toen je niet meer

wou spelen

me verfromfraaid

hebt weggesmeten

word ik

zonder eigen inbreng

door andere handen

een nieuw kleed aangemeten

telkens weer tot ik

boven het oud beperkte uitstijg

eindelijk beslis niet langer

als marionet te worden geleefd

wanneer in leven

winter zich te vlug laat voelen

zal men halverwege

op weg moeten gaan

omdat achterblijvers

nu éénmaal gedoemd zijn

nooit in zomers rood

uitgestoeid te raken

wanneer windvlagen

de korenaren

in zijn geel laat dollen

ver geroffel

ons plots

oorverdovend overrompelt

terwijl bliksemschichten

het landschap spookachtig

laat oplichten

vrees dan

geen aanslag

op ‘t zomers beeld

het is enkel een onweer

dat de natuur

verkoeling geeft

zelfs daar

waar rijpe vruchten

van de kerselaar

me bloedrood vragen

om ze in manden

weg te dragen

vind ik

moe van ’t drukke een plaats

waar de avond traag

over me heen kan gaan

aangedaan door de stilte

mijn kracht kan hervinden

wanneer ik bij zon

donker droom

het hoogoplaaiende

niet intoom

dan zal ‘t tempeest

met schoon leven

op de loop gaan

even

dan meteen

weer uit zicht

gaf

een lichtspoor

me zijn vluchtige

tekort

om het als vertrouwd

boven eigen wereld te weten

als alle wouden

worden geveld

alleen sprokkelhout

ons nog vertelt

hoe bomen vol groene weelde

leven geurden

de wind

verwijtend klaagt

hoe hij

in het ongerepte landschap

geen grenzen of bakens

meer vindt

slechts één schamele bloem

in een troostend aanschijn vertelt

dat niks meer is zoals weleer

dan sla ik de ogen neer

in mijn overleven

alsmaar kringen tekenend

dwarrelt ze

vlinderlicht omhoog

zoekt verdwalend

in het blauw

haar roos

omdat aards

haar wezen

steeds heeft verzwegen

nadat  het losmaken

van een bovenste knoop

ervoor zorgde dat kwetsbaarheid

werd blootgegeven

zocht hij beschroomd

verstrooiing

in het doorbladeren

van dode tijd

in plaats van

te genieten van het fysieke

dat zicht

hem bood

terwijl hij

als spraakwaterval

bij hoogtij

en volle wind

in geschiedenis uitmondt

laat zij zich

in stil water verliezen

hopend dat men

in het ruisen haar diepte

weet te vinden

zodat zij

in eigen reflectie

naar open zee

kan drijven

deze nacht zal niet

als een uitgeplooid doodskleed

over haar warrige

wereld hangen

maar gaandeweg

 zal ze in het licht

van een wassende maan

werkelijkheid zien oplichten

wanneer in zijn warm hijgen

goudgele korenaren deinen

hun groeiende schaduwen

zomer laten ontwaken

kent de tijd mijn honger

tot zeisen zullen zingen

en ik hem in schoven

moet samenbinden

als bewegend zicht

zich vasthoudt

in een koelte

van steriele volkomenheid

zal arm leven regeren

behoed je

voor hoopoplaaiende emoties

die in het heetst van de strijd

vreten aan haar eigenheid

pas wanneer intensiteit smeult

zwartgeblakerde sintels in de as

van verbolgenheid achterblijven

zal ze terug zichzelf zijn

wat mij betreft

ben ik dood

voor jou

hoef je me

zelfs niet

te herinneren

zoveel makkelijker

voor jou

alleen

bij jezelf

naar binnen

te gaan

ontdekken

dat opsluiten

geen zin heeft

eigen bestaan

de reden is om terug

naar buiten te treden

wanneer het weer

over de schreef gaat

vele velden blank

 komen te staan

klaagt de boer

zijn nood

in plaats van

greppels te graven

er in te geloven

dat zelfs een magere oogst

hongersnood in toom

kan houden

gedoemd

ze te zien verschroeien

in stoffiger dan ooit

waagt ze zich langs

openbloeiende bermen

toch verder

in schone schijn genoot ik

hoe regennevels

in vergezicht de aarde

leken te raken

tot verdronken velden

me in zwart vertelden

dat verdriet

me vooruit liep

roodaanlopend

en zwoelgeurend

toont zij hen de weg

naar honingzoet verpozen

voor ze verder

alsmaar verder hun weg

bloemverwekkend

verdergaan

als nieuwe herinneringen

zomaar opduiken

zal ik mezelf

erin moeten terugvinden

willen gaan verkennen

waar mijn eigen

zich al die tijd

verborgen heeft

zonder onrust

de sprong maken

vanuit het duister

naar helderdiep inzicht

je bent zo stil

dat ik

over jou

uitgeschreven raak

wegzink in dromen

zoveel mooier dan het verhaal

waarin je mij

hebt achtergelaten

als waanzin

om aandacht vraagt

stormenderhand

door de linies

tracht te raken

veilig gehecht mensen

elkaars handen

 moeten loslaten

weet dan dat zij ondanks

steeds  aards verbonden

zullen  blijven

getooid met witte elfensluiers

lijkt het of hij

zich even zucht

in feeëriek mooi

tot trollen en heksen

met trilzwammen en zwarte bessen

hem als schimmend spoor des doods

terug in palmen

dacht je oud

in winters voorbij gaan

tot zomerse warmte

bloesems in je kruin ging hangen

die geurend naar

eindeloze jeugd

mij telkens weer van droom

naar herinnering liet bewegen

daar waar ze eens

verweven en verbonden

zich bezondigde

aan het minnen

plukt ze nu de herinneringen

en vlecht ze

met handige handen tot kransen

 die haar liefde dragen

ik heb geen haast

wil gaandeweg over heg en haag

ontdekken hoe schoonheid

mijn hart raakt

want éénmaal achter de horizon

zal het kilte zijn die me

in uitgestrekte eindeloosheid

verder draagt

lijkt de weg versperd

windvlagen

 houden mij gaande

laten toe

 tijd en plaats

 te overstijgen

zonder harde strijd

de vleugels

 wijd gespreid

met de luchtstroom mee

aan nieuw leven

 vorm te geven