Letterlijk dan... Wilson “the wicked” Pickett wist het al uren op voorhand: “What happens in the midnight hour? Pickett replied “All sorts of things. You have to get up and take the dog out. I mean anything can happen.”
Hij en de legendarische gitarist Steve Cropper doken de STAX-studio's in Memphis binnen en kwamen buiten met een all time-klassieker “In the Midnight Hour” (1965), ondanks dat hele Beatlemania- of British Invasion-gedoe. Bij die sessie kwam, op Booker T na, de voltallige bende van de MG's in actie met een ritmesectie om U tegen te zeggen: Al Jackson (drums) en Donald “Duck” Dunn (met een intussen al even klassieke baslijn) plus een stel blazers die later de basis vormden voor de Memphis Horns.
Geen gedoe met overdubbs of andere studiofoefjes, rechttoe rechtaan en Jerry Wrexler aan de knoppen, meer moet dat niet zijn.
O ja, de volumeknop van uw installatie mag best een ruk naar rechts krijgen.
Hij kan er niet omheen, Van Morrison draagt nu al zijn halve leven de naam van een ouwe knorpot mee, geheel ten onrechte dat wel. Dat hij journalisten niet in zijn hart draagt? Hij zal daar wel zo zijn redenen voor hebben, hij houdt nu eenmaal niet van interviews, wat zijn goed recht is. Alles wat hij te zeggen heeft staat gebeiteld in zijn zo langzamerhand meer dan indrukwekkende songbook. Er zijn er die voor minder een Nobelprijs kregen (en niet kwamen opdagen).
Dat hij een apart compartiment kreeg in mijn platenkast is het gevolg van een jarenlange – ik zou bijna zeggen adoratie, maar dat is niet het juiste woord – “volgzaamheid”aan 's mans oeuvre. Niet dat ik bij elke noot die hij ooit op vinyl of Cd liet persen per se naar de platenwinkel holde, ik ben geen Beatle-fetisjist zoals sommige anderen hier.
Van mag zich sinds hij in 2016 door de handen van Prince Charles op Buckingham Palace tot ridder werd geslagen sir Ivan Morrison noemen. Een tv-verslaggeefster vroeg hem bij het buitenkomen hoe ze hem nu moest aanspreken, zonder verpinken antwoordde hij: “You can still call me Van the Man”.
Een stukje uit een concert van 2017 en tevens een track uit “Rolling with the Punches” een Sam Cooke-klassieker Bring it on home to me met opmerkelijk gitaarwerk van studiomuzikant Dave Keary en sublieme backing vocals. Op het album tekende Jeff Beck voor de solo.
Welja, voor een keer wel kan ik mij verzoenen met de nieuwe generatie popmuzikanten, tenminste toch met deze groep.
Coldplay mag gerust genoemd worden als een van de meest spraakmakende van de laatste tien jaar, zeker in vergelijking met de ongelooflijke shit die er in die periode op ons is afgekomen. Al even merkwaardig is de zielsverwantschap van Chris Martin met het Brusselse fenomeen Stromae die een prominente plaats kreeg op het nieuwste Coldplay-album.
Het gebeurt niet al te gauw dat een groep van dergelijk formaat zo maar een hele plaat gratis en voor niks lanceert via het internet. Het opzet doet een beetje denken aan het ultieme Beatles concert op het dak van de Apple building.
Chris Martin verkoos het dak van een gebouw in Amman in het ochtendgloren, de zonsondergangversie staat er naast.
Bij dit soort performances bekruipt mij de neiging dat het misschien toch nog goed komt met de wereld.
Afijn, ik weet al wat er tegen nieuwjaar op mijn verlanglijstje gaat terecht komen.
Nee hoor, dit is geen schreeuw om aandacht, wel integendeel. Ik zit mij al de hele tijd af te vragen wie er in vredesnaam hier nog zit te wachten op bewegende plaatjes of Photoshop"creaties", in het beste geval kan je daarmee naar een WZC tot de zuster roept dat het tijd is voor toiletbezoek.
Hoog tijd dus voor een duik in mijn archieven - merci YouTube – naar de roots van de populaire muziek. Ongewild, of ongetwijfeld, kom je dan terecht in de Mississippi-delta bij de voedstervaders die heel lang aan de weg geplaveid hebben. Mississippi John Hurt (1892 – 1966) is slechts een van de vele, al mag zijn speciale finger picking style tot voorbeeld gediend hebben voor een resem volgers. Zie bv RL Burnside – the last of the hill country bluesmen – link onderaan. “You got to walk that lonesome valley“ was een oorspronkelijke gospel ballad waarvan de auteur onbekend is, niet ongebruikelijk bij traditionals. De eerste plaatopname van dat nummer staat op naam van de Jenkins family in 1923. John Hurt demonstreert hier in dit filmpje zijn unieke stijl, de duim speelt als een metronoom rhythm terwijl zijn andere vingers de melodie uitlijnen. Het lijkt erop dat dit is opgenomen tijdens een van de vele sessies bij Pete Seeger, al weet ik dat niet zeker.
Ik kom hier al een tijdje niet meer, dat is niet zo verwonderlijk bij het aanschouwen van de dagelijkse hoempapa, hitpureeshit, een stel papoea's en verloren gelopen krautmoffen. Niet mijn stukje taart, dus.
Passons, misschien komt het ooit nog wel eens goed, zo rond 2050 of daaromtrent. Allicht is het een maand of wat nog te vroeg, maar voor Paul Carrack is het altijd te laat als je nog geen weet hebt van wat hij allemaal op zijn cv heeft staan. Ter illustratie dit prachtige stukje gospel - ha, those harmonies! - opgepikt door het Duitse Great Living- Room- Concert @ Martin's home, waarvoor hulde.
Gewoonlijk zit hij weggedoken achter z'n Hammond B3 op tournee met Eric Clapton & band, deze keer laat hij het niet aan z'n hart komen met een simpele akoestische gitaar.
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus komt op geregelde tijden de MCP (Male Chauvinist Pig) van onder zijn platte steen gekropen, al ben ik niet zo'n tettenhek als een bepaalde andere poster. Ook niet West-Vleuteraars zullen wel behrijpen over wie ik het heb. Passons...
Juice Newton (1952) had een al bij al bescheiden carrière, ondanks enkele uitstekende songs en albums, in het C&W genre. Onderstaande zal u ongetwijfeld bekend in de oren klinken, al zullen versies van Queen of Hearts van Dave Edmunds, die twee jaar eerder uitkwam, in onze contreien allicht meer gedraaid werden.
Anyway, Juice etaleert hier haar onmiskenbare rock chick-gehalte die bovendien live meer dan aardig overweg kan met een 12-string - nee, da's geen onderbroek - en een Danelectro. Ze kan bovendien ook nog zingen, kijk maar op 3:50, een ongekende luxe dezer dagen.
Angel of the morning werd geschreven door Hank de Vito, jarenlang steun en toeverlaat op pedal steel bij de fabuleuze Hot Band van Emmylou Harris in de gloriedagen met o.m. Glenn D. Hardin, Emory Gordy, Rodney Crowell en uiteraard gitarissimus Albert Lee.
Alle begin is moeilijk zegt het spreekwoord, maar op tijd stoppen blijkbaar nog lastiger. Meestal gaat het dan om sporters die er per se nog een jaartje willen bij doen, ondanks dat de tekenen van verval al onmiskenbaar aan de prestaties knabbelen: eens bejubelde voetballers raken geen bal meer en wielrenners kunnen niet meer volgen bij wat men ietwat denigrerend kermiskoersen noemt.
Ze geraken niet meer aan contracten tenzij aan minimumvoorwaarden en de tijd dat ze bovenaan de affiche garant stonden voor een volkstoeloop is vervangen door een berichtje achteraan de sportpagina's.
Sommigen, de verstandigste, houden de eer aan zichzelf en zoeken nieuwe horizonten, van ploegbegeleider tot materiaalman die de kegeltjes mag uitzetten bij zijn vroegere werkgever.
Dat geldt evenzeer in het muziekwereldje, enkele krasse knarren zullen het geheel terecht nog wel een tijdje uitzingen. Anderen daarentegen, zoals de Rolling Stones zijn verworden tot een pijnlijke parodie van zichzelf.
Daaraan moest ik denken toen ik op Youtube – de hemel en zijn goden weze geprezen voor dit formidabele beeld- en klankarchief – het afscheidstournee van Mark Knopfler tegenkwam opgenomen in Barcelona eind april van dit jaar. Vermoedelijk verschijnt daar nog wel een DVD van, kwestie van het pensioentje wat aan te vullen, vandaar dat de opname begint - en tussendoor ook nog wel, opgevrolijkt wordt met sfeerbeelden langs de overbekende monumenten van wat uitgegroeid is tot de hipste stad – veel tot spijt van de locals – van Europa.
Deze uitgesponnen introductie is deels een maskerade voor de ontgoocheling die blijven hangen is na het evenement.
Het eerste uur kabbelt en kabbelt als een bergriviertje dat maar niet tot bij de eerste stroomversnelling geraakt, al hebben we intussen bijna de hele gitaarverzameling (Gibson, Strats, National, Danelectro, PRS et j'en passe) van Knopfler de revue zien passeren. Niet dat dat voor veel animo zorgt: “I love you Barcelona” en “I am an old grandpa” met een hand op de schijnbaar versleten heupgewrichten draagt daar ook niet veel toe bij.
We zijn intussen een minuut en luttele seconden in het tweede uur aanbeland en zowaar verschijnt een minzame glimlach bij ondergetekende: “Done With Bonaparte” dat eventjes de illusie opwekt dat het toch nog goedkomt. Geen kwaad woord over de elfkoppige begeleidingsgroep waarbij ik mij zit af te vragen of die doedelzak, bouzouki, dwarsfluit en andere folktoestanden thuishoren bij het afscheidsconcert van wat ooit het belangrijkste onderdeel van rocklegende Dire Straits was.
Kijk, als ik filmmuziek wil horen ga ik wel naar de cinema en voor smooth jazz-achtige dingen kun je nog altijd, mits de juiste opdrachtregel, bij YT terecht.
Was er dan helemaal niets goeds aan? Toch wel, Mark's gitaarspel heeft nog maar weinig of niets van de vroegere brille ingeboet, alleen zit ik mij af te vragen of het echt nodig was drie verschillende gitaren en evenveel uitgesponnen solo's in hetzelfde nummer (Telegraph Road) uit de kast te halen.
Zelfs Money for Nothing - met een intro van de onverslijtbare Guy Fletcher (keyboards) als vocal stand-in voor Sting – beroert nauwelijks. Verder viel mij de fysieke gelijkenis op van bassist Glenn Worf met Dire Straits' John Illsley die tegenwoordig omgeturnd is tot pubeigenaar en kunstschilder van gitaren en blote madammen waar hij schijnbaar enig succes mee boekt.
Om het goed te maken bij de die hard MK-fans dit stukje uit "Real Live Roadrunning" uitgebracht in 2006 met Emmylou Harris - waarvoor MN sinds 1975 (of was het '76, de Gruyèrekaas van mijn geheugen allicht) en haar concert met de formidabele Hotband in de Roma - een speciale boon voor heeft.
Zowat alle muzikanten uit die tournee zitten ook nog op de reeks afscheidsconcerten (Fletcher - Worf - Richard Bennett, MK's eerste luitenant) waarbij opvalt dat MK zowaar een whammy bar (= tremolo) en een pick (=plectrum) hanteert wat hij anders vrijwel nooit deed.
Ik ga er altijd van uit dat je omzichtig moet omspringen met superlatieven, bij deze laat ik die omzichtigheid voor wat ze is: compleet overbodig. Katie Kissoon, dames en heren, is een totaal ten onrechte naar back ground vocals verbannen muze. Niemand in dit ondermaanse rijk zal haar haar jeugdige onbevangenheid kwalijk nemen ten tijde van de bubblegumrage van Chirpy Chirpy Cheep Cheep – in Europa ging Middle of the Road (hu, who?) met de bloemen lopen – of de heerlijke funk van You're the One. https://www.youtube.com/watch?v=UcFjof4vbws
Niet te geloven dat ze bijna twintig jaar haar tijd zat te verdoen bij die bloody James Last eer de grote namen haar ontdekten, van Roger Waters tot Eric Clapton en Van Morrison. Platenlabel Sony, wat een verschrikkelijke geldwolven zijn dat toch, haalde de complete versie van Waters' Mother offline wegens copyright ingfringement – kan het nog belachelijker, maar op Youtube staat voorlopig toch nog het mooiste stukje met Katie online. Voor de geïnteresseerden: ook AFL (Andy Fairweather-Low, al een eeuwigheid tweede gitarist bij Clapton) en zowaar Doyle Bramhall II, ook een long time vriend van EC die een nogal ongewone snaarsetting hanteert, waren van de partij. Ik ken geen andere linkshandige gitarist die zijn snaren upside down – als een rechtshandige dus – bespeelt, de solo is van zijn hand.
Zal ik er nog eentje bij doen? Deze dan met een adembenemend slot van de eeuwige Clapton-klassieker Wonderful Tonight. Geen wonder dat hij na afloop een diepe buiging maakt voor darling Katie, plus, het is wat mij betreft een van de beste versies ooit van de meester, uit 1999 in Madison Square Gardens, bijgestaan door een rits oude getrouwen: Andy, Nathan, Steve... Hij is altijd al een man geweest met heel veel respect voor wie mee op het podium stond, van de backing vocals tot AFL, Paul Carrack, Nathan East, Chris Stainton, Steve Gadd, David Sancious en talloze anderen.
Net las ik op een ander blog de verheerlijking van het lichtelijk onnozele fenomeen Ed Sheeran die blijkbaar hoge toppen scheert met een nummer (Galway Girl) van Steve Earle. Niet dat die nitwit ook maar het flauwste idee heeft van 's mans oeuvre. Steve kan maar gelukkig zijn met de opbrengsten van de royalties, hem weze het van harte gegund. Wie met die teenkrullende versie van Ed S. kan leven hoeft niet verder te lezen.
Een joch dat als een middeleeuwse monarch zijn net verworven rijkdom etaleert door in Suffolk een aantal eigendommen op te kopen om verlost te zijn van eventueel lastige buren in wat intussen werd omgedoopt tot Sheeranville. Ach ja, celebrities laten het graag breed hangen. Tot op de dag dat het wat minder gaat en de vergetelheid wenkt.
Anyway, dit is het origineel uit 2000:
Als toetje de versie van de grootste flashmob ter wereld met 15.000 deelnemers, juist ja: in Galway op 16 juni 2016 waarover ik het in een vorig bericht het ook al had. Een performance die er allicht in grote mate toe bijgedragen heeft dat de stad zich met recht en reden volgend jaar Culturele Hoofdstad van Europa mag noemen.
Onder de artiesten Sharon Shannon, Mundy, We Banjo 3, Amazing Apples, Roisin Seoighe, Lackagh Comhaltas, Galway Rose Rosie Burke en talloze anderen.
Omdat dat vermaledijde gedoe met de editor en het posten bij sennet blijkbaar maar niet opgelost geraakt – sorry zunne mannekes, ik weet heus wel hoe een forum of een nieuwsgroep werkt, ik kocht mijn eerste pc in 1988 (Foxbase, Lotus, Wp enz...) – een welgemeende: stelletje amateurs!
Over tot de orde van de dag.
Wie dacht hier nog een nakomertje van Martha Reeves (78, dezer dagen) and The Vandellas of Bowie/Jagger te vinden is eraan voor de moeite. Mijn jongste uitstapje – figuurlijk dan – is bestemd voor het Ierse stadje Galway, volgend jaar culturele hoofdstad van Europa als het god, Klein Pierke en Boris Johnson belieft. Dat Ieren kunnen feesten als de be(e)sten is genoegzaam bekend, zeker als de kalender rond 17 maart aanwijst.
Vergeet dat idiote ice bucket challenge – of hoe dat stompzinnige internetgedoe ook moge heten – en maak plaats voor echt straatamusement in het voornoemde stadje in gezelschap van Lisa Mc Hugh.
Hoeft het nog gezegd dat ik, voor mijn doen, helemaal vrolijk wordt van dit soort perfomances? Ik denk van niet, er is al genoeg ellende iedere dag.
Dat ik nog nooit van Lisa McHugh gehoord had is bij deze uit de wereld geholpen, Schotse van geboorte uit Ierse ouders en sinds 2010 definitief ingezetene van de groene parel waar ze sedertdien het mooie weer maakt in de Country&Western charts, zelfs tot in het Mekka van de Grand Ole Opre in Nashville toe.
Als toemaatje deze nog:
Pretentieloze C&W met alle nodige ingrediënten: een frisse snoet en voor de rest alles op zijn plaats (als ik nu maar geen ambras krijg met de eventuele feministen hier) lekker gitaartje in de background, pedal steel en fiddle, meer moet dat niet zijn.
Niet dat ik daarvoor zelf nog zou in aanmerking voor komen, in het beste geval wordt dat spoedgevallen in het dichtstbijzijnde UZ voor mijn eventuele partner. Nu ja, je hebt dat of je hebt dat niet, bij mij is dat double negative.
In mijn apenjaren kon je nu eenmaal niet anders of je geraakte niet aan een lief, mijn dance moves indachtig kwam het erop aan geduldig te wachten tot het (meestal) lokale bandje een trage inzette en de zaallichten gelukkig doofden. Bij alles wat zich sneller aanmeldde dan een tango - of wat daar moest voor doorgaan - was dat het signaal om linea recta een spurtje richting tapkast in te zetten. Eigenaardig genoeg verdween een groot pak van de gène naarmate de hoeveelheid pilsjes toenam en ik mij zelfs geroepen voelde mij tussen de joelende bende te begeven bij godsamme The Hucklebuck of The Hippy Hippy Shake. Nog een geluk dat er toen nog geen smartphones bestonden want het schaamrood zou mij heden ten dage nog parten spelen.
Tweede probleem, hoe moest je bij zo'n slow in vredesnaam bij een wildvreemd meisje - hoewel, in een dorp kende iedereen iedereen - enige indruk maken in de hoop ooit nog eens een afspraakje te versieren? Mmm, afspraakje, veel verder dan komde gij volgende week naar de kermis in M. ging dat niet. Om het ijs te breken probeerde ik het met "en wa peisde van de internationale betrekkingen?" leverde doorgaans niet meer op dan een rare blik in haar ogen en een bedankje voor de volgende dans. Tja, vrouwen...
Maar goed, over tot de orde van de dag: The Lennerockers! Je houdt het niet voor mogelijk maar het zijn wis en waarachtig Teutonen, toch een volkje waarvan je niet direct zou verwachten dat ze van rockabilly een levensdoel zouden maken. Boogie Woogie Queen als decor voor een stukje onvervalste jive. Waarschijnlijk zijn het allemaal doorwinterde amateurs of professionals in dit filmpje waar enkele fantastische acts het beste van zichzelf geven. Wie hierbij blijft stilzitten is rijp voor een WZC.
Toch wel hoor, vergeet die bebaarde wereldverbeteraars, gezeten op een gammele barkruk in het lokale parochiecentrum op een herfstige vrijdagavond. Onder het gestrenge oor van de speciaal voor de gelegenheid opgetrommelde nonnen en meneer pastoor uiteraard, die hun doorwrochte zieleroerselen ten gerieve van enkele tientallen – soms meer, soms minder, soms wel honderd – gelijkgestemden voor het schaarse voetlicht brachten. Niet zelden voorafgegaan door een tegelijkertijd ingehuurde vedette bekend van de radio, een package deal heet dat tegenwoordig. Het kon je dus gebeuren dat die ene meneer die des zaterdags al twintig jaar de mensen uit hun bed zette met een toeristische quiz je steil achterover liet vallen met zijn verhaal over zijn belevenissen bij het ministerie van Landsverdediging en de moeilijkheidsgraad om een wapen in- en uit mekaar te halen. Geen wonder dat die later in opspraak is geraakt. Na de pauze top of the bill, een zangeres zowaar, vanzelfsprekend ook met gitaar, zij het zonder baard. Enfin, toen toch nog. Ik zou het begot niet meer weten waarover de schone liekes van dat meiske gingen, Voorzeker over van onweer zwangere luchten en enkele pijnlijke verloren gegane liefdes. Hij was jong en zijn schip was juist daar, maar toen moest hij terug naar moeder de vrouw, kortom pijn en smarten. Maar goed, we dwalen af, ook een van mijn specialiteiten.
Een jaar of tien geleden maakte ik kennis – helaas niet in levende lijve – met het Ierse elfje Lisa Hannigan op bezoek bij Jools Holland's Later, een show die helaas ook al de meeste van zijn pluimen verloren heeft. Ze was toen nog maar net bedankt voor bewezen diensten aan de warhoofdige Damien Rice en begon een solocarrière die haar, behalve platencontracten, op een hoop kredietwaardigheid bij critici en publiek kwam te staan. Haar jongste album dateert al van 2016 waarin ze een redelijk onverwachte gedaante verwisseling onderging, zie dit ingetogen “Fall” bij Jools (https://www.youtube.com/watch?v=gg4cbl0iS4U) en vergelijk dat met de officiële videoversie hieronder, je weet niet wat je ziet!
Een mooie inkijk van het artiestenleven on the road, een dagboek van Lisa over een tournee met haar band in Nederland dat aantoont dat het niet allemaal pure glitter and gloom is maar hard werken. Oké, je kan haar niet vergelijken met het decadente uitschot à la Cardi B of het domme gansje Pink dat haar kinderen laat ravotten in een Holocaust memorial.
Van de diepe ondergrond (zie Tragedy 1) naar de oppervlakte wateren is internetgewijs maar een kleine stap. Toch tenminste voor diegenen die zich nog een en ander herinneren van de aardrijkskundelessen, wat toen een belangrijk vak was, net als geschiedenis trouwens. Tegenwoordig komt het er op aan dat je de nieuwste snufjes van de smartphone onder de knie hebt. In de latere jaren van het middelbaar moest je zonder haperen de vijf Grote Meren zonder haperen kunnen aframmelen, liefst nog met de belendende staten, op straffe van extra-huiswerk.
Eentje daarvan, Lake Superior, vond ik altijd al bijzonder indrukwekkend: bijna drie keer zo groot als heel 't Belgiekske en bij zeelui berucht vanwege zijn onvoorspelbare nukken. The Gales of November is de tijd van het jaar wanneer telkens opnieuw het einde van de herfst en het begin van de winter zich aankondigt als de droge, ijskoude lucht uit het noorden van Canada zich mengt met de warme, vochtige lucht uit de Golfstroom die boven de Grote Meren hangt. Het resultaat daarvan is dat een totaal onverwacht en onvoorspelbaar weerfenomeen ontstaat met windsnelheden tot 80 km per uur en meer en huizenhoge golven die je normaal alleen maar bij de grote oceanen tegenkomt.
Gales of November heeft zijn naam te danken aan de song van Gordon Lightfoot die dit pakkende epos schreef over de Edmund Fitzgerald, een ijzerertsschip dat met man en muis (en 29 bemanningsleden) verging in de noodlottige nacht van 10 november 1975. Ik zou er nog veel meer kunnen over vertellen, maar dit is tenslotte Sennet waar de attention span niet verder reikt dan een halve alinea en de eerstvolgende Youtube link.
Gordon Lightfoot is intussen bijna tachtig en treedt sporadisch nog steeds op, al blijft hij wel dichterbij huis.
Eigenlijk had dit bericht hier al meerdere dagen eerder moeten staan, de ondoorgrondelijke wegen van de Sennet editor beslisten daar anders over.
Het is een ietwat langer verhaal vanwege enkele onverwachte plotwendingen, laat u vooral niet misleiden door de soms rare bokkensprongen van ondergetekende, ergens lopen de lijnen uiteindelijk opnieuw samen. Enkelen, allicht zelfs meerderen, herinneren zich ongetwijfeld – tenzij u intussen dement geworden bent of een adept van Vlomse liekes, Duitse Schlagers of de BRT Top 30 – het engelenstemmetje van Judith Durham van de Australische folkband The Seekers die in de tweede helft van de jaren zestig (die van de vorige eeuw) de ene na de andere hit scoorden. Voor de vuist weg – niet die van Willem Duys, weetjenogwel – Georgy Girl, The Carnival Is Over, A World of Our Own, I'll Never Find Another You et j'en passe.
Door een of andere afwijking in mijn hersenpan kwam ik terecht op de gelijknamige county Durham in het noordoosten van Engeland, destijds een belangrijke mijnstreek. Op 29 mei 1951 vond daar een tragedie plaats die het leven kostte aan 81 kompels, de zoveelste in de rij van mijnrampen, later in eigen land overtroffen door het drama van het Bois du Cazier in 1956.
The Dubliners – ten onrechte beschouwd als alleen maar vertolkers van Ierse traditionals – eerden in 1996 de Canadese componiste Rita MacNeil met een cover van The Working Man. De song doet hier dienst als achtergrond bij de reportage van het British Movietone bioscoopjournaal over de ramp. Bij een staking in 1926 bedreigde de latere oorlogs”held” Churchill ermee de mijnwerkers dood te schieten als ze niet terug in de put afdaalden, terwijl ze doodgewoon een loon wilden waar ze konden van leven...
Nu gisteren alweer een posting de mist in ging - wat is dat toch met sennet? - over een veel ernstiger onderwerp moegetergd teruggegrepen naar een forumpost van een paar dagen geleden.
Ha, de zomerse dagen komen eraan, tijd om het stalen ros van stal te halen - in mijn geval een krakkemikkige tweewieler, bij anderen de net gepoetste en opgeblonken Harley waarvan het chroom in de ochtendzon je stikjaloers maakt.
Niet getreurd, de Beyerdynamics op de oorschelpen geplant, een ruk naar rechts aan de volumeknop en laat motorfreak Bob Seger z'n gang maar gaan. Hopelijk mag hij dat nog lange jaren doen (73 intussen) met dit geweldige Roll Me Away Live en de knettergekke Kenny Aronoff die de drums vermassacreert alsof hij een Thunderflash in z'n broek heeft zitten : https://www.youtube.com/watch?v=TEBwq4A1wsU
Er zijn van die artiesten waarvoor het woord "pretentie" absoluut niet is uitgevonden. In de eerste plaats Nick Lowe, singer-songwriter-producer en nog veel meer. Hij schijnt een patent te hebben op songs waarvan je, alleen al bij de titel, het gevoel bekruipt: met welke sotternijen gaat hij nu weer voor de dag komen?
I love the sound of breaking glass - What's So Funny About Peace, Love And Understanding -Half A Boy And Half A Man -I Knew The Bride When She Used To Rock And Roll - Cruel To Be Kind - et j'en passe.
Over dat laatste nummer is anders nog wel een en ander te vertellen (de video is eigenlijk een voorloper op I Knew the bride) Lowe huwde in 1979 de bloedmooie stiefdochter van Johnny Cash Carlene Carter. Dat wordt een hele familiegeschiedenis want Carlene is de dochter van June Carter, de ex van Johnny Cash, en kleindochter van Maybelle Carter, de bekendste telg van de Carter family (daarover later meer als ik eens veel tijd heb).
Maar goed, de dag voor het huwelijk werd de video van Cruel to be Kind opgenomen met Lowe's partners in crime van de Rockpile band: Dave Edmunds uiteraard, Billy Bremner*, Terry Williams, de latere drummer bij Dire Straits en Lowe zelf. Sommige beelden werden geschoten in Carlene's garage en andere authentiek tijdens de huwelijkheidsplechtigheid zelf. Omdat er geen drumstel voorhanden was moest Williams het doen met een gehuurd stel van een lokale band. Er werd zelfs een echte pastoor gevonden voor het filmpje maar die haakte op het laatste moment af, ze hebben dan maar de eerste de beste voorbijganger in dat kostuum gestoken. Pittig detail: Lowe kwam te laat op z'n huwelijk omdat hij eerst nog naar een wedstrijd met een Engelse bokser wou kijken op tv...
https://www.youtube.com/watch?v=b0l3QWUXVho
*Billy Bremner (72) is Herman Van Molle-gewijs in Zweden blijven plakken bij een lokale schone, Terry Williams (71) heeft de drumsticks opgeborgen en geniet van een welverdiend pensioen, Dave Edmunds (75) speelde zijn afscheidsconcert in juli 2017 in godbetert Lahti, Finland.
Eind deze week gaat het internationale circus van de absolute wansmaak weer van start. We kregen al een voorproefje eergisteren en naar het zich laat aanzien wordt het er zaterdag zeker niet beter op.
Lichtelijk onder dwang mee "genoten" toen de puntentelling van start ging en we een overzicht kregen, gelukkig maar voor een halve minuut of zo, van het zootje ongeregeld waar we na het weekend - oef - nooit meer zullen van horen: een pleiade non-talents, gebuisde zakkenrollers uit een slecht befaamd baancafé, een assortiment werkloze strippers en vocale schoendozen met geurvreters.
Met enige weemoed teruggedacht aan de oorsprong van dit festival toen het nog voluit "Grand Prix de la Chanson" heette en er af en toe wel degelijk steengoede nummers het levenslicht zagen, vooral dan de nummers die nooit wonnen zoals "Eres tu" (Mocedades) en absoluut zeker buitenbeentje Amina (Le dernier qui a parlé) begin jaren negentig.
Nog een all time favourite "La Source " (Isabelle Aubret) https://www.youtube.com/watch?v=t4rlmiBkuKg waarbij ik altijd weer aan Igmar Bergman's De Maagdenbron met de onvergetelijke Max von Sydow moet terugdenken, maar dit geheel terzijde. Al even merkwaardig dat artiesten toen optraden met heuse muzikanten van vlees en bloed en zowaar een dirigent in plaats van vooraf opgenomen tapes. De Fransen hadden Franc Pourcel, wij (de BRT) Francis Bay die dan voor een keer het schetterende koper gelukkig achterwege liet.
Dansevise (Grethe en Jorgen Ingman) zweeft nog altijd door mijn verstarde knoken, het was het eerste liedje dat ik op gitaar leerde spelen. https://www.youtube.com/watch?v=AYyhJvRE3mQ
Ik denk dat ik toch maar in het vooruitzicht een DVD uit de kast zal halen.
Edit vandaag 17/05:
Gisteravond schoot mij omstreeks bedtime (dat is zowat rond een uur of één) nog zo eentje te binnen dat bij de Moeder Theresa van "Vragen staat vrij" des zondagsavond (Lutgart Simoens) steeds weer opdook, naast de obligate Hucklebuck (link meegeleverd) uit 1968, alsof de aanstormende studentenrevoltes in Leuven en Parijs een pluisje in de geschiedenis zouden waren. Intussen zijn die would-be revolutionairen ofwel nog steeds halfgare hippies - weinig waarschijnlijk - of gesettelde pensioners met riante villa + BMW's en buitenverblijf in de Algarve.
Never mind, ik hou mij wel warm en koest tussen de Brabantse heuvelen. Ik verwachtte elk ogenblik Mike Verdrengh te zien opduiken in een plissérokje, sandalen en een kartonnen zwaard:
Wie dit niet kan meezingen heeft de afgelopen vijftig jaar (of daar omtrent) op een andere planeet geleefd. Nu heb ik het niet speciaal over godbetert krautmoffen à la Tisjke Bernward en aanverwanten die hier in se niks te zoeken hebben, raus damit!
Carly Simon heeft, naast zo vele andere pure singers-songwriters, een apart plaatsje in mijn Persoonlijke Top 3884,24 Aller Tijden waar zo goed als niets van de commerciële pulp van dj's op leeftijd, annex hitparadefanaten, in voorkomt. Anderzijds des goûts et des couleurs on ne discute pas is een al te gemakkelijke dooddoener, maar ik ben niet te betoeterd om daar ronduit voor uit te komen, als het complete rubbish is - in zowat 98% van de gevallen - mag dat wel eens gezegd worden, kennelijk is het hebben van een uitgesproken voorkeur, en tegen de goegemeente in, note done in dit kleuterland.
Ach wat, over tot de orde van de dag en après nous les mouches:
Om het een beetje begrijpelijk te houden voor de niet-ingewijden en bejaarde dj's die pronken met hun Persoonlijke Top 3874,53 Aller Tijden: R.E.M. is sinds jaar en dag lid van het fameuze clubje MN's Eeuwige Met Alle Respect Bejegende Popgroepjes Her en Der in Binnen- en Buitenlanden.
Hoe is dat zo gekomen, hoor ik u al denken? Wel, het antwoord is heel simpel: maak platen die boven het maaiveld uitsteken, niets meer, maar ook niets minder, ik ben wel de laatste die overal gaat zoeken naar de meest progressieve en nooit eerder gehoorde sound van een groepje dat je volgens de laatste editie van de Humo moet kennen om te kunnen meepraten. Integendeel zelfs, ik heb een bloedhekel aan dat eeuwige gezeik (pardon the expression) over wat je nu wel moet vinden over de "betere" popmuziek. Larie en apekool, tout court, blijkbaar is het hebben van een niet-voorgekauwde mening absoluut taboe. Het zij zo, het raakt mijn kouwe kleren niet.
Is er iets mis met commerciële popmuziek? Natuurlijk niet, "pop" in de betekenis van populair heeft mij in de afgelopen 60 jaar - op het afgelopen anderhalve decennium na, miserie troef volop en met uitzondering van hitparadepulp- altijd wel eens af en toe een moment de gloire bezorgd, Neen, ik ga ze niet allemaal opnoemen want dan zit ik hier morgen nog.
Onder de middag op Radio1 nog een stukje meegepikt van "Classic 1000" of zoiets wat mij de bedenking ontlokte van hebben die nu echt niets anders te doen gedurende een hele week nummer 863, 645 of 211 af te kondigen? Ooit was Radio1 een baken terwijl het nu verworden is tot een soort De Heer en Mevrouw De Groeten-Doen die er prat op gaat tussen de reclame en de drie minuten-nieuwsberichten door de godganse dag plaatjes te draaien. Pfwwt, miserie troef, laat dat soort onzin in vredesnaam over aan Radio2 of andere hitparadeshit van Radio Huppeldepup.
Enfin, wat ik maar wilde zeggen is dit:
https://www.youtube.com/watch?v=5rOiW_xY-kc
Michael Stipe heeft het patent op enigmatische video's waarover al tonnen inkt gevloeid zijn en deze hierboven in het bijzonder. Nu we toch bezig zijn: check Man On The Moon of Losing My Religion en de lyrics, zeker de moeite waard.
https://www.youtube.com/watch?v=dLxpNiF0YKs
https://www.youtube.com/watch?v=xwtdhWltSIg
Het zijn ware kunstwerkjes tussen de idiotie die hier zo welig tiert, terwijl je dan toch daar bent (Losing My Religion) merk dan de verwantschap met onze - volkomen ten onrechte verguisde - filmkunstenaar Raoul Servais (90 ondertussen) en het voor mij onvolprezen meesterwerkje Taxandria.
Hoho maar, niet zo vlug, ik weet wel dat dit de ultieme droom is van nogal wat heren der schepping, in werkelijkheid loopt het echt niet zo'n vaart, wel integendeel. Niet dat ik spreek met enige ervaring in deze materie, je moet echt niet alles geloven wat er op Pornhub en aanverwante educatieve sites verschijnt, dat is wel het minste wat je daarover kan zeggen.
Oké, er zitten er hier wel enkele of ene tettenhek in de vorm van een bejaarde dj te oordelen naar de bijgaande plaatjes op hun blogs. Maar goed, in 1987 verscheen dit gelijknamige album van de dames Emmylou Harris, Dolly Parton - behalve de enige zangeres die een douche kan nemen zonder dat haar voeten nat worden - ook nog een uitmuntende vocaliste en last but not least Linda Ronstadt.
Precies over haar wou ik het nog even hebben al was het maar omdat ik sinds halverwege de jaren zeventig in de ban raakte van dat wonderlijke wezen dat erin slaagde - toegegeven, de dikwijls melige country van die dagen - om te zetten in wat men sindsdien als country rock is beginnen catalogeren. Het is niet mijn bedoeling hier een complete Ronstadt biografie te berde te brengen maar een mens heeft nu eenmaal zo zijn dada's.
Hier een stukje uit 1983, Randy Newman, de scherpste satiricus in songwriters land, Ry Cooder - wat moet je over die man nog vertellen zonder in superlatieven te vervallen - plus Linda, de bloedmooie rock chick die ook nog een stukje kan zingen, meer moet dat niet zijn.
Haar carrière liep abrupt ten einde in 2011 toen dokters haar vertelden dat ze Parkinson had bovenop haar eerdere gezondheidsproblemen.
