draag me

in de stroom van leven mee

naar die andere wereld

schraap

weg de aarde

op zoek naar mijn sporen

toren ze hoog

want ik wil niet

dat je zonder mij oogt

enkel rimpelingen

in de tijd

eenzaamheid

die zich donker aftekenden

aan de hemel

tot ze haar gedachten

overboord gooide

gevoelens

aan de kant schoof

van binnenuit een oplichtende

droomwereld liet geboren worden

die haar waarheid niet langer

aan het huilen bracht

als ziels verlenging

naar de sterren bracht

over de beemden

strooit volle maan 

beelden uit

die verhalen geven

zodat zij niet langer

nevel nodig hebben

om indrukwekkend te zijn

bij winterse waarheid

ontspringt

leeft en beweegt

raapt stenen

zoekt en wroet

onophoudelijk kronkelend

haar weg naar beneden

om in parelend

grijze schoonheid

zorgeloos verder te drijven

naar daar waar

ze zichzelf verliest

in de onmetelijkheid

van haar streven