als het wit krimpt

mijn taal wordt afgebroken

door onzekerheid

zit ik naakt te kijken

hoe het zwart

mijn werkelijkheid bedreigt

wanneer wij samen
in dromen overnachten
en de wereld 
met elkaars toverkracht
zacht weten in te kleuren

wordt ook ons leven overdag
een steeds weer beleven
van een sprookje
waarin liefdevolle woorden
de hoofdrol spelen

Zekerheid

Harde woorden

leg ik naast me neer

wanneer de lach

van een kind

me laat inzien

dat ik wel degelijk

mezelf mag zijn

omdat de herinnering

erger is

dan het gebeuren

wiegt ze

de enige onschuldige

van dit verhaal

midden geborgenheid

in een diepe slaap

na verkenning
van ruimte 
en omgeving

tracht ik 
dat wat nog 
moet groeien

niet met woorden
maar met handen
vol overgave

tussen de expressie
van warm leven 
neer te zetten

hou op

met het luisteren

naar fluisteringen

leef leven mee

hoe kan eeuwigheid

je bij de hand nemen

als je de hemel niet weet

wat betekent bloeien

naar het licht toe groeien

als niemand haar

langs de weg ziet staan

laat ze dan maar

in beschutting

van schaduwen

eigen dromen bewaren