wanneer ik ze

midden hun herfstig zijn

de gloed van beleven zie loslaten

als een nieuw moment

rustig naar beneden dwarrelend

aan de aarde overgeven

om bruin knisperend

in een nog diepere overgang

me te verhalen dood niet te vrezen

als een mooie herinnering

verder leven

geef ik me over

werkelijkheid voorbij

los van gene

intimiteit nabij

vind ik je weer als mezelf

een genietend gerucht

die passie prevelt als heelheid

onverzadigbaar

omdat er liefde meespeelt

laat me
gelukkig zijn

eigentijds
spelen

nooit meer
een hart dat verlangt

maar zich gestreeld weet
door ’t leven

verklaar je me voor gek

een geval apart

het geeft niet

ik ken mezelf wel beter

mijn liefde is van nature eeuwig

afdwalend van het pad

midden ritselend blad

vind ik als eeuwig bloeiende

meizoentjes

die schimmige winters

met koude nachten

waar harten breken

doen vergeten

wit gespreid

breekt de zon uit

wanneer ik langs

randen landschap

trage wegen van

lang geleden weervind

haalt uit bomen

de hartenklop van ooit

als stroomversnelling

naar boven

die het ziele gefluister

voor me levendig houdt

zelfs midden herfst

op weg naar winter

alle duister

door eeuwige groei

laat breken

zin van leven is een verhaal

dat het landschap bezield kleurt

ruimte voor sprookjes open laat

welke het beleven van werkelijkheid

zoveel mooier maken

het is mijn in extase geraakte ziel

die met onweerstaanbare dwang

me toelicht hoe liefde te uiten

de wereld te veranderen

tot een oase van tederheid

en eindeloze intimiteit

met vlinders in mijn buik

jouw verlangen te beantwoorden

tot in der eeuwigheid

langs wolkentoppen als een ademtocht

rondom rond in ochtendrood

breek je bij mij binnen

licht in licht

los van wat mij bindt

ontstijg ik beperking voorbij

je helemaal verkoesterend

wijl één enkel vlinder

honing tracht te puren

uit een roze rode begoocheling

bloeiende munt me aanmaant

de blaadjes te plukken vooraleer

ze wegkwijnen onder de grond

mijn berk zich met gezichtsverlies

bezig is aan te kleden

in herfstig geel

talrijke geruchten uit de notenboom

verloren raken in

het hoge droge gras

raak ik helemaal zomer kwijt

de zon nog op mijn gezicht

door mijn ervaren

schrijf ik hen vandaag

nog steeds bloeiend neer

een beetje verwilderd weliswaar

door herfstige verandering die overal

zelfs in mijn gedachten heerst

maar toch vertrouw ik mijn hart die

me vertelt dat ze ooit weer zullen vlammen

als ze door een nieuwe zon worden gewekt

God schept niet zomaar

er is een wel gegronde reden

die ik liefde heet

met aanwezigheid mijn diepe stilte kleurt