toen overwaaiende

lichte wolkensluiers

ons toelieten

te genieten

van broze intensiteit

voelden wij ons

werkelijk bevrijd

van diep

verduikte somberheid

zo eigen aan

verwinterde eenzaamheid

wanneer ik

deze morgen

eenig

de deur opendeed

glipte hij

langs me heen

mee naar buiten

in tegenstelling

tot mijn spiegelbeeld

dat binnenbleef

het ervaren

van alledag

weigerde

na te volgen

lang uitgestrekt

naast het beleefde

lig ik stil te verlangen

naar handen

die me rondtastend zoeken

om geborgenheid te geven

wanneer de nacht

ons donker

onderdompelt

zie hoe zij zich

in eindeloze deining

wenden en keren

naar vrijheid

tot het web

dat hen in grijze

mijmering vasthoudt

losscheurt

als lichte wolkenvlucht

na de hel

hun hemel

gaan ontdekken

al zijn we bijna maart

een weg bezaait

met glinsterende kralen

gebaart de winter

nog dichtbij

maar wanneer ik verder kijk

dan die ijzige werkelijkheid

weet ik de bomen

weldra in buitensporig

witte bloesems

des duivels

om bij elke ademstoot

in de spots van bestaan

lichtheid mee te dragen

tot ik voorbij

de drukte raak

met kleur op mijn wangen

tussenin

waarheid en werkelijkheid

rustig ga zitten

hoe fel

spreekt de wilg

lente

wanneer hij zelfs

na ’t snoeien

zijn groei laat zien

door ’t jonge gebroed

dat in zijn knoest

neerstrijkt

hoe ik ook tracht

om van binnenuit

de vreemd

ontroerende kracht

van een langschap

in de regen

neer te schrijven

in verder glijdende

beslotenheid

is er enkel

mijn ploeterende gedachtegang

die op papier verschijnt

adem mijn kreten

neem me teder

laat me innemende

geborgenheid weten

zacht ogend kijken

naar de storm van leven

in de weelde van ‘t minnen

mezelf terugvinden

elke veertiende

van de tweede maand

blijf ik

in verkenning van mezelf

even voor de spiegel stilstaan

om daarna

ondanks het ontdekken

van een rimpeltje meer

volmaakt gelukkig

verder te gaan

met nu te leven

en hoe

toen ik

bij de aanblik

van uitgestrektheid

op de stilte stootte

ging ik ergens

tussen fantasie en werkelijkheid

mijn kijk

op de wereld herzien

In hun kennen

van aarde

en hemel

staan ze

in zichzelf reeds

groot te wezen

nog voor het

bloesemende

wit

hen naar

welig sappige

volmaaktheid draagt

zal de dood komen

wanneer het donker

achter de ogen is

men in het hoofd geen

enkele herinnering terugvindt

of komen er nieuwe dagen

omdat het hart nog bonst

wanneer ze

verder dan de horizon

de ochtend zien opstaan

pas toen ik

gensters van zilver

goud en brokaat

van tussen de wolken

ging puren

kon ik afstand nemen

van leven

om het vonkende

als droom

neer te schrijven

toen zij tijdens herfst

dor en broos wegkwijnden

dacht ik

de wereld donker

wist ik veel

dat verborgen in de schaduw

kracht diepgeworteld

zijn tijd wachtte

om in volheid

van zomers leven ons

in een telkens anders beleven

zijn eindeloze rijkdom te geven

de zachtheid

van warm verlangen

zit zo diep

verbloemd

in haar hart

dat het nooit

de dag zal vinden

nu reeds ligt oorsprong

diep onder de aarde

in zichzelf besloten

zwaar te ademen

omdat er weldra leven

schoorvoetend traag

als gebarsten ziel

uit vergetelheid zal kiemen

tussen hemel en aarde

in uitdagend groen

tot sterk gewortelde bloem

zal voortbewegen

het grillige dat

zwarte schaduwen

tegen de grijze lucht tekent

lokt de avond

in de hoop

dat het licht van de maan

met wolkjes koude adem

de hemel openbreekt

omdat het liever

in feeërieke schijn

het nabije

wil opwachten

dwarrelen ze licht
zuiver winterse betekenis
op d'aarde neer
dan nog
zal er morgen
lente wezen