toe wees stil met mij

hoor hoe bomen

zachtvloeiend

sierlijk

ingetogen

lichtverworvenheid

prevelen

een waar beeld

van tedere koestering

die wij

door haast

onderwijl

zijn verloren

door zachte schaduwen gedragen

baart ze zichzelf als vlinder

neemt de taak op zich

de wereld dieper in te kleuren

in volkomen licht

op een bed

van zacht gras heb ik

mijn hart neergelegd

opdat het zich

door de strelingen

van bewegend leven

gekoesterd weet

zonder eindeloos gedroom

verder kan

met een witgekerfde bast die

zich veel te expressief vertoont

bladerloze dooreengeleefde

naar beneden hangende takken

in elkaar gegroeide wortels die

doodvermoeid de diepte zoeken

zo houdt hij mij een spiegel voor

van eigen sterven

nog voor hij zich

in wijd verbreide

groene tooi

krachtig opengooit

word ik door zoet

zacht bloeiende bloemen

verleid tot weerschijn

zo eigen aan verliefd zijn

meegedragen

naar hartje zomer

zo voelt het

wanneer wij in

bloeiende bermen

rode klaprozen ontdekken

die met weloverwogen gebaren

onze brandende passie

natrillend verhalen

laat ze diepwortelend

in eigen aard

zichzelf verheffen

tussen hemel

en aarde

schoonheid geven

ons leren

zonder beperking

te leven

door ogenblikken

als ademruimte

vast te houden

zacht zand

warm onder mijn

voeten aan te voelen

leer ik mezelf

weer weten

omdat hij

zijn ogen

zou bedekken

die uitdrukken

hoe wel omlijnd

zijn voel

in beslotenheid is

heeft men

hem

geen handen gegeven

omsloten door glas

dat groei

doet bloeien

zoet van geur

warm van fleur

opent

mens’ ziel zich

zacht kiemend

(nationale plantentuin Meise)

ingebed

kolkt en stroomt

ten volle waarachtig

het lichaamsbewuste

gewaarzijn

die mij

de kern leert weten

van waaruit ik

onvoorwaardelijke liefde

durf geven en nemen

zonder het minste

greintje twijfel

de bekende weg

kwijt te raken

omdat zij

in het zoete openbloeien

een uitbundig rijk

verfijnde openbaring

van hoopvol vermoeden

nestelt

het verliefd tortelend

paartje zich

vol vertrouwen tussen

de paarse seringen neer

onder een hemel

die sterren ruimte geeft

om met oneindigheid te spelen

leg ik mij stil in

Gods handen neer

met het oog op een morgen

waar voorjaarslicht

middels zijn voorzienigheid

mij zal leiden langsheen

wonderlijke werkelijkheid

wanneer gelukzalig

zeldzaam ervaren

gewoonweg ineens

mijn pad weet te kruisen

zal ik het volgaarne

diep in de zakken van

mijn jas gaan opbergen

om hen jaren later

één voor één

als geboekstaafd

naast me neer te leggen

geef me zon

al te lang

hebben we onszelf

door nerveuze regen

heen gedwongen

een zuchtje wind

en licht ’s morgens

doorheen ’t lover

van de bomen

om te zien hoe boswegels

in kleuren worden gezet

het lente wezen ons

niet langer meer ontglipt

elkaar vertroosting gevend

gaan ze

verder dan de hemel

hij alleen weer

om stenen van weleer

op te rapen

die in warme greep hem

ver voorbij

de zichtrand laat zien

In een oase

van wonderlijke verwezenlijking

waar de ziel

het hart over reikt

met de verste verte

van leven

binnen handbereik

ontdekt men zijn regenboog

wanneer de ziel

hartverlangen

ontvlucht

is het omdat

noch dag noch uur

haar heeft geleerd

hoe zoet

’t licht in ogen

kan blinken

wanneer mijn nacht

alle licht uitdoet

om duisternis in te ademen

ontdek hoe zoet

lucht kan zijn

hoe fleem ik me

in dit welbehagen

zielroerend neer

wijl prilgroene bomen

naar volmaaktheid zoeken

bloesems zich verdromen

boven wolken

weerkaatsen wij

met open bloei

het samen voelen