in een ogenblik

bloeit een herinnering open

als wat ooit is geweest

immer zal zijn

een werkelijkheid

die vol in zicht

het voortbestaan

van liefde bloesemt

omdat het zo moeilijk is te wennen
aan dagdagelijkse realiteit

wanneer wij
in elkaars warmte
liggen weggestoken

fluisteren wij
de hemel terug dicht

met enkel
hier en daar
een sprankje licht

als de dag tracht de zon
hoog aan de hemel te zetten

hoe licht ze leven op

in tegenstelling

met andere gebedshuizen

waar nadruk wordt gelegd

op de zwaarheid mijner zonden

donkerte

me hemels waardig

niet langer

een onheilskind voel

dat het moet doen

zonder liefde

van mijn schepper

het zijn de wolken

die schaduwen werpen

op de berg die ik

beklommen heb

die me de heelheid

van licht en schaduw

leven

heeft leren omvatten

een gevoel van geborgenheid

waarbij liefde zich

in mij openbaart zonder maar

één innerlijke versluiering

een droomwereld waar ik

op verslingerd raak

als men

mij niet zoekt

niet wordt gemist

gevangen zit

in de tijd

die te stil

te vluchtig is

om te verdromen

laat me

dan doodgaan

herontwaken

naast wie mijn

werkelijkheid bemint

foto cor van Vliet

de nacht bracht
de stilte nog dieper

alle woorden vervaagden
verward in een lege droom

achtergebleven tijd dwong me
tegen een muur van vergetelheid

door me te verdiepen

in haar groei

ontdek ik het vermogen

open te bloeien

zoals men herinnert

wil worden

een standvastigheid

die ruimte en tijd

heeft vervormd

tot een geloofwaardige oase

waar schoonheid immer

hoogtij viert

mee met een niet te stuiten rivier

tot waar alles aanspoelt

uit troebel woelig water

op de oever wordt gesmeten

als bewijs van bestaan

opsta en verder ga

in plaats van mezelf

tussen ’t wrakhout te begraven

leven draait om keuzes maken

moeite doen om ieder moment

te blijven beleven

trouw aan wie ik in essentie ben

achter veranderlijkheid

schuilt zuivere schoonheid

heeft ze me laten ontdekken

door subtiel

haar eigenheid open te bloeien

zo volmaakt mooi

ik bestendig

aan haar verknocht blijf

al floreert ze kort

de herinnering blijft

midden de gloed van

een ondergaande zon

verwaait hij mij

met een nieuwe wind

in zijn verhaal

waarom kan ik

niet omgaan met jong zijn

het refrein inademen

is het omdat ik hem zie als

als een droom

met een beetje werkelijkheid

de werkelijkheid van mijn twijfel

als een in woede

ontstoken meute

haar driftig te grazen

wil nemen

al de illusies die

ze ooit heeft gedroomd

met geweld

tracht mee te nemen

haalt zij hen

met een sprong

in de nacht

onderuit

ketent hen

gedachteloos vast

aan de sikkel van

een ondergaande maan

omdat zij wil verdergaan

met leven

ten volle wil bloeien

iedere morgen

een eeuwigheid lang

laat ik me los

in de fantasie

waar tijd stilstaat

hoe echter dan echt

dan wie ook ben jij

tillen samen nevels op

drinken hetzelfde

zoet zachte licht

zien de ochtend blauw

ervaren aarde

als een honingzoet bed

ons blijvend vasthouden

een drijvende kracht

dat me telkens

terugbrengt naar jou