mijn blik

hij laat geen sporen na

op wat ik ervaarde

zelfs geen omfloerste afdruk

die aan iemand

zal kunnen zeggen

hoe zwaar het was

om op te staan

ver weg te gaan

van wat ik

als vervoering zag

geef me een gedicht

zinderend

van belevingen

waar tussen de regels door

gevoelens dartel bewegen

ieder woord

verrukking slaakt

in de eindzin

helemaal mezelf

terugvind

ik stel me voor aan hem

opdat hij zich aan mij

zou voorstellen

een oud gegrijsde stam

met diep gekerfde schors

die me verhaalt over

een voorbij leven terwijl

zijn kroon lijkt op een

opgewekt zacht ruisende wolk

een onweerstaanbare opwelling

in het tere licht

van een opgaande zon

die romantiek uit beleven haalt

een waarheid welke geen versies kent

omdat liefde éénig is

stuurloos

driftend

tot ik hem

als anker ontmoet

één en al gedrevenheid

mij overeind weet te houden

midden schemerige kwetsbaarheid

net zolang redzaam licht

een streep trekt

naar de overzij

op een zee van frêle

koestering verder drijvend

samen het strand bereiken

dat ons toekomst biedt

voel in de trillingen
van d’aarde
de diepte van mijn zee
haar immens
golvende aanwezigheid

in het licht
dat schijnt door
iedere venster
zie ik
haar waarheid

het opent mijn hart
zodat ik wil
verder spelen
met haar
met mezelf
en de liefde

zonder vergankelijkheid
vol leven
dat je zo verdient

zoekend naar inspiratie

vond ik het begin

van een levenslange romance

die me liet schrijven

met schitterende ervaringen

in ogenschouw

het mooiste hoofdstuk

van mijn leven

wat mij bij overkomen

gaande houdt

is de gedachte

dat er geen enkele rimpel

ooit mijn ziel

zal verfomfaaien

bewust gericht naar ’t licht

strevend naar eeuwigdurende bloei

zal voortbestaan

pluk met mijn ogen

het één na ander

openwerpend bloemblaadje

als een lief klein gebaar

een lach

voor de hele omgeving

tot ze volmaakt mooi

zich met mij verenigt

helpt woorden te vinden

om mijn passie voor schoonheid

het gevoel van liefde

uit het hart neer te schrijven

als een hoopvolle vonk

paars licht

bloeit ze open

zo innemend mooi

dat ik mezelf

in handen leg

van degene die de struik

uit eigen beweging

liet groeien

tot wondere aanwezigheid

ruisende schaduwen

heel licht aanrakend

kom ik tot je waarheid

de drang om mij

in jou te verlaten

als een blijvend ogenblik

vol van behagen

met sidderingen stoeiend

je te smaken

weet je me stil

til me dan op

boven je verdriet

met blije herinneringen

in je hart

mijn lach op je lippen

beleef hun woorden

als sierlijk bewegende

bloeiende liefkozingen

die leiden naar een aanhankelijkheid

waarbij liefde

eeuwigdurende lente fluistert

vol van beleven
lees ik je woorden
tot een gedicht

waarvan de inhoud
liefde verwoord
uit jou in mij geboren

drift van ongedurig leven

verbleekt

tot een zacht bloeiend gerucht

dat zich koestert

in zomerend einde

een stilleven zonder grijs

met warme strelingen

van vruchtbaarheid

die leiden naar dat ogenblik

met een nieuw begin in zich

het is onrust

die me smeekt

stil te zijn

midden fluistering

berusting

te zoeken

bij iedere stap verder

eeuwigheid

in te ademen

in diepe schaduw

tref ik

het verlangzamen

welke het stil zijn voortrekt

verzonken raken benadrukt

dromen die

over een dageraad

mompelen

waar licht om

leven schreeuwt

heb me verschanst

in onbereikbaarheid

enkel kwaliteit van aanwezigheid

kan me genezen

me echte warmte geven

wanneer mijn nacht

alle licht uitdoet

om duisternis in te ademen

ontdek hoe zoet

lucht kan zijn

hoe fleem ik me

in dit welbehagen

zielroerend neer

mijn toekomst staat niet vast 

wordt door mezelf bepaalt 

als een gewicht drukt ze op me

ik vlucht naar ergens

nergens

ik ben niet kwaad

laat woede en wanhoop

niet het laatste gevoel zijn

dat ik ervaar

maar omhels me teder

zodat ik nog een laatste keer

het verlangen naar

meer tijd samen mag beleven