|
eerst en vooral wil ik mijn respect en begrip uiten aan de mensen die troost en verlichting zoeken en vinden, bij het graf van hun geliefden, een intiem geestelijk samenzijn met de betreurde...
wat mij dwars zit is dat hele georkestreerd gebeuren van groot vertoon en materialisme.
in ons dorp, waar de bewoners al lang hun onverschilligheid tegenover de medeburger tentoonstellen,is Allerheiligen een gebeuren waar je rekening moet mee houden, wil je niet als marginaal beschouwd worden voor de rest van het jaar, dit is bloedserieus.
de gemeentelijke diensten verwittigen, mits een aankondiging bij de ingang van het kerkhof, welke dagen en uren de graven mogen gepoets worden, daar is geen afwijking mogelijk.
ook het poetsen is een sociaal gebeuren, wie kent wie, en roddels worden geback-upt.
graven waar gans het jaar geen haan naar gekraaid heeft, waar het gras vrij spel heeft worden gestoft, geschuurd, geharkt.
en dan zijn er de bloemen, rode gele, grote en nog grotere tot xxxl,
de kransen.. hoogdagen voor de bloemisten, (hetzij hun gegund), toevallig hebben ze altijd een winkel bij het kerkhof, of sleuren al
hun hebben en houwen erheen.
het is er dan drummen de dag van Allerheiligen, want waar val je het meeste op, juist.. en dan zo traag mogelijk met hun aanwinst,
samen met het voltallig gezin, naar het graf zoeken, groetend naar vroegere bekenden.
met veel vertoon krijgen de bloemen dan eindelijk hun bestemming...
en dan ...
best lezers, dit is mijn persoonlijke mening, ik wil hier niemand kwetsen, maar jaren heb ik dit ritueel geobserveerd,en eens moest ik dit van mij kunnen afschrijven.
ik ben wees
stil gemis, stil verdriet
geen bloemen op het graf
hou niet van vertoon
jullie weten
dat ik niet kom
iedere avond weer
slaap wel
ik mis jullie
gewoontes roesten niet
jaren dat dagelijks belletje
wacht soms tevergeefs..
in alle stilte
volgend jaar juni
beng ik een tuiltje
witte kleine roosjes
van de struik die al
enkele generaties overleeft..
gabrielle
|
Ik voel me dus helemaal niet schuldig dat ik me niet onder de massa begeef, maar toch .... het heeft wel iets 
