vraag me niet

iedere klaproos op de wereld

voor jou te plukken

ze verwelken veel te gauw

maar gun ons een eindeloosheid

waar bloei telkens weer

de kans krijgt

zichzelf te vervullen

alles blijft zoals het was

een stilgekomen

ongedurigheid

neemt ruimte in

met de hoop

als aarzeling

terug op te leven

ergens in de tijd

houdt me niet tegen

met omstrengeling

laat me uitdrukken

mijn drang naar

een wereldwijde volkomenheid

die zich weerkaatst

onder een zon

zonder ook maar één schaduw

in een lied van ongereptheid

komt ons beeld tot leven

kennen gevoelens tedere gedachten

bewegen heel zachtjes

in een eeuwigdurend refrein

naar een innig samenzijn

van onstuimige hunkering

tot verstilde golving

werpt ze zichzelf met

een woordeloos verhaal

op het strand

waarin ze

vrede vindt

deze zwoele zomerdag

houdt mijn gevoelens

stil

tot de wind

met vederlicht gespeel

bloemblaadjes

zo bevallig laat zweven

dat ik het passionele

welke geurt naar houden van

diep in mezelf terugvind

stadig voed je
met warme
behaaglijke handen
de zekerheid
dat zacht verlangen
leidt naar een volkomenheid
die vervulling biedt

in de warmte

van het ogenblik speel ik

enkel met beelden

ziet ze de sterren
vol uitdaging
in beweging
tussen de takken
van haar berk

drukt ze zich
tegen de bast
voelt zijn diepe stilte
in haar te gast wijl
ze richting hemel kiest

in gedachten verder
steeds verder
d’r hart vol van hem
beseft dat op
het einde van een leven
enkel liefde overblijft

door zachte schaduwen gedragen
baart ze zichzelf als vlinder
neemt de taak op zich
de wereld dieper in te kleuren

na steelse ontmoetingen

vol haastige woorden loop ik

verloren in het donker worden

om na een vluchtige

welterusten kus

alleen te gaan slapen

als doodsbenauwd

steeds verder weg

van jou

het wordt niet donker

vannacht

door roze wolken

warme adem

van hen die verstrengeld

bij elkaar

weerspiegelingen

zoeken

in de schaduw verloren

een wazig mysterie

te nachtelijk

te zwaar beladen

door ’t verleden

als reeds onthecht

uit aardse schoot

een droeve mijmering

mijn deel

voorspellen ze ellende

de als hellevuur gekleurde bermen

net als destijds toen zij

op totaal verwoeste gronden groeiden

of wil zomer

me laten genieten

van het zuiver rood

dat leven geeft in plaats van dood

regen striemt

de dag

naar de nacht

terug naar

troebel

kolkende dromen

waar we in

donkere gedachten

verdrinken

richting mijn dromen

vliegen vlinders op

ze wakkeren me aan

om op zoek te gaan

naar het alledaagse

waarin zoveel schoonheid

ligt vervat

open bloei

zelfs al regent het vandaag
staar ik naar deemster
dat schaduwen draagt

toch verwacht ik
als het kleine kind indertijd
de hemel terug blauw

het groeiende verheven groen
waartussen ik mijn eigen werkelijkheid
weer speels open bloei

in de rimpelingen op het water

hervindt hij de bezielende geestdrift

van openbloeiende gedachten

terwijl zij stroomafwaarts

zwicht voor de zee omdat

ze haar streven erin weervindt

uitgestegen boven hulpeloosheid

leegte ontgroeid ontdekken zij beiden

alleen

het kind in hen terug

de nacht

hij haalt de hemel neer

zonder schaduwen

zelfs

mijn lichaam

ontglipt me

enkel het hart

rumoert stil

zonder te verdrinken

naar een

onomlijnde dageraad

waar ik sterf met jou

als ik in je aanraken

jouw weggaan voel

laat me dan

in onbestemd achter

zodat ik

kan blijven hopen

dat verrukking

me ooit nog omarmt