als midden nachtelijke eenzaamheid

een rusteloze hartenklop

over de spoken in mijn hoofd

blijft doordrammen

de slaap niet kan vinden

ga ik de tijd verwensen

welke met tergende langzaamheid

de dromen van mijn realiteit

helemaal neerhaalt

het was pas

na mijn thuiskomen

dat ik ging ontdekken

welke verrukking

warmte van aanwezigheid

meedraagt

een eindeloos verhaal

even weer weten

om snel te vergeten

wat klagend in mij

is gestorven

voltooid verleden

Verrukking

het is de nacht

en zijn gefluister

die het ongewisse

in mijn dromen verwerkelijkt

tot een bezielde

wervelende verrukking

van wondere

volkomenheid

daar waar stilte

de boventoon voert

beschrijft het uitzichtloze

met grillige schaduwen

op symbolen van eeuwigheid

hoe leven

zich heeft begraven

met zielenood

te diep veel te diep

om uit het niets te ontwaken

’t licht van de maan aan te raken

pas toen ik

midden alle heftigheid

ging spelen met eenzaamheid

in het schijnsel van de maan

woordeloos tussen het oplaaiende

door laveerde

met de sterren

binnen handbereik

wist te zweven

vond ik de taal van ’t hart weer

die donkere gedachten

tot rust brachten

zodanig dat ik de tijd

over me heen

kon laten gaan

vrij van gedaas

bij iedere ademhaling

mijn dromen leefde

samen de kleine geneugten
van leven beleven
en ervan weten te genieten
tilt ons boven alles uit

gesterkt door groeiende inzichten
bouwt ze vol ijver aan een brug
die haar wegleidt uit impasse

om midden een bloeiende omsingeling
zich als zinderend knooppunt van wat
te genieten valt manifesteert

een vonkende volleerdheid die
woelend en hunkerend
passionele levensgezindheid
stuwend tentoonspreidt

zo helemaal volmaakt
zo helemaal zij
in zijn en worden

gemis

beweegt het teloorgegane

tot herinneringen

die geen haast kennen

het hart

te verlaten