*De meesten houden het bij MichelN want, zeg nu zelf, ga eens als Maurice door het leven. Steve Miller schoof wel eens meer nonsensikale vindsels in zijn teksten zoals je dat van a gangster of love mag verwachten.
Hebt u ook 25 nummers in de BRT Top 30 (honderd voor de gelegenheid, kwestie om een halve dag of meer vol te krijgen)) gedraaid gekregen naar aanleiding van hun vijftigste verjaardag? Wel, ikke niet. Om de eenvoudige reden dat ik mij niet met dat soort onnozelheden in laat, Pff, ja zeg: bloody Boney M, een liedje om olifanten te laten dansen of om walvissen te redden en voor de rest Vlomsche Schlagers met af en toe een Ollandse garnaal om het compleet te maken.
De lijstjesgekte – hebt u ook uw eigen Hoogst Persoonlijke Top 4.512,58 Favoriete Platen? – is uiteraard gevonden vreten voor de radiomakers van de huidige generatie. Je stopt dat in een database of spreadsheetje en hupsakee, vijf minuten later heb je voor meerdere uren (of dagen zoals bij Radio 1) een programma waarbij je alleen maar de titels en de uitvoerders hoeft af te lezen. Je moet er niet eens stapels Gele Briefkaarten – HET geheime wapen plus de onvolprezen steun van meester Jo Van Backlé die bij de BRT een aardig centje kon bijverdienen, hij zat er minstens drie keer per week – voor te doorworstelen, de computer doet dat nu allemaal voor jou.
Om deze dooie boel toch nog een beetje leven in te blazen: The Steve Miller Band aan boord van een luchtschip:
Geef maar een flinke draai naar rechts aan de volumeknop, het kan geen kwaad, uw buren zitten toch in quarantaine en kunnen een opkikkertje gebruiken.
Geef toe, er gaat niets boven een steengoede live rockband en een publiek dat meteen mee op de kar springt terwijl een groot deel van de youngsters die blijkbaar de hele tekst kennen, niet eens geboren was toen dit nummer uitkwam.
Vooruit, nog een toemaatje (en wat voor een!) Jep, dat nummer over Maurice.
Could be sittin' right next to you […] Have you ever noticed?
When you're feeling really good
There's always a pigeon
That'll come shit on your hood”
Bovenstaande is een stukje uit "Some Humans Ain't Human" van het album "Fair & Square" uit 2005
Ik wist al een tijdje dat het niet goed ging met hem, vandaag het intrieste bericht dat John Prine bezweken is aan dat verschrikkelijke virus. Hij werd 73 en overleed in Nashville Tennessee. Ontelbare keren heb ik in de loop der jaren zijn LP's uit de kast gehaald om te genieten van zijn onnavolgbare stijlvolle songs waarin de humor nooit ontbrak. Thanks for everything, John.
Welja, waarom niet? Zeker als dit nummer evenver van het Weense suikerzoete gedraai in creolinejurken, zielige toupets en somptueuze ball rooms verwijderd is als de aarde van de planeet Pluto. Natuurlijk zal de eerste de beste Beotiër beginnen mekkeren dat het gepikt is van de Waltzing Mathilda uit de Australische bush. Niets is echter minder waar: Tom Waits gebruikte welgeteld één zinnetje en de melodie van deze kaskraker uit Down Under.
Daarmee houdt iedere verdere vergelijking totaal op, wie lyrics als deze uit zijn pen kan schudden zal vroeg of laat ook wel tot dat besef komen.
And it's a battered old suitcase to a hotel someplace, And a wound that will never heal No prima donna, the perfume is on an Old shirt that is stained with blood and whiskey And goodnight to the street sweepers, the night watchmen flame keepers And goodnight to Mathilda, too
Voor één song van Tom Waits krijg je van mij er gratis tien Lennon/Mc Cartneys bovenop.
Officiële titel: Tom Traubert's Blues (Four Sheets To The Wind In Copenhagen)
Dit soort nummers savoureer je in de latere uurtjes bij een vintage single malt.
Nu we toch allemaal opgehokt zitten, tijd voor 1 vrolijke noot, twee zelfs!
Hoewel de Aussies de laatste tijd weinig reden tot vrolijkheid hebben om redenen u allen welbekend (tenminste, dat vermoed ik) eventjes een uitstapje naar de outbacks in gezelschap van Slim Dusty, als country artiest een icoon en national treasure in zijn land. Hij wordt er gekoesterd als de wijnen van Jacob's Creek. Hij overleed in 2003, 76 jaar oud. In 2000 mocht hij de sluitingsceremonie van de Olympische zomerspelen beëindigen met, wat anders dan, Waltzing Mathilda meegezongen door de meer dan honderdduizend toeschouwers.
Het is eens wat anders dan dat eeuwige gemelk over de Beatles:
Ik kan er ook niets aan doen, hoor, het verhaal wordt straks zo eentonig als dat van Saidjah's buffels: in 1969 moest je zelfs geen praktische proeven afleggen om een rijbewijs te halen, een leervergunning volstond, als moest je minstens 14/20 halen voor de theorie.
Met: “...maar aangezien er thuis geen auto was moest ik 6 maanden rondrijden met een L op de achterruit.” wordt het wel wat onbegrijpelijker als er geen auto voorhanden was. Afijn, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Voor mij geen probleem, ik had fanatiek en hardnekkig het vaderland verdedigend, het Duitse wegennet voordien al onveilig gemaakt met een 7,5 ton Magirus die, als de wind een beetje meezat, gemakkelijk 55 km per uur haalde op de Autobahn tussen Aachen en Köln Nielh, al brulde de motor dan als een Starfighter F-104 net voor het neerstorten.
Ahum, voor de film The Graduate moest je heus geen 18 zijn, de leeftijdsgrens voor KNT lag in België op 16 jaar, zelf nu nog in 2020, al was de allereerste James Bond uit 1962 KNT, daar zal Ursula Andress, opduikend in een parelwitte bikini - ze had wel een vervaarlijk uitziende dolk om het middel - uit de oceaan, wel voor iets tussen hebben gezeten. Geen wonder dat Sean Connery een redelijke hormonenopstoot kreeg. Passons.
Oja, Rene Van der Speeten was al helemaal geen dj bij Omroep Brabant maar medewerker van het eerste uur, wel een presentator van talloze andere programma's bij die zender, hooglijk gewaardeerd voor zijn taalbeheersing en beschaafde presentatie, métier quoi. Hij werd doorgaans, naast zijn tv-werk, niet zelden gevraagd bij klassieke concerten.
Dichter bij huis, en home voor talloze jeugdromances, ook al duurden die zelden langer dan enkele weken - jep, ook voor deze jongen - DE verzamelplek voor al wie op zondag een stapje in de wereld zette, "Stereo Dancing Corso" in de Leuvense Diestsestraat waar nogal wat schoon volk op het podium stond, van de Pebbles tot Peter Koelewijn, Vlaamse vedetten en ene Jon Lorddie 's middags nog in"Binnen en Buiten"voor de leeuwen (nu ja, enkele busladingen gepensioneerden) werd gegooid.
Het minste wat je van dat optreden kon zeggen kun je het best omschrijven met het adjectief "zinderend". Deep Purplemoest nog geboren worden enRichie Blackmorezat nog bij The Outlaws, een project van de totaal geflipte Joe Meek (Telstar - The Tornados). Een echte dj, in de huidige betekenis, was er daar niet maar wel een kerel aan de draaitafels die wist hoe je volk op de dansvloer krijgt.
Hier zie, nog een raadseltje, herken je wie het is met de witte Strat-achtige gitaar?
Het spijt mij geweldig, geachte toehoorders, nog maar eens een keer het geheugen van een bepaalde poster aan de werkelijkheid te moeten toetsen.
Mike Verdrengh heeft nooit een Top-20 gepresenteerd op Omroep Brabant vermits die zender geen hitparade had. Op zondag deed hij wel na het middagnieuws High Noon – doorgaans actuele platen met af en toe interviews met enkele bekende artiesten o.a. ene Sally-en-nog-wat van bloody Middle Of The Road en zowaar Daviedd Alexandre Vinterre (Oh Lady Mary) die een jaar later op het songfestival voor Luxemburg zero points zou vergaren met “Che Chuis Tombé du Chiel”, tja, 't was een Ollander.
Bij wijze van grap draaide hij ook “En 's avonds” van Bruno, Marc, Luc en Clem, een Leuvens kleinkunstgroepje waar niemand achteraf ooit nog iets van gehoord heeft – Mike is een Leuvenaar van geboorte en zijn pa had een café (De Ster?) in de Muntstraat, don't ask me how I know. Aan de overkant van de straat was een typisch studentencafé waar ze zelfs Django Reinhardt in de juke-box hadden zitten.
Omroep Kortrijk had wèl een soort hitparade gepresenteerd door ons aller Jo met de Banjo. Nauwelijks te geloven maar die Westvleuteren hadden al zelfs al een tienerprogramma in 1962, nog lang voor Ome Guy op BRT1, dat heette “ Scoubidou “ gepresenteerd door een ouwe flurk (Lucien Delbarre) – dat kwam tenminste zo over – die opende met “Geachte Teenagers” niet te behapstukken maar het was wel zo.
Als ik ooit eens wat meer tijd heb vertel ik nog wel wat meer over the good old days op de Vlaamse radio. Het is dus duidelijk niet zo dat ze aan de Reyerslaan of op het Flageyplein geen tienerprogramma's zouden gehad hebben, Ik zou zeggen: check your facts!
Soms, om niet te zeggen meestal, lees je hier grappige “historische” waarheden zoals “De RTBF was op dat gebied veel vooruitstrevender dan de BRT want op dat ogenblik zwaaiden enkel de Vlaamse artiesten de plak op die zender samen met zeer commerciële popnummers uit de Angelsaksische wereld”. Waar de Wikipedia al niet goed voor is.
Jaja, dat zal wel: “Tussen tien en twintig” of “ Schudden voor gebruik” (1963 – 65) rings a bell? Ik vermoed dat ene Guy Mortier nu schuddebuikend nog ligt te bekomen met een dekentje op z'n niet meer zo kraakvrije knieën. Wat een onzin toch! Mortier draaide van in het begin pure R'n roll die je alleen maar bij radio Luxemburg opgediend kreeg, bv The Cliff Richard Show, die laatste had zelfs een eigen live*show om kwart voor negen op zondagavond. De immens popularaire zondagse hitparade op de Nederlandstalige Radio Luxemburg na het nieuws van 1 uur met “Reddy teddy” van Cliff Richard als begintune gepresenteerd door een Ollandse wauwelaar, ene Guus Janssen junior (“tag tag tag, teenager frienden en friendinnen”) was 's anderendaags op de speelplaats oorzaak van menige controverse.
Dat er al eind 1964 – zij het illegale maar perfect te beluisteren – popzenders actief waren op de MW (Radio London, Radio Caroline, Swinging Radio England e.a.) is blijkbaar niet tot bij zijn muzikale herinneringen geraakt. Die piratenzenders hadden meer luisteraars dan de slaapverwekkende BBC die dagen. Tony Blackburn, (ex Radio London en Caroline) en later de bekendste “alternatieve” DJ John Peel mochten het mooie weer maken bij de pas opgerichte Radio 1 (1967) die een antwoord moesten bieden voor de piraten die één voor één uit de lucht geplukt werden door stringente wetgeving.
Om af te sluiten een stukje geschiedenis met ene James Patrick Page:
Voluit Joseph Shabalala, geboren Bhekizizwe Joseph Siphatimandla Mxoveni Mshengu Bigboy Shabalala, Toegegeven, dat is meer dan een mond vol, vandaar dat hij bij ons bekend werd – als is dat zeer relatief – onder het eerste gedeelte van zijn naam.
Toen de gutmenschen paljassen in de Vlaamse media – u kent ze wel: het linkse zootje van de Humo en DM op kop – meenden Paul Simon te moeten schofferen omdat hij het gekwaak over de boycot van Zuid-Afrika en het corrupte ANC ostentatief naast zich neerlegde en prompt met een van de meest gewaardeerde en gelauwerde platen van eind jaren tachtig uitpakte. Toen gingen de poppen pas echt aan het dansen. Hoe durfde hij, de zogenaamde culturele boycot zomaar naast zich neerleggen!
Het was de tijd dat een stel langharig werkschuw tuig mij aan de uitgang van de Delhaize betrapte op Sunkist en Granny Smith-fruit (de Jaffa's hadden ze niet gezien, domkoppen) in het boodschappenkarretje en vroegen of ik niet beschaamd was. Ik zei, luister eens mannekes, als ge niet maakt dat ge uit mijn weg zijt hebt ge hier binnen de minuut dikke ambras, dat hielp blijkbaar, ook al omdat de gerant en enkele medewerkers op komst waren.
Lady Blacksmith Mambazo was niet mijn eerste kennismaking met Afrikaanse ritmes en speciale meerstemmige samenzang. Makeba, le grand Kalle – jep die van de dipenda chacha – Manu Dibango of Fela Kuti gingen hen al voor.
De story van Joseph was niet bepaald een pad dat over rozen liep: zijn broer werd in 1991 doodgeschoten door een security guard, zijn vrouw Nellie werd in 2002 voor zijn huis vermoord waarbij hij zelf gewond raakte toen hij haar trachtte te beschermen, twee jaar later werd Ben, een jongere broer vermoord toen hij zijn kinderen naar school reed,
Dit stukje komt uit een concert in 2007 van Paul Simon in Washington met de betreurde aflijvige en Lady Blacksmith Mambazo: "Diamonds On The Soles Of Her Shoes" uit Graceland.
Wacht, ik ga eventjes op de gebeurtenissen vooruit lopen, kwestie dat je niet alle onzin moet lezen die hier verschijnt, of een week lang genieten van de Plechtige Heilige Communie bekrachtigd door het Heilige Vormsel van den aartsbiskop van Mechelen-Brussel-Antwerpen-Brugge en aanverwante landsdelen in een of ander schabouwelijk winterskoud bouwsel uit vroegere eeuwen.
Luisteraars, sta me toe dat ik u een anekdote vertel over mijn eigen beleuvenissen uit die tijd die een nogal onverwachte wending kreeg bij dezelfde gelegenheid waar je, naar het schijnt, moet doorworstelen als je de gezegende leeftijd van twaalf jaar hebt bereikt. Zowat net geen honderd procent van mijn leeftijdsgenoten mocht dan op een vrije donderdagmiddag spoorslags ter kerke gaan om ingewijd te worden in de wereld van de goden en hun hemelse rijk.
Jammer genoeg vond ik dat nog veel te vroeg en gaf er de voorkeur aan om a) kikkerdril te gaan vissen in de Molenbeek, b) een kamp op te zetten in Bertembos of c) een verse, dampende paardendrol te dumpen in de brievenbus van boer Mandus, een van de meest gehate agrariërs van het dorp. Moeder dacht dat het volgen van godsdienstlessen wel zou volstaan hebben om tot die elite te worden toegelaten, helaas had zij niet door dat zoonlief al van in het vijfde studiejaar in september het vakje “Zedenleer” had ingevuld in plaats van “Godsdienst” en er zijn eigen krabbel had ondergezet. Dat kwam pas pijnlijk tot uiting op die bewuste zondag in de meimaand en de quasi voltallige familie – gelukkig was die niet zo groot – vol verwachting de gebeurtenissen afwachtte.
Het begon al vrij ambetant want ik mocht niet vooraan gaan zitten tussen de andere communiekantjes, integendeel werd ik naar achteraan verwezen bij de rest van de heidenen. Meneer pastoor beschouwde iedereen die school liep in de goddeloze gemeenteschool als een “heiden” en dat kwam hij dan ook op geregelde tijdstippen in de klas vertellen. Waarom ze die zwartrok nooit verteld hebben dat die daar niets te zoeken had zal wel aan het teken des tijds gelegen hebben, vermoed ik.
Vader en de rest was gelukkig thuisgebleven – hij kwam nooit-van-ze-leven in een godsdiensthuis en hield zich nuttig bezig met het entertainen van de familie en af en toe in de soep roeren of aperitief uitschenken. Afijn, een akkefietje waar jaren later nog besmuikt werd om gelachen in intieme kring. Mijn mislukte Plechtige Heilige Communie en dito Vormsel bestond in een fantastisch geschenk van mijn meter: een heuse Echte Gitaar waar ik niet zo direct een blijf mee wist. Moeder probeerde nog van “allee speelt eens een lieke” terwijl ik niet eens wist hoe je dat ding moest vasthouden.
Deze jongen wist dat wel: https://www.youtube.com/watch?v=VqyVe8tfLm0
Nu wou het toch wel lukken dat ik in de zomer van dat jaar (Ha, home Emile Vandervelde, Oost-Duinkerke!) samen met twee andere kompanen bekroond werd met de beste act van de term voor onze a-capella(!) versie van Teddy Bear. https://www.youtube.com/watch?v=89MihWd6zKk
Letterlijk dan... Wilson “the wicked” Pickett wist het al uren op voorhand: “What happens in the midnight hour? Pickett replied “All sorts of things. You have to get up and take the dog out. I mean anything can happen.”
Hij en de legendarische gitarist Steve Cropper doken de STAX-studio's in Memphis binnen en kwamen buiten met een all time-klassieker “In the Midnight Hour” (1965), ondanks dat hele Beatlemania- of British Invasion-gedoe. Bij die sessie kwam, op Booker T na, de voltallige bende van de MG's in actie met een ritmesectie om U tegen te zeggen: Al Jackson (drums) en Donald “Duck” Dunn (met een intussen al even klassieke baslijn) plus een stel blazers die later de basis vormden voor de Memphis Horns.
Geen gedoe met overdubbs of andere studiofoefjes, rechttoe rechtaan en Jerry Wrexler aan de knoppen, meer moet dat niet zijn.
O ja, de volumeknop van uw installatie mag best een ruk naar rechts krijgen.
Hij kan er niet omheen, Van Morrison draagt nu al zijn halve leven de naam van een ouwe knorpot mee, geheel ten onrechte dat wel. Dat hij journalisten niet in zijn hart draagt? Hij zal daar wel zo zijn redenen voor hebben, hij houdt nu eenmaal niet van interviews, wat zijn goed recht is. Alles wat hij te zeggen heeft staat gebeiteld in zijn zo langzamerhand meer dan indrukwekkende songbook. Er zijn er die voor minder een Nobelprijs kregen (en niet kwamen opdagen).
Dat hij een apart compartiment kreeg in mijn platenkast is het gevolg van een jarenlange – ik zou bijna zeggen adoratie, maar dat is niet het juiste woord – “volgzaamheid”aan 's mans oeuvre. Niet dat ik bij elke noot die hij ooit op vinyl of Cd liet persen per se naar de platenwinkel holde, ik ben geen Beatle-fetisjist zoals sommige anderen hier.
Van mag zich sinds hij in 2016 door de handen van Prince Charles op Buckingham Palace tot ridder werd geslagen sir Ivan Morrison noemen. Een tv-verslaggeefster vroeg hem bij het buitenkomen hoe ze hem nu moest aanspreken, zonder verpinken antwoordde hij: “You can still call me Van the Man”.
Een stukje uit een concert van 2017 en tevens een track uit “Rolling with the Punches” een Sam Cooke-klassieker Bring it on home to me met opmerkelijk gitaarwerk van studiomuzikant Dave Keary en sublieme backing vocals. Op het album tekende Jeff Beck voor de solo.
Welja, voor een keer wel kan ik mij verzoenen met de nieuwe generatie popmuzikanten, tenminste toch met deze groep.
Coldplay mag gerust genoemd worden als een van de meest spraakmakende van de laatste tien jaar, zeker in vergelijking met de ongelooflijke shit die er in die periode op ons is afgekomen. Al even merkwaardig is de zielsverwantschap van Chris Martin met het Brusselse fenomeen Stromae die een prominente plaats kreeg op het nieuwste Coldplay-album.
Het gebeurt niet al te gauw dat een groep van dergelijk formaat zo maar een hele plaat gratis en voor niks lanceert via het internet. Het opzet doet een beetje denken aan het ultieme Beatles concert op het dak van de Apple building.
Chris Martin verkoos het dak van een gebouw in Amman in het ochtendgloren, de zonsondergangversie staat er naast.
Bij dit soort performances bekruipt mij de neiging dat het misschien toch nog goed komt met de wereld.
Afijn, ik weet al wat er tegen nieuwjaar op mijn verlanglijstje gaat terecht komen.
Nee hoor, dit is geen schreeuw om aandacht, wel integendeel. Ik zit mij al de hele tijd af te vragen wie er in vredesnaam hier nog zit te wachten op bewegende plaatjes of Photoshop"creaties", in het beste geval kan je daarmee naar een WZC tot de zuster roept dat het tijd is voor toiletbezoek.
Hoog tijd dus voor een duik in mijn archieven - merci YouTube – naar de roots van de populaire muziek. Ongewild, of ongetwijfeld, kom je dan terecht in de Mississippi-delta bij de voedstervaders die heel lang aan de weg geplaveid hebben. Mississippi John Hurt (1892 – 1966) is slechts een van de vele, al mag zijn speciale finger picking style tot voorbeeld gediend hebben voor een resem volgers. Zie bv RL Burnside – the last of the hill country bluesmen – link onderaan. “You got to walk that lonesome valley“ was een oorspronkelijke gospel ballad waarvan de auteur onbekend is, niet ongebruikelijk bij traditionals. De eerste plaatopname van dat nummer staat op naam van de Jenkins family in 1923. John Hurt demonstreert hier in dit filmpje zijn unieke stijl, de duim speelt als een metronoom rhythm terwijl zijn andere vingers de melodie uitlijnen. Het lijkt erop dat dit is opgenomen tijdens een van de vele sessies bij Pete Seeger, al weet ik dat niet zeker.
Ik kom hier al een tijdje niet meer, dat is niet zo verwonderlijk bij het aanschouwen van de dagelijkse hoempapa, hitpureeshit, een stel papoea's en verloren gelopen krautmoffen. Niet mijn stukje taart, dus.
Passons, misschien komt het ooit nog wel eens goed, zo rond 2050 of daaromtrent. Allicht is het een maand of wat nog te vroeg, maar voor Paul Carrack is het altijd te laat als je nog geen weet hebt van wat hij allemaal op zijn cv heeft staan. Ter illustratie dit prachtige stukje gospel - ha, those harmonies! - opgepikt door het Duitse Great Living- Room- Concert @ Martin's home, waarvoor hulde.
Gewoonlijk zit hij weggedoken achter z'n Hammond B3 op tournee met Eric Clapton & band, deze keer laat hij het niet aan z'n hart komen met een simpele akoestische gitaar.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus komt op geregelde tijden de MCP (Male Chauvinist Pig) van onder zijn platte steen gekropen, al ben ik niet zo'n tettenhek als een bepaalde andere poster. Ook niet West-Vleuteraars zullen wel behrijpen over wie ik het heb. Passons...
Juice Newton (1952) had een al bij al bescheiden carrière, ondanks enkele uitstekende songs en albums, in het C&W genre. Onderstaande zal u ongetwijfeld bekend in de oren klinken, al zullen versies van Queen of Hearts van Dave Edmunds, die twee jaar eerder uitkwam, in onze contreien allicht meer gedraaid werden.
Anyway, Juice etaleert hier haar onmiskenbare rock chick-gehalte die bovendien live meer dan aardig overweg kan met een 12-string - nee, da's geen onderbroek - en een Danelectro. Ze kan bovendien ook nog zingen, kijk maar op 3:50, een ongekende luxe dezer dagen.
Angel of the morning werd geschreven door Hank de Vito, jarenlang steun en toeverlaat op pedal steel bij de fabuleuze Hot Band van Emmylou Harris in de gloriedagen met o.m. Glenn D. Hardin, Emory Gordy, Rodney Crowell en uiteraard gitarissimus Albert Lee.
Alle begin is moeilijk zegt het spreekwoord, maar op tijd stoppen blijkbaar nog lastiger. Meestal gaat het dan om sporters die er per se nog een jaartje willen bij doen, ondanks dat de tekenen van verval al onmiskenbaar aan de prestaties knabbelen: eens bejubelde voetballers raken geen bal meer en wielrenners kunnen niet meer volgen bij wat men ietwat denigrerend kermiskoersen noemt.
Ze geraken niet meer aan contracten tenzij aan minimumvoorwaarden en de tijd dat ze bovenaan de affiche garant stonden voor een volkstoeloop is vervangen door een berichtje achteraan de sportpagina's.
Sommigen, de verstandigste, houden de eer aan zichzelf en zoeken nieuwe horizonten, van ploegbegeleider tot materiaalman die de kegeltjes mag uitzetten bij zijn vroegere werkgever.
Dat geldt evenzeer in het muziekwereldje, enkele krasse knarren zullen het geheel terecht nog wel een tijdje uitzingen. Anderen daarentegen, zoals de Rolling Stones zijn verworden tot een pijnlijke parodie van zichzelf.
Daaraan moest ik denken toen ik op Youtube – de hemel en zijn goden weze geprezen voor dit formidabele beeld- en klankarchief – het afscheidstournee van Mark Knopfler tegenkwam opgenomen in Barcelona eind april van dit jaar. Vermoedelijk verschijnt daar nog wel een DVD van, kwestie van het pensioentje wat aan te vullen, vandaar dat de opname begint - en tussendoor ook nog wel, opgevrolijkt wordt met sfeerbeelden langs de overbekende monumenten van wat uitgegroeid is tot de hipste stad – veel tot spijt van de locals – van Europa.
Deze uitgesponnen introductie is deels een maskerade voor de ontgoocheling die blijven hangen is na het evenement.
Het eerste uur kabbelt en kabbelt als een bergriviertje dat maar niet tot bij de eerste stroomversnelling geraakt, al hebben we intussen bijna de hele gitaarverzameling (Gibson, Strats, National, Danelectro, PRS et j'en passe) van Knopfler de revue zien passeren. Niet dat dat voor veel animo zorgt: “I love you Barcelona” en “I am an old grandpa” met een hand op de schijnbaar versleten heupgewrichten draagt daar ook niet veel toe bij.
We zijn intussen een minuut en luttele seconden in het tweede uur aanbeland en zowaar verschijnt een minzame glimlach bij ondergetekende: “Done With Bonaparte” dat eventjes de illusie opwekt dat het toch nog goedkomt. Geen kwaad woord over de elfkoppige begeleidingsgroep waarbij ik mij zit af te vragen of die doedelzak, bouzouki, dwarsfluit en andere folktoestanden thuishoren bij het afscheidsconcert van wat ooit het belangrijkste onderdeel van rocklegende Dire Straits was.
Kijk, als ik filmmuziek wil horen ga ik wel naar de cinema en voor smooth jazz-achtige dingen kun je nog altijd, mits de juiste opdrachtregel, bij YT terecht.
Was er dan helemaal niets goeds aan? Toch wel, Mark's gitaarspel heeft nog maar weinig of niets van de vroegere brille ingeboet, alleen zit ik mij af te vragen of het echt nodig was drie verschillende gitaren en evenveel uitgesponnen solo's in hetzelfde nummer (Telegraph Road) uit de kast te halen.
Zelfs Money for Nothing - met een intro van de onverslijtbare Guy Fletcher (keyboards) als vocal stand-in voor Sting – beroert nauwelijks. Verder viel mij de fysieke gelijkenis op van bassist Glenn Worf met Dire Straits' John Illsley die tegenwoordig omgeturnd is tot pubeigenaar en kunstschilder van gitaren en blote madammen waar hij schijnbaar enig succes mee boekt.
Om het goed te maken bij de die hard MK-fans dit stukje uit "Real Live Roadrunning" uitgebracht in 2006 met Emmylou Harris - waarvoor MN sinds 1975 (of was het '76, de Gruyèrekaas van mijn geheugen allicht) en haar concert met de formidabele Hotband in de Roma - een speciale boon voor heeft.
Zowat alle muzikanten uit die tournee zitten ook nog op de reeks afscheidsconcerten (Fletcher - Worf - Richard Bennett, MK's eerste luitenant) waarbij opvalt dat MK zowaar een whammy bar (= tremolo) en een pick (=plectrum) hanteert wat hij anders vrijwel nooit deed.
Ik ga er altijd van uit dat je omzichtig moet omspringen met superlatieven, bij deze laat ik die omzichtigheid voor wat ze is: compleet overbodig. Katie Kissoon, dames en heren, is een totaal ten onrechte naar back ground vocals verbannen muze. Niemand in dit ondermaanse rijk zal haar haar jeugdige onbevangenheid kwalijk nemen ten tijde van de bubblegumrage van Chirpy Chirpy Cheep Cheep – in Europa ging Middle of the Road (hu, who?) met de bloemen lopen – of de heerlijke funk van You're the One. https://www.youtube.com/watch?v=UcFjof4vbws
Niet te geloven dat ze bijna twintig jaar haar tijd zat te verdoen bij die bloody James Last eer de grote namen haar ontdekten, van Roger Waters tot Eric Clapton en Van Morrison. Platenlabel Sony, wat een verschrikkelijke geldwolven zijn dat toch, haalde de complete versie van Waters' Mother offline wegens copyright ingfringement – kan het nog belachelijker, maar op Youtube staat voorlopig toch nog het mooiste stukje met Katie online. Voor de geïnteresseerden: ook AFL (Andy Fairweather-Low, al een eeuwigheid tweede gitarist bij Clapton) en zowaar Doyle Bramhall II, ook een long time vriend van EC die een nogal ongewone snaarsetting hanteert, waren van de partij. Ik ken geen andere linkshandige gitarist die zijn snaren upside down – als een rechtshandige dus – bespeelt, de solo is van zijn hand.
Zal ik er nog eentje bij doen? Deze dan met een adembenemend slot van de eeuwige Clapton-klassieker Wonderful Tonight. Geen wonder dat hij na afloop een diepe buiging maakt voor darling Katie, plus, het is wat mij betreft een van de beste versies ooit van de meester, uit 1999 in Madison Square Gardens, bijgestaan door een rits oude getrouwen: Andy, Nathan, Steve... Hij is altijd al een man geweest met heel veel respect voor wie mee op het podium stond, van de backing vocals tot AFL, Paul Carrack, Nathan East, Chris Stainton, Steve Gadd, David Sancious en talloze anderen.
Net las ik op een ander blog de verheerlijking van het lichtelijk onnozele fenomeen Ed Sheeran die blijkbaar hoge toppen scheert met een nummer (Galway Girl) van Steve Earle. Niet dat die nitwit ook maar het flauwste idee heeft van 's mans oeuvre. Steve kan maar gelukkig zijn met de opbrengsten van de royalties, hem weze het van harte gegund. Wie met die teenkrullende versie van Ed S. kan leven hoeft niet verder te lezen.
Een joch dat als een middeleeuwse monarch zijn net verworven rijkdom etaleert door in Suffolk een aantal eigendommen op te kopen om verlost te zijn van eventueel lastige buren in wat intussen werd omgedoopt tot Sheeranville. Ach ja, celebrities laten het graag breed hangen. Tot op de dag dat het wat minder gaat en de vergetelheid wenkt.
Anyway, dit is het origineel uit 2000:
Als toetje de versie van de grootste flashmob ter wereld met 15.000 deelnemers, juist ja: in Galway op 16 juni 2016 waarover ik het in een vorig bericht het ook al had. Een performance die er allicht in grote mate toe bijgedragen heeft dat de stad zich met recht en reden volgend jaar Culturele Hoofdstad van Europa mag noemen.
Onder de artiesten Sharon Shannon, Mundy, We Banjo 3, Amazing Apples, Roisin Seoighe, Lackagh Comhaltas, Galway Rose Rosie Burke en talloze anderen.
Omdat dat vermaledijde gedoe met de editor en het posten bij sennet blijkbaar maar niet opgelost geraakt – sorry zunne mannekes, ik weet heus wel hoe een forum of een nieuwsgroep werkt, ik kocht mijn eerste pc in 1988 (Foxbase, Lotus, Wp enz...) – een welgemeende: stelletje amateurs!
Over tot de orde van de dag.
Wie dacht hier nog een nakomertje van Martha Reeves (78, dezer dagen) and The Vandellas of Bowie/Jagger te vinden is eraan voor de moeite. Mijn jongste uitstapje – figuurlijk dan – is bestemd voor het Ierse stadje Galway, volgend jaar culturele hoofdstad van Europa als het god, Klein Pierke en Boris Johnson belieft. Dat Ieren kunnen feesten als de be(e)sten is genoegzaam bekend, zeker als de kalender rond 17 maart aanwijst.
Vergeet dat idiote ice bucket challenge – of hoe dat stompzinnige internetgedoe ook moge heten – en maak plaats voor echt straatamusement in het voornoemde stadje in gezelschap van Lisa Mc Hugh.
Hoeft het nog gezegd dat ik, voor mijn doen, helemaal vrolijk wordt van dit soort perfomances? Ik denk van niet, er is al genoeg ellende iedere dag.
Dat ik nog nooit van Lisa McHugh gehoord had is bij deze uit de wereld geholpen, Schotse van geboorte uit Ierse ouders en sinds 2010 definitief ingezetene van de groene parel waar ze sedertdien het mooie weer maakt in de Country&Western charts, zelfs tot in het Mekka van de Grand Ole Opre in Nashville toe.
Als toemaatje deze nog:
Pretentieloze C&W met alle nodige ingrediënten: een frisse snoet en voor de rest alles op zijn plaats (als ik nu maar geen ambras krijg met de eventuele feministen hier) lekker gitaartje in de background, pedal steel en fiddle, meer moet dat niet zijn.
