Er zijn in de loop der tijden wel meer diep doorwrochte amoureuze ontboezemingen op schrift gesteld dan deze onsterfelijke, voluptueuze dichtregels:
Who put the bomp In the bomp bah bomp bah bomp? Who put the ram In the rama lama ding dong? Who put the bop In the bop shoo bop shoo bop? Who put the dip In the dip da dip da dip?
Daar kan geen Rilke of Keats tegenop, laat staan dat dit hun uitgevers of critici tot enige euforie zou bewogen hebben. Er zijn allicht wel meer voorbeelden van gesjeesde architectuurstudenten die het later in een totaal andere discipline hebben waargemaakt, maar deze Barry Mann was toch wel een apart geval.
Kennelijk had hij aan het begin van zijn carrière al de buik vol van al die Doo Wop-groepjes want kort na zijn eerste probeersels als song writer in 1959 - "She Say Oom Dooby Doom" - ging hij zelf achter de microfoon staan voor wat zijn enige hit als zanger zou worden:
Wie zou ooit gedacht hebben dat hij met deze grappige nonsens uit 1961 aan de voet stond van een fabuleuze carrière waarbij zijn naam zou voorkomen op 200 miljoen verkochte platen? Samen met partner in crime (en latere echtgenote) Cynthia Weil tekende hij, onder veel meer, voor You've Lost That Lovin' Feeling, een nummer dat volgens de BMI (Broadcast Music Inc. - de Amerikaanse tegenhanger van SABAM) uitgeroepen werd tot meest gedraaide plaat op de radio van de vorige eeuw, daarbij zelfs Yesterday voorafgaand.
Andere kaskrakers als "On Broadway (+ Leiber&Stoller)" 'Blame It On the Bossa Nova", "We Gotta Get Out of This Place", "Here You Come Again", "Sometimes When We Touch." zullen u allicht overbekend in de oren klinken, al is dat maar een fractie van het indrukwekkende songbook van het duo Mann/Weil.
