er wemelen nog vlinders

over een landschap

dat zo godvergeten oogt

klaar om met zielsgerucht

afscheid te nemen

van een morgen

waar eindeloos mededogen

troost zal vinden

in winterse gehechtheid

hoe schrei ik

in zijn plaats

tranen

wanneer ik hem

met wijdopen

rooddoorlopen ogen

in weggeteerd gevoel

onafgebroken roerloos

zie kijken

naar spelende stofdeeltjes

die in een zonnestraal

wemelen

toen ik voelde

hoe hartvol bomen

het kind in zich

blijven voeden

durfde ik gerugsteund

zoomdwalend zien

naar licht en donker

die strijden om bestaan

het leven meeleven

zoals het leeft

zelfs als schemer wroet

in de hoeken van de kamer

waar ik slaap

blijf ik blindelings

vertrouwen in dromen

die me helder laten zien

omwille van de afstandelijk

verre onaantastbaarheid

waarin ik mijzelf

kan terugtrekken

heeft dat kleine

kleine stukje blauw

temidden van grijswolkende

verscheidenheid mij verleid

als er teveel holle woorden

te vloeiend

in verzen wordt neergezet

verzwijgt de inhoud

heel dikwijls de waarheid

danig vermoeid

hurken ze tussen

’t rijpe graan neer

herdromen

het zo broodnodig

lentefrisse van weleer

om de oogst

in de palmen van elkaars

handen te kunnen leggen

wanneer regen

mijn wereld

andere muziek geeft

voel ik diep in mij

hetzelfde groen danklied

van de vogels zingen

eindeloos zacht

één en al

klapwiekend warm

met een hart

dat nog zoveel

te beleven heeft

terwijl zijn hand

tegen haar wang

speelsgewijs vraagt

van hem te houden

steelt ze zijn lichaam

met haar ogen

om dichtbij

’t hart te houden

rustig ademend

slaap hervindt

wanneer de nacht

het alleen zijn glimt

toen ruchtbaarheid

ging wedijveren

met extreem

erupterend lichtgeweld

leek ik

te worden gestulpt

in een moment

verder weg dan eigen tijd

als grijze beperktheid

diepdroeve sporen trekt

over strepen groene mysterie

wil ik naar buiten

om met de flow mee

uit te huilen

voor ruimte en tijd

overvloeit naar

gitzwarte werkelijkheid

gevangen

in het strijklichte

van de avondzon

wordt elk gebaar

geproefd

met gekleurd gevoel

vol geurend

nazomers wezen

trilt mijn wereld

wanneer rondom mij

heuvels zich

te hoog verheffen

ga ik rustig

stenen rapen

kracht vergaren

tot ik mij

weet

gedragen

mijn weg

vol levenslust

verderga

gebaarde je eerder

met bloesemend teer

het subtiele ontwaken

van zoetgeurende overvloed

vandaag verleidt

jouw  rode hartslag

me warm

wil ik jou

telkens aanraken

zelfs al zal die

begeerte me bezeren

hoe vaak wandel ik

in gedachten naar de plaats

waar jij met een blije

lach op je gezicht

me welkom heette

in jouw leven

lijkt zo lang voorbij

die zomerdag

maar sindsdien geloof

ik in gewoon gelukkig

die gevoed wordt

met levensecht

weet je nog zus

hoe wij kleine ukken

samen met va

bloemhoofden van phloxen

gingen plukken

ze zo heerlijk  roken

toen we ze ingetogen

over de kasseien gooiden

als het klokluidde

boos onze Weesgegroeten

aframmelden omdat

de Sint Rochus ommegang

hun kleuren vertrapten

(verjaardag van ons va ondertussen reeds 15 jaar overleden)

wanneer de

rijk uitgestrekte

jonge takken

één voor één knakken

oogst te zwaar

om dragen blijkt

onrijpe vruchten

in bolsters blijven

blijkt weelderigheid

mij te hebben misleid

zal ik dit jaar

weinig noten rapen

zelfs wanneer

prikkende brandnetels

terug rechtveren

langs mijn benen

klei mijn voeten

danig verkoelen

zal ik goedschiks

verder gaan

zonder aan morgen te denken

waar het verlangen

naar voel mijn leven

zal beheersen

weerspiegelt de hemel

een blauwe schijn

van weemoedigheid

dan zoek ik naar namen

verbeeld jaren

van lang geleden

pluk hun kleuren

voor ze in ‘t donker

dreigen te vergaan

schaduwen

zich met mij

vergroeien

de vloeiend groene tinten

welke als zacht zicht

over me heen dwepen

bewegen me

hun als liefkozingen

te zien

die me optillen

naar waar

hard leven vreemd is

we laten ons verdwalen

in ruimte en licht

gaan in stroming van beleven

op golven zweven

die ons leven verandert in

ik min je dolgraag

mijn schat

pas als ik durf zien

hoe de wereld zich

warm openvouwt

omrand met vleugje goud

het hoofd aan

het hart gehoorzamend

losraak van aarde

en zwaarte

compleet volmaakt

durf zweven

tussen weelde

zonder wereldoud zeer

zal ik leven

Het is bezieling wanneer

de stilte mij doet uitkomen

boven een bos vol bomen

die staan te dromen

terwijl ik ze dichtbij

in weids verband

wou lezen als aards

waardevolste raakpunt

het vege

sluipt narrig

over ’t wezen heen

klaagt met

gejaagde adem

het drukke neer

laat slechts los

wanneer men

om hondsdagen weent

nachtwezend

het door licht

en schaduw

bespiedt gezicht

met uitgelezen

zwijgzaam zwarte lippen

wanneer het zich

samen met de maan

ver van ’t leven

spiegelt in kristal

gebarend water

stil water

weerspiegelt haar

eenzaamheid

tot ze het wegrimpelt

in nieuwe aanschijn

een weerkaatsing

schouderdicht

achter zich ziet staan

zo fijn te leven

in de schaduw

van wie

men liefheeft

ze vat bomen lichtend

laat de horizon opstaan

en verkleedt haar

met verbeelding

leidt weiden van duister

naar bleke schijn

verwijdt in een oogwenk

mijn blikveld

waarbij contrasten

die tot definieerbaar

worden herleid

mij klaarblijkelijk verleiden

wanneer ineengestrengelde takken

een ruimte omsluiten

waar de zon

als onwaarschijnlijk doorstraalt

belijdt de inplant een plaats

die dood en verval meedraagt

of existeert zij tijdloze harmonie

tussen werkelijkheid en magie

met de wind

die is geluwd

dansspelen we

in tedergroene weelde

tekenen bloemen

welke naast ons

staan te bloeien

op elkaars huid

zoeken zonnewarmend

het verlangen

in de diepte

van elkaars ogen

samen vervulling

te kennen

als bij volle maan

bizarre cirkelronde

spookgestalten het zwaaistille

met beperktheid bedreigt

zijn het wakkere fantasieën

die met oplichtende strepen

de kracht van een heksenkring

weten te doorbreken