Kanne ligt aan de Jeker en wordt in tweeën gedeeld door het Albertkanaal. Het gedeelte aan de oostelijke kant van het kanaal, heet Neerkanne, het andere, aan de westelijke kant, heet Opkanne. Kanne ligt in het dal tussen het Plateau van Caestert (de Sint-Pietersberg) en de Muizenberg.

Wij vertrekken aan het Kanaal en wandelen direct het centrum in we komen aan de barokke Heilig-Grafkapel, die volledig uit mergel of kalksteen opgetrokken is. De kapel werd door Herman Jekermans, een timmermanszoon en bezoeker van het heilige land in 1647 gebouwd als kleine kopie van de H. Grafkerk te Jeruzalem om zijn belofte bij behouden terugkeer na te komen. Vooral de gevel van de kapel is sterk geornamenteerd met onder meer Toscaanse pilasters en beeldhouwwerk. De kapel werd in de Tweede Wereldoorlog zwaar beschadigd. Vandaag een prachtig gebouw.

We wandelen iets verder het dorp uit en komen aan de eerste mergelgroeve. Deze groeves zijn ontstaan door de winning van mergelsteen blokken, die er plaatsvond tot aan het begin van de vorige eeuw. Uit dit gesteente zijn in de wijde omgeving veel huizen en monumentale gebouwen, zoals kerken, opgetrokken. Later werden in de groeves champignons gekweekt, waar de gangen door hun stabiele temperatuur bijzonder geschikt voor zijn. Momenteel worden deze mergelgroeves door plaatselijke boeren als koeienstal en voor opslag gebruikt, terwijl ze ook functioneren als toeristische attractie.

We wandelen nu de Muizenberg op en door het prachtige landschap en prachtige natuur. De mergel is overal aanwezig en de grotten en mergelwanden zijn vandaag een attractie op hun eigen. We komen nu boven het kasteel van Neercanne. Château Neercanne, voorheen Château Agimont geheten, vlakbij het dorp, maar op Nederlands grondgebied in de gemeente Maastricht. Het kasteel is het enige terrassenkasteel van Nederland. Het werd in 1698 op de resten van een oudere burcht gebouwd door de militair gouverneur van Maastricht Daniël Wolf, baron van Dopff. Na de Belgische onafhankelijkheid ijverde de toenmalige eigenaar, Baron van Thier, ervoor dat zijn bezit bij het Koninkrijk bleef. De mergelstenen muren rond de zuidelijke boomgaarden van het kasteel werden zo de landsgrens tussen België en Nederland. Van deze muren staan nog enkele delen overeind. De Heilig-Grafkapel en het voormalige Kanunnikenhuis van de Sepulchrijnen pal naast de boomgaard werden echter Belgisch. Het kasteel en de buitenplaats zijn nu in het bezit van Stichting Het Limburgs Landschap. De binnenplaats, de bossen en enkele delen van de tuinen zijn vrij te bezoeken. Vanboven af is het een prachtig geheel. We dalen af en wandelen langs het kasteel en stekken aan de Jekermolen de Jeker over. Spijtig dat het ijzeren waterrad verdwenen is. Wat verder steken we de taalgrens over en wandelen nu langs de jachthaven en dan draaien we af naar het Fort van Eben Emael. 

Nu wandelen we van het fort terug naar ons vertrek in Kanne is een stukje langs de Jeker. En dan terug in Kanne.

Onze wandeling vandaag vertrekt in het centrum van Bellaire. We komen aan de kerk uit 1726 met een bijzondere piëta uit de 14 de eeuw. We lopen even de kerk binnen om naar dit bijzonder kunstwerk te kijken. Een piëta is een kunstwerk, beeldhouwwerk of schilderij met de afbeelding van Christus en Maria.

We wandelen verder en genieten van de omgeving. We komen zo in Saive langs boerderijen en landerijen even verder en komen we in Retinne. Hier prachtige gebouwen, oude hoeven en herenhuizen. De rijkdom van de streek is duidelijk te zien, op het plein een grote hoeve een monument voor de gesneuvelde soldaten en een bijzonder beeld “Christ a double face” een stenenkruis met op weerzijde een gezicht van Christus uit 1752. De grote hoeve draagt een sluitsteen met wapenschild. Wat verder met de wandeling door de weilanden, schapen en paarden lopen in de weide wel mooi om te zien, weer wat verder langs een kleine beek hier is het wel mooi slingerend door het landschap met oude bomen erlangs wat kan de natuur toch mooi zijn.

Na een tijdje verlaten we het bosje en komen langs een groot herenhuis, zijn hier nog eens voorbij gekomen enkele jaren geleden wat is het vandaag een mooi gebouw geworden, prachtig gerestaureerd en een ijzeren hek ervoor een mooi beeld. Nog een laatste stukje langs het beekje waar de daslook al verschijnt nog enkele weken en alles staat vol met witte bloemen van de daslook. Een fijne en aangename wandeling.

Net buiten de Romeinse stadsomwalling ligt het kasteeldomein van Betho. Het kasteel en de bijhorende hoeve worden omringd door weilanden, akkers en een kasteelpark. Aan de rand van het kasteeldomein ligt een prachtig wandelpad te midden van statige oude beuken. Het is gesitueerd boven op een schijnbaar natuurlijke heuvelrug. Maar schijn bedriegt. Dit langgerekt beboste lint is een monumentaal Romeins aarden bouwwerk dat als aquaduct functioneerde om drinkbaar water naar de stad te brengen. Het werd bijna tweeduizend jaar geleden door mensenhanden aangelegd en is het grootste Romeinse monument in Vlaanderen.

Deze Verborgen Moois combineert het unieke Romeinse erfgoed met het typisch Haspengouwse karakter. Je wandelt op het Romeinse aquaduct, langs een Romeinse grafheuvel en doorkruist karakteristieke Haspengouwse landschappen als holle wegen, glooiende akkers en groene weilanden. Beukenberg is een kunstmatig bos ten westen van het stadscentrum van Tongeren. Het bos is gelegen op een Romeins aquaduct en heeft daarom ook een grote archeologische waarde. Het Romeinse aquaduct was een aarden wal met een lengte van 6 km. Deze wal diende om de stad van water te voorzien. Hoewel de Jeker langs de stad stroomde, kon men van deze rivier geen gebruik maken voor de watervoorziening.

De Jeker lag in een vallei en in een moerassig gebied. Deze factoren maakten het onmogelijk om water naar de hoger gelegen stad te voeren. Om deze redenen werd ervoor gekozen om water af te leiden van de Mombeek. Tussen de bron van de Mombeek - in de buurt van Widooie - en de stad was er een hoogteverschil van 5m. Bij de eerste kilometers van het aquaduct kon men gebruikmaken van het natuurlijk verval van het landschap. Bij de laatste kilometers van het aquaduct, voor de aansluiting met de stad, moest men echter een grote aarden wal opwerpen om zo een kleine vallei te overbruggen. Op dit laatste deel van het aquaduct zijn de hoogteverschillen duidelijk merkbaar. Wat dit aquaduct extra uniek maakt, is dat het water over de scheidingslijn van het Maas- en Scheldebekken wordt gevoerd. De Mombeek behoort tot het stroomgebied van de Schelde en het centrum ligt in het stroomgebied van de Maas. 

Het kasteeldomein maakt deel uit van het natuurgebied Beukenberg. Het Kasteel van Betho is een kasteelhoeve en bestaat uit twee delen. Het kasteel telt vier vleugels rondom een gesloten binnenplaats. Tegen de noordwestelijke vleugel van het kasteel is een U-vormige hoeve gebouwd rondom een tweede binnenplaats. Langs de noordzijde is het complex deels van een gracht voorzien. Het kasteel bestaat uit vier vleugels opgetrokken in baksteen en voorzien van gekrulde muurankers. Het geheel wordt bedekt door schilddaken uit leisteen. De zuidelijke hoektoren wordt getopt door een klokvormige torenspits terwijl de overige drie hoektorens voorzien zijn van een tentdak.

Elke hoektoren wordt bekroond door een dakruiter. De zuidelijke hoektoren is opgetrokken in mergelsteen en dateert uit de 15e eeuw, de overige delen van het kasteel zijn het resultaat van grondige aanpassingen in de 17e eeuw. De voorgevel van kasteel aan de zuidoostelijke zijde telt twee bouwlagen en is dertien traveeën breed. Boven elke travee bevindt zich een dakkapel. De middentravee werd verbouwd tot een monumentale inrijpoort aan het begin van de 18e eeuw door Frans van Hinnisdael, graaf van Betho. Deze poort werd voorzien van een rechthoekige omlijsting verspreid over twee bouwlagen. In de tweede bouwlaag bevindt zich een rechthoekig venster met balustrade. Het geheel wordt bekroond door een fronton dat het wapenschild van de familie van Hinnisdael toont. De overige vleugels van het kasteel dateren uit het midden van de 17e eeuw, deze vleugels zijn eveneens opgetrokken in baksteen en mergelsteen. De hoeve gaat terug tot de 17e eeuw. De gebouwen zijn opgetrokken in baksteen en voorzien van schild- en zadeldaken bedekt met leien. De noordwestelijke gevel van de hoeve bevat centraal een rondboogvormige inrijpoort die voorzien is van een omlijsting in kalksteen. Aan weerszijden van deze inrijpoort bevinden zich woongedeeltes die als risalieten uitspringen ten opzichte van de gevel. De wandeling gaat rond het kasteel domein en hebben een heel mooi stuk over het aquaduct. Met een zicht op de tumulus. Een mooie en aangename wandeling.

SAINT-HUBERT. 

We vertrekken met onze wandeling aan het museum Fourneau.

Het Domein van Fourneau Saint-Michel ligt in het hart van de Ardense bossen, op een steenworp van Saint-Hubert. Het domein groepeert de drie provinciale musea van Luxemburg:

 - Le Musée du Fer et de la Métallurgie ancienne (het Museum van het IJzer en van de Oude Metaalnijverheid) 

 - le Musée de la Vie rurale en Wallonie (het Museum van het Landelijke Leven in Wallonië) 

 - le Musée de l’histoire de la forêt d’Ardenne (het Museum van de Geschiedenis van het Ardense Bos) 

We ontdekken via een wandeling doorheen een prachtige natuur oude traditionele plattelandswoningen. Huizen, boerderijen, kapel, school, ateliers en hangars, doen u terugkeren in de XIXe eeuw en begin XXste eeuw. Het eerste gedeelte van de wandeling is een tocht door het park met zijn prachtige huizen, het Museum van het Landelijke leven een reeks typisch Waalse gehuchtjes herbouwd, met ambachtelijke ateliers, kamers, keukens met houtvuren… Deze dorpjes zijn echt een bezoek waard. En we nemen ruim de tijd om alles te bezoeken en genieten van de gastvrijheid van dit museum. Dankzij de wandeling mogen we er gratis in.

Controle in de cafetaria van het museum. We verlaten het museum en wandelen nu het bos binnen, eerst een flinke klim en dan genieten van de prachtige zichten als we even achterom kijken zien we in de verte de witte huisjes van het museum nog even. Eens boven op het plateau genieten we van de weidse zichten over het landschap.

Door de kleine dorpjes met en hun gezellige huisjes en hun gezellige pleintjes. Wat verder en komen we terug aan de ingang van het museum. Dan wandelen we naar het museum van het ijzer, hier kunnen we even rond wandelen en zien hoe vroeger ijzer gesmeed werd. Hier de oven en de smeedhamer of Maka genoemd. Wij nemen de tijd om rond te wandelen en alles te bekijken, dan nemen we even de tijd om een bezoekje te brengen aan de museumcafé en om iets te drinken. Een prachtige wandeling, een mooi museum in een uitzonderlijke omgeving.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Saint Hubert

Dit dorpje met zijn immense plein, een kiosk en een geklasseerde kerk uit XVIIIde eeuw heft op esthetisch gebied heel wat troeven. Het grote plein met een prachtige fontein, het gemeente huis en d school allemaal prachtige gebouwen. Een wandeling rond het plein is alleen al de moeite.

De huizen uit lokale steen met nog delen uit vakwerk zijn bijzonder en worden met zorg onderhouden waardoor het een prachtig geheel vormt. Aangenaam om in te wonen en aangenaam om naar te kijken. We wandelen het dorp uit om langs het station van Montzen te wandelen. We wandelen nu door weilanden en kleine bosjes het prachtige landschap van “het land van Herve” Montzen was de bakermat voor een voorspoedige en vruchtbare geschiedenis. Het was zonder twijfel een van de oudste platteland centra van het Land van Herve.

Het is prachtig om te wandelen en het landschap aan ons voorbij laten gaan, zo komen we aan Bunker van Hombourg. Deze bunker werd bemand door de Grenswielrijders van Hombourg. Vandaag is het een monument dat hier en bijzondere plek gekregen heeft en in goede staat behouden word. We wandelen verder. En komen in Hombourg zelf. Een bijzonder mooi dorpje met een klein pleintje met een kruiskapel en wat verder het voormalig gerechtshof van de heerlijkheid Homburg. Nog iets verder de brouwerij Grain d’Orge, is gespecialiseerd in het brouwen van specifieke bieren (Extra, Heusschennoise, Pré Messire, Inkelsbeer….). De bieren van ’t huis zijn De Brice en de Joup alsook een witbier genaamd Canaille. Zeker de moeite om eens te proeven.

Nu wandelen we weer de velden en weilanden in wat een prachtige zichten over het golvend landschap. We dalen af naar Belven een gehucht van Hombourg. Hier weer prachtig zichten over het landschap en in de verte de spoorwegbrug van Morsenet de langste (1.300 m) en hoogste (68 m) spoorwegviaduct van België.

Nog een heel eind door de weilanden en dan komen we terug in Montzen. Een prachtige wandeling die in een mooi dorp vertrekt.

Treignes is een aan de rivier Viroin en dicht tegen de Franse grens gelegen Waals dorp in de gemeente Viroinval.

Treignes, het museumdorp. Van straatjes en musea, van het stenen tijdperk en in de tijd van de stoomtrein. Een streek om van te genieten van de natuurlijke rijkdom op de sporen van herders en steengroeven. Vandaag een prachtige wandeling een eind langs de Viroin en dan een heel eind door de prachtige natuur. We wandelen Mazée binnen.

Hier wandelen op de paden van de douane, we volgen een heel eind de grensstenen, dit dorpje had een reputatie van de achtervolgingen van kleine bandieten de grens loop over de heuvelrug, weer zijde de weidse landschappen. Hier kan je het landschap beluisteren, zo stil is het dat je elk zuchtje van de wind hoort, het ritselen van de struiken en de vogels horen zingen, hier is het werkelijk mooi. De grens tussen België en Frankrijk.

We dalen af en komen zo in Mazée dorp wat een mooie gebouwen met voorop het kasteel. Dan wandelen we eer een heel eind door de prachtige natuur en dan weer komen we in Treignes. De streek was bekend voor hun smederijen, hier worden de ijzerovens goed bewaar en prachtig gerestaureerd.

We wandelen voorbij de oven en dan wandelen we terug naar het centrum. We komen aan het Ecomuseum van de Viroinstreek met het museum voor landbouw mechanisering ondergebracht in de imposante kasteelhoeve in het centrum van Treignes. Onder bescherming van de Université Libre de Bruxelles (ULB) die in Treignes onderzoek doet naar het plattelandsleven en milieustudie, richt het Ecomuseum zich tot het publiek van alle leeftijden, individueel of in groep.

Treignes ligt in een streek met vele eeuwen geschiedenis, diep doorgroefd door de symbiose van mens en natuur. Treignes bevat vruchtbare grond, ijzererts en loodaders die leidden tot oeroude veld- en woudstielen, houtbewerking, steenhouwerij en metaalbewerking. Dit alles maakt de omgeving van de Zuid-Belgische plaats Treignes al sinds de Oude Steentijd tot een aantrekkelijk leefgebied. Het museum is spijtig nog niet open maar we kunnen we even over de binnenplaats lopen.

Treignes is zijn naam als museumdorp wel waard moeten in de zomer eens terug komen als alles open is. Een mooie en aangename wandeling in Viroinval.

Aan het weer is het niet te zien dat het lente is, nog steeds koud en sneeuw op onze wandeling. Een wandeling in de Condroz is als een rit in een achtbaan. De bolle heuvelruggen en diepe valleien bezorgen je een bijzonder gevoel van hoe mooi de natuur hier wel is. We wandelen hier door de graanschuur van België. Je komt hier nog uitgestrekte landerijen tegen, vandaag is alles met een laagje sneeuw bedenkt waardoor je nog beter de uitgestrektheid ervan ziet.

Je kunt kilometers ver wandelen en je komt hier toch geen fabrieksschouwen tegen. Industrie is hier niet. Een Condroz zoals Nandrin is een god bewaard landbouwdorp met een groet krans boerderijen rond de kerk in de vallei. Meestal liggen de Condrozdorpen op de zuidelijke heuvelflank, beschut tegen de koude wind die voortdurend vanuit noordoosten waait wat we vandaag goed voelen. Er heerst een microklimaat en de vruchtbare leemgronden hebben de inwoners geen wind eieren gelegd. De boerderijen zijn geen krakkemikkige lemen huisjes, maar grote Vierkants hoeven in robuuste natuursteen. Soms zijn de boerderijen omgeven door een gracht en zorgen de hoektorens voor het uitzicht van een minivesting. Ze wijzen op de rijke opbrengst in deze graanschuur van België.

Wat ook heel typische is voor de streek zijn de kastelen. Je kunt bijna zeggen rond elk kasteel een dorp. Het zijn onooglijke vlekjes die beschut liggen, de gehele lokale bevolking zou er in het kasteel kunnen wonen. Vroeger waren de boerderijen afhankelijk van de kasteelheer die zijn gronden verpachte aan de lokale bevolking. Vandaag zijn veel van de boeren vertrokken en komen de stedelingen er wonen, gelukkig houden ze de authenticiteit van de Condroz in eren en blijven de grote hoeven de sfeer van het oude landbouwverleden behouden. We komen met de wandeling nu aan een kasteeldomein waar spijtig genoeg het kasteel verwoest is door een brand. Het Chateau Neuf gebouwd in 1778 werd op 31/07/1963 door een brand verwoest. We zijn nu in Fraiture.

Een bijzonder gebouw is het voormalige chateau gebouwd inde XIIIde eeuw later was er de Gendarmerie in ondergebracht vandaag een mooi gebouw gelegen aan een plein met verschillende prachtige oude gebouwen. Hier valt spijtig genoeg mijn fototoestel uit en we wandelen gewoon verder door het dorp en wat verder verlaten we de bewoonde wereld. Weer een heel eind door het besneeuwde landschap. Wat verder komen we dan weer in Nandrin aan en we beëindigen onze mooie en aangename wandeling in de prachtige streek DE CONDROZ.

Deze beschrijving vond ik in een toeristische brochure over Yvoir. En het is niet overdreven. Wat een pracht van een streek.

Wij vertrekken met de wandeling in Evrehailles met mooie stenen huizen. Het dorp is gelegen op een heuvelachtige plek. Het dorp bestaat uit huizen en boerderijen uit de XVIIIde eeuw en uit gegroepeerde huizen, vaak aanpalende woningen, die opgetrokken zijn uit zandsteen of kalk soms ook gewit of gekleurd. Wij wandelen het dorpje uit door de velden en bossen om zo richting Yvoir te wandelen. Vanop de hoogte hebben we een prachtig zicht op Yvoir met zijn oude kalkoven. We dalen af en komen zo aan de kalkoven en in Yvoir. Het oud industrieel Maasstadje waar de ontginning en bewerking van stenen (zandsteen, klein graniet) de ijzerindustrie verdrongen hebben, waarvan Yvoir het belangrijke centrum was vanaf de Gallische tijd tot het einde van de 19de eeuw.

Klein dorpje aan de samenloop van de Maas en de Bocq, op een plaats die de nodige motorkracht levert aan de ontwikkeling van de steengroeves, waarvan de aanwezigheid sinds de 16de eeuw werd opgetekend. Industriële gebouwen en huizen van de eigenaars van steengroeves (Maison Posson) getuigen van deze belangrijke activiteit en van de rijkdommen van de eigenaars. In de 2de helft van de 14de eeuw ontwikkelt de ontginning van steengroeves zich, waarvan enkele vandaag de dag nog steeds in gebruik zijn. Ook bestaan er nog oude kalkovens. In het centrum komen we nu.

Rond het oude centrum staat een groepering van gebouwen uit de 17de en 18de eeuw. Het gemeentehuis is een oude seigneurale boerderij die in 1458 afhankelijk was van de provoostambt van Poilvache. Het gebouw werd in 1621 bezet door de eigenaar van de Petit steengroeves. Vandaag een mooie gerestaureerd gebouw als gemeentehuis met ervoor onder het afdak de Maka is een smeedhamer die aangedreven wordt door een hydraulisch tandwiel. Dit tandwiel met roterende beweging stoot achtereenvolgens tegen de rand van de hamersteen en heft deze op. Vervolgens valt het gewicht van de hamer opnieuw op het aambeeld. Het maka diende vooral om grote en sterke baren te smeden en baren van kleine afmetingen te maken. Het gemiddelde gewicht van een Maka-baar is 510 kg waarvan 84 kg voor de hamer en 210 kg voor de steel. Een stukje industrieel erfgoed dat te bezichtigen is voor iedereen.

Enkele huizen van hoogovenseigenaars, waaronder het mooie kasteel van Bouvignes (1751), en enkele lokale woorden (maka, marteau...) roepen de welvaart van de metaalindustrie in Yvoir op. Wij verlaten Yvoir langs de Maas en komen langs L’île d’Yvoir (eiland van Yvoir) : met een oppervlakte van 2,5 hectares, is het laatste Maaseiland dat sinds 1937 geëxploiteerd wordt. Vanaf het begin van de eeuw, namen de huizen en villa's van de meesters de stijl aan die toen in de mode was. De huizen werden gebouwd rond de place des Combattants en recht tegenover de Maas prachtige Villa’s.

Wij wandelen verder om dan de klim naar het kasteel van Poilvache (Houx): op de top van een hoge rots, bemerkt men de ruïnes van het oude fort van Poilvache. De fundering gaat terug naar de jaren 1226-1228. Het werd opgericht door Waleran de Montjoie, hertog van Limburg en zijn vrouw Isabelle de Bar, gravin van Luxemburg. De primitieve naam van het kasteel (smaragdus - Esmeraude en roman) komt van de naam van een Frankische man Meraldus. Hij is sinds de 13de eeuw gekend onder het woord " Poilvache ". Deze laatste naam werd gegeven aan de inwoners van het kasteel, door de mensen uit Dinant en Houx, omdat ze varkens en koeien hielden in de stallen. Het kasteel was bij de ouderen ook gekend als Castrum Bohemorum. Het kasteel werd belegerd, bezet en geruïneerd door de Dinantais, in 1322. De Luikenaren belegerden het kasteel in 1430. Na een stevig verzet van 5 à 6 dagen, werd de bezetting stopgezet en het kasteel gesloopt. Opnieuw opgebouwd, wordt het nogmaals tot op de grond gelijk gemaakt door het Franse leger in 1554.

Van deze oude boulevard van de feodaliteit, zien men slechts nog enkele resten van ondergrondse tunnels, en een inkeping in de rots, van 55 meter diep. Momenteel zijn de ruïnes eigendom van de Waalse Regio en zijn ze ingeschreven als Uitzonderlijk Erfgoed in 1992. Na een stevige klim komen we aan de ingang van het ruïne. Hier is onze rustpost en kunnen we even rustig rondgaan op de ruïne met prachtige zichten op de Maasvallei. We nemen ruim de tijd om hier wat rond te gaan en van de zichten te genieten. We wandelen nu in het Reservaat van Domein Champalle (Houx): 51 hectares, kalkkliffen, meest noordelijke halte van zuidelijke gewassen, onderhout onder opgaande bomen, buks en kalken grasmatten. Via het wandelpad kunnen we deze beschermde natuurplaats ontdekken : de weg doorkruist het beboste en lange plateau langs de kant van de glooiing. Gewoon prachtig we wandelen weer verder en komen zo terug in Evrehailles waar deze prachtige wandeling eindigt. 

Op onze terugweg komen we nog langs Bauche dat een gehucht is van Evrehailles, hier staat een prachtige gerestaureerde watermolen, een stop waard voor een foto. Weer verder rijden we om dan in Crupet te komen. Hier even halt houden is zeker de moeite. 

Dit charmante dorpje dat tegen de flank van een nauwe, beboste vallei is aangebouwd, telt nog heel wat goed bewaarde 17de-, 18de- en 19de-eeuwse huizen en boerderijtjes van zand- en witte kalksteen. Door het dorp stroomt de Crupet, een zijrivier van de Bocq. Dankzij die rivier kende Crupet in de 19de eeuw een bloeiende industriële bedrijvigheid, zoals de vijf molens van de papierfabriek, de zoutziederij, de olieslagerij, de smederij en de brouwerij aantonen.

Het kasteel van Carondelet en zijn enorme kerker gebouwd in de begin van de twaalfde eeuw. Staat midden in het water het is een prachtige zicht. De aanliggende hoeve en de donjon vormen een prachtig geheel. Wij nemen even de tijd om te gaan kijken in de garage tegenover het kasteel staan verschillende prachtige oude auto’s. We genieten van de prachtige gebouwen en dan verlaten we deze prachtige streek om terug naar huis te keren. Een heel fijne dag met vele mooie monumenten en veel prachtige natuur.