toch blijft die donker

winterse waanzin me vreemd

door grijze schaduwen die ’t bestaan

trachten open te breken met

eigenwijze levensdrift

raadsels en geheimen als

zelfzekere waarheid oplichten

lentelicht met zweempjes zomerzicht

midden de contouren

die ikzelf aangeef

als er niks meer zal zijn dan

een lucht waarin

wolken grijs zuchten

bomen met naar beneden

ruisende twijgen

hun laatste streven tonen

stil uitgestrekte schraalheid

waarin de ziel

nog nauwelijks praat

omstrengel mij

heimwee vreemd

en sterker dan de dood

helemaal alleen

met de rug tegen de muur

telt alleen de stem

in ’t hoofd

die vertelt wat

reeds lang geweten is

altijd gelijk heeft

dat het licht welke

niet beweegt zoals anders

maar stilt ’t hart beroert

de belofte van leven vervult

is het onzin

dat ik verhalen

vol wensgedachten verzin

hoop ga zoeken

midden de waanzin

van vandaag

probeer pijn te verlichten

door op zoek te gaan

naar meligheid

een paradijs bouw

waar ik verliefdheid

onderdak biedt

liefde grondvest

je hebt veel te lang geslapen

toe werk je uit je nacht

zie met de ogen van een kind

hoe nieuw de sterren

de hemel ontplooien

heb midden alle moeite
van de wereld
de zon met een onzichtbare
draad aan de hemel gehangen

geen ge-overschaduw meer
die leven de grond inboort
maar licht en warmte
welke het aan oppervlakte brengt

 zonder rustige wanhoop
maar zelfzeker naar
het herboren worden
toegroeit

gun me

vooraleer het doodse zich

met werkelijkheid bemoeit

al is het maar heel even

middels alle oorspronkelijkheid

terug te keren

omneveld door herfst

het kleurrijke

van toen weten

zonder lente te missen

het winterkoninkje

welkom heten

met kloppend hart midden

ontelbaar kleine geneugten

die zomer weerzien

waar liefde

als een immer weten

tot volle bloei kon komen

mijn gelukkig wezen