Er zijn in de loop der tijden wel meer diep doorwrochte amoureuze ontboezemingen op schrift gesteld dan deze onsterfelijke, voluptueuze dichtregels:
Who put the bomp In the bomp bah bomp bah bomp? Who put the ram In the rama lama ding dong? Who put the bop In the bop shoo bop shoo bop? Who put the dip In the dip da dip da dip?
Daar kan geen Rilke of Keats tegenop, laat staan dat dit hun uitgevers of critici tot enige euforie zou bewogen hebben. Er zijn allicht wel meer voorbeelden van gesjeesde architectuurstudenten die het later in een totaal andere discipline hebben waargemaakt, maar deze Barry Mann was toch wel een apart geval.
Kennelijk had hij aan het begin van zijn carrière al de buik vol van al die Doo Wop-groepjes want kort na zijn eerste probeersels als song writer in 1959 - "She Say Oom Dooby Doom" - ging hij zelf achter de microfoon staan voor wat zijn enige hit als zanger zou worden:
Wie zou ooit gedacht hebben dat hij met deze grappige nonsens uit 1961 aan de voet stond van een fabuleuze carrière waarbij zijn naam zou voorkomen op 200 miljoen verkochte platen? Samen met partner in crime (en latere echtgenote) Cynthia Weil tekende hij, onder veel meer, voor You've Lost That Lovin' Feeling, een nummer dat volgens de BMI (Broadcast Music Inc. - de Amerikaanse tegenhanger van SABAM) uitgeroepen werd tot meest gedraaide plaat op de radio van de vorige eeuw, daarbij zelfs Yesterday voorafgaand.
Andere kaskrakers als "On Broadway (+ Leiber&Stoller)" 'Blame It On the Bossa Nova", "We Gotta Get Out of This Place", "Here You Come Again", "Sometimes When We Touch." zullen u allicht overbekend in de oren klinken, al is dat maar een fractie van het indrukwekkende songbook van het duo Mann/Weil.
Laat ik u meteen geruststellen, lezer, dit slaat niet op de muziekvorm van het laatste deel van de titel, gelukkig maar want daar krijg je alleen maar schele hoofdpijn van. Enfin, ik toch.
Af en toe ga ik eens wat grasduinen tussen de minder bekende, en soms ook vergeten pareltjes die de R&R rijk is. Over de artiest zelf wil ik het later wel eens wat uitgebreider hebben, die verdient dat absoluut.
Waarmee kan je beter van wal steken dan met een ouwerwetse, lekker vettige beat onder het patroon van een klassieke rock song, ja toch?
Er bestaan ontelbare versies van dit nummer, van The Crickets uit 1959 over Straycats, Clash, Springsteen tot godbetert Bobby Prins maar de enige echte - voor mij dan toch - komt op het conto van The Bobby Fuller Four uit 1965.
Fuller was een Texaanse beau die, net als zijn idool Buddy Holly, op een al even dramatische manier aan zijn eind kwam toen hij in 1966 dood in zijn wagen werd teruggevonden, nauwelijks 24 jaar oud. De omstandigheden waarin dat gebeurde zijn nooit opgehelderd, de politie hield het op zelfmoord maar dat werd door zijn nabestaanden als nonsens afgewimpeld.
De Top 30 halen te midden van van het psychedelische tijdperk en de British Invasion met een atypisch rocknummer was op zich al merkwaardig, al zullen zijn aanstekelijke licks op een kopie van Holly's Stratocaster er wel voor iets hebben tussen gezeten.
Ik heb nogal wat moeten zoeken om een versie van degelijke geluidskwaliteit te vinden, sommige zijn echt niet om aan te horen, maar deze mag er beslist wezen: (oude link werkt niet meer)
En anders is er nog altijd dit grappige filmpje, vermoedelijk is dit de versie die hier te lande op plaat verscheen:
Tijd voor wat vrolijkers. Er zijn maar weinig streken op deze aardbol waar je daar beter voor terecht kan dan in de zuidelijke staten van de VS waar de Creools-Franse traditie nog behoorlijk stand houdt. De typische Frans-Engelse taalmengelmoes mag dan wel op zijn retour zijn, de muziek blijft springlevend. Er zijn festivals aan de lopende band waar gevestigde namen uit de cajun- en zydecowereld concurrentie krijgen van nieuwe groepen die echter hun roots niet verloochenen.
Eentje daarvan is Bonsoir, Catin die vanuit hun thuisbasis Lafayette (Louisiana) stormenderhand hun plaatsje veroverden. Het zijn op het eerste gezicht vier huisvrouwen die net niets anders te doen hebben, maar niets is minder waar. Ze hebben niet echt een frontvrouw hoewel Kristi Guillory (accordeon) de meeste vocals voor haar rekening neemt samen met Christine Balfa (guitar). De meeste aandacht gaat niet onterecht uit naar fiddler Anya Burgess, een rastalent, "long tall woman" Yvette Landry (bas) is het sluitstuk, naast een wisselende (mannelijke) drummer.
Ieder jaar begin augustus vindt er hartje Bourgogne in Saulieu een festival plaats waar Bonsoir, Catin in 2010 zowat iedereen naar huis speelde. Een voorsmaakje:
Er zijn zo van die muzikanten die nooit de voorpagina's van de gespecialiseerde pers halen, laat staan dat ze ooit video's voor MTV maakten.
Iets meer dan drie jaar geleden overleed Micky Gee, hij was nauwelijks vierenzestig, aan de gevolgen van wat tegenwoordig "een slepende ziekte" heet. Zijn loopbaan begon als leider van de backing group The Squires voor ene Tommy Scott die later in Las Vegas damesslipjes naar zijn hoofd geslingerd kreeg, zij het dan onder de naam Tom Jones.
Samen met zijn jeugdvrienden Dave Edmunds en bassist John David, Geraint Watkins en Andy Fairweather Low behoort Micky Gee tot de crème de la crème van Welshe muzikanten die op bijzonder veel respect in het milieu mogen rekenen. Als rockabilly-gitarist waren zijn grote voorbeelden Chet Atkins, Merl Travis, Scotty Moore en James Burton, een stijl die hij op z'n legendarische Telecaster tot in de puntjes beheerste.
Hij was een veelgevraagd sessiemuzikant voor o.m. Joe Cocker, Shaking Stevens, Carl Perkins, Rockpile, Willie and the Poor Boys (Bill Wyman, ex-Stone). Niet slecht voor een muzikant die geen noot muziek kon lezen, reden ook waarom hij diverse lucratieve studiocontracten aan de neus zag voorbijgaan. Een staaltje finger pickin' om duimen en vingers af te likken uit de BBC-registratie van een concert uit 1998: Http://www.youtube.com/watch?v=LpYgYzbz6t4&feature=related
Hier nog een keer als begeleider in twee rockabilly-nummers van o.m. John David:
Als waardig afscheid nog een stukje uit de legendarische jam "A Rockabilly Session" ter ere van Carl Perkins uit 1985 waar nogal wat schoon volk present was: Clapton, Harrison, Ringo, Edmunds, een deel Stray Cats. Typisch voor Micky's bescheidenheid komt zijn naam niet eens voor op de credits van dit concert. Gelukkig mocht hij wel zijn ding doen bij het duet tussen Perkins en Rosanne Cash:
Bloemen verwelken en scheepjes patati patata... mogen de goden, schikgodinnen, trollen en kobolden, duivels en duivelinnen ons tot het einde der tijden en het eeuwige der eeuwen blijven verwennen met het onvolprezen YouTube.
Het is een ongelooflijke schatkamer van verloren gewaand erfgoed, onvindbare films of muziek die met een paar muisklikken seconden later in volle eer en glorie op je scherm tevoorschijn getoverd worden, kamerbreed, in stereo of high definition. Een teletijdmachine waarvan de inhoud ruimschoots het aanbod van andere media overtreft, zeker in vergelijking met het huidige dagelijkse aanbod op de treurbuis.
Voor dit filmpje heb ik alleszins niet hard moeten zoeken, het is ondertussen meer dan 27 miljoen keer (!) bekeken. Over de hoofdfiguur is alles al gezegd, honderden, duizenden keren, indertijd kalkten ze in London een drieletterwoord op de muren dat menige relifanaat deed huiveren en bij zijn toenmalige pleisterplek zei er eentje dat hij een slome hand had..
Maar anyway, deze versie springt er toch een stuk bovenuit al was het maar door de bandbezetting. Nathan East die zich na de intro een hoedje schrikt als Clapton's volumeknop open gaat en even vertwijfeling bij Andy (Fairweather-Low) of dit wel zo op de playlist stond, drummer Stevie Gadd zat blijkbaar mee in het "complot". Het tweede deel van deze klassieker is ronduit verbluffend.
PS: is dat de über verrukkelukke (Campert) Katie Kissoon in de background vocals en Billy Preston aan de piano?
PS2: wil diegene die (anoniem) vond dat mijn blog nog veel te leren had mij eens zeggen wat ik verkeerd doe, ik ben tenslotte maar een neofiet, newbie, amateur in deze materie.
Ik weet niet hoe het met u is gesteld, lezer, maar mij gebeurt het wel meer als een cultuurbarbaar te worden bestempeld. Er wordt je voorgeschreven van wat je verondersteld wordt "mooi" "tijdloos" "een mijlpaal" "meesterwerk" of godweet welke superlatieven nog allemaal, toe te kennen aan deze of gene vorm van menselijke expressie.
Soms kan ik daar in meegaan, soms ook niet. Probeer maar eens in gezelschap, zelfs met gedempte stem, uit te leggen dat je klassieke muziek slaapverwekkend vindt en dat dat violengekrijs bezigheidstherapie is voor overgesubsidieerde in pitteleir en mouwloze C&A-avondjurken gestoken heren en dames. Het minste wat je kan zeggen is dat er dan enige consternatie in de lucht hangt, gevolgd door meewarige blikken zo van: wat komt die Menapiër hier doen?
Maar goed, dit gewoon ter introductie - nu ja, de huidige generatie senioren is er mee opgegroeid - van wat destijds als des duivels werd omschreven: Rock 'n Roll!
Ok, we weten nu wel dat we die term te danken hebben aan een - voor ons dan toch - obscure Amerikaanse disk jockey uit het stenen tijdperk en wat er tegenwoordig onder die noemer schuilgaat heeft nog nauwelijks iets te maken met de oorspronkelijke blanke gedaanteverwisseling van de zwarte rhythm-and-blues.
Het duo kenners van de quiz zullen dan ook wel weten waar Knopfler de mosterd haalde. Desalniettegenstaande, let's go (en f**k Elvis)!
Laat je niet om de tuin leiden door het catchy subject, dit gaat helemaal niet over opgeschilderde troela's vol botox en PIP-implantaten, nip- en andere slips, kortom het soort volkje waarmee Britse tabloids dagelijks zes miljoen - het kunnen er veel meer zijn - lezers opgeilen. Ook niet over de dertig ton elektronika en dertig gram inspiratie, videowalls, verkleedpartijen na ieder nummer en dertig dansers op de scene. Zo kwam ik uit bij het Ierse elfje Lisa Hannigan, in 2008 of zo al eens vreemde eend in de bijt geweest bij Jools Holland's Later. Ze vormde ooit een duo met Damien Rice maar da's ancient history.
Wat is er simpeler dan gewoon met je vrienden naar de pub trekken, een pintje drinken en een liedje zingen dat uitblinkt door geniale eenvoud, een aardige melodie en een minimumbezetting aan instrumentarium, het futuristische drumstel niet te na gesproken:
Of je kan er ook op uit trekken, door bos en hei, ver weg van de city lights tot je een geschikte plataan vindt met voldoende zitruimte voor een man of vijf en daar je ding doen, wars van flikkerende spots of rookmachines waar je horendul van wordt. Le déjeuner sur l'herbe, maar dan anders:
Laat ik maar eens beginnen met een terugkeer naar daar waar het allemaal begon: de Delta. Die van de Mississippi uiteraard, in een tijd waarin het voor zwarten - of moet ik om het wat politically correct uit te drukken houden op Afro-Americans - niet bepaald een lachertje was.
Rassendiscriminatie, uitbuiting, sociale uitsluiting: de gedroomde voedingsbodem om via muziek uiting te geven aan je gevoelens. Veel had je daar niet voor nodig, een gitaar, een harp (mondharmonica) of wat percussie was ruimschoots voldoende. Inspiratiebronnen genoeg: het harde labeur in de cotton fields, een onbeantwoorde liefde of gewoon een ondeugend rijmpje.
Een mens moet ergens met de deur in huis vallen, vandaar dat de keuze viel op Fred McDowell die zijn geboorteplek in Tennessee achterliet om boer te worden in Mississppi, wat hij tot aan zijn dood in 1972 bleef. In 1959 kwam zijn eerste plaat uit maar grotere bekendheid verwierf hij pas na het Newport Folk Festival van 1964. Een van zijn specialiteiten was het bottle neck slidegitaar spelen, het verhaal gaat dat hij daarvoor uitsluitend beroep deed op de hals van ginflessen die hij over de ringvinger schoof zodat hij de rest van zijn vingers vrij had om het ritme te tokkelen. Veel van zijn nummers hebben een aanstekelijke beat, langzaam aanzwellend tot een opzwepend hoogtepunt.zoals dit "Baby, Please Don't Go" waarin hij al van bij de intro "I do not play no rock'n roll, I'm playin' blues" de toon aangeeft.:
Ok, wij hebben hier ook wel "onze" Toots die mondmuziekse speelt en er, niet ten onrechte, wereldberoemd mee werd, maar dat was in een compleet ander genre, al teert hij al vijftig jaar op dat ene nummer, dat wil daarom niet zeggen dat hij als musicus minder verdienste zou hebben.
Johnny Woods daarentegen is compleet andere koek, niks easy listening - in tegenstelling tot Toots' soft jazz of hoe je het ook wil noemen - maar authentieke music from the soul zoals in dit So Many Cold Mornings.
http://www.youtube.com/watch?v=IZSVOeRc9io
Eigenlijk had ik dit bericht gepland voor vorige vrijdag 3 februari maar door de perikelen met het opladen in Sennet had ik er totaal geen zin meer in. Waarom juist 3 februari? Wel, op precies dezelfde dag 53 jaar geleden werden in de vroege ochtend nabij Clear Lake in Iowa de lichamen gevonden van Ricardo Esteban Valenzuela (17) Jiles Perry Richardson (29) en Charles Hardin Holley (22) bij het wrak van een gecrashte Beecham Bonanza.
Nog eens twaalf jaar later bracht de Amerikaanse singer-songwriter Don McLean de prachtige ballade "American Pie" uit met de strofe
But February made me shiver With every paper I'd deliver Bad news on the doorstep I couldn't take one more step I can't remember if I cried When I read about his widowed bride But something touched me deep inside
The day the music died als eresaluut aan Ritchie Valens, The Big Bopper en Buddy Holly.
Van Valens zijn onlangs de backing tracks opgedoken van La Bamba, u allen welbekend van kermisbals en trouwfeesten, waarop naast Ritchies' Fender vooral de 6-string Danelectro bass - erg ongewoon in die tijd en allicht de inspiratiebron voor Duane Eddy - van Rene Hall opvallen. Even opvallend is de vrouwelijke rhythm gitarist Carol Kaye die later op Fender bass tot een van de meest gevraagde muzikanten zou worden voor het studiowerk van, onder honderden anderen, Beach Boys tot Frank Zappa.
Dit is de embryonale fase van een wereldhit en allicht alleen interessant voor de freaks, het is de enige die ik gevonden heb met Ritchies fameuze solo die begint rond 7:30
Aan de andere kant van de oceaan deed ene Harry Roger Webb, ook enigszins bekend als Cliff Richard, eveneens in 1959 een Red Fiesta Strat cadeau aan Hank B. Marvin, de lead gitarist van zijn begeleidingsgroepje. Een rooie Stratocaster die geschiedenis zou maken lang voor Claptons' "Blackie". Maar da's voor een andere keer...
Goh, waar zullen we beginnen, eind jaren vijftig dan maar? The place to be, Home Emile Vandervelde in het toen quasi ongerept idyllische Oostduinkerke, steun en toeverlaat voor werkende ouders tijdens de zomervakantie en dankzij de ziekenkas. Je werd er ingedeeld in groepjes van leeftijds- en streekgenoten, mits inachtneming van een strikte scheiding M/V en Vl/FR en de hele dag beziggehouden met sport en spel. Tegen het einde van je veertiendaagse term mocht iedere groep een stukje opvoeren in de enorme eetzaal en de winnaars mochten als beloning een avondje televisie kijken, een ongezien privilege want veruit de meesten kenden dat wonderlijke kastje alleen maar van de uitstalramen in de winkelstraten of van in het dorpscafé. Hoeft het nog gezegd dat ons groepje glansrijk de overwinning in de wacht sleepte met een a capella-versie van Elvis' Teddy Bear met ondergetekende in de doo-wop backing vocals. Niet evident in die dagen want de radio braakte constant Ray Coniff, Helmut Sigarenkas of Mantovani-shit, om nog maar te zwijgen van duivenkoten en café's zonder bier afgewisseld met Maria-halfuurtjes.
Maar de revolutie was eigenlijk losgebroken toen The Girl Can't Help It in de Leuvense Forum draaide en de flikken de zaal instormden omdat er in de gangpaden een heuse swingin' party was losgebroken. Tja, wie kon er nu blijven stilzitten bij Eddie Cochran, Gene Vincent of schreeuwlelijk Little Richard? In de Brusselse Cirque Royal was het hek helemaal van de dam toen een in strak leer gezeten en met gouden kettingen omhangen Vince Taylor de boel op stelten zette en de Paris Match "Un voyou sur scène" blokletterde.
Het probleem met die revival shows is dat je dikwijls een hoop overbodige bagger mee in de maag gesplitst krijgt, voor sommige has beens is de afgang toch wel pijnlijk.
Maar het voornaamste zal wel de ambiance zijn, zeker.
Dat was vroeger ook wel zo met die balorkestjes, sommigen speelden quasi perfecte covers, anderen waren dan weer niet om aan te horen, maar met een paar pinten achter de kiezen klonken ze net zo goed als The Shadows. of als Tom Jones de echte.
Even pijnlijk om zien (en vooral te horen) zijn de Elvis tribute shows met de TCB-band, zogenaamd de originele bandleden. Dat klopt maar zeer ten dele want het was de begeleidingsgroep toen Elvis zichzelf gedegradeerd had tot variétéartiest in de casino's van Las Vegas.
Dat grote muzikanten als James Burton (Ricky Nelson, Everly's, Jerry Lee, Emmylou Harris e.a.) op hun gezegende leeftijd nog altijd de halve wereldbol rondcrossen met een nep-Elvis in clownspak vooraan op het podium is op zich al erg, je moet als toeschouwer ook nog een drumsolo van Ronnie Tutt ondergaan. In 2011 alstublieft zeg!
Zal ik er ook maar meteen bij zetten wat je hier NIET gaat vinden? PPS, gifs en aanverwante toestanden: geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt mij met dat gedoe in te laten, ik krijg sowieso al het zenuwwater als ik er eentje zie. Het best kan je ze nog vergelijken met de hoogst artistieke schilderijen van de Makro in de meubelafdeling alwaar ene voluptueuze zigeunerin staande voor de open haard met zowaar 1 rode roos in d'r haar je smekend aankijkt en minstens verwacht dat je je bankkaart laat debeteren voor een levenslange aanblik op haar imposante bovenbouw vanuit je luie zetel.
Dan nog liever een tuinkabouter inclusief aangepaste kruiwagen en een Cupido op je brievenbus in de voortuin.
Tja, een mens moet ergens beginnen, vandaar de lichtjes gepikte titel van dit bericht.
Waarover zal het gaan? Overwegend over dingen die ik niet allemaal kwijt kan of wil op het forum, al zal de klemtoon voornamelijk liggen op mijn muzikale plats préférées.
Vermoedelijk ga ik al mijn tekstjes en links naar hier overbrengen want de ruis daar is me wat te groot.
Ik moet er alleen nog telkens een titel bij verzinnen.
