laat me onder jouw kruin

die koelte ruikt

omhels mij schaduwrijk

ban de warmte

die nagloeit op mijn huid

waai mijn blos naar zomerbruin

als ik vluchtend

voor  realiteit

mij  tegen

zijn ruige bast aanvlij

sust hij met energie

emoties naar rust

leert me de kunst

naar mezelf te luisteren

en toont dat vergaarde wijsheid

niet verdwijnt

maar in zilvergrijs

naar een nieuwe werkelijkheid

wordt geleid

zoek woorden die raken

mijn diepste gevoelens

voor jou vertalen

zodat je vol overgave

naar meer inhoud vraagt

en mij nooit meer

in jouw geheugen

laat verdwalen

ons leven

een lijvig boek wordt

waarbij de eindzin

nog steeds in de taal

van liefde wordt geschreven

wanneer wij  ontwaken

in onze  droomwereld

waar realiteit ware liefde raakt

glijden goudfijne zonnestralen

door nevels heen

zoveel warmer

dan wanneer wij

in een nacht zonder maan

naast elkaar

in rusteloze slaap rondwaren

terwijl bloemen

met een wedloop om open bloei

de dag starten

zangvogels tussen geboomte

uit hun dromen ontwaken

laat ik mij

in tederlijkende morgenstilte

door de dag aanraken

die zomerswarmte

met zich meedraagt

pas wanneer hij

zich met wit bekroont

tussen zijn zoveel groen

merk ik hoe de kracht

van zijn omwentelingen

eerstelingen overweldigt

na dagenlange schaduw

heeft laten verdorren

voor ze gesmaakt

konden worden

als ik neig

naar eenzaamheid

rimpel ik haar waterzacht

in mijn hart

schenk haar

mijn verlangen

die ze weerspiegelt

in zilveren schijn

om mij

  het middelpunt

van verbeeldingskracht

te laten zijn

wanneer gebaren er in slagen

dat wij om

elkaars aandacht vragen

het vingerlicht aanraken

emoties wakker maken

die naar verlangen smaken

zal het liefdesspel

waarin wij ons wagen

elkaar zo intens weten te raken

dat wij voldaan

in een nieuwe morgen

zullen ontwaken

wanneer haar eigen verhaal

in schemerdonker

met tragische machteloosheid

in de schijn van wreedheid

op zoek gaat

wordt het heen en weer geslingerd

tot het door verbeelding

ruimte krijgt

en ronddobbert

in  schoonheid

wanneer ik

na al die tijd

bij jou durf zijn

wil ik een schicht

van goedkeuring

in je glimlach dromen

als gedachtestroom

de woorden horen

dat je me graag mag

zonder schrik

met tranen van verdriet

bij jouw graf staan

wanneer ik

mijn grenzen verleg

vlucht ik spoorloos weg

van grijs en beton

naar een leven tussen bomen

waar ik op een elfensteen

mezelf beloon met dromen

over feeën en tovenaars

die mij in eigen sprookje

laten geloven

zie bloemen

nog in weelde

wuivend geurend

reeds om zomer treuren

nog nagloeiend

het hoofd buigen

in een wind die reeds

een ander lied zingt

dra hun bloemblaadjes

als vluchtige schoonheid

door de lucht jaagt

als voltooide zomertijd

als een blauwe hemel

open bloeit met

wollig witte dromen

die mij laten  zweven

ontdek ik een wonderwereld

 waar magie

zich met illusies verweeft

tot hij grijs weg krimpt

onweer mij

met wakker worden bedreigt

waai niet langszij

maar omstrengel mij

wild en speels

met aanwezigheid

zodat ik krommend

in jouw kracht

naar steeds meer

begeerte tracht

tot ik niet langer

emotie draag

en nagenietend

in volkomenheid bedaar

wanneer er geen vertrouwdheid

alleen maar achterdocht

met een lichaam vrijt

een passieloos woordenspel

alles toedekt

wat er ooit is geweest

jij me niet meer

in jou laat schuilen

maar telkens buitensluit

weet ik

dat mijn leven

een schaduw meer heeft

pas wanneer wij

in een wereld

waar fantasie meer biedt

dan werkelijkheid

elkaar in wakende sluimering

laten dromen

dat sprookjes niet alleen

in boeken bestaan

zullen wij iedere dag

gelukkig verder spelen

zelfs geloven dat regen

ons geen verdriet

maar vreugdetranen giet

vroeger mocht hij

bos wezen

een plaats waar wij

met kabouters en feeën

iedere vakantie gingen kamperen

nu blijkt hij alleen maar

uit sprokkelhout te bestaan

waar de verhalen van toen

 enkel als herinnering ronddwalen

wanneer het sombere

van de nacht wegkwijnt

de dag wakker schrikt

uit de stilte

zon nog even

rood sluimert

in een weidse ruimte

van parelende dauw

ontwaken wij samen

uit  eenzaamheid

en ontdekken een wereld

die onze prille liefde tekent

bloesemde zij

in lente nog zo mooi

zomerdroogte zorgde ervoor

dat ze haar blad verloor

en toen de herfst

haar te kleine vruchten plukte

heeft ze zich omringd

door jaren van weleer

in winterslaap geweend

geniet in ochtenddauw

van het parelend ogenblik

wanneer ik voor jou

mijn bloemkroon openvouw

adem mijn geur

ontdek mij lijfelijk mooi

wees mijn prooi

kleef je vast

diep in mij

en ontdek de kracht

van ons samenzijn

wanneer zomer

de schoonheid van de natuur

in volle glorie

voor me uitrolt

dan lijkt het

of ik op een kleurig tapijt

van pril naar weelderig

de wereld in zweef

en ervaar dat genieten

van de groei van leven

mij het paradijs

op aarde geeft

jij die vroeger

fris groen wolkte

af en toe jouw waarheid

in bruin rood vertolkte

zelfs kaal grijs

nog teken van leven gaf

en in een nieuwe kringloop

mij bloesems toonde

neigt nu vermolmd

naar de grond

waar je door de tijd

aards wordt toegedekt

en verdwijnt

terwijl ik vlindervleugelig

langs het bloemperk trek

de zomer ruik

in de zoete geur

van fleurende sierstruiken

glimt mijn hart

het zonlicht tegen

en golf ik

gedragen door kleurrijke beelden

naar een bruingetinte herfst

laat me even

roerloos vlak

alles beleven

heb genoeg

van het schrikbeeld

dat mij

 in sterke stroming

met telkens

meer averij

laat verder leven

het licht

waarvan de schijn

met een zucht wordt gedoofd

van warmte beroofd

hou ik vast in dromen

omdat ik samen als we waren

de herinnering nog jaren

in mijn hart wil bewaren

want zelfs al adem ik

eenzaam verder

wat me heeft toebehoord

verlies ik nooit

wanneer de hitte

boven de grond

weerkaatsing danst

hemelsblauw

kent op wollig wit

de overhand

vogels vliegen

een langzame vlucht

rond een flonkerende zon

de stille hartenklop

 van leven

het landschap sust

dan pas kent augustus

terug  zomer

de rookgeur van verbrand kruid

liet me terugkeren

naar mijn jeugd

toen we zomersjong

een hele dag door

aardappelen rooiden

een oplawaai kregen

wanneer wij

de krieltjes waren vergeten

maar ook hoe we na oogst

ze in het vuur gooiden

en rokend warm opaten

niet beseffend

dat een zorgeloze tijd

zo vlug voorbij zou zijn

en jouw woorden

die klagen om gelezen te worden

sleuren mij

door regels vol venijn

waarbij ik de inhoud

met pijn uitwis

en leugens laat wegkwijnen

in grijs

want zelfs wanneer mijn hart

door jouw pen wordt gekrast

weet dan dat ik in schoonschrift

reeds mijn eigen sprookje schrijf

in een even omgeven

open jij verbeelding

voert mij mee

waar passie leeft

tot beleven

wordt toegedekt

met onaards stil

ondanks je

naast me ligt

ik jou niet meer vind

niet wetende de weg

naar liefde is nooit effen

strijkt ze de plooien

van haar nieuwe jurk glad

pikkelt ze op veel te hoge

zwart gelakte schoenen

langs de kinderkopjesbaan

naar haar liefdeskompaan

die zit te flikflooien

met een nymfomane