al lijkt het

of de wereld

een beetje vergaat

wanneer een weifelende winter

herfst laat zwaaien

met wind- en regenvlagen

de aarde

niet meer lijkt te ademen

onder ’t afgevallen blad

twijfel niet

dat wat men nu

verloren waant

door de zomer

met geur en kleur

terug wordt binnengehaald

weet je wat er erger zou zijn…….

dat ik nooit zou hebben liefgehad

als het licht krimpt

zoek ik blind

naar de naaktheid

van jouw lijf

tot wakkere geur

jou herkent

tastende ervaring

mij passie vertelt

als geschiedenis zich laat kennen

in transparant versteende extensie

waar dood geen kans krijgt

de tijd te laten barsten

dan licht leven op

in onthullende eeuwigheid

mijn droom

is geen droom

is een weg

die ik moet gaan

midden een landschap

dat zich als wondere

waarachtigheid naar

alle kanten uitstrekt

beweegt ze zich

van rups naar vlinder

op snelle vleugels

bezig

haar als blijvende

herinnering te verzuchten

geen fantasie

geen toevlucht

of uitweg

enkel een grijs gebied

vol van

onafgewerkte zinnen

een onbegrijpen

een vaagheid

die om opheldering vraagt

omdat loslaten

pijn doet

verkoesterde ik het

in mijn handen

vergat dat juist

beroering ons

een verademing gaf

nieuw leven bracht

Zweef en speel een wolkenspel

wentel mij
in zilveren stralen

reik naar
bleke sterrenpracht

geniet ongrijpbare
maanvulkanen

voel en zie
in ijle vlucht

hoe mooi het leven is

nog steeds

verlaat ik me

op de schaduwen

van de populieren

die mij

onder hun hoede

namen

mijn verlangen

bevangen ontvlamden

tot een voortduren

waaruit liefde

werd geboren

hoe genoten we

van elkaars

ontwaken

toen we gingen

meespelen met

het gele bewegen

in vol vertrouwen

het immer blauwe

aanraakten

als binnen mijn armen
windvlagen
vuur heeft verwaaid

ril ik de storm
met een koud hart
tot bedaren

het gehavende
vast in mijn hand