weet je nog hoe wij

stenen verschikkend

buitenkamers zijn geraakt

op zoek gingen

naar de kleuren

van geurende bloemen

dat stukje blauw

welke wij vanuit

het dakvenster beleefden

ergens verder dan de horizon

met alles wat goed voor ons was

dag morgen hebben gezongen

raakte ooit

midden je bloei

verslingerd

driftte mee

deelde verhalen

geheimen

tijden van liefde

verlies

en verandering

tot ik verweerd

maar nog steeds

een glimlach rimpelend

in de holte van je stam

stil slapend

ging bedenken

dat als dit het einde was

ik er ons heel graag

in verdroom

met evenwel een nieuw begin

weerspiegel

in verrassende varianten

waarachtigheid

nodig me uit

om er te blijven

bij stilstaan

tot ik binnen handbereik

jullie als verhevenheid

durf neer schilderen

wanneer ik zie hoe jij

met diepzinnige nuances

eigenzinnig

volkomen jezelf

midden een verharde wereld

in voortdurende verandering

spontaan ontluikt

neem ik deze levenslust

helemaal tot mij

bloei naast jou

met weliswaar

eigen karaktertrekjes

het ultieme zijn

helemaal open

weet ik lieflijkheid

elk met een eigen

zomerzachte melodie

in ’t dicht groene

lover van de bomen

houden zij niet alleen

de dag levendig

ze bevliegen

ook mijn gedachten

tot ik het innestel

om ooit weer

neer te schrijven

als ook mijn lied

innemend als ‘t verstild
verlangen me parelend
naakt verder draagt

verzuchtingen vertellen
hoe zinnenprikkelend mooi
ons dollen was

wij samen dromend
in Morpheus armen
op verhaal komen

is de dood ermee gemoeid

wanneer ik moegedragen illusies

weggeef aan de bloemen

in mijn tuin

die als vanzelf verder bloeien

naar herfst

of heb ik tijdens dit loslaten

midden alle eeuwigheden

mijn waarheid ontdekt

beleef ik leven nu echt

als de avond verstomd

wijl donkerte opkomt

een donkerte die me brengt

naar een nacht die

losstaat van werkelijkheid

is er een hartslag nodig

om boven stilte uit te komen

een hartslag die een nieuwe

dageraad beoogt

weelderige beelden meedraagt

nog voor de zon is opgestaan