vertel

dat je me weet

hoe ik als zwerver

beweeg

langs de straten

van vandaag

me verbaas

hoe drift verbleekt

wanneer de avond

met stille lijnen

stillevens tekent waarin

ik me geborgen weet

de weg naar jou

tracht te verlengen

hoe zij zich ook richt

naar ’t licht

om zijn glimlach

te zien oplichten

steeds vaker

gaat hij

in de greep

van honger slapen

vermoeid van

’t leven hier

het droomblauwe

aanraken

mijn waarheid

beweegt zich

langs veldwegels

waar een schoonheid

te ontdekken is

die ik weiger

te plukken omdat

het me weerhoudt

tot verkennen van

nieuwe horizonten

bezwangerd met

wondere composities

zonder ook maar één schaduw

binnen eigen perceptie

al schildert de zon

hen nog even als stilleven

dra zullen ze hun vrijheid nemen

rood gekleurd

wervelend spelen

op de stroom van leven

tot ze bij windstil

zich warm gaan koesteren

in een tijdloos voortbestaan

de akkers die zwaar

liggen na te hijgen

van een rijke oogst

herinneren mij

hoe wij samen

begin mei

onze mooiste zomer

ooit zaaiden

wanneer zijn bladeren

verhalen ruisen

de zilveren stam bruisende

energie vertelt

reikende takken mij

naar de hemel

doen kijken

in blauw laat neervlijen

dan erken ik dat zijn leven

mij telkens verleidt

naar dromen

onmenselijk teder

in een nieuw getij

waait hij

zomer heen

verkleedt boom en struik

in geel geruis

neemt de geur

van laatbloeiers mee

plukt zuchtend

rijpe vruchten

laat vogels vluchten

in zijn stroming

verplicht mij

tot verloren lopen

in de dansende schaduwen

die bij zijn bewegend spel horen

lente was het

die haar liet leven

tot zomer haar

met illusies heeft bedrogen

en zij in de herfst van haar leven

alleen nog

door werkelijkheid

laat strelen

tussen vroeger en nu

ligt een wirwar

van donzig wit

een eindeloze vaagheid

waar ik bij neerhurk

en de tijd verzucht

omdat één stap verder

je niet meer mocht zijn

als werkelijkheid loert

weiger

aangegrepen te worden

door het levenseinde

de hemel mokt grijzig

spartelt tegen

wanneer de zon

door de wolken

wil breken

gunt een

onschuldige dromer

geen kleurrijk verhaal

wil dat hij zichzelf verliest

in het schrale

als koesteringen

midden de warme gloed

van een eeuwig lentegevoel

een neerdwarrelende zomer

die me de schoonheid van herfst

op het hart drukt

vleugjes mysterie

die het onbevattelijke

een naam geeft

zo heb ik het neerdwarrelen

van blaadjes vandaag

ervaren

mijn blik

hij laat geen sporen na

op wat ik ervaarde

zelfs geen omfloerste afdruk

die aan iemand

zal kunnen zeggen

hoe zwaar het was

om op te staan

ver weg te gaan

van wat ik

als vervoering zag

geef me een gedicht

zinderend

van belevingen

waar tussen de regels door

gevoelens dartel bewegen

ieder woord

verrukking slaakt

in de eindzin

helemaal mezelf

terugvind

ik stel me voor aan hem

opdat hij zich aan mij

zou voorstellen

een oud gegrijsde stam

met diep gekerfde schors

die me verhaalt over

een voorbij leven terwijl

zijn kroon lijkt op een

opgewekt zacht ruisende wolk

een onweerstaanbare opwelling

in het tere licht

van een opgaande zon

die romantiek uit beleven haalt

een waarheid welke geen versies kent

omdat liefde éénig is

stuurloos

driftend

tot ik hem

als anker ontmoet

één en al gedrevenheid

mij overeind weet te houden

midden schemerige kwetsbaarheid

net zolang redzaam licht

een streep trekt

naar de overzij

op een zee van frêle

koestering verder drijvend

samen het strand bereiken

dat ons toekomst biedt

voel in de trillingen
van d’aarde
de diepte van mijn zee
haar immens
golvende aanwezigheid

in het licht
dat schijnt door
iedere venster
zie ik
haar waarheid

het opent mijn hart
zodat ik wil
verder spelen
met haar
met mezelf
en de liefde

zonder vergankelijkheid
vol leven
dat je zo verdient

zoekend naar inspiratie

vond ik het begin

van een levenslange romance

die me liet schrijven

met schitterende ervaringen

in ogenschouw

het mooiste hoofdstuk

van mijn leven

wat mij bij overkomen

gaande houdt

is de gedachte

dat er geen enkele rimpel

ooit mijn ziel

zal verfomfaaien

bewust gericht naar ’t licht

strevend naar eeuwigdurende bloei

zal voortbestaan

pluk met mijn ogen

het één na ander

openwerpend bloemblaadje

als een lief klein gebaar

een lach

voor de hele omgeving

tot ze volmaakt mooi

zich met mij verenigt

helpt woorden te vinden

om mijn passie voor schoonheid

het gevoel van liefde

uit het hart neer te schrijven

als een hoopvolle vonk

paars licht

bloeit ze open

zo innemend mooi

dat ik mezelf

in handen leg

van degene die de struik

uit eigen beweging

liet groeien

tot wondere aanwezigheid