sluit het boek

waar last te zwaar

voor me was

met je stilte

neem me mee

langsheen

golvend groene

schoonheid

waar waarachtigheid

opbloeit als

een heerlijkheid

die behaagt

volheid van leven

als zachte nuance

aanbiedt

door helderheid gedwongen

bars van tegenstellingen

dromen wij ieder

een eigen wereld

tot wij verbijsterd raken

van elkaars vermogen

om met stil verlangen

de liefde levendig houden

zelfs binnen de grenzen

van soberheid en gemis

niet bang te zijn

voor verlies

het maakt ons

zo menselijk volledig

zo oprecht één met wie in

de diepte van ’t hart leeft

stilte

wil van geen wijken weten

rust zo beklijvend

geen enkel geluid

van beweging

als sluimeringen van eeuwigheid

zachte weemoed rusten zij

zij aan zij

de einder liefhebbend

als ik tijd en rust vind de echo van mijn zuchten
in de stilte hoor weerklinken
geur van zachte kruiden ruik
en dromen me
aan het landschap binden

zal ik me niet meer ophouden
in wankel duister
maar in kleuren ontwaken
die mijn lichaam raken
en laten stoeien
in een eindeloos ontmoeten

hoe wist ik mij

tijdens die winterse waarheid

door je liefde gedragen

door mij telkens weer

te beloven

dat ik nooit zal sterven

in de diepte van jezelf

blijf meegenieten

van een mooie zomer