dacht tijd te hebben

om haar te vragen

waarom ze vreemd

onbewogen

mij alleen liet

maar leven

is zo vluchtig

even

een ogenblik

door je kreet naar bevrijding

voel ik het alleen zijn

met mezelf aan

als een heel witte bloem

met eigen dromen

die aan de rand van bestaan

tranen vonkend

schuld vindt

omdat ik liefde weet

waag ik de sprong

in het donker

ervan overtuigd uiteindelijk

de reeds lang vermoede

hemel te zien

waar zilveren stilte me

bijlicht tot voorbij

de grenzen van gemis

mijn waarheid

zij laat zich

niet opsluiten

grijpt kansen

schat hen in

beleeft de klanken

desnoods

zonder lied

nu ik me

durf inleven

binnen het moment

waar de ene bloem

zacht gehaast

open bloeit

wijl de andere

wezend stil

verwelkt

wacht ik

doodstil geraakt

op eindeloos meer

zoekend

naar een nabijheid

waar midden

een kolkende vlammenzee

het verlangen troont

dat liefde verwoord

ben ik mezelf kwijtgeraakt

terwijl ik jou meemaak

nu ik vanuit het grijs en grauwe

het diepe zilver

heb ontdekt

dat een heel

nieuw licht

op het heden werpt

kan ik het voorbije

zonder schuldgevoel

loslaten

mijn blik gericht naar overzij

een milde najaarszon

omarmen

de zachte klank van een hart

dat verlangt

heeft ons samengedreven

deint nu verder zachtjes

vloeit in jou en mij

als stille zee

geeft extase

kleur en luister

aan ons leven

als een slapeloze nacht

schrikt van mijn gedachten

die trachten om te gaan

met pijn

schenkt hij mij

een opbloeiende stilte

zodat ik een gedicht over

berusting kan neerschrijven

waarbij hoop als droom

verscholen zit

vertel

dat je me weet

hoe ik als zwerver

beweeg

langs de straten

van vandaag

me verbaas

hoe drift verbleekt

wanneer de avond

met stille lijnen

stillevens tekent waarin

ik me geborgen weet

de weg naar jou

tracht te verlengen

hoe zij zich ook richt

naar ’t licht

om zijn glimlach

te zien oplichten

steeds vaker

gaat hij

in de greep

van honger slapen

vermoeid van

’t leven hier

het droomblauwe

aanraken

mijn waarheid

beweegt zich

langs veldwegels

waar een schoonheid

te ontdekken is

die ik weiger

te plukken omdat

het me weerhoudt

tot verkennen van

nieuwe horizonten

bezwangerd met

wondere composities

zonder ook maar één schaduw

binnen eigen perceptie

al schildert de zon

hen nog even als stilleven

dra zullen ze hun vrijheid nemen

rood gekleurd

wervelend spelen

op de stroom van leven

tot ze bij windstil

zich warm gaan koesteren

in een tijdloos voortbestaan