als de zon opgaat

glinstert het water

met vele kleuren

haar tot wakkere dromer

die niet meer nodig heeft

om alles mooier te zien

wat dagdagelijkse

werkelijkheid biedt

mee met zichzelf

is ze dieper

de tunnel ingelopen

om hem eigenhandig

te slopen

midden licht en lucht

geschiedenis te herschrijven

zonder het koud te krijgen

een kleurrijk verhaal met open einde

waar zij haarzelf

midden bloemen en vlinders

heeft verwoord

klaar voor verre reizen

niet langer torst ze

haar schaduw

als zware last

maar neemt hem

in continue stroming

licht mee

om vol passie

in vonkjes eigen waarheid

als de dag

mijn ogen wrijft

het morgenlicht

zacht trilt

verhul ik mij

in zuiver ijl

geniet nog even

van mijn droom

tot jouw schaduw

me verder leidt

ik smacht

naar onze werkelijkheid

help me

het dieper kleuren

van de herfst

te verdichten

voor bladeren

als één grote verwarring

naar beneden vallen

laat je gaan

zelfs al is het doodstil

in jou van binnen

wees mijn ogen

breng het licht

weer over mij

laat de nacht

aan ons voorbijgaan

kleur de tijd

immer bij

als stilte boven ons uitstijgt

jouw omarming mijn lichaam

rust laat kennen

zielsvol ben

van jouw

koesterende aanwezigheid

sluimer ik na jaren droomvrees

in beschermend weten

zacht in

kijk me diep

in d’ogen

leer me je dromen

licht als de zon

waar schaduwen

de aarde zacht raken

te doorgronden

zodat verborgen tranen

gaan stromen

met open blik

je tegemoet kan komen

enige ene

eenzame ziel

met gave

van vergetelheid

jou geef ik

de open vlakte

met desolate groei

vage vormen

die nog net

geen duister zijn

wazige momenten

met de weifelende gloed

van een ondergaande zon

omdat ik houd

van bruisende intensiteit

die levendig

door bomen stoeit

In woeste wentelingen

van herfstig weder

begraaft ze zichzelf

midden een door flarden mist

verdichte weg

als teer verzinsel

om op een ochtend

in het donker nog

de hemel op de schouders

schuchter

te gaan ritselen

hoe jansalieachtig voort gaan ze

door een bos waar bomen

zich anders inkleuren

dan tijdens zomer

langs okergeel

wegritselend struikgewas

waartussen kastanjes

en noten liggen te pronken

tot ze helemaal één

met herfstgedachten

blijven stilstaan

op zoek naar lichtvoetigheid

laatste najaarsbloemen

heb ik als zweemzoete heugenis

in mijn armen

mee naar huis genomen

om hen als een weldadig

geurig overkomen

in mijn mooiste vaas

neer te zetten

op open zee heb ik

schoon schip gemaakt

obstakels over boord gegooid

om in verschoonde werkelijkheid

verder te gaan zeilen