Dit stukje is eigenlijk bedoeld voor de pure MUZIEKliefhebbers, dus verwacht geen str...vervelende lightshow, opblaasbare poppen of dom rap- of hiphopgedoe, nog minder lippende besjes à la Rhianna of godbetert Madonna die zo uit het Red Light district schijnt te zijn weggelopen.
Al jaar en dag staat Jackson Browne het hoogst genoteerd in mijn lijstje van favoriete singer-songwriters (sorry James Taylor, maar bij jou val ik na tien minuten in een diepe, comateuze slaap) en bij toeval vond ik op YouTube de registratie van zijn concert op Glastonbury 2010.
Uitgerekend op de veertigste verjaardag van het festival hij was er al eens in 1982 kon het niet anders of het werd een staalkaart van 's mans unieke songbook.
Omringd door zijn eeuwige brother in arms (*****) David Lindley, drummer Mauricio Lewak die zich de ziel uit het lijf klopt, de blauwe Tele is in sublieme handen (en vingers) van Mark Goldenberg.
Daar komt nog bij dat de geluidskwaliteit van dit filmpje naar YT-normen zondermeer superb mag genoemd worden.
Jeff Young (keyboards, vocals) Kevin McCormick (bass) plus de geweldige backing vocals van Chavonne Morris en Alethea Mills maken de band compleet. Sommigen vallen voor de baspartij op He 'll Have To Go van een countryzanger-waarvan-de-naam-mij-ontsnapt, wel, die moeten maar eens luisteren naar I'm Alive en The Pretender zowat halverwege de set en dan nog eens terugkomen.
Browne heeft blijkbaar een schare fans van alle leeftijden, ik zag zelfs enkele prille twintigers zijn songs woord voor woord meelippen, Maar die mevrouw zo rond minuut 13:05 tijdens Fountain of Sorrow steelt de show.
Je kunt je afvragen waar de Eagles zouden gestaan hebben moesten Glenn Frey en Browne mekaar niet tegen het lijf gelopen hebben.
De instrumentale intermezzi zijn om je duimen en vingers bij af te likken, lang geleden dat ik nog zo'n geweldige groep muzikanten bij elkaar zag.
Naar aanleiding van een post op een ander blog vind ik het toch tijd om wat misverstanden uit de wereld te helpen, zeker als je er niet de gepaste respons op krijgt.
Als er één ding vaststaat dan is het wel dat Cliff Richard's Move It de allereerste Britse rock 'n' roll single (op 78T) was, opgenomen op 24 juli 1958 in Studio 2 van de befaamde Abbey Road studio's.
EMI, de studiobazen, hadden tot dan toe een heilige schrik opgedaan van het jonge geweld dat van over de plas kwam aanwaaien en hielden zich in hoofdzaak bezig met klassieke muziek en slaapverwekkende theemuziekjes vol strijkers en onschuldige, proper gewassen jongelingen als Tommy Steele en Marty vader van Kim Wilde (o.m. een cover van Teenager in Love).
Maar goed, daar stonden ze dan, netjes op tijd voor een 7- tot 9pm sessie: de 17-jarige Cliff Richard and The Drifters zijnde Cliff (vocals en gitaar), Ian Samwell (rhythm) en Terry Smart (drums), een bassist hadden ze niet maar veteraan producer Norrie Paramor duikelde Frank Clarke (slap bass) en sessiemuzikant Ernie Shear op als lead guitarist.
Normaal gezien zou Peter Bown aan de mixing console zitten maar die had die avond tickets voor een operavoorstelling en hij liet de klus over aan Malcolm Addey, een nieuwkomer nauwelijks ouder dan Cliff. Bown en Addey brainstormden een twintigtal minuutjes over de studiosetting en maakten er een schemaatje van.
Schoolboy Crush ging als eerste opgenomen worden en na een paar maten gehoord te hebben verdween Bown naar z'n operavoorstelling, Paramor lichtjes in paniek achterlatend.
Drie takes later was dat lichtjes onnozele teenager in love-achtige onding ingeblikt.
Voor wie er ooit maar een seconde aan getwijfeld moest hebben: de Stones zijn nog altijd de grootste rock 'n' roll-band ter wereld.
Gisteravond (thank you BBC2) werd dat nog maar eens duidelijk, 135.000 enthousiaste fans in wat het best omschreven kan worden als een regelrecht volksfeest voor alle 7 tot 77-jarigen.
Jagger (die vent wordt straks zeventig!) rondspringend als een pasgeboren veulen, Keef als vanouds zijn eigen coole zelve, Ronny Wood in hele goeie doen en Charlie blijft voor eeuwig en een dag de beste rock 'n' roll-drummer van het Westelijk halfrond.
Zelfs Mick Taylor hadden ze uit de vergetelheid gehaald - what a shame voor zondermeer de beste Stones-gitarist, cfr Midnight Rambler rond 08:00 - maar het barst pas echt los met Start Me Up, of wat had je gedacht.
Reageren op een artikel in een ander blog is een nogal omslachtige bedoening, vandaar dat ik het hier maar bijplak, een toemaatje als het ware.
Het ging over Rick Nelson en zijn legendarische side man James Burton en diens onafscheidelijke Telecaster, maar dan toch niet zo onafscheidelijk dat hij in een YT-filmpje opduikt met een Gretsch 6120 die dezer dagen allicht een fortuin waard is.
Burton, nog steeds alive and kicking al wordt hij straks 74 toert nog met de Elvis-tributegroep TCB Band (Taking Care of Business) al vind ik dat persoonlijk een redelijk gênante bedoening.
Maar goed, in de herfst van 2005 dook hij samen met Rick's tweelingzonen Matthew en Gunnar een Hollywoodstudio in voor een opnamesessie en het resultaat mag gezien (en vooral) gehoord worden.
Als extraatje nog eentje met de andere broer Sam in wat voor mij Rick Nelson's mooiste song is: Garden Party, de harmonies doen mij bijwijlen denken aan het beste uit de hoogdagen van The Mamas and the Papas.
Er zijn zo van die mensen die blijkbaar voor de onkans geboren zijn, de ene wegens twaalf stielen en dertien ongelukken, de andere op de verkeerde plaats en tenslotte nog eentje die net het achterste van de trein in de verte ziet verdwijnen.
Tot die laatste categorie behoort ongetwijfeld Tracy Pendarvis (1936-1997) die het levenslicht zag ergens halverwege de staat Florida, niet bepaald een plek om stormenderhand de muziekwereld te veroveren.
Hij en zijn jeugdvriend Johnny Gibson hadden nog nooit een voet buiten hun kleine community in de Suwannee River area gezet, laat staan buiten Florida, want dat moest wel het einde van de wereld zijn.
Uiteindelijk besloten ze het toch maar te wagen tot in een stadje 75 kilometer verderop en er meteen een prijs weg te kapen met hun eerste en tot dan toe enige nummer I Don't Pay wat Pendarvis later de uitspraak ontlokte dat de platenmaatschappij (Scott) waar ze het nummer mochten opnemen dat nogal letterlijk nam.
Hun twee volgende platen deden nauwelijks een stofje opwaaien en besloot het duo de sprong naar de SUN-studio's in Memphis te wagen.
Jammer genoeg had Sam Phillips weinig zin om het in zijn ogen zoveelste rockabillygroepje met de nodige égards te behandelen want zo tegen eind jaren '50 had hij het wel gehad met dat genre.
Bijgevolg was A Thousend Guitars de enige single van Tracy Pendarvis die in 1958 de rekken van de platenwinkels haalde.
Doodjammer want nummers als Uh Huh Oh Yeah (nooit uitgebracht) gaan er bij mij altijd als zoete broodjes in, temeer omdat Tracy's stem mij onwillekeurig doet denken aan de Engelse Elvis uit die dagen (Cliff Richard) op Nine Times Out of Ten.
Sporadisch maak ik wel eens gebruik van de caps lock-toets maar dan alleen als het echt de moeite loont.
In dit geval vind ik ze echter volkomen verantwoord want, zeg nu zelf, je vindt niet zo dadelijk op iedere hoek van de straat een equivalent voor de in onze contreien volkomen onbekende gazelle Diane Birch.
Goed, niet te veel gezeur deze keer maar direct to the point, hier is ze in het illustere gezelschap van Daryl Hall plus een schare van diens uitgelezen muzikanten/vrienden en Eagles-achtige harmonies:
Er is hier, enfin, op bepaalde blogs en op het Sennet muziekforum, nogal wat te doen geweest om het Engelse gitaargroepje The Shadows en hun rituele indianendanspasjes.
Ik heb ze in een zotte, maar bloednuchtere bui ooit eens vergeleken met de Pythons' onovertroffen Ministry of Silly Walks en dat werd me om duistere redenen enigzins kwalijk genomen.
Nevertheless, om het allemaal goed te maken en de Shadows-fans een groot plezier te doen ben ik erin geslaagd de allereerste versie te hebben opgeduikeld:
Op
gevaar af menige gevoelige snaar (no pun intended) te raken, zeker
voor diegenen die het origineel niet kennen, ga ik het er toch maar
op wagen.
Het gaat
over een nummer dat, onder een miljoen andere versies, bekend staat
als Guitar Boogie en als dusdanig evenveel keer
gekopieerd werd,
Naar het
schijnt is het samen met Smoke on the Water het enige
nummer dat je nergens in een gitaarwinkel mag spelen van de
shopkeeper op straffe van buitengegooid te worden.
The
Shadows maakten er laten we eerlijk zijn een flauw
afkooksel van dat, meer dankzij de fabelachtige sound van de Abbey
Road studio's, toch nog een bescheiden hit werd.
Marvin
had in die dagen zeker niet de technische skills van Arthur
Smith's'origineel uit 1948, later ook niet volgens mij, maar
soit,
Zeker
het nogal inspiratieloze middenstuk kan niet imponeren als je het
gaat vergelijken met wat Smith allemaal uit de vingers toverde op
een, weliswaar elektrisch versterkte, akoestische gitaar.
In feite
wordt het nummer nog enigszins gered door Tony Meehan's
drumwerk.
Nog veel
schaamtelozer vind ik dat ze zichzelf opgeven als auteurs van het
nummer, het staat er echt hoor: Marvin, Welch, Harris, Meehan,
terwijl zelfs een halfdove marsupilami kan horen dat Shadoogie
een doorslag is van Guitar Boogie,
Nu had
Arthur Smith wel enige ervaring met het feit dat menigeen het niet zo
nauw nam met het auteursrecht, iedere filmliefhebber kent die
beklijvende, fantastische scène uit John Boorman's Deliverance die
om godweet welke reden te boek staat als Dueling Banjos
alhoewel er maar een enkele banjo bij te pas komt.
Tenzij
het een verwjzing was naar Arthur Smith, Don Reno &The
Crackerjacks' origineel uit 1955 dat geregistreerd werd als Feudin'
Banjos , Smith moest jarenlang procederen tegen Warner Bros om de
schamele aalmoes die ze hem boden (15.000 dollar) omgezet te zien in
waar hij recht op had.
