Je kus

niet langer

een gewoon

alledaagse liefkozing

maar een diepgaande

werveling

die liefde

tastbaar maakt

roerloos

veelzeggend stil

met de ogen dicht

neem ik ieder geluid

als intieme vibratie

in me op

laat stromen

doorheen mijn lijf

tot het me warm koestert

bezield van waarachtigheid

teder zacht

verleid je mij

naar het dieper rood

op de bodem van je hart

waar ik

verzwelgend in het zoete

de grenzen van je dromen

eindeloos verken

straks als het regent

houden ze zich stil

maar nu mag ik me

verdiepen in hun refrein

voelen hoe ze

de voorbije dag welig

hartelijk licht bezingen

zo intens dat zelfs de tijd

hen ongemoeid laat uitzingen

tussen troosteloze uren

kwijt ze zich

tot vaagheid

droomt de hemel blauw

lente die zich ontbloeit

tot zomer

haar dood tot sprookje

korenblauwe schoonheid

verhaal me

over je bewegen

in de wind

hoe je tussen licht en schaduw

met de tijd mee

schroomvallig

liefde een naam geeft

door hun donkere zijn

en kleine verwarde hartjes

midden schemerige winderigheid

ril ik onzeker met hen mee

stil hopend dat de zon

met warme stralen

hen tot ontvlamd verlangen

in mijn wereld verbreidt

als aanhalige glimlachjes

midden mijn gedachten

neerschrijft

haar broze bloei

een waar

bekoren

heeft zich als

bezielde verwarring

neer getracht

tot droom

om volgend voorjaar

glorend van beleven

haar plaats in de wereld

terug in te nemen

in de warmte

van jouw lach

ontdekte ik

mijn begeerte

naar meer werkelijkheid

met jou

emoties die mijn hart

bevlinderden

wijl liefde

zijn oorsprong vond

bij het zoete licht

van de hemel

dat zij als voorbestemd

bejubelen

slenteren beiden

samen met de liefde

en onbeheerst verlangen

langs bekoorlijkheid verder

net zolang tot genot

hen sidderend vleugels geeft

niet langer in staat

te voelen

hoe schoonheid groeit

open bloeit

met liefde stoeit

dwing ik mij

in het alleen zijn

zonder herinneringen

omvat door eenzaamheid

die het sombere uitvergroot

zonder een glimp licht

in het duister

ben ik verdrietig

alleen

als veeg stukje mens

in mijn cocon gekropen

niet langer hopend

om tijdens het voorjaar

zielsverliefd op de wereld

rond te fladderen

Omdat ik me

niet los kon maken

van het kwade

werden al mijn dromen

naar beneden gehaald

mijn denkkracht

en mijn spraakvermogen

zonder hoop

geloof en liefde

door mijn eigen fout

het licht gedoofd

het is me zomaar overkomen

buiten mijn denken om

een moment van verheugen

een immens gevoel

het opnieuw geboren worden

samen met die ene bloem

die ik liefde heet

als één geheel

adem je

met me mee

een leefbeweging

waarbij verbondenheid

intens meespeelt

liefde het zijn beheerst

boom

blad en bloesem

hartbrekend toch

hoe een ondergaande zon

in een zee van tijd waar leven

nauwelijks durft te praten

zoveel meeneemt

een marmeren maan

te sterven staat

wijl tastend donker

in doodsverbreiding

zichzelf afvraagt

wanneer een lichte rilling

tussen de donkerpaarse

trosvolle takken

een geur vrijmaakt

die bij diep ademhalen

een gevoel van

welbehagen meedraagt

dan wil men de tijd

laten stilstaan

om helemaal op te gaan

in zwoele samenhang

omdonkert

draag ik het eerder

zacht vertrouwde

als verdroomt voort

het einde van een sprookje

terwijl de wereld

in al zijn onbezonnenheid

over ons beslist

zoektocht en volharding beloond
wanneer ik juist vandaag
tussen duisternis van zonde
en licht van leven

takken met doornen
zie uitgroeien
tot een knoppende roos

die zal open bloeien
als een rood omfloerste
adem van eeuwigheid die
volmaakte liefde neerschrijft

midden het landschap

dat zich beweegt

van pril groen

tot bloeiend mooi

blijven wij

in vervoering staan

stralend verrukt

aangedaan

diep door elkaar

aangeraakt

in verstrengeling

gebonden

ogenblikken lang

beleven dragend