Even kennis maken en dadelijk klik het, het is alsof we elkaar al jaren kennen. Mamajoyce en Presley Elvis komen binnen en het word een hartelijke ontmoeting, ook komen Roosje en Corry bij ons zitten.
BOMPAJACK, JOHNNY EN ETIENNE
CORRY EN COOLTJE
Wat later arriveren Etienne en Rosette nog. Frieda en Cooltje komen de bende vervoegen. Het wordt een gezellige boel hier in Antwerpen en hoe meer de avond vordert hoe plezanter het wordt. Voor het eetmaal worden we verrast met een optreden van Elvis Presley.
Het diner is lekker en zeker gezellig zo samen. Dan kunnen zij die het willen een danspasje wagen. Aan de tafel met de bloggers worden snode plannen gesmeed en de vriendschap blijft groeien. Soms wel wat verder dan gewild, he Rosette, Christiane en Mamajoyce.
De foto spreekt voor zijn eigen. Mamjoyce kennen van haar blogje Buikdansen en ze geeft een optreden weg dat gezien mag worden.
MAMAJOYCE
CORRY EN COOLTJE
Samen hebben we een fijne avond gehad, nieuwe vriendschapen gemaakt en oude hernieuwd. Een blogmeeting die voor ons een plaatsje in de top tien krijgt. We willen dan ook langs deze weg Rayaatje bedanken voor de heerlijk avond.
Spa met zijn termen en bronnen, vandaag wandelen we een stukje van de bronnenwandeling. Eerst komen langs het Domaine de Mambaye een plek waar de kinderen op bosklassen komen en kunnen genieten van de omgeving en de natuur.
Wij wandelen door de bossen en genieten ook van de omgeving en natuur. We komen aan la source de la Géronstère. Dokter Rye ontdekte deze bron als eerste de heilzame kracht van het water. De paviljoen en de tempel werden in 1651 geschonken door Comte de Burgsdorff. Op een hoogte van 440 meter is het een prachtige plek. Gelegen in de Hoge Venen, met een overdadige en boeiende natuur, waar rust heerst.
Met prachtige dorpjes waar de boerderijen een hoofdrol spelen, de natuur nog ongerept en op plaatsen nog onherbergzaam, spijtig dat het toerisme deze streek niet meer zo onherbergzaam maakt. De laatste jaren hebben de Hoge Venen hun reputatie van onherbergzaam moerasgebied enigszins verloren. De streek word gewaardeerd voor zijn prachtige landschappen, de typische atmosfeer die er heerst, de zuivere lucht en het zuivere heilzame water.
Op de wandeling waar de natuur zich voorbereid op de winter, zijn de herfst kleuren al heel mooi. Op de wandeling valt er van alles te beleven, de beekjes die kronkelend door het landschap vloeien. We genieten van de onze wandeling langs de bronnen door de prachtige omgeving
