Omdat dat vermaledijde gedoe met de editor en het posten bij sennet blijkbaar maar niet opgelost geraakt – sorry zunne mannekes, ik weet heus wel hoe een forum of een nieuwsgroep werkt, ik kocht mijn eerste pc in 1988 (Foxbase, Lotus, Wp enz...) – een welgemeende: stelletje amateurs!
Over tot de orde van de dag.
Wie dacht hier nog een nakomertje van Martha Reeves (78, dezer dagen) and The Vandellas of Bowie/Jagger te vinden is eraan voor de moeite. Mijn jongste uitstapje – figuurlijk dan – is bestemd voor het Ierse stadje Galway, volgend jaar culturele hoofdstad van Europa als het god, Klein Pierke en Boris Johnson belieft. Dat Ieren kunnen feesten als de be(e)sten is genoegzaam bekend, zeker als de kalender rond 17 maart aanwijst.
Vergeet dat idiote ice bucket challenge – of hoe dat stompzinnige internetgedoe ook moge heten – en maak plaats voor echt straatamusement in het voornoemde stadje in gezelschap van Lisa Mc Hugh.
Hoeft het nog gezegd dat ik, voor mijn doen, helemaal vrolijk wordt van dit soort perfomances? Ik denk van niet, er is al genoeg ellende iedere dag.
Dat ik nog nooit van Lisa McHugh gehoord had is bij deze uit de wereld geholpen, Schotse van geboorte uit Ierse ouders en sinds 2010 definitief ingezetene van de groene parel waar ze sedertdien het mooie weer maakt in de Country&Western charts, zelfs tot in het Mekka van de Grand Ole Opre in Nashville toe.
Als toemaatje deze nog:
Pretentieloze C&W met alle nodige ingrediënten: een frisse snoet en voor de rest alles op zijn plaats (als ik nu maar geen ambras krijg met de eventuele feministen hier) lekker gitaartje in de background, pedal steel en fiddle, meer moet dat niet zijn.
Niet dat ik daarvoor zelf nog zou in aanmerking voor komen, in het beste geval wordt dat spoedgevallen in het dichtstbijzijnde UZ voor mijn eventuele partner. Nu ja, je hebt dat of je hebt dat niet, bij mij is dat double negative.
In mijn apenjaren kon je nu eenmaal niet anders of je geraakte niet aan een lief, mijn dance moves indachtig kwam het erop aan geduldig te wachten tot het (meestal) lokale bandje een trage inzette en de zaallichten gelukkig doofden. Bij alles wat zich sneller aanmeldde dan een tango - of wat daar moest voor doorgaan - was dat het signaal om linea recta een spurtje richting tapkast in te zetten. Eigenaardig genoeg verdween een groot pak van de gène naarmate de hoeveelheid pilsjes toenam en ik mij zelfs geroepen voelde mij tussen de joelende bende te begeven bij godsamme The Hucklebuck of The Hippy Hippy Shake. Nog een geluk dat er toen nog geen smartphones bestonden want het schaamrood zou mij heden ten dage nog parten spelen.
Tweede probleem, hoe moest je bij zo'n slow in vredesnaam bij een wildvreemd meisje - hoewel, in een dorp kende iedereen iedereen - enige indruk maken in de hoop ooit nog eens een afspraakje te versieren? Mmm, afspraakje, veel verder dan komde gij volgende week naar de kermis in M. ging dat niet. Om het ijs te breken probeerde ik het met "en wa peisde van de internationale betrekkingen?" leverde doorgaans niet meer op dan een rare blik in haar ogen en een bedankje voor de volgende dans. Tja, vrouwen...
Maar goed, over tot de orde van de dag: The Lennerockers! Je houdt het niet voor mogelijk maar het zijn wis en waarachtig Teutonen, toch een volkje waarvan je niet direct zou verwachten dat ze van rockabilly een levensdoel zouden maken. Boogie Woogie Queen als decor voor een stukje onvervalste jive. Waarschijnlijk zijn het allemaal doorwinterde amateurs of professionals in dit filmpje waar enkele fantastische acts het beste van zichzelf geven. Wie hierbij blijft stilzitten is rijp voor een WZC.
Toch wel hoor, vergeet die bebaarde wereldverbeteraars, gezeten op een gammele barkruk in het lokale parochiecentrum op een herfstige vrijdagavond. Onder het gestrenge oor van de speciaal voor de gelegenheid opgetrommelde nonnen en meneer pastoor uiteraard, die hun doorwrochte zieleroerselen ten gerieve van enkele tientallen – soms meer, soms minder, soms wel honderd – gelijkgestemden voor het schaarse voetlicht brachten. Niet zelden voorafgegaan door een tegelijkertijd ingehuurde vedette bekend van de radio, een package deal heet dat tegenwoordig. Het kon je dus gebeuren dat die ene meneer die des zaterdags al twintig jaar de mensen uit hun bed zette met een toeristische quiz je steil achterover liet vallen met zijn verhaal over zijn belevenissen bij het ministerie van Landsverdediging en de moeilijkheidsgraad om een wapen in- en uit mekaar te halen. Geen wonder dat die later in opspraak is geraakt. Na de pauze top of the bill, een zangeres zowaar, vanzelfsprekend ook met gitaar, zij het zonder baard. Enfin, toen toch nog. Ik zou het begot niet meer weten waarover de schone liekes van dat meiske gingen, Voorzeker over van onweer zwangere luchten en enkele pijnlijke verloren gegane liefdes. Hij was jong en zijn schip was juist daar, maar toen moest hij terug naar moeder de vrouw, kortom pijn en smarten. Maar goed, we dwalen af, ook een van mijn specialiteiten.
Een jaar of tien geleden maakte ik kennis – helaas niet in levende lijve – met het Ierse elfje Lisa Hannigan op bezoek bij Jools Holland's Later, een show die helaas ook al de meeste van zijn pluimen verloren heeft. Ze was toen nog maar net bedankt voor bewezen diensten aan de warhoofdige Damien Rice en begon een solocarrière die haar, behalve platencontracten, op een hoop kredietwaardigheid bij critici en publiek kwam te staan. Haar jongste album dateert al van 2016 waarin ze een redelijk onverwachte gedaante verwisseling onderging, zie dit ingetogen “Fall” bij Jools (https://www.youtube.com/watch?v=gg4cbl0iS4U) en vergelijk dat met de officiële videoversie hieronder, je weet niet wat je ziet!
Een mooie inkijk van het artiestenleven on the road, een dagboek van Lisa over een tournee met haar band in Nederland dat aantoont dat het niet allemaal pure glitter and gloom is maar hard werken. Oké, je kan haar niet vergelijken met het decadente uitschot à la Cardi B of het domme gansje Pink dat haar kinderen laat ravotten in een Holocaust memorial.
Van de diepe ondergrond (zie Tragedy 1) naar de oppervlakte wateren is internetgewijs maar een kleine stap. Toch tenminste voor diegenen die zich nog een en ander herinneren van de aardrijkskundelessen, wat toen een belangrijk vak was, net als geschiedenis trouwens. Tegenwoordig komt het er op aan dat je de nieuwste snufjes van de smartphone onder de knie hebt. In de latere jaren van het middelbaar moest je zonder haperen de vijf Grote Meren zonder haperen kunnen aframmelen, liefst nog met de belendende staten, op straffe van extra-huiswerk.
Eentje daarvan, Lake Superior, vond ik altijd al bijzonder indrukwekkend: bijna drie keer zo groot als heel 't Belgiekske en bij zeelui berucht vanwege zijn onvoorspelbare nukken. The Gales of November is de tijd van het jaar wanneer telkens opnieuw het einde van de herfst en het begin van de winter zich aankondigt als de droge, ijskoude lucht uit het noorden van Canada zich mengt met de warme, vochtige lucht uit de Golfstroom die boven de Grote Meren hangt. Het resultaat daarvan is dat een totaal onverwacht en onvoorspelbaar weerfenomeen ontstaat met windsnelheden tot 80 km per uur en meer en huizenhoge golven die je normaal alleen maar bij de grote oceanen tegenkomt.
Gales of November heeft zijn naam te danken aan de song van Gordon Lightfoot die dit pakkende epos schreef over de Edmund Fitzgerald, een ijzerertsschip dat met man en muis (en 29 bemanningsleden) verging in de noodlottige nacht van 10 november 1975. Ik zou er nog veel meer kunnen over vertellen, maar dit is tenslotte Sennet waar de attention span niet verder reikt dan een halve alinea en de eerstvolgende Youtube link.
Gordon Lightfoot is intussen bijna tachtig en treedt sporadisch nog steeds op, al blijft hij wel dichterbij huis.
Eigenlijk had dit bericht hier al meerdere dagen eerder moeten staan, de ondoorgrondelijke wegen van de Sennet editor beslisten daar anders over.
Het is een ietwat langer verhaal vanwege enkele onverwachte plotwendingen, laat u vooral niet misleiden door de soms rare bokkensprongen van ondergetekende, ergens lopen de lijnen uiteindelijk opnieuw samen. Enkelen, allicht zelfs meerderen, herinneren zich ongetwijfeld – tenzij u intussen dement geworden bent of een adept van Vlomse liekes, Duitse Schlagers of de BRT Top 30 – het engelenstemmetje van Judith Durham van de Australische folkband The Seekers die in de tweede helft van de jaren zestig (die van de vorige eeuw) de ene na de andere hit scoorden. Voor de vuist weg – niet die van Willem Duys, weetjenogwel – Georgy Girl, The Carnival Is Over, A World of Our Own, I'll Never Find Another You et j'en passe.
Door een of andere afwijking in mijn hersenpan kwam ik terecht op de gelijknamige county Durham in het noordoosten van Engeland, destijds een belangrijke mijnstreek. Op 29 mei 1951 vond daar een tragedie plaats die het leven kostte aan 81 kompels, de zoveelste in de rij van mijnrampen, later in eigen land overtroffen door het drama van het Bois du Cazier in 1956.
The Dubliners – ten onrechte beschouwd als alleen maar vertolkers van Ierse traditionals – eerden in 1996 de Canadese componiste Rita MacNeil met een cover van The Working Man. De song doet hier dienst als achtergrond bij de reportage van het British Movietone bioscoopjournaal over de ramp. Bij een staking in 1926 bedreigde de latere oorlogs”held” Churchill ermee de mijnwerkers dood te schieten als ze niet terug in de put afdaalden, terwijl ze doodgewoon een loon wilden waar ze konden van leven...
Nu gisteren alweer een posting de mist in ging - wat is dat toch met sennet? - over een veel ernstiger onderwerp moegetergd teruggegrepen naar een forumpost van een paar dagen geleden.
Ha, de zomerse dagen komen eraan, tijd om het stalen ros van stal te halen - in mijn geval een krakkemikkige tweewieler, bij anderen de net gepoetste en opgeblonken Harley waarvan het chroom in de ochtendzon je stikjaloers maakt.
Niet getreurd, de Beyerdynamics op de oorschelpen geplant, een ruk naar rechts aan de volumeknop en laat motorfreak Bob Seger z'n gang maar gaan. Hopelijk mag hij dat nog lange jaren doen (73 intussen) met dit geweldige Roll Me Away Live en de knettergekke Kenny Aronoff die de drums vermassacreert alsof hij een Thunderflash in z'n broek heeft zitten : https://www.youtube.com/watch?v=TEBwq4A1wsU
Er zijn van die artiesten waarvoor het woord "pretentie" absoluut niet is uitgevonden. In de eerste plaats Nick Lowe, singer-songwriter-producer en nog veel meer. Hij schijnt een patent te hebben op songs waarvan je, alleen al bij de titel, het gevoel bekruipt: met welke sotternijen gaat hij nu weer voor de dag komen?
I love the sound of breaking glass - What's So Funny About Peace, Love And Understanding -Half A Boy And Half A Man -I Knew The Bride When She Used To Rock And Roll - Cruel To Be Kind - et j'en passe.
Over dat laatste nummer is anders nog wel een en ander te vertellen (de video is eigenlijk een voorloper op I Knew the bride) Lowe huwde in 1979 de bloedmooie stiefdochter van Johnny Cash Carlene Carter. Dat wordt een hele familiegeschiedenis want Carlene is de dochter van June Carter, de ex van Johnny Cash, en kleindochter van Maybelle Carter, de bekendste telg van de Carter family (daarover later meer als ik eens veel tijd heb).
Maar goed, de dag voor het huwelijk werd de video van Cruel to be Kind opgenomen met Lowe's partners in crime van de Rockpile band: Dave Edmunds uiteraard, Billy Bremner*, Terry Williams, de latere drummer bij Dire Straits en Lowe zelf. Sommige beelden werden geschoten in Carlene's garage en andere authentiek tijdens de huwelijkheidsplechtigheid zelf. Omdat er geen drumstel voorhanden was moest Williams het doen met een gehuurd stel van een lokale band. Er werd zelfs een echte pastoor gevonden voor het filmpje maar die haakte op het laatste moment af, ze hebben dan maar de eerste de beste voorbijganger in dat kostuum gestoken. Pittig detail: Lowe kwam te laat op z'n huwelijk omdat hij eerst nog naar een wedstrijd met een Engelse bokser wou kijken op tv...
https://www.youtube.com/watch?v=b0l3QWUXVho
*Billy Bremner (72) is Herman Van Molle-gewijs in Zweden blijven plakken bij een lokale schone, Terry Williams (71) heeft de drumsticks opgeborgen en geniet van een welverdiend pensioen, Dave Edmunds (75) speelde zijn afscheidsconcert in juli 2017 in godbetert Lahti, Finland.
Eind deze week gaat het internationale circus van de absolute wansmaak weer van start. We kregen al een voorproefje eergisteren en naar het zich laat aanzien wordt het er zaterdag zeker niet beter op.
Lichtelijk onder dwang mee "genoten" toen de puntentelling van start ging en we een overzicht kregen, gelukkig maar voor een halve minuut of zo, van het zootje ongeregeld waar we na het weekend - oef - nooit meer zullen van horen: een pleiade non-talents, gebuisde zakkenrollers uit een slecht befaamd baancafé, een assortiment werkloze strippers en vocale schoendozen met geurvreters.
Met enige weemoed teruggedacht aan de oorsprong van dit festival toen het nog voluit "Grand Prix de la Chanson" heette en er af en toe wel degelijk steengoede nummers het levenslicht zagen, vooral dan de nummers die nooit wonnen zoals "Eres tu" (Mocedades) en absoluut zeker buitenbeentje Amina (Le dernier qui a parlé) begin jaren negentig.
Nog een all time favourite "La Source " (Isabelle Aubret) https://www.youtube.com/watch?v=t4rlmiBkuKg waarbij ik altijd weer aan Igmar Bergman's De Maagdenbron met de onvergetelijke Max von Sydow moet terugdenken, maar dit geheel terzijde. Al even merkwaardig dat artiesten toen optraden met heuse muzikanten van vlees en bloed en zowaar een dirigent in plaats van vooraf opgenomen tapes. De Fransen hadden Franc Pourcel, wij (de BRT) Francis Bay die dan voor een keer het schetterende koper gelukkig achterwege liet.
Dansevise (Grethe en Jorgen Ingman) zweeft nog altijd door mijn verstarde knoken, het was het eerste liedje dat ik op gitaar leerde spelen. https://www.youtube.com/watch?v=AYyhJvRE3mQ
Ik denk dat ik toch maar in het vooruitzicht een DVD uit de kast zal halen.
Edit vandaag 17/05:
Gisteravond schoot mij omstreeks bedtime (dat is zowat rond een uur of één) nog zo eentje te binnen dat bij de Moeder Theresa van "Vragen staat vrij" des zondagsavond (Lutgart Simoens) steeds weer opdook, naast de obligate Hucklebuck (link meegeleverd) uit 1968, alsof de aanstormende studentenrevoltes in Leuven en Parijs een pluisje in de geschiedenis zouden waren. Intussen zijn die would-be revolutionairen ofwel nog steeds halfgare hippies - weinig waarschijnlijk - of gesettelde pensioners met riante villa + BMW's en buitenverblijf in de Algarve.
Never mind, ik hou mij wel warm en koest tussen de Brabantse heuvelen. Ik verwachtte elk ogenblik Mike Verdrengh te zien opduiken in een plissérokje, sandalen en een kartonnen zwaard:
Wie dit niet kan meezingen heeft de afgelopen vijftig jaar (of daar omtrent) op een andere planeet geleefd. Nu heb ik het niet speciaal over godbetert krautmoffen à la Tisjke Bernward en aanverwanten die hier in se niks te zoeken hebben, raus damit!
Carly Simon heeft, naast zo vele andere pure singers-songwriters, een apart plaatsje in mijn Persoonlijke Top 3884,24 Aller Tijden waar zo goed als niets van de commerciële pulp van dj's op leeftijd, annex hitparadefanaten, in voorkomt. Anderzijds des goûts et des couleurs on ne discute pas is een al te gemakkelijke dooddoener, maar ik ben niet te betoeterd om daar ronduit voor uit te komen, als het complete rubbish is - in zowat 98% van de gevallen - mag dat wel eens gezegd worden, kennelijk is het hebben van een uitgesproken voorkeur, en tegen de goegemeente in, note done in dit kleuterland.
Ach wat, over tot de orde van de dag en après nous les mouches:
Om het een beetje begrijpelijk te houden voor de niet-ingewijden en bejaarde dj's die pronken met hun Persoonlijke Top 3874,53 Aller Tijden: R.E.M. is sinds jaar en dag lid van het fameuze clubje MN's Eeuwige Met Alle Respect Bejegende Popgroepjes Her en Der in Binnen- en Buitenlanden.
Hoe is dat zo gekomen, hoor ik u al denken? Wel, het antwoord is heel simpel: maak platen die boven het maaiveld uitsteken, niets meer, maar ook niets minder, ik ben wel de laatste die overal gaat zoeken naar de meest progressieve en nooit eerder gehoorde sound van een groepje dat je volgens de laatste editie van de Humo moet kennen om te kunnen meepraten. Integendeel zelfs, ik heb een bloedhekel aan dat eeuwige gezeik (pardon the expression) over wat je nu wel moet vinden over de "betere" popmuziek. Larie en apekool, tout court, blijkbaar is het hebben van een niet-voorgekauwde mening absoluut taboe. Het zij zo, het raakt mijn kouwe kleren niet.
Is er iets mis met commerciële popmuziek? Natuurlijk niet, "pop" in de betekenis van populair heeft mij in de afgelopen 60 jaar - op het afgelopen anderhalve decennium na, miserie troef volop en met uitzondering van hitparadepulp- altijd wel eens af en toe een moment de gloire bezorgd, Neen, ik ga ze niet allemaal opnoemen want dan zit ik hier morgen nog.
Onder de middag op Radio1 nog een stukje meegepikt van "Classic 1000" of zoiets wat mij de bedenking ontlokte van hebben die nu echt niets anders te doen gedurende een hele week nummer 863, 645 of 211 af te kondigen? Ooit was Radio1 een baken terwijl het nu verworden is tot een soort De Heer en Mevrouw De Groeten-Doen die er prat op gaat tussen de reclame en de drie minuten-nieuwsberichten door de godganse dag plaatjes te draaien. Pfwwt, miserie troef, laat dat soort onzin in vredesnaam over aan Radio2 of andere hitparadeshit van Radio Huppeldepup.
Enfin, wat ik maar wilde zeggen is dit:
https://www.youtube.com/watch?v=5rOiW_xY-kc
Michael Stipe heeft het patent op enigmatische video's waarover al tonnen inkt gevloeid zijn en deze hierboven in het bijzonder. Nu we toch bezig zijn: check Man On The Moon of Losing My Religion en de lyrics, zeker de moeite waard.
https://www.youtube.com/watch?v=dLxpNiF0YKs
https://www.youtube.com/watch?v=xwtdhWltSIg
Het zijn ware kunstwerkjes tussen de idiotie die hier zo welig tiert, terwijl je dan toch daar bent (Losing My Religion) merk dan de verwantschap met onze - volkomen ten onrechte verguisde - filmkunstenaar Raoul Servais (90 ondertussen) en het voor mij onvolprezen meesterwerkje Taxandria.
Hoho maar, niet zo vlug, ik weet wel dat dit de ultieme droom is van nogal wat heren der schepping, in werkelijkheid loopt het echt niet zo'n vaart, wel integendeel. Niet dat ik spreek met enige ervaring in deze materie, je moet echt niet alles geloven wat er op Pornhub en aanverwante educatieve sites verschijnt, dat is wel het minste wat je daarover kan zeggen.
Oké, er zitten er hier wel enkele of ene tettenhek in de vorm van een bejaarde dj te oordelen naar de bijgaande plaatjes op hun blogs. Maar goed, in 1987 verscheen dit gelijknamige album van de dames Emmylou Harris, Dolly Parton - behalve de enige zangeres die een douche kan nemen zonder dat haar voeten nat worden - ook nog een uitmuntende vocaliste en last but not least Linda Ronstadt.
Precies over haar wou ik het nog even hebben al was het maar omdat ik sinds halverwege de jaren zeventig in de ban raakte van dat wonderlijke wezen dat erin slaagde - toegegeven, de dikwijls melige country van die dagen - om te zetten in wat men sindsdien als country rock is beginnen catalogeren. Het is niet mijn bedoeling hier een complete Ronstadt biografie te berde te brengen maar een mens heeft nu eenmaal zo zijn dada's.
Hier een stukje uit 1983, Randy Newman, de scherpste satiricus in songwriters land, Ry Cooder - wat moet je over die man nog vertellen zonder in superlatieven te vervallen - plus Linda, de bloedmooie rock chick die ook nog een stukje kan zingen, meer moet dat niet zijn.
Haar carrière liep abrupt ten einde in 2011 toen dokters haar vertelden dat ze Parkinson had bovenop haar eerdere gezondheidsproblemen.
Neenee, niet de poenscheppende Belg in de Premier League maar eentje van een heel ander kaliber: Vince Gill, begenadigd snarenplukker met een staat van dienst om U tegen te zeggen.
Terwijl sjotters en aanverwante nouveau riches hun geld in protserige villa's met large swimming pools and room for a pony, een zesde Rolls Royce met aangepaste surgically enhanced vriendin steken houdt Vince het bij een ongelooflijke collectie vintage gitaren, waaronder een unieke Martin's uit 1928 en 1942.
In het filmpje heeft hij enkele lucky bastards op bezoek in zijn huisstudio, met name Joy Frost en Jim Lill (troost je, ook voor mij nobele onbekenden) die zich in mooie harmonies samen met Vince aan een oude gospelsong How Great Thou Art wagen, een meer dan geslaagde poging volgens mij. In de achtergrond, boven de muziekinstallatie, pronkt daar nog een mijn ogen uitstekende oranje hollow body Gretsch 6120, het model waarmee Eddie Cochran zijn legendarische kunstjes vertoonde.
Hoewel het dan wel wat krap zou worden op dat geïmproviseerde podium van St Luke Old Street church in London, achttien muzikanten met inbegrip van hun uitgebreide instrumentarium, geef toe, dat wordt drummen.
Ik heb met opzet de BBC-registratie (9 mei 2006) van dit concert gekozen alleen al vanwege de ambiance en de Seeger Sessions gelegenheidsband in absolute topvorm. En ja, er zit ook een behoorlijk stukje accordion (Charles Giordano) in - speciaal voor MG uit G - al moet je er bijna vier minuten op wachten. Ongelooflijk hoe Springsteen er telkens weer in slaagt er een compleet volksfeest van te maken.
Wie nog eens een goeie ouwerwetse Dixieland jazzband aan het werk wil horen is aan het goede adres, maar ik moet eigenlijk ook nog iets zeggen over de song en waarover het gaat. Pay Me My Money Down komt uit het rijke songbook van - hoe kan het ook anders - Pete Seeger en The Weavers, opgetekend door Lydia Parrish die in 1942 een boek schreef over slavenliederen in de havens van Georgia en South Carolina.
Weinig scrupuleuze kapiteins van vrachtschepen lieten die laden en lossen door zwarten (zgn stevedores, meestal ontsnapte slaven) met de belofte dat ze 's anderendaags betaald zouden worden maar in het geniep 's nachts de plaat poetsten en de arbeiders niet betaalden.
https://www.youtube.com/watch?v=ICqY2t7OGEI
Voor de volledigheid het origineel van The Weavers:
Toch niet als ik zie dat dit prachtnummer van Sandy Denny intussen al 3,5 miljoen keer bekeken werd en hopelijk ook beluisterd als het even kan.
Muziekliefhebbers (de echte) moet ik zeker niet Fairport Convention voorstellen, die zullen deze geweldige band allicht al jaren gekoesterd hebben, ook al liggen hun hoogdagen (en de onze) al lang achter ons, hoewel ze blijkbaar nog steeds optreden.
Sandy overleed in 1978, nauwelijks 31 jaar oud aan de gevolgen van een hersenbloeding nadat ze dronken van de trap was gevallen. Haar drank- en drugsmisbruik was de voorafgaande jaren zo problematisch geworden dat haar man Trevor Lucas op het einde niet anders meer kon dan hun dochtertje mee te nemen met een one way ticket naar zijn ouders in Australië.
Het zoveelste drama van een artieste die als zangeres met kop en schouders uitstak boven haar leeftijdsgenoten in de UK, zeker in volle punkperiode waar, behalve een hoop lawaai en hanenkammen, nauwelijks iets noemenswaardigs is uit voort gekomen dat de vergelijking met Sandy's muzikale kwaliteiten kan doorstaan.
Who Knows Where Time Goes met het onvolprezen gitaarwerk van Richard Thompson in de achtergond.
Neen, fdc1950 en aanverwante pps-adepten, dit is niet voor jou bestemd, ga almaar aan de slag met je "wijzigen" drukknop, dat is zowat het enige waar jullie soort nog mee overweg kan want van muziek hebben jullie zo veel verstand als een koe van boterhammen smeren met pindakaas.
Gut ja, je kunt eindeloos blijven doordrammen over MTV en de 98% shit die ze je daar voorschotelen, feit blijft dat nogal wat "unplugged" stuff klaar is voor de eeuwigheid die ik in het ouwemannenhuis nog wel eens wil horen en zien als de zuster het niet te vreten middagmaal heeft afgeruimd en eenieder voldaan zit te knikkebollen na het opgelegde toiletbezoek, anders moet je wachten tot na zessen.
Het Britse popwereldje is behoorlijk schatplichtig aan de skiffle- en folkscene - van Lonnie Donegan tot Donovan - vandaar dit pareltje van Rod-the-Mod (zowaar tokkelend op een banjo!) en stekelbees Ronnie Wood. Kortom, een mini-reünie van de Small Faces.
Het is op zijn minst merkwaardig dat leden van wereldbekende groepen eens ze het beklemmende keurslijf van de opgelegde discipline (mogen) verlaten van de platenbazen plotsklaps van de ene dag op de andere echt wel volboed muzikanten blijken te zijn waarvan we het bestaan niet vermoedden.
Onbegrijpelijk eigenlijk waarom Rod dit nummer bijna altijd bij live performances links liet liggen, van dichtregels als
"When the rain came I thought you'd leave 'Cause I knew how much you loved the sun But you chose to stay, stay and keep me warm "
word ik helemaal week vanbinnen (en van buiten ook)
Dat riepen klanten als ze het winkeltje binnenkwamen en de bazin was achterin haar keuken in de weer met d'r potten en pannen voor de middagmaaltijd waardoor ze haar klandizie niet direct gehoord had. Geen nood, enkele tellen later verscheen ze in vol ornaat met een propere voorschoot, al was dat soms wel eens met de krulspelden nog in die de grijze ragebol nauwelijks de baas konden.
Dat beeld deed me denken aan de beginverzen van Blind Alfred Reed, een song tekenend voor The Great Depression uit 1929:
"There was once a time when everything was cheap. But now prices almost puts a man to sleep. When we pay our grocery bill, we just feel like making our will. Tell me how can a poor man stand such times and live?"
Er bestaan talloze versies van, ondermeer van Bruce Springsteen maar die wijkt zo ver af van het origineel op zijn succesalbum The Seeger Sessions dat ik tien keer liever deze studioversie van Ry Cooder boven haal uit 1974. Cooder is, behalve een meester-gitarist, ook de componist van de beklijvende soundtrack van Wim Wenders' Paris, Texas, een bijzonder stijlvolle film uit 1984.
Ook hier verschillen de lyrics lichtjes van het origineel maar de ziel van de song blijft meer dan overeind. Ik moet mij al sterk vergissen als dat niet de grote Jim Keltner is achter de drums.
Wie wil weten waar Mark Knopfler de mosterd haalde qua picking style heeft hier al een (gedeeltelijk) antwoord, de rest heeft hij gepikt van JJ Cale.
...completely different: het is al erg genoeg dat ik een beroep moet doen op de mij eeuwig inspirerende Pythons om (eindelijk) eens een overstapje te maken naar de roots van onze Westerse populaire muziek en bijhorende instrumenten.
Oké, de elektrische jammerplanken zijn intussen gemeengoed van Vladivostok, Ulan Bator of Valparaiso tot Steenokkerzeel en omstreken, dat mag als min of meer vaststaand worden beschouwd, terwijl de oorsprong ontegensprekelijk te vinden is in de West-Afrikaanse éénsnarige jitterbug box of de diddley bowl.
Het zou me te ver leiden de hele geschiedenis verder te ontrafelen met een publiek waarvan de attention span niet verder reikt dan hooguit twee alinena's en dan nog...er staan immers geen bewegende plaatjes bij en van dan af wordt het heel moeilijk om nog eventjes bij de zaak te blijven. Hitparadebrol van Radio 2, Veronica, Radio Huppeldepup uit Zichen-Zussen-Bolder en aanverwanten heeft mij nooit geïnteresseerd, net zomin als op de foto gaan met godbetert Vlaamsche Vedetten of deelnemen aan idiote tv-kwisjes.
Maar goed, we dwalen af, mag ik dan nu aan u voorstellen Baaba Maal, een levende legende in West-Afrika, geboren in Senegal en nog steeds een halve nomade, uitgegroeid tot een symbool van de traditionele tribes music die mag bogen op een geschiedenis van tientallen generaties.
Het is heus niet overal kommer & kwel in Afrika, zelfs niet in één van de armste landen (Mali) van het continent, getuige de prachtige klederdracht van de vrouwen en kinderen - het is eens iets origineler dan de schamele gekleurde vodden waarmee de zogenaamde topmodellen hun reet pogen te bedekken op de Westerse catwalks - en de blije ongeremdheid van de lokale bevolking in deze clip. Je kan dit eigenlijk best in twee keer beluisteren: een keer met de beelden en nadien je ogen bedekken en je laten meevoeren op de klanken van dit onvervalste stukje werelderfgoed.
Baaba Maal, Dreams of Kirina:
PS: ik kan mij vergissen, maar is dat niet Chris Martin (Coldplay) die hier opduikt zo rond 4:28 en BBC-reportagemaker Simon Reeve at 4:09?
Wat kun je beter doen dan het jaar af te sluiten op 1 vrolijke noot dus ga ik het maar kort houden want de hapjes moeten nog een beurt krijgen onder het al dan niet goedkeurend oog dat alles ziet van mijn wederhelft. De sjampie staat al gekoeld, tenminste één onderdeel waarin ik uitblink, en voor de rest laat het u allemaal smaken en welgevallen.
Deze niet meer zo jonge heren plus 1 grande dame weten in ieder geval van wanten.
Wie voortaan niet langer genoegen neemt met stompzinnige powerpoints en dingen die je al honderdduizend keer gehoord hebt weet intussen waar hij moet zijn.
NB: de vorige link is intussen verdwenen wegens een of andere flurk van een zogenaamde rechthebbende, geen nood, als deze ook verdwijnt zoek ik alweer een andere.
Zo tegen het jaareinde is het altijd weer van dattum, een aantal van je geliefde artiesten dat vertrokken is naar de eeuwige jachtvelden en het was dit jaar niet anders. Het begint hier zo stilaan op een necrologie te lijken.
Daar valt inderdaad op het eerste zicht niets meer aan toe te voegen tot dat lelijke foorwijf - ik heb het over Madonna, verkleed als een psychedelische vogelschrik, het moment gekomen achtte om zichzelf minutenlang te promoten in een tribute aan een artieste waarvan zij niet eens in de buurt van haar hielen komt. Het beste wat ze zou kunnen gedaan hebben is d'r domme klep dichthouden of zich bezighouden wat ze het best kan: de overjaarse straatmadelief uithangen. "I could go back to getting robbed, held at gunpoint, and being mistaken for a prostitute in my third-floor walk-up that was also a crack house." Nuff said...
Het is volkomen zinloos wat simplistische YT-linkjes "greatest hits" neer te plempen, het zou haar oneer aan doen, vandaar deze tribute uit 2016 in het Kennedy Center waarbij een andere iconische singer/songwriter eigenlijk geëerd werd: Carole King, ook al 76 intussen. Zelfs Obama houdt het niet droog.
De manier waarop ze halverwege You make me feel like natural woman achteloos haar bontmantel afgooit - die waarschijnlijk meer gekost heeft dan wat ik de laatste zes jaar aan pensioen verdiend heb - en daarbij het hele theater inpalmde was gewoon grandioos.
Wat Carole King aangaat, wie nu "Tapestry" nog niet in de platenkast heeft steken heeft allicht op een andere planeet geleefd. Voor Aretha liggen de zaken wat simpeler, zowat al haar werk met Jerry Wrexler op het Atlantic label liggen voor het grijpen op het net. Er is een tijd geweest dat iedere platenzaak competent personeel in huis had, probeer het niet bij die malloten van de FNAC of eerder nog Free Record Shop, je kon net zo goed proberen een baviaan de finesses van de evolutietheorie uit te leggen.
Veel wereldschokkends valt hier ook niet te beleven, tenzij een bejaarde disk jockey die zich aan funky moves waagt, er mag al 1s gelachen worden, nietwaar, nonkel Oskar placht destijds op trouwfeesten en begrafenissen wel eens voluit uit de bol te gaan op de tonen van https://www.youtube.com/watch?v=MRTrgmi56Mk een wereldhit in Limburg en wijde omstreken, naar eigen zeggen van de chanteuse – en in het kader van de oprukkende emancipatie – moest een huismoeder af en toe ook wel eens uit de band springen,
