omdat zij weet

het niet samen weten

door traagheid

zijner gedachten

haar warme hand

op zijn hart niet langer

als vervoering aanvoelt

lente licht

raken beiden als vergrijzende

twijfel ingesneeuwd

met de pijnlijke vraag of dit

werkelijk alles is

wat leven hen

heeft meegegeven

heb haar ontdekt

onderweg in Praag

als mysterie

een fenomeen

uit het verleden

die tot me tracht

door te dringen

als zingeving midden

alledaagse dingen

inspiratie geeft om

haar weer op te bouwen

met mijn zienswijze

tot een waarachtige

schoonheid

die me immer

blijft vervullen

het meest spannende

ooit gekend

die lentekriebels

houd ze vast

tot ze gaan bloeien

enig

wat mij betreft

dat ene moment

toen twee harten samen

beseften dat ze nooit

alleen zijn geweest

nooit alleen zullen zijn

vanwege verbondenheid

waaruit hun kracht schuilt

stroomden verlichtende tranen

als een stortvloed vol emoties

uit hun ogen

ze namen hen mee

van dat ene stukje blauw

naar veel meer hemel

waar liefde

leven en nog zoveel meer

beheerst

onlosmakelijk

zich gelukkig weten

samen één

enthousiasme

in beweging

doet stof

van me afslaan

doorgaan

om groei-ervaring

diep te voelen

leven

koestering

erkennend

zelf open bloeien

helemaal mezelf

een simpel

mooi mens

midden een wereld

die veel beter is

dan ik ooit dacht

ze voelden de druppels niet

zelfs al regende het hard

toen ze zich in de kruin

hadden verscholen

voor de wereld

elk met hun waarheid dicht bij elkaar

wachtend op de dageraad om

net voorbij hun dromen

waar Zij en iedereen bij is

boven de grond te gaan zweven

spelenderwijs het verbonden

zijn te verwoorden

aangedaan

vraag ik me af waarom

pijn in de stilte

niet wil dat liefde

wordt uitgesproken

dat wat het hart voelt

geruisloos sust

me zonder woorden verhaalt

dat ik in mezelf

moet verdwalen

vooraleer het licht

te vinden

een licht met de weerschijn

van jouw schaduw

die me laat aanvoelen

dat leven

een plan met me heeft

vol passie

totale overgave

immer één

voorbestemdheid

nog voor de ziel met

donkere randen barst

licht

naar binnen kan

wil ik schoonheid

in lelijkheid zien

midden catacomben

prilheid

als unieke afdruk ervaren

vast geloven dat

hervorming hoe dan ook

toekomst creëert