het vergeefse beminnen

leidt tot schemeringen

die zichzelf met stoffige

dromen ingraven

tot een vergetelheid die

geen grafsteen beoogt

waarop namen

zijn gebeiteld

Samen

met kirrende geluidjes

en innemende lachjes

tracht ze me dichterbij

tot ik met

een even ware glimlach

mijn aanwezigheid beaam

binnen onze kring van twee

zonder woorden enkel met gevoel

over verbinding spreken

enige ene

eenzame ziel

met gave

van vergetelheid

jou geef ik

de open vlakte

met desolate groei

vage vormen

die nog net

geen duister zijn

wazige momenten

met de weifelende gloed

van een ondergaande zon

omdat ik houd

van bruisende intensiteit

die levendig

door bomen stoeit

wanneer ik mijn gevoelens

in jouw hartenklop herken

verlies ik me gewillig

in jouw liefde

als een wervelende verrukking

die jouw passie spreekt

meer en meer

steeds weer

mijn lief

mijn doorkomen

ziet dreigende schaduwen

vervagen

tot een broos

aftastende zachtheid

waarin afwachting sluimert

die zich tenslotte als een blizzard

van herfstig dwepen

zal weten te ontpoppen

waarbij talloos dwarrelde kleuren

een ontzaglijk beleven openwerpt

waar ik met graagte in verdrink

schoonheid

in het doodgewone ontdekken

maakt leven

zo onweerstaanbaar

bruisend

wonderlijk oprecht