nachtwezend

het door licht

en schaduw

bespiedt gezicht

met uitgelezen

zwijgzaam zwarte lippen

wanneer het zich

samen met de maan

ver van ’t leven

spiegelt in kristal

gebarend water

stil water

weerspiegelt haar

eenzaamheid

tot ze het wegrimpelt

in nieuwe aanschijn

een weerkaatsing

schouderdicht

achter zich ziet staan

zo fijn te leven

in de schaduw

van wie

men liefheeft

ze vat bomen lichtend

laat de horizon opstaan

en verkleedt haar

met verbeelding

leidt weiden van duister

naar bleke schijn

verwijdt in een oogwenk

mijn blikveld

waarbij contrasten

die tot definieerbaar

worden herleid

mij klaarblijkelijk verleiden

wanneer ineengestrengelde takken

een ruimte omsluiten

waar de zon

als onwaarschijnlijk doorstraalt

belijdt de inplant een plaats

die dood en verval meedraagt

of existeert zij tijdloze harmonie

tussen werkelijkheid en magie

met de wind

die is geluwd

dansspelen we

in tedergroene weelde

tekenen bloemen

welke naast ons

staan te bloeien

op elkaars huid

zoeken zonnewarmend

het verlangen

in de diepte

van elkaars ogen

samen vervulling

te kennen

als bij volle maan

bizarre cirkelronde

spookgestalten het zwaaistille

met beperktheid bedreigt

zijn het wakkere fantasieën

die met oplichtende strepen

de kracht van een heksenkring

weten te doorbreken

ik reik

naar het licht

dat boven mij drijft

begeef me spiegelend

tussen de banen

van beleven

vreemd ademhalen

wanneer alles om me heen

zich ijl uitbreidt

als enige het zie sneeuwen

terwijl zomer

volop heerst

hoe graag wil ze

zich omspoelt voelen

door een warme wind

wanneer ze gaat openbloeien

zodat hij in zijn verder waaien

haar geur kan meedragen

wanneer jij

je dieprode

weelde opent

wil ik zelfs

in mijn haast

je lezen als teder

die mijn zomer

een mooie

bijklank geeft

waag het niet

de rijkdom

die zomer biedt

met ogen te oogsten

strek er je hand

naar uit

pluk noest

het rijpe fruit

opdat je

wanneer de tijd

geen haast heeft

aan een rijk

gevulde dis

kunt plaatsnemen

te lang en teveel

heeft ze geleefd

in der hoofd

zo weinig

vanuit de schoot

tot ze de kracht

van zachtheid ontdekte

overgaf aan de lichtheid

die zich diep

in haar verspreidde

ervan genoot

wezenlijk te zijn

de huiverende sterren

die mijn hemel scherven

bedenkelijke wind

welke mistroostig

zwenkt met verlies

over de zovele donkere

bomen getemperd in groei

doen me verlangen

naar het zilverzachte

van de maan

om de einder in volle

alwezigheid te zien

opgetild en verder gedragen

door warme handen

met verwachting

tot haar hart

dorst naar

zijn armen

hij haar

met lange lijnen

teder meeneemt

in een dans

zo de moeite waard

erin te bewegen

gestadig blind

voor volle klaarheid

blijven ze

tussen onwetendheid

zwaar hangen

tot ze licht

durven gaan reizen

zichzelf gaan zien

tussen ’t groene bestaan

van leven

de zachte klank van een hart

dat verlangt

heeft ons samengedreven

deint nu verder zachtjes

vloeit in jou en mij

als stille zee

geeft extase

kleur en luister

aan ons leven

heel alleen

en toch samen

heeft ze op een bank

in het park met dromen

de breedgeloverde

hoge bomen

in volle zomer

even ontbladerd

om te zien of ook zij

ver van elkaar

hun lied in samenzang

blijven zingen

hoe hard ik ook tracht

onzegbaar

blijkt licht

en zomerwarmte

wanneer regen

net spetterend geschrei

me herfstig

gebied te kijken

hoe schaduwen

kwetsbaar

in donkere

plassen vallen

Wanneer ’t rijzend licht

het aardzijn als

een gouden gloed verspreidt

het werkelijk naaktzijn

zo compleet volmaakt

zonder schaduw doorvorst

besef ik het al-ziel vormende

zo fel dat ik mijn tranen

in de hartslag van leven verberg

een lach die zo teder voedt

laat  verder zoeken

naar een tweede bloei

opdat de vlinder

pril nog gesluierd

tussen dag en nacht

van bestaan

zich kan nestelen

in vertrouwde geur

tot hij de vleugels uitslaat