spreid je vleugels

laat me jouw waarheid zien

schoonheid waar ik

in geloof

wij

enkel wij

zij aan zij

dichter dichterbij

een eeuwige lente

die het hart beroert

helder en in kleur

altijd in beweging

zonder dat

het zonlicht breekt

in de warmte van de zon

wuift een wolk

witgeurende rozen

me lief vonkend toe

zo puur

zo aards

zo blij leven

dat ik ze als

een sidderende vlinder

met heel mijn ziel

aanraken wil

zelfs aan het eind van de wereld

valt geluk me nog in de schoot

samen alleen

vol overgave

met totale liefde op weg

naar waar niemand van weet

wonderbaarlijk welwezen

(eigen werkje)

ik denk je echt

al blijf je een droom

mijn eigen

alwetend wijze waarheid

met gedachtestreepjes en

heel veel vraagtekens ertussen

donkere stilte

licht op

wanneer wit

gespreide bloemschermen

zich bewegen

tot een speels zoete mijmering

mijn hart vult zich

met verrukking

tederheid en hoop

dat haar schoonheid

zich voor altijd

met leven vergroeit

zelfs in de uithoek van mijn tuin

ver van alles

nergens heen

met zelfgemaakte vleugels

zij alleen

zorgt voor stilte

die verloren tijd

zijn momenten teruggeeft

Vandaag geschilderd en er een gedicht over geschreven

beetje bij beetje

vind ik

mijn einde in jou

slenter ik

midden trage schaduwen

vol van koude wind

alleen verder

terwijl jij

je vleugels spreidt