ziet ze de sterren
vol uitdaging
in beweging
tussen de takken
van haar berk

drukt ze zich
tegen de bast
voelt zijn diepe stilte
in haar te gast wijl
ze richting hemel kiest

in gedachten verder
steeds verder
d’r hart vol van hem
beseft dat op
het einde van een leven
enkel liefde overblijft

door zachte schaduwen gedragen
baart ze zichzelf als vlinder
neemt de taak op zich
de wereld dieper in te kleuren

na steelse ontmoetingen

vol haastige woorden loop ik

verloren in het donker worden

om na een vluchtige

welterusten kus

alleen te gaan slapen

als doodsbenauwd

steeds verder weg

van jou

het wordt niet donker

vannacht

door roze wolken

warme adem

van hen die verstrengeld

bij elkaar

weerspiegelingen

zoeken

in de schaduw verloren

een wazig mysterie

te nachtelijk

te zwaar beladen

door ’t verleden

als reeds onthecht

uit aardse schoot

een droeve mijmering

mijn deel

voorspellen ze ellende

de als hellevuur gekleurde bermen

net als destijds toen zij

op totaal verwoeste gronden groeiden

of wil zomer

me laten genieten

van het zuiver rood

dat leven geeft in plaats van dood

regen striemt

de dag

naar de nacht

terug naar

troebel

kolkende dromen

waar we in

donkere gedachten

verdrinken

richting mijn dromen

vliegen vlinders op

ze wakkeren me aan

om op zoek te gaan

naar het alledaagse

waarin zoveel schoonheid

ligt vervat

open bloei

zelfs al regent het vandaag
staar ik naar deemster
dat schaduwen draagt

toch verwacht ik
als het kleine kind indertijd
de hemel terug blauw

het groeiende verheven groen
waartussen ik mijn eigen werkelijkheid
weer speels open bloei

in de rimpelingen op het water

hervindt hij de bezielende geestdrift

van openbloeiende gedachten

terwijl zij stroomafwaarts

zwicht voor de zee omdat

ze haar streven erin weervindt

uitgestegen boven hulpeloosheid

leegte ontgroeid ontdekken zij beiden

alleen

het kind in hen terug

de nacht

hij haalt de hemel neer

zonder schaduwen

zelfs

mijn lichaam

ontglipt me

enkel het hart

rumoert stil

zonder te verdrinken

naar een

onomlijnde dageraad

waar ik sterf met jou

als ik in je aanraken

jouw weggaan voel

laat me dan

in onbestemd achter

zodat ik

kan blijven hopen

dat verrukking

me ooit nog omarmt

Droom ik mijn droom

het licht van de zon dat

door de groene bladeren speelt

legt warme schaduwen neer

op mijn armen - mijn benen

mijn hele lijf

verlicht mijn hart

de last mijner gedachten

met een schat aan emoties

droom ik mijn droom

tot werkelijkheid

toen ik hen zag rollebollen

met een massa gevoelens

in een kleurrijke voorraad

zoetigheid

ging ik me met

hun passie mee bemoeien

zweefde over smaak en vrolijkheid

van het ene naar het andere hoogtepunt

om me telkens weer

met een kus te laten zinken

in de schoot van schoonheid

een onuitputtelijke bron

van inspiratie

de kantbloemen

langsheen de trambaan

ze komen zo met

woorden van verrukkelijkheid aan

dat ik midden hun gerucht

mijn weg naar jou hervindt

hoe glimlacht

het tedere roze

zich hunkerend open

een welgevallige sierlijkheid

met een hart

vol spikkeltjes rode passie

zo aards en hemels tegelijk

dat ik blozend

in haar zoete adem verwaai

soms komt datgene

wat ik niet kan benoemen

weer bovendrijven

en nog steeds

bejubel ik het als

mijn eigentijdse kleine wonder

dat me

in grenzeloze verwondering

optilt

tot net boven de wolken

in een leven

na leven

pluk ik

een laatste klaproos

als een verloren droom

midden een veld

vol blauwe korenbloemen

die ik verweesd

aan de liefde uitbesteed

dezelfde dreef

dezelfde bomen

maar waar ben jij

die met mij bleef stilstaan

om de vogels te horen

die vol louter levenslust

het lied van

ons leven samen floten

Je kus

niet langer

een gewoon

alledaagse liefkozing

maar een diepgaande

werveling

die liefde

tastbaar maakt