Ik ben gvdn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gabrielle.
Ik ben een vrouw en woon in antwerpen () en mijn beroep is gelukkig gepensioneerd.
Ik ben geboren op 25/08/1943 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen schilderen schrijven.
naar de franse chansons gaat mijn voorkeur, poalo conte en rocco granata voor het italiaanse genre, amalia rodigues ea brengt mij in beroering met de fado, de klanken van cesaria evrora brengen mij rust. wereld muziek kan mij ook boeien ...
amper de 11de maand, en het eindejaarsconcert is al volop zijn violen aan het stemmen, alhoewel de klimmende kerstmannen nog even uitrusten. staat de wereld niet een beetje, of veel, op zijn kop ?
ons belgiekske functioneert perfect zonder regering, er word vergaderd om te beslissen dat er niets beslist zal worden; iedere dag weer, met die enorme bundels papieren stappen ze uit de auto, onze excelenties, vriendelijk wuivend of ze druk bezig zijn het warm water uit te vinden;mijn hart staat stil bij het idee dat al die prachtige (?) uiteenzettingen op de natte grond terecht zouden komen... mon Dieu NON,.. zelfs het peluche konijn is welkom.. enfin ze doen maar.
wat mij bezig houd zijn de nieuwe kook pausen, die zijn de bovenhand aan het krijgen, in alles en overal zijn ze vertegenwoordigd. de programma s op ons kijkkastje : je wandelt van de ene keuken in de andere, lady chef, master chef, beste chef, kinderchef,bij jef, komen eten, mijn restaurant, koken met... sos..., en dan 24/24 de zender waar je het kan leren ja .....
op de boekenbeurs waan je je op het voedingssalon, alle groten der keuken zitten daar werkelijk te signeren, onze literatuur schrijvers zitten ernaast, werkloos hun potlood te sluipen, dankbaar dat hun gezwoeg van jaren is kunnen verschijnen door de enorme receptjes verkoop van deze BVs.
onze woordenschat is ook veranderd, in je eigen keuken spreek je de kok van dienst aan met " chef", je zegt dan "oui chef", en als je ervan langs krijgt " merci chef" en gooit alles in de vuilbak. de amuses, de cuisson, et si et la ....
potten en pannen moeten gesigneerd zijn, borden zijn maxi, diep, bol, halve kommen, krom, geschikt voor alles wat erop of niet op ligt, drie erwten, een primeur worteltje, half kwartel ei, klavertje vier en het vlees zoek je zelf maar.. en dan de parel op de kroon.. de streep met de verfborstel.. en dat schuim...
en we "slikken" alles letterlijk en figuurlijk wat de orakels verkondigen.
dit alles schrijf ik natuurlijk met een knipoog, ... alhoewel sommige dingen toch....
eerst en vooral wil ik mijn respect en begrip uiten aan de mensen die troost en verlichting zoeken en vinden, bij het graf van hun geliefden, een intiem geestelijk samenzijn met de betreurde...
wat mij dwars zit is dat hele georkestreerd gebeuren van groot vertoon en materialisme.
in ons dorp, waar de bewoners al lang hun onverschilligheid tegenover de medeburger tentoonstellen,is Allerheiligen een gebeuren waar je rekening moet mee houden, wil je niet als marginaal beschouwd worden voor de rest van het jaar, dit is bloedserieus.
de gemeentelijke diensten verwittigen, mits een aankondiging bij de ingang van het kerkhof, welke dagen en uren de graven mogen gepoets worden, daar is geen afwijking mogelijk.
ook het poetsen is een sociaal gebeuren, wie kent wie, en roddels worden geback-upt. graven waar gans het jaar geen haan naar gekraaid heeft, waar het gras vrij spel heeft worden gestoft, geschuurd, geharkt.
en dan zijn er de bloemen, rode gele, grote en nog grotere tot xxxl, de kransen.. hoogdagen voor de bloemisten, (hetzij hun gegund), toevallig hebben ze altijd een winkel bij het kerkhof, of sleuren al hun hebben en houwen erheen.
het is er dan drummen de dag van Allerheiligen, want waar val je het meeste op, juist.. en dan zo traag mogelijk met hun aanwinst, samen met het voltallig gezin, naar het graf zoeken, groetend naar vroegere bekenden. met veel vertoon krijgen de bloemen dan eindelijk hun bestemming... en dan ...
best lezers, dit is mijn persoonlijke mening, ik wil hier niemand kwetsen, maar jaren heb ik dit ritueel geobserveerd,en eens moest ik dit van mij kunnen afschrijven.
ik ben wees stil gemis, stil verdriet
geen bloemen op het graf hou niet van vertoon jullie weten dat ik niet kom
iedere avond weer slaap wel ik mis jullie
gewoontes roesten niet jaren dat dagelijks belletje wacht soms tevergeefs..
in alle stilte volgend jaar juni beng ik een tuiltje witte kleine roosjes van de struik die al enkele generaties overleeft..
