wanneer mijn nacht

alle licht uitdoet

om duisternis in te ademen

ontdek hoe zoet

lucht kan zijn

hoe fleem ik me

in dit welbehagen

zielroerend neer

wijl prilgroene bomen

naar volmaaktheid zoeken

bloesems zich verdromen

boven wolken

weerkaatsen wij

met open bloei

het samen voelen

heerlijk hoe lente zweeft

tussen de boomgaarden

oeroude appelbomen

bloeiende lentekronen geeft

weiden omzoomd

met wit kantwerk

van walstro

akkers in voorjaarsgroen steekt

seringen helpt

in hun drang naar uitbreken

om tuinen zoet

te laten geuren

met warme zonnestralen

mij overhaalt

te aarden

in goddelijk zicht

wanneer een zee

van verklaringen

haar aard opengooit

eindeloze golven

een anderszijn praalt

waarom in absurditeit

van beperktheid reizen

door alleen naar

de einder te staren

die je hemel verkleint

het is geen voorzienigheid

die hem als

vreemde eend in de bijt

dwingt te groeien

enkel eigen hunkering

om zich te onthechten

aan het gebondene

wezenlijk alleen

het gave licht

van de maan

te vangen

omdat voel

gevoed moet worden

laat ik mij

door wijdse

warmte verwennen

zover ’t oog

voel je diep in mij

wiegend gedragen

door mijn hartenklop

mijn kleine verborgen schat

slechts heel af en toe

maak ik je

met een vlinderkusje

liefdevol wakker

 
droom jij maar zacht

wijd

spreid ik

mijn handen open

om een overvloed

van zachte weelde

te oogsten

wanneer jij

je bloesems

over mij verstrooit

hou me vast

in dromerige waarheid

waar het grijze wordt verbloemd

met speelse schaduwen

die een altoos jeugdige

onbevangenheid tentoonspreiden

in je schaduw

ontdek ik de zin

om schepping

als uniek te zien

nog heel lang

zullen wij buitelen

in de nieuwe getijden

van onze gedachtengang

uit schemer en duister

zijn ze in komen en keren

zo zwierig mooi opgerezen

dat ze nu goudfonkelen

in onze tijd

zo warm en dichtbij

in lichtend mooi verlangen

toen je me ging helpen

alle zeilen bij te zetten

om de eindeloos

onuitputtelijke

uitgestrekte beweging

van intense schoonheid

in een notedop te vangen

is het ons

samen overkomen

het is eentonigheid

die de met groene droes

verdoken poel open drupt

tot een oord van begoocheling

net zolang zonlicht

door de wolken breekt

in volle heerlijkheid

subtiliteit verrijst

hoe verlang ik

naar zachte deining

die het zieldiepe

weerspiegelt

temidden van een hoogtij

golvende beweging

welke me op zuchten

doet roeien

zelfs al blijft

het stille gevoel overeind

er heel alleen te zijn

toch leg ik ieder jaar

op het wezenloos versteende

een rode roos neer

omdat ik hem

op de ons gekende weg terug

telkens weer welkom mag heten

toen ik in haar

verkwikkend rode blik

me samen met de bloemen

uit de slaap wist opgetild

waande ik

mij een vlinder

die zich dronken nipte

aan geurend lentelicht

waar bomen zich

in prilgroen verheffen

vogels hun lied

als een zacht wiegelied zingen

bosanemonen ons ruiselende

sprookjes verhalen

daar willen we verpozen

minnenkozend

elkaar een droom aanreiken

zo zielsvertrouwd

dat niets of niemand ons er

ooit nog kan weghalen

diep in mezelf

ben ik de zin

van leven

gaan zoeken

nadat almachtigheid

zodanig

mijn zijn

heeft beheerst

dat ik

de weg

naar de hemel

heb opgegeven

hoef niet te weten of ik

voorbij de rimpelingen

van hoge bomen het einde vindt

wanneer ik over de greppel heen

in een bos zonder wegen

die bezig is kleur leven te geven

van de ene verbazing

in de andere val