dweepten

druppels regen

met de beelden

plassen

verankerden ze stevig

tot de wind erover streek

leven uitgerafeld

in de nacht

verdween

weet me

bij volle maan

gedragen

door het mysterie

naar een wereld

waar ik spelend

met verbeelding

word verder gedreven

naar een intimiteit

zoveel mooier

dan de woorden

die men eraan besteedt

jij en ik

niet langer meer

door donker omknelt

maar wild en ongerept

in breedbeeld onderweg

waar wij

door licht en helder

liefde als groeiende bron

van inspiratie

leren kennen

ze dragen

de herfst nog vaag

terwijl de winter

zich reeds vertaald

in koude windvlagen

die het nog omvattende

naar zich toehaalt

wanneer de wind

grillig snelt

naar herfst

dan voelt

het leven

sleet

versukkelt het

na korte tijd

in aardse vergankelijkheid

het bleef stil

toen ze elkaar

in verdergaan begroetten

één van hen

had moeten spreken

maar ze zwegen

wilden

alleen maar

in schuifelende voeten

een aarzeling horen

die eigen gedachten

verwoordden

er hangt een geur

van verloren waar

werd gespeeld samen

de schoolbanken gedeeld

hij koud

opgebaard wacht

op de stoet die naar

een warme herinnering tracht

toen zijdezachte nevel

hen erop wees

dat er een nieuwe dageraad

aan de hemel was verschenen

beseften beiden

dat de oude berkenboom

ervoor had gezorgd

dat hun sprookje

binnen de cirkel

van paddestoelen

als liefdesspinsel voor immer

zal verder kringelen

toen ze

in het naakt begin zichzelf

voor het eerst herkent

nam ze me

in haar verder aankleden

zo graag mee

om verheven te leren

dat groei

het leven beheerst

noemde men mij

vroeger

een kilometervreter

vandaag

heb ik halverwege

moeten opgeven

omkeren

naar wat was

ging niet meer

heb dan maar stilzittend

met herinneringen

naar de toekomst gekeken

waar ik met steunstok

voor houvast

op de tast  zal verdergaan

zelfs al lijken de bomen

in herfstige tooi

zich te schromen

om hun naaktheid

diep van binnen

kennen ze rust

sust een geleidelijke groei

hun onzekerheid weg met dromen

die hen een lente tonen

waar ze in volle omvang

hun eerdere gratie

terug zullen verwoorden

ze maakt zich stilaan op

zodat men haar

bovengronds kan uitkleden

weten hoe ongedierte

haar ziel heeft aangevreten

mij lijkt

de tijd

voorbij

wanneer ik

omhoog kijk

tot een wankelend

ogenblik

men ogen

voor het grenzeloze

sluit

nam je mee

waar ik alleen

met herinneringen speelde

om te laten zien

dat ik in ’t terugvinden

me bij jou wil

zal ze er in slagen

dwars door de zon heen

haar schaduw

achter zich te laten

in opwindend leven

schoonheid

met eigen woorden

durven vertalen

of heeft ze te lang

enkel stilte aangeraakt

en zal fluister

haar verdere leven bepalen

vreemd bewegen

waar geschiedenis is verteerd

geen enkel beeld van eerder

zichtbaar is gebleven

tenzij gedachten

zo sterk zijn

ik diep heel diep

in mij kan kijken

waar herinneringen terug
willen spelen

laat me

gelukkig zijn

 eigentijds

spelen

nooit meer

een hart dat verlangt

maar zich gestreeld weet

door ’t leven