6 APRIL 2012 GEPROGAMEERD
gisteren moesten we op controle bij de hartspecialist; of de overbruggingen wel goed presteren.
sinds jaar en dag hebben we daar een abonnement, de dokter en zijn gevolg huizen aan het alom gekende "stadspark van A", tijdens de dag chic vertoon, bij duisternis zoeken beklemde schimmen tussen de struiken naar wat genot, het is er een gaan en komen van individuen die hun geheim enkel aan de nacht toevertrouwen.
 de architecten hebben met deze uitspattingen geen rekening gehouden want op het venster van de praktijk pronken braaf naast elkaar een twintigtal hartjes.
de opvolging is prima, vriendelijk, voor mij onpersoonlijk...
als je binnenstapt zet het systeem zich in gang.... deur open deur dicht,
geen woord te veel, de patient krijgt het druk....
zitten, staan , liggen, ademen, niet ademen, diep ademen, fietsen, stoppen, meekomen... en alles gebeurt zo stipt dat de dokter altijd op het juiste moment binnenstapt als hij nodig is.
met de begeleider, ik dus zijn ze ook bezig, door mij naar gelang,hier of daar te laten zitten.. altijd beleefd, we komen zo..
na onderzoek... deur deur deur en briefing in het heilig der heiligen..
al lang heb ik het opgegeven een woord te veel te zeggen, kwestie van de lopenden band niet te verbreken...
gisteren kon ik echter niet zwijgen en zei tot de assistente
"men ziet hier ook altijd dezelfde ", "ja, ik werk hier 25j"," oh maar wij zullen hier ongeveer zolang komen"
dit had ik op het juiste moment gezegd, want zonder mij aan te kijken, en met het oog op het lijvig dossier antwoordde ze :
" ja, van 8 mei 1992"
|
