als waanzin

om aandacht vraagt

stormenderhand

door de linies

tracht te raken

veilig gehecht mensen

elkaars handen

 moeten loslaten

weet dan dat zij ondanks

steeds  aards verbonden

zullen  blijven

getooid met witte elfensluiers

lijkt het of hij

zich even zucht

in feeëriek mooi

tot trollen en heksen

met trilzwammen en zwarte bessen

hem als schimmend spoor des doods

terug in palmen

dacht je oud

in winters voorbij gaan

tot zomerse warmte

bloesems in je kruin ging hangen

die geurend naar

eindeloze jeugd

mij telkens weer van droom

naar herinnering liet bewegen

daar waar ze eens

verweven en verbonden

zich bezondigde

aan het minnen

plukt ze nu de herinneringen

en vlecht ze

met handige handen tot kransen

 die haar liefde dragen

ik heb geen haast

wil gaandeweg over heg en haag

ontdekken hoe schoonheid

mijn hart raakt

want éénmaal achter de horizon

zal het kilte zijn die me

in uitgestrekte eindeloosheid

verder draagt

lijkt de weg versperd

windvlagen

 houden mij gaande

laten toe

 tijd en plaats

 te overstijgen

zonder harde strijd

de vleugels

 wijd gespreid

met de luchtstroom mee

aan nieuw leven

 vorm te geven

hoe wreed

het ontzielde spreekt

tussen een wolk

van warm geel

groei en doods

me zo raakt

ik verstomd het beeld

naar binnenkeer

weet dat ik voortaan

alleen de paden ga

waar ik geen vrees

voor ’t einde ken

geen stenen

hoef te rapen

enkel bloemen plukken

welke geluk vertalen

na een levenlang

in blozend bekoren

hem zal verwelkomen

die achter mij is blijven lopen

in mistig zicht

zweven wij ontdaan

raken ontbonden

vanwaar wij stonden

om uitgestrekter dan ooit

gebroken te gaan neerliggen

zelfs al weet ik

dat emoties delen

opluchting kan geven

deze moet ik zelf doorleven

niet in realiteit

maar diep in mij

zal ik de zin

van mijn verdriet vinden

heb ik

in ervaren

dromen achtergelaten

dan nog zal

een uitgestrekte morgen

me laten ontdekken

dat eenzijdig

liefde geven

nooit zinledig is

wanneer de avond

het licht dimt

het duister

mijn angst verlinkt

 dwingt dromen

op te geven

omdat verleden

ophoudt in ’t heden

dan weet ik

dat toekomst in dit aardse

geen bestaansrecht

meer draagt

zelfs al heb jij

onbegrijpelijke haast

om van de nacht

wakker te komen

ik vlij me graag

nog even tussen

onze dromen

die zo lieflijk zoet

met een overvloed

van hemels spelen

mij doorasemen

in een zonovergoten tuin

waar mijn berk

zijn stuifmeel strooit

massa’s bloemen

van de blauwe regen

het nest van de merels wegschemert

tracht ik jou

nog even te dromen

doch al wat vroeger was

schijnt vergeten

morgen begint

mijn nieuwe leven

 als haar chaperon

te willen fungeren

is slechts een slinkse poging

haar van vrouw

in hoer te transformeren

maar weet

zij reeds haar toekomst raadt

terwijl jij alleen maar

haar verleden

blijft verzinnen

het maakt me woedend

en opstandig te weten

dat vechten

geen zin meer heeft

steeds mijn grens

moet verleggen

omdat beperking alsmaar sterker

deel uitmaakt van leven

mijn weg nooit meer

zal gaan

maar me voor altijd

gedragen weten

zolang wij zijn

plukken wij onvermoeid

voor elkaar de mooiste bloemen

laten wij in herinnering

elk ogenblik

voor immer geuren

als een eindeloze droom

van liefhebbend en koesterend beleven

onder een helblauwe hemel

in jouw stilte

blijf ik zwijgen

want ik weet

dat in je volmaakte rust

ik de ruimte heb

volledig aanwezig

te zijn

wanneer wij

in een gestolen moment herkennen

hoe intimiteit van weleer

nog warmte spreekt

wees dan maar zeker

dat deze liefdesband

in nimmer rafelen

onverbreekbaar wordt

genoot zelfs

toen ik net van pop

 tot vlindermooi

in je web werd geweven

pas wanneer

jij mij

voor dood

had achtergelaten

hongerend

op zoek ging

naar een andere prooi

kwam mijn haat