besef dat wanneer

liefde zich

in je wereld reveleert

het nooit te laat is om

het verhaal af te maken

tenzij je de moed niet hebt

het hart te volgen en

wegen scheiden

niks kan zachter golven

dan een lied

dat dromen

sluiert en zeer edele

 klanken biedt

zo toverend zweverig

geheimen fluistert

dat zinnen

in tijdloos glijden

spelend licht

hemel en aard

laat samenvloeien

in een beweging

 dat liefde toonaardt

en of ik je nog weet

binnen mezelf wanneer

ik ogenblikken lang moet

berusten in het alleen zijn

koestering

zij sluimert slechts

tot je weer

met mij beweegt

in een nooit

uitgeademd raken

wijl ik midden het vergeefse

tast naar leven

word ik een zucht

een vervreemding

die in een diepe schaduw

vol weemoed

een zachtheid sluimert

die er ooit was

stil heel stil

alleen

vraag me niet

iedere klaproos op de wereld

voor jou te plukken

ze verwelken veel te gauw

maar gun ons een eindeloosheid

waar bloei telkens weer

de kans krijgt

zichzelf te vervullen

alles blijft zoals het was