ruisende schaduwen

heel licht aanrakend

kom ik tot je waarheid

de drang om mij

in jou te verlaten

als een blijvend ogenblik

vol van behagen

met sidderingen stoeiend

je te smaken

weet je me stil

til me dan op

boven je verdriet

met blije herinneringen

in je hart

mijn lach op je lippen

beleef hun woorden

als sierlijk bewegende

bloeiende liefkozingen

die leiden naar een aanhankelijkheid

waarbij liefde

eeuwigdurende lente fluistert

vol van beleven
lees ik je woorden
tot een gedicht

waarvan de inhoud
liefde verwoord
uit jou in mij geboren

drift van ongedurig leven

verbleekt

tot een zacht bloeiend gerucht

dat zich koestert

in zomerend einde

een stilleven zonder grijs

met warme strelingen

van vruchtbaarheid

die leiden naar dat ogenblik

met een nieuw begin in zich

het is onrust

die me smeekt

stil te zijn

midden fluistering

berusting

te zoeken

bij iedere stap verder

eeuwigheid

in te ademen

in diepe schaduw

tref ik

het verlangzamen

welke het stil zijn voortrekt

verzonken raken benadrukt

dromen die

over een dageraad

mompelen

waar licht om

leven schreeuwt

heb me verschanst

in onbereikbaarheid

enkel kwaliteit van aanwezigheid

kan me genezen

me echte warmte geven

wanneer mijn nacht

alle licht uitdoet

om duisternis in te ademen

ontdek hoe zoet

lucht kan zijn

hoe fleem ik me

in dit welbehagen

zielroerend neer

mijn toekomst staat niet vast 

wordt door mezelf bepaalt 

als een gewicht drukt ze op me

ik vlucht naar ergens

nergens

ik ben niet kwaad

laat woede en wanhoop

niet het laatste gevoel zijn

dat ik ervaar

maar omhels me teder

zodat ik nog een laatste keer

het verlangen naar

meer tijd samen mag beleven

zelfs al heb jij

onbegrijpelijke haast

om van de nacht

wakker te komen

vlij ik me graag

nog even tussen

onze dromen

die zo lieflijk zoet

met een overvloed

van hemels spelen

mij doorasemen

in tedere ontmoeting
sterken gevoelens geleidelijk aan
hunkeren verlangen

mijn leven gisteren nog banaal
vandaag rijkelijk behangen
met een mooi verhaal

bloei van leven zit vol gezangen
verrijkt door eigen taal
een schat van emoties bij die eerste begroeting

in het geven en ontvangen
zit kracht van liefde immer gevangen

na je te hebben toegedekt
met schaduwgeruis
dat zo lekker naar stro ruikt

ga ik erover waken
niks je kan deren
in teder open bloeien

 tot jij je helemaal vrij
voor niks beducht
losrukt uit je schuilplaats

jouw volmaakt mooie
met mijn ogen
rijk kan oogsten

zie hem

rond de bloemen

in mijn tuin kringelen

neemt hen teder kussend

zachtjes sussend mee

van knop tot bloem

wijl ik dolend gelukkig

in de rand van het gebeuren

er mijn naam levenslustig bijteken

midden tanend licht

en de laatste zuchten

van een bloem

die zich stil sluit

spreek ik met leven

over verwachting

of die enig en

eeuwig zal heropbloeien

binnen handbereik

me blijvende verlichting

zal schenken

waar dan ook

het is de stilte die

mijn verwarring verdiept

laat dralen

midden onzekerheid

naakt

ten gronde draagt

vleugels

onthecht spreidt

vrije vlucht

als vlinder benijdt

blijven gedachten stromen

voel ik nog warmte

de kracht van liefde

als er zovele wolkenplukken

het blauwe overschaduwen

duik onder in verwachting

tot ik haar waarheid ontmoet

een hunkerende bloei die mijn hart

zo met liefde bezielt

dat ik met een innig omvangen

haar in gedachten vereeuwig

een bitse regenbui

jaagt me op

tot mijn hijgen stokt

een schaduw diep

mij wroetend

verschuil

met bodemloze ogen

mijn dromen

tevergeefs grijp

er is geen uitweg meer

die de zon tevoorschijn prevelt

zoals voorheen

ik ben alleen